Τα τρία θαύματά μου!

Η ιστορία της Αρετής

Αποφάσισα να γράψω και γω την δική μου ιστορία και να σας πω, πως αν έχεις πίστη στο Θεό όλα μπορούν να ξεπεραστούν.

Με τον σύζυγό μου είμαστε μαζί από τα χρόνια του σχολείου, δεκατριών χρονών εγώ και δεκαπέντε εκείνος. Παντρευτήκαμε όταν ήμουν 24 ετών και αποφασίσαμε αμέσως να κάνουμε παιδιά. Μετά από ένα χρόνο μένω έγκυος. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη… αλλά δεν κράτησε πολύ. Την 5η εβδομάδα που πήγαμε στο γιατρό δεν είδαμε τίποτα. Μετά από μια εβδομάδα ξαναπήγαμε αλλά και πάλι δεν φαινόταν τίποτα. Παλίνδρομος κύηση, είπε ο γιατρός. Πήγα στο μαιευτήριο για απόξεση. Ακολούθησαν πολλές εξετάσεις για να βρούμε την αιτία. Δεν την βρήκαμε όμως. Ο γιατρός μου, μου πρότεινε να ξαναπροσπαθήσουμε αμέσως αλλά.. μωρό δεν ερχόταν με τίποτα.

Ξεκινήσαμε λοιπόν να μετράμε την θερμοκρασία και να ερχόμαστε σε επαφή συγκεκριμένες μέρες. Με το ζόρι λοιπόν, θέλοντας και μη ερχόμασταν σε επαφή. Πολύ ψυχοφθόρο και χωρίς αποτέλεσμα γιατί μάλλον το μωρό ήθελε να ‘ρθει ως καρπός αγάπης και όχι ψυχαναγκασμού. Ακολούθησαν  τρεις αποτυχημένες σπερματεγχύσεις  με την ψυχολογία και των δυο μας υπό το μηδέν. Ένα βράδυ λοιπόν, απογοητευμένη και κουρασμένη από όλα αυτά, απαίτησα από τον γιατρό μου να ξεκινήσουμε εξωσωματική.

– Είσαι καλά; Άλλοι έχουν πρόβλημα και το σκέφτονται, εσείς με τέτοιες εξετάσεις θα κάνετε εξωσωματική;

– Δεν αντέχω άλλο!!! Θέλω ένα μωρό!!!

Ο γιατρός μου, που πάνω από όλα τον εκτιμούσα σαν άνθρωπο και μετά σαν γιατρό, μιας και μου στάθηκε πολύ στην αποβολή, δέχτηκε ξέροντας πως πλέον το άγχος μας ήταν πολύ μεγάλο. Μου είπε πως θα ξεκινήσουμε τον επόμενο μήνα, αφήνοντας μου το περιθώριο να μείνω έγκυος φυσιολογικά. Ηρέμησα. Έτσι, μετά από 9 μήνες γέννησα το ομορφότερο μωρό του κόσμου!!!!!

Γεννήθηκε με καισαρική τομή στις 36 εβδομάδες μετά από μια εγκυμοσύνη χωρίς κανένα πρόβλημα. Ζύγιζε 3400γρ και είχε ύψος 52 πόντους. Από την μέρα που γεννήθηκε μέχρι και σήμερα με έχει κάνει την πιο ευτυχισμένη μαμά του κόσμου!!!!!!

Μετά από δύο χρόνια, αποφασίσαμε να του χαρίσουμε αδελφάκι. Αμ δε… τέσσερα χρόνια προσπαθούσαμε και το αδελφάκι δεν ερχόταν. Η απογοήτευσή μας μεγάλη. Λόγω επαγγέλματος, χρειάστηκε να επαναλάβω το εμβόλιο της ηπατίτιδας και σε ένα μήνα μένω έγκυος!  Όχι ρε γαμώτο, τόσο καιρό προσπαθούσαμε, τώρα ήρθε; Ο γιατρός μου επιφυλακτικός, εγώ  πολύ αγχωμένη για την υγεία του μωρού.

Θα το ψάξουμε, μου λέει, ξαναέλα την επόμενη εβδομάδα.

Μετά από τέσσερις μέρες βλέπω αίμα.

Έλα να σε δω.

Περιμένοντας να μπούμε στο εξεταστήριο, πάω τουαλέτα και αποβάλω. Ευτυχώς που ήμουν εκεί. Φοβήθηκα, στεναχωρήθηκα, φρίκαρα. Ο άντρας μου περισσότερο. Με εξετάζει αλλά μου λέει πως πρέπει να πάμε στο νοσοκομείο για να με καθαρίσει καθώς υπήρχαν υπολείμματα. Άντε πάλι, το έργο το είχα ξαναδεί.

