O γιος μου και ο άντρας μου είναι όλη μου η ζωή!

H ιστορία της Τίνας

Παντρεύτηκα τον παιδικό μου έρωτα μετά από 6 χρόνια σχέσης, ήμουν μόλις 21 ετών και ο αντρούλης μου 26. Ένα μήνα μετά τον γάμο μας (παντρευτήκαμε 14 Ιουνίου) φεύγουμε για διακοπές στην Σαντορίνη μιας και  ο άντρας μου είναι από εκεί ! Στο καράβι πηγαίνοντας αισθάνθηκα κάποιες ενοχλήσεις με το στομάχι μου και ζαλιζόμουν λιγάκι. Μου φάνηκε πολύ περίεργο γιατί εγώ δεν ζαλίζομαι σχεδόν ποτέ! Επίσης είχα και φρικτούς πόνους περιόδου και έλεγα από μέσα μου ότι από στιγμή σε στιγμή θα αδιαθετήσω! Περιττό να σας πω ότι γυρίσαμε μετά από 1 εβδομάδα στην Αθήνα και εγώ ακόμα περίμενα να αδιαθετήσω! Ο αντρούλης μου ήταν σίγουρος ότι είμαι έγκυος, ενώ εγώ είχα τις αμφιβολίες μου.

Ένα απόγευμα έρχεται να με πάρει από την δουλειά και μόλις μπαίνω στο σπίτι βλέπω στον πάγκο της κουζίνας ένα τεστ εγκυμοσύνης! 

«Μα τι κάνεις«, του λέω, «αφού δεν είμαι έγκυος!«

Δεν προλαβαίνω να κάνω το τέστ και αμέσως εμφανίζεται η ΦΟΥΞΙΑ γραμμή ότι είναι θετικό! ΠΑΘΑΜΕ ΣΟΚ!!!! ΠΕΤΑΓΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΑΡΑ ΜΑΣ!!!!!  Ακολούθησαν άπειρα τηλεφωνήματα σε οικογένεια –  γνωστούς – φίλους!!!  

Πέρασα τους ωραιότερους 9 μήνες της ζωής μου χωρίς καμία ενόχληση.

Είχα Π.Η.Τ.  έως 29/04/2009

Φτιάξαμε το δωμάτιο του μικρού μας,  του πήραμε  άπειρα ρουχαλάκια, φορμάκια και παιχνιδάκια αρκουδάκια!  Στις 6 Απριλίου το βράδυ πέφτουμε με τον αντρούλη μου για ύπνο!  Έλα όμως που ο μπιτζιτζινάκος μου είχε άλλα σχέδια και κουνιόταν όλη την ώρα και δεν έλεγε να ησυχάσει, καθώς με κλώτσαγε παρατήρησα ότι άρχιζα σιγά σιγά να πονάω λιγάκι σαν  να έχω πόνους  περιόδου. Δεν έδωσα σημασία, να σας πω την αλήθεια.

Ξημερώνει 7 Απριλίου (η ωραιότερη μέρα της ζωής μου!). Όλο το βράδυ δεν είχα κλείσει μάτι, ξυπνάω τον αντρούλη μου φωνάζω και την μαμά μου (γιατί μένουμε στην ίδια πολυκατοικία)  και τους λέω τι ακριβώς νιώθω. Ο άντρας μου πάει αμέσως να ντυθεί να ετοιμαστεί, παίρνει την βαλιτσούλα μου στα χέρια του – η μαμά μου τρέχει πάνω κάτω πανικόβλητη και ξαφνικά είναι και οι δύο στην πόρτα και με περιμένουν για να φύγουμε να πάμε μια βόλτα από το Μητέρα! Στο δρόμο συναντήσαμε απίστευτη κίνηση και εγώ να είμαι  σίγουρη ότι δεν γεννάω τώρα, οι πόνοι όμως όλο και να δυναμώνουν! Φτάνουμε στο μαιευτήριο κατά τις 8 το πρωί,  χαιρετάω την μανουλίτσα μου και τον αντρούλη μου και μπαίνω μέσα!

