Η ιστορία μιας εγκύου
Η ιστορία μιας εγκύου
μαμά Π.
Εγκυος 7 μηνων και αρχιζουν τα συμτωματα της καταθλιψης, αγχος, φοβος, κλαματα, ταραχη, λυπη, αυπνια και πολλα πολλα ακομα.
Ειχα τα οσα ειχα και σκεφτομουν και αυτο το μικρο ανθρωπακι που ζουσε στην κοιλια μου χωρις να ξερω σιγουρα οτι ειναι ασφαλες, ηθελα τουλαχιστον να βγει απο μεσα μου, να μη νιωθει οτι ενιωθα εγω. Το χειροτερο στην καταθλιψη σου ειναι οτι κανεις δεν μπορει να μπει στην ψυχη σου. Η αναγκη να εισαι παντα με καποιον, ακομα και με αυτον που δεν ταιριαζεις.
Μετα αφου ηρθε στον κοσμο, καμια βοηθεια απο πουθενα, ουτε μαμα, ουτε πεθερα, ποτε δεν μπηκαν στον κοπο να με καταλαβουν. Μονη σε κατι που δεν ηξερα αν εχει τελος. Ομως η μοιρα μου ηθελε να με αποτελειωσει, να βρω στο κινητο του ανδρα μου ερωτικα μηνυματα απο μια γυναικα που απλως την ηξερα. Δεν μπορειτε να φανταστειτε πως ειναι να ανοιγεις μετωπα απο παντου. Και το χειροτερο να πιστευεις οτι κανεις σε μια δυσκολη στιγμη της ζωης σου δεν ειναι εκει για να σε βοηθησει… Κριμα για τα οσα λενε για την αγαπη, κριμα στον ανθρωπο που για δωρο του μου εδωσε την απαντηση «Ο καθενας κοιταει την παρτη του«.
Δεν μπορειτε να φανταστειτε πως μπορει να νοιωθει μια κοπελα οταν εχει καταθλιψη και μια αλλη γυναικα παρα διπλα.
Τωρα εχοντας ξεπερασει την καταθλιψη, γιατι ο χρονος με βοηθησε να την ξεπερασω, ηρθε ο καιρος να το μοιραστω με ανθρωπους που δεν με ξερουν και δεν τους ξερω, να μην πω ουτε το μικρο μου ονομα, γιατι δεν εχει σημασια, σημασια εχει οτι περασα μια δυσκολη στιγμη στη ζωη μου που κατι πηρα και κατι εχασα…
Ετσι αλλωστε γινεται παντα…