Ακολούθησαν άλλες δύο σπερματεγχύσεις χωρίς αποτέλεσμα. Για εξωσωματική ούτε λόγος. Αν έμενα έγκυος σε δίδυμα ή τρίδυμα και μετά μας έλεγαν να επιλέξουμε;

Το πήραμε λοιπόν απόφαση πως ο γιός μας θα έμενε μοναχοπαίδι. Και τότε σε μία και μοναδική επαφή, μένω έγκυος. Ακολουθεί μια εύκολη εγκυμοσύνη και μετά από 38 εβδομάδες ο γιός μας στα οκτώ του χρόνια αποκτάει αδελφάκι. Γεννιέται η κόρη μας. 3200γρ και  51 πόντους. Η μικρή μας τρελαίνει όλους μα πιο πολύ τον μπαμπά της!!! Τέλος είπαμε οι περιπέτειές μας.

ΑΛΛΑ, ΟΤΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΝΕΙ ΣΧΕΔΙΑ, Ο ΘΕΟΣ ΓΕΛΑΕΙ.

Μετά από 14 μήνες, άρχισα να έχω κάποιες ενοχλήσεις στην μέση. Το συζητάμε με τον άντρα μου, του εκφράζω τις υποψίες μου αλλά ήμασταν σίγουροι και οι δυο πως κάτι τέτοιο αποκλείεται να συμβαίνει καθώς παίρναμε όλες τις προφυλάξεις. Μετά από λίγες μέρες, κάνω εξετάσεις καθώς και β χορειακή. Έκπληκτη ακούω τον μικροβιολόγο να μου ανακοινώνει πως είμαι έγκυος! Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Δεν μου πέρασε στιγμή από το μυαλό να μην το κρατήσω. Ας προσέχαμε καλύτερα, αυτό τι φταίει;

Πήγαμε στο γιατρό ο οποίος μου επιβεβαίωσε την εγκυμοσύνη. Ξεκίνησε, λοιπόν μια κύηση γεμάτη επιπλοκές. Καθημερινοί εμετοί, όλη μέρα, μέχρι και το τέλος. Με την σκέψη και μόνο του να πάω τουαλέτα ή να μαγειρέψω ή του να κάνω μπάνιο. Σ’ αυτή την εγκυμοσύνη έχασα 25 κιλά.

Όταν ήμουν στην 12η  εβδομάδα παθαίνω ουρολοίμωξη. Πολύ πόνος, σωματικός βέβαια. Πρέπει να κάνω και αμνιοπαρακέντηση, λόγω ηλικίας.

Παραμονές της εξέτασης βλέπω αίμα. Πολύ αίμα. Αναβάλλουμε το ραντεβού και μένω στο κρεβάτι για  2 εβδομάδες. Το αίμα σταματάει και  κάνω αμνιοπαρακέντηση. Ο γιατρός, μου λέει πως το αίμα οφείλεται στον επιχείλιο πλακούντα που έχω και να μην ανησυχώ. Ξεκούραση, όσο τουλάχιστον γίνεται με μικρό παιδί.

Μετά από 5 μέρες ξαναβλέπω αίμα και ξανά στο κρεβάτι. Το επόμενο μεσημέρι, ξυπνάω μούσκεμα. Λες να κατουρήθηκα; Αίμα και ούρα έτρεχαν μέχρι να πάω στην τουαλέτα. Τηλεφωνώ στον γιατρό μου, ο οποίος μου λέει να πάω κατευθείαν νοσοκομείο. Εκείνη την ώρα, επέστρεψε και ο άντρας μου από την δουλειά και φύγαμε. Ευτυχώς τα παιδιά ήταν στην μαμά μου.

Μόλις φτάσαμε στο μαιευτήριο, με εξετάσανε και τηλεφωνούν στον γιατρό: πρόωρη ρήξη του θυλακίου. Ήμουν 19 εβδομάδων. Το ΣΟΚ.

Ακολουθούν εξετάσεις, πλήρη ακινησία, θλίψη, άγχος, στεναχώρια τόση που δεν είχα ξανανιώσει. Αυτό που ένιωθα τώρα δεν συγκρίνονταν με αυτό που ένιωσα στις αποβολές. Τα άλλα δυο, δεν  τα είχα δει, ούτε τα είχα νιώσει. Αυτό όμως; Τα νερά έτρεχαν και το μωρό θα στέγνωνε, όπως μου είπαν. Ο γιατρός μου, αν και δεν ήταν εκεί, τους έδινε οδηγίες από το τηλέφωνο. Ακόμα και σήμερα αντηχούν τα λόγια του στα αυτιά μου. Ούρλιαζε και τους έλεγε πως δεν θέλει να χαθεί το παιδί. Πως θα ζούσε, όμως, αν τελικά έπρεπε να μου το πάρουν, ένα παιδί 338γρ; Απλά δεν θα ζούσε.

