Φοβάται ωρέ η μάνα;
Κάποια βράδια πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ένα σωρό αγχωτικά πράγματα. Με πιάνει κάτι σαν φόβος: φοβάμαι τα κινητά, φοβάμαι και τα μπισκότα, φοβάμαι μέχρι και τον αέρα που αναπνέουμε.
Ένα χρόνο τώρα έχουμε υιοθετήσει ως γονείς μια μέση στάση: δεν είμαστε με την καμία υποχόνδριοι μέχρι τρέλας, αλλά ούτε και εντελώς μα εντελώς κουλ. Δηλαδή ναι, δίνουμε στην Αθηνά μπισκοτάκι να φάει, αλλά δεν της δίνουμε… χοτ ντογκ. Την βγάζουμε βόλτα με κρύο, αλλά όχι και με βροχή (τι; Στο εξωτερικό δεν μασάνε!). Την βγάζουμε φωτογραφία με το κινητό μας, αλλά δεν της το δίνουμε να «παίξει». Δεν διαβάζουμε αναλυτικά τη σύσταση του κάθετι που αγοράζουμε, αλλά δεν πάμε και εντελώς στα τυφλά.
Στις αρχές το «Έλα μωρέ και εμείς που φάγαμε/ κάναμε/ ράναμε όταν ήμασταν παιδιά, τι πάθαμε;» με έπειθε. Αλλά όσο μεγαλώνει η μικρή και μαζί της μεγαλώνω και εγώ, αναρωτιέμαι… Μήπως ακόμα δεν ξέρουμε τι πάθαμε;
Βλέπω και μαμάδες να αναρτούν συνεχώς στο Facebook άρθρα για μεταλλαγμένα, δηλητηριώδεις ουσίες, φάρμακα που ανακαλούνται, πέφτω και εγώ ούτως ή άλλως πάνω τους όλη μέρα και δεν μπορώ, με τρώει κάτι μέσα μου… Πού είναι η αλήθεια και πού το ψέμα; Ποια είναι υπερβολικά και ποια βασίζονται σε αποδείξεις; (εδώ κολλάει και το παλιότερο κείμενο που σας είχα γράψει σχετικά με τις θεωρίες).
Και ενώ συνεχίζω να παίρνω αποφάσεις εξ ενστίκτου, είναι αυτά τα παλιοβράδια που με τρώει το μαύρο άγχος. Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι αλλάζουν αφού γίνονται γονείς. Κάποιοι βγάζουν τρομερές φοβίες, άλλοι πάλι απλά αρχίζουν να σκέφτονται και πράγματα που δεν είχαν… σκεφτεί ποτέ να σκεφτούν!
Δεν είναι ότι φοβάμαι μην τυχόν κρυώσει ή χτυπήσει η μικρή. Αυτά άλλωστε, θες δεν θες, υποσυνείδητα τα σκέφτεσαι και εύχεσαι να τα αποφύγεις (αν και κομματάκι απίθανο).
Φοβάμαι όλους αυτούς τους καθημερινούς παράγοντες που έχουν γίνει κομμάτια της ζωής μας και την μακροπρόθεσμη επίδρασή τους. Ναι, ρε παιδί μου, έχω κάποια στιγμή φοβηθεί ακόμα και όλη αυτή την μπίχλα που βγάζουν οι εξατμίσεις των αυτοκινήτων καθημερινά σε -σχεδόν- κάθε γωνιά της γης…
Eυτυχώς που δεν τα σκέφτομαι όλη μέρα, αλλά μόνο εκείνα τα τυχαία βράδια… Όπως το χθεσινό που ήταν σίγουρα λόγω των γενεθλίων της μικρούλας μας!
Και θέλω να σας ρωτήσω:
σας χτύπησε και εσάς κάποια στιγμή
η «έγινα γονιός και με έπιασε ένα άγχος»-φοβία;
>ΔΥΣΤΙΧΩΣ ΓΙΑ ΟΛΛΟΥΣ ΜΑΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΟΥΜΕ.ΕΓΩ ΠΑΝΤΩΣ ΟΤΑΝ ΠΑΘΑΙΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΤΑ ΜΩΡΑΚΙΑ ΜΟΥ ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ.ΑΠΟΡΩ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΠΑΘΩ ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΘΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΜΩΡΑ ΜΟΥ.ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΑΠΛΑ ΤΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΘΕΙΣ ΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΜΠΟΡΕΙΣ.
>Για ακομα μια φορα το ποστ σου ειναι περιεκτικοτατο και σαφες! Γραφεις πολυ ωραια. Διαβαζοντας τα υπολοιπα σχολια θα ηθελα να σταθω λιγο στο δευτερο (25/02/11 10:57 μ.μ)
Νομιζω πως η φιλη (φανταζομαι πως ειναι γυναικα)κανει λαθος. Το φαγητο και τα καυσαερια ειναι κατι που λιγο-πολυ ολοι μπορουμε να ελεγξουμε. Περναει απ το χερι μας το τι θα φαμε και το ποσο (και εαν) θα εκτεθουμε σε βλαβερες ουσιες. Απ την αλλη οι απαγωγες και ιδιαιτερα τα φυσικα φαινομενα οπως οι φωτιες και οι σεισμοι ειναι παραγοντες που ποτε κανενας δεν μπορει να κοντρολλαρει. Μακαρι να ξεραμε ποτε θα "χτυπησει" ο σεισμος ετσι ωστε να προφυλλαχθουμε...
Ενιγουει, ο φοβος ειναι ενα αρχεγονο και βασικο ενστικτο που χωρις αυτο δεν θα καταφερναμε να επιβιωσουμε. Ομως παν μετρον αριστον!
>Η επιδημία της εποχής μας..το άγχος.
Φλώρα
>Είχα μερικά κουσούρια από πριν, τώρα το απογείωσα!! Καταρχάς Ό,ΤΙ τρώω πια είναι βιολογικό (ή τουλάχιστον έτσι νομίζω) εκτός από τα μακαρόνια τα barilla που δεν με νοιάζει αν είναι βιολογικά γιατί μαρέσουν!!!
Πάντως τιποτα ασυρματο δεν υπάρχει σπίτι από πριν, δεν μιλάμε στο κινητό όταν είναι κοντά ο μικρός, κάνουμε ανακύκλωση και γενικά έχουμε μια κάποια οικολογική συνείδηση για χάρη των παιδιών και του δικού μας φυσικά. Και πολλάααα άλλα που μας έπιασαν μετά το παιδί!!
>ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΑ ΕΓΚΥΟΣ ΑΠΕΒΑΛΛΑ....ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ, ΧΩΡΙΣ ΑΙΤΙΑ..ΟΤΑΝ ΞΑΝΑΕΜΕΙΝΑ ΦΟΒΟΜΟΥΝ ΤΟ ΚΑΘΕ ΤΙ. ΤΙ ΘΑ ΦΑΩ, ΤΙ ΘΑ ΠΙΩ, ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΩ ΣΤΗ ΜΠΑΝΙΕΡΑ, ΠΩΣ ΘΑ ΑΝΕΒΩ ΜΙΑ ΣΚΑΛΑ. ΤΑ ΠΑΝΤΑ...ΓΥΡΙΖΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΞΑΠΛΩΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΟΥ ΣΥΜΒΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΥΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙΑ Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗΣ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΑΠΟ ΠΛΕΥΡΑΣ ΑΝΧΟΥΣ. ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΠΟΤΕ ΞΕΝΟΙΑΣΤΗ. ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΗΣΕ ΝΑ ΤΟ ΖΗΣΩ ΟΠΩΣ ΘΑ ΗΘΕΛΑ.ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΦΟΒΑΜΑΙ....ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΟΛΥ.... ΣΑΦΩΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΜΙΑ ΥΓΙΕΙΝΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ.ΝΑ ΕΛΕΝΧΩ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΘΑ ΤΑ ΑΦΗΣΩ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΑ ΒΑΛΛΩ ΣΕ ΜΙΑ ΓΥΑΛΑ ΜΗ ΜΟΥ ΠΑΘΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ.ΚΑΝΩ ΟΤΙ ΜΠΟΡΩ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΙ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