Υπόσχομαι…

24 Φεβρουαρίου 2010 κράτησα στην αγκαλιά μου για πρώτη φορά εσένα, Αθηνά.

Και στις 8 Οκτωβρίου 2012 εσένα, μικρέ μου Αρχέλαε.

Δυο καμβαδάκια ολόλευκα. Δυο ψυχούλες αμόλυντες.

Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, σκέφτομαι αν έκανα κάτι που λέρωσε το ολόλευκο σας. Και δυστυχώς όλο και κάτι θα έχω κάνει είτε εγώ, είτε κάποιος άλλος, κάθε μέρα όλο και κάποιος θα επηρεάζει το μέσα σας. Συγγενής ή φίλος, δάσκαλος ή περαστικός.

Κάθε πρωί που ξυπνώ συναντώ τα τεράστια χαμόγελά σας και τότε κάπως ηρεμώ. Λέω «Μου χαμογελούν, καλά τα πάμε!»

Μα τρέμω τη μέρα που θα ‘χετε πια μεγαλώσει και τα καμβαδάκια σας θα έχουν ένα σωρό χρώματα, άλλα ζωηρά και όμορφα, άλλα μουντά και καταθλιπτικά. Για αυτά τα τελευταία ανησυχώ, τα άλλα καλώς να σας στολίσουν. Θα είναι η εποχή που θα ‘στε πια μεγάλοι και εγώ θα αγχώνομαι όλο και περισσότερο για τα λάθη που σίγουρα θα έχω κάνει.

Από τη μέρα που κράτησα τον καθένα σας στην αγκαλιά μου, κάθε μέρα υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως πρέπει να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Να νικήσω φοβίες, να μαλακώσω μυτερές γωνίες, να διορθώσω όσο γίνεται τις παραφωνίες. Μα έλα που τριανταρίζω φέτος και αισθάνομαι πιο μπερδεμένη από ποτέ! Μαζί σας, βλέπετε, αποκαλύφθηκε μπροστά μου και η πραγματικότητα του κόσμου.

Και έχω ένα άγχος… Αχ, ένα άγχος!

Για αυτό να μου μιλάτε… Να μου λέτε «Μαμά, είσαι λάθος» ή «Μαμά, είσαι σωστή»

Μην μ’ αφήνετε να πηγαίνω στα τυφλά. Να μου δείχνετε το δρόμο, βρε παιδιά μου. Κολλητοί δεν θα ‘μαστε, μα θα ‘μαστε πάντα μαμά και παιδιά. Και εγώ η μαμά υπόσχομαι να σας ακούω, μπορεί και περισσότερο απ’ ότι θέλω να μ’ ακούτε εσείς.

Άλλωστε ποιος είναι άραγε σοφότερος; Εγώ η μπερδεμένη μαμά σας ή εσείς τα αγνά μου, αμόλυντα μου πλασματάκια;