Φοβάται ωρέ η μάνα;
Κάποια βράδια πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ένα σωρό αγχωτικά πράγματα. Με πιάνει κάτι σαν φόβος: φοβάμαι τα κινητά, φοβάμαι και τα μπισκότα, φοβάμαι μέχρι και τον αέρα που αναπνέουμε.
Ένα χρόνο τώρα έχουμε υιοθετήσει ως γονείς μια μέση στάση: δεν είμαστε με την καμία υποχόνδριοι μέχρι τρέλας, αλλά ούτε και εντελώς μα εντελώς κουλ. Δηλαδή ναι, δίνουμε στην Αθηνά μπισκοτάκι να φάει, αλλά δεν της δίνουμε… χοτ ντογκ. Την βγάζουμε βόλτα με κρύο, αλλά όχι και με βροχή (τι; Στο εξωτερικό δεν μασάνε!). Την βγάζουμε φωτογραφία με το κινητό μας, αλλά δεν της το δίνουμε να «παίξει». Δεν διαβάζουμε αναλυτικά τη σύσταση του κάθετι που αγοράζουμε, αλλά δεν πάμε και εντελώς στα τυφλά.
Στις αρχές το «Έλα μωρέ και εμείς που φάγαμε/ κάναμε/ ράναμε όταν ήμασταν παιδιά, τι πάθαμε;» με έπειθε. Αλλά όσο μεγαλώνει η μικρή και μαζί της μεγαλώνω και εγώ, αναρωτιέμαι… Μήπως ακόμα δεν ξέρουμε τι πάθαμε;
Βλέπω και μαμάδες να αναρτούν συνεχώς στο Facebook άρθρα για μεταλλαγμένα, δηλητηριώδεις ουσίες, φάρμακα που ανακαλούνται, πέφτω και εγώ ούτως ή άλλως πάνω τους όλη μέρα και δεν μπορώ, με τρώει κάτι μέσα μου… Πού είναι η αλήθεια και πού το ψέμα; Ποια είναι υπερβολικά και ποια βασίζονται σε αποδείξεις; (εδώ κολλάει και το παλιότερο κείμενο που σας είχα γράψει σχετικά με τις θεωρίες).
Και ενώ συνεχίζω να παίρνω αποφάσεις εξ ενστίκτου, είναι αυτά τα παλιοβράδια που με τρώει το μαύρο άγχος. Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι αλλάζουν αφού γίνονται γονείς. Κάποιοι βγάζουν τρομερές φοβίες, άλλοι πάλι απλά αρχίζουν να σκέφτονται και πράγματα που δεν είχαν… σκεφτεί ποτέ να σκεφτούν!
Δεν είναι ότι φοβάμαι μην τυχόν κρυώσει ή χτυπήσει η μικρή. Αυτά άλλωστε, θες δεν θες, υποσυνείδητα τα σκέφτεσαι και εύχεσαι να τα αποφύγεις (αν και κομματάκι απίθανο).
Φοβάμαι όλους αυτούς τους καθημερινούς παράγοντες που έχουν γίνει κομμάτια της ζωής μας και την μακροπρόθεσμη επίδρασή τους. Ναι, ρε παιδί μου, έχω κάποια στιγμή φοβηθεί ακόμα και όλη αυτή την μπίχλα που βγάζουν οι εξατμίσεις των αυτοκινήτων καθημερινά σε -σχεδόν- κάθε γωνιά της γης…
Eυτυχώς που δεν τα σκέφτομαι όλη μέρα, αλλά μόνο εκείνα τα τυχαία βράδια… Όπως το χθεσινό που ήταν σίγουρα λόγω των γενεθλίων της μικρούλας μας!
Και θέλω να σας ρωτήσω:
σας χτύπησε και εσάς κάποια στιγμή
η «έγινα γονιός και με έπιασε ένα άγχος»-φοβία;
>Άν εχεις δεί το παιδί σου να χάνεται και να παλεύει για τη ζωή αν και μόλις 8 ημερών όλα τα παραπάνω κοριτσια σου φαίνονται πολύ φυσιολογικά. Το θέμα ειναι να εστιάζουμε στην ουσία. Βεβαια η ουσία για τον καθένα ειναι καθαρά υποκειμενική. Για εμένα ειναι τα παιδιά μου (και τα 3) να ειναι υγιή, χαρούμενα και γεμάτα συναισθήματα.Θέλω να βγουν αυριο στην κοινωνία χωρίς κόμπλεξ,χωρίς ταμπού και χωρίς να τους εχω μεταφέρει τις δικές μου σκέψεις-φοβίες. Ας δημιουργήσουμε χαρούμενα παιδιά και αργότερα χαρούμενους ενήλικες,γεμάτες και ολοκληρωμένες προσωπικότητες διχως να ψάχνουν την επιβεβαίωση σε λάθος μονοπάτια.