Με εξετάζουν και είχαμε διαστολή 2 ακόμα!  Μου κάνουν όλα τα ωραία, ξύρισμα και κλύσμα και με πάνε στο δωμάτιο  οδυνών, με καλωδιώνουν και μετά από λίγο έρχεται και ο άντρας μου και περιμένουμε υπομονετικά… Είχα πει στον γιατρό μου ότι είμαι κατά τις επισκληρήδιου (ναι καλά), όμως,  άρχισαν  οι δυνατοί πόνοι και αμέσως φωνάζω τον γιατρό να μου κάνει  επισκληρήδιο ΤΩΡΑ!!!!! Η διαστολή συνεχιζόταν κανονικά ενώ ο γιατρός  μού είχε ήδη σπάσει  τα νερά… Τι ανακούφιση ένιωσα δεν φαντάζεστε.

(Να αναφέρω πως ο γυναικολόγος μου είναι εκείνος που ξεγέννησε τη μαμά μου)

Μου κάνουν την επισκληρήδιο και όλα καλά… σταματάνε οι πόνοι, αλλά η διαστολή δεν προχώραγε μιας και ο γιόκας μου ήταν ψηλά και δεν έλεγε με τίποτα να βγεί!

«Πάει η επισκληρήδιος, τέρμα, ξέχνα την«, μου λέει ο γιατρός και με ξεκαλωδιώνει!

Κατά τη 13:30 είχε πάει η διαστολή 7, εγώ δεν άντεχα άλλο και ο άντρας μου να παρακαλάει τον γιατρό να πάμε σε καισαρική! Εγώ και ο γιατρός μου να λέμε όχι!

Κατά τις 14:00 μου λέει ο γιατρός «Έλα Τινάκι, σπρώξε άλλη μία και βγήκε ο λεβέντης σου» (ναι καλά, όλο έτσι λές από τις 8 το πρωί), όντως κάνω άλλη μια εξώθηση και βγαίνει το κεφαλάκι του!!

Τρέχουμε αμέσως για χειρουργείο, είπε ο γιατρός

Ο αντρούλης μου πάντα δίπλα μου να με χαιδεύει  να μου κρατάει το χέρι και να μου δίνει κουράγιο! Πάμε στην αίθουσα τοκετών και ξαφνικά έρχεται μία τροφαντή μαία ανεβαίνει ένα σκαλοπατάκι δίπλα μου και πέφτει πάνω στην κοιλιά μου και τσούπ βγαίνει το φασολάκι μου και αρχίζει να κλαίει! Ήταν η ωραιότερη στιγμή της ζωής μας! Μου τον δίνουν αγκαλιά και σταματάει αμέσως να κλαίει… ήταν τόσο ωραία εκείνη η στιγμή… ο αντρούλης μου, εγώ και το μωράκι μας, επιτέλους τον γνωρίσαμε! Γεννήθηκε 3.450 gr (3 βδομάδες πριν την πητ) και  53cm,  περιττό να σας πώ ότι ήταν ίδιος ο μπαμπάς του,  τέτοια ομοιότητα σε νεογέννητο πρώτη φορά είχε δει ακόμα και ο γιατρός μας!

Ήταν τόσο ωραία όταν βρεθήκαμε και οι τρεις μαζί στο δωμάτιο αγκαλιασμένοι!

Τώρα το μωράκι μου είναι 2,5 χρονών και ελπίζω να ξαναζήσω πολύ σύντομα αυτή την μοναδική εμπειρία το να φέρνεις στον κόσμο μια ζωούλα!!!!

Θέλω να πω στον αντρούλη μου πόσο πολύ τον αγαπώ γιατί είναι ο καλύτερος  σύζυγος και μπαμπάς του κόσμου! Είμαι πολύ τυχερή που τον έχω δίπλα μου!

Μηνά μου σε λατρεύουμε!