Το βράδυ μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Με ρώτησε τι κάνω και γω άρχισα να του λέω τι έγινε.

Δεν σε ρώτησα αυτό, μου λέει, ΕΣΥ πως είσαι;

Έχει κάτι αυτός ο άνθρωπος. Αγγίζει την ψυχή μου!!!

Θα το παλέψουμε, δεν χάθηκε τίποτα, ήταν τα λόγια του.

Πιστεύω στον Θεό και στην δύναμή του. Εκείνος μου το έδωσε, δεν θα μου το πάρει πίσω. Προσεύχομαι. Ακολούθησαν 15 μέρες πλήρης ακινησίας, με ορούς, ενδοφλέβιες αντιβιώσεις, καθημερινές εξετάσεις, υπέρηχους για να μετράμε τα υγρά στον σάκο. Κάθε 2 ώρες παρακολουθούσαν τους χτύπους της καρδιάς του. Πόσο ανακουφιζόμουν όταν τους άκουγα και πόσο ανησυχούσα όταν αργούσαν να το βρουν. Άραγε θα είναι γερό μετά από αυτό; Η απάντησή του κοφτή. Φυσικά και είναι καλά!

Πήρα εξιτήριο μετά από 20 μέρες.

Θα σηκώνεσαι μόνο για τουαλέτα, τίποτα δεν είναι σίγουρο ακόμη, μου είπε. Με παρακολουθούσε πλέον κάθε βδομάδα.

Φτάνοντας αισίως στην 36η εβδομάδα μου ανακοίνωσε πως την άλλη εβδομάδα θα γεννήσω. Η χαρά μας απερίγραπτη. Σε λίγες μέρες θα κρατάμε το μωρό στην αγκαλιά μας. Φτάσαμε στο τέλος. Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί;

Έκανα εισαγωγή την προηγούμενη μέρα από την ημέρα που θα γεννούσα για να μου κάνουν τις προβλεπόμενες εξετάσεις και γιατί ο γιατρός μου φοβότανε.

– Θέλω να είσαι έτοιμη την Παρασκευή να γεννήσεις, δεν θέλω να καθυστερήσουμε λεπτό! Με σπασμένα νερά και δύο προηγηθείσες καισαρικές έπρεπε να το πάρω πριν ένα μήνα.

Πράγματι, έτσι και έγινε. Την ώρα που είμαστε στο χειρουργείο και αφού μου έχει γίνει η επισκληρίδιος, κουβεντιάζουμε με την μαία του γιατρού μου, την νοσηλεύτρια, την αναισθησιολόγο και περιμένουμε να αρχίσω να μουδιάζω. Ο γιατρός μου μίλαγε με κάποιους άλλους γιατρούς στον διπλανό χώρο. Ξαφνικά η μαία φωνάζει «γρήγορα, γρήγορα«. Ακολουθεί πανικός. Μου βάζουν μάσκα οξυγόνου με μέθη για να με ναρκώσουν. Αισθάνομαι κάτι να ρίχνουν απότομα στην κοιλιά μου. Ακούω την αναισθησιολόγο να μου μιλά. Ξυπνάω.

ΤΟ ΠΑΙΔΙ; ρωτάω.

Θα σου πει ο  γιατρός σου. Κύριε Βαλακώστα! του φωνάζει.

Έρχεται βουρκωμένος..

– Χρήστο, τι έγινε το παιδί, είναι καλά;   

– Τελευταία ώρα του έπεσαν οι σφυγμοί. Είχα ενάμισι λεπτό να το βγάλω.. μας την έκανε την τελευταία στιγμή.

 Έχω μείνει άγαλμα. Τι μου λέει;

– Φέρτε το παιδί, φωνάζει.

Και τότε τον είδα… Ο μπεμπάκος μου!!!!!!!!!!

– Υγιέστατος, 3560γρ και 52 πόντους, μου λέει μια νοσοκόμα, αλλά εγώ πλέον δεν άκουγα. Μόνο τον κοίταζα. Και τον λάτρευα ταυτόχρονα..!

Αυτή είναι η δική μου ιστορία.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Θεό που μου χάρισε τρία αγγελούδια.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον γιατρό μου, κ. Χρήστο Βαλακώστα που για μένα είναι μόλις ένα βήμα κάτω από τον Θεό.

Στην μαία Έλενα Λαζάρου που αν δεν ήταν αυτή ίσως τώρα να μην τον κράταγα στην αγκαλιά μου και φυσικά στον αντρούλη μου που τον λατρεύω!!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com