Ελένη Πάλμου-Νικολαίδου απο Λίμνη Πλαστήρα.
>αχ αυτες οι φοβίες.. απο τότε που εγινα μαμά δεν θελω με τίποτα να μπω σε αεροπλάνο. Ούτε μονη μου ούτε με τα παιδιά μου εννοείται.. Όταν πέφτω για ύπνο το βράδυ σκέφτομαι συνέχεια ότι μπαίνουν στο σπίτι μου και μου παίρνουν τα παιδιά ή ότι μπορεί να μας κάνουν κακό. Ολο το βράδυ τριγυρνάω να δω αν είναι κλειδωμένα καλα.. Ααα και μην ξεχασω τα ατυχήματα, μην μου φυγει απ'το χερι και το χτυπήσει αυτοκίνητο, τις απαγωγές και μεγαλώντας τα ξενύχτια τους, τα ναρκωτικά οι μηχανές και πολλά πολλά άλλα που μπορώ να σας γράφω όλο το βράδυ!!! Μάλλον έχω ξεφύγει τελείως αλλά τι να σας πω από τότε που έγινα μαμά τρέμω μην μου πάθουν κάτι.. και μάλλον δεν είμαι η μόνη!! Ευτυχώς!! (αν σας έβαλα κι άλλες ιδέες στο μυαλό ζητώ συγγνώμη)
>χαλάρωσε κι απόλαυσέ το :) Είσαι απλώς μαμά... θες δεν θες... θα φοβάσαι ;)
>Δεν είναι τρομερό; Γινεσαι γονιός και απο τη μια μέρα στην άλλη χάνεις την ξεγνιασιά σου. Από κει που το έχεις προστατευμένο μέσα στην κοιλίτσα σου και ούτε πονάει, ούτε πεινάει, ούτε κρυώνει, ξαφνικά το έχεις στην αγκαλιά σου και κλαίει και εσένα σου ματώνει την καρδιά κάθε φορά. Καλύτερα να πονάς, να αρρωσταίνεις εσύ και όχι αυτό.
Χωρίς αυτήν την ανησυχία και χωρίς τα διάφορα αγχη μας (που πολλές φορές μπορεί να είναι πολύ χαζα όπως μην ιδρώσει και την αρπάξει τρέχοντας στο πάρκο) τι μανούλες θα ήμασταν και πως θα μπορούσαμε να προστατέψουμε τα μικρά μας;;
Μόνο που θέλει να προσέχουμε κιόλας γιατί μερικές φορές το άγχος δεν μας αφήνει να απολαύσουμε τη σχέση με τα παιδάκια μας και αν γίνομαστε υστερικές δεν την απολαμβάνουν ούτε αυτά.
>Αχ κοριτσια εγω περναω πολυ μεγαλο δραμα...μου παρουσιαστικε διαβιτης στην εγκυμοσυνη και απο τοτε παλευω καθε μερα με το τι θα φαμε ολοι...και με το ποσο γερη ειμαι.Η μικρη μου ειναι 2μιση χρονων και απεχθανεται τα γλυκα και τισ σοκολατες ετσι εμαθε..εγω ομως δεν μπορω να ζησω χωρις γλυκα και νομιζω οτι τρωγοντας εστω και λιγο με σκοτωνω και μαζι με εμενα και το παιδι μου...εχω φοβεραο αγχος! κρισεις πανικου και γενικα τρεχω στους γιατρους...γενικα ειμαι πολυ αδυναμη και με πολλα προβληματα υγειας..δεν ξερω τελικα αν εφταιγε που οι δικοι μου γονεις δεν προσεξανε ποτε την διατροφη μας η ηταν θεμα οργανισμου...εγω παντως το παιδι μου δεν θα το αφησω να φαει σκουπιδια!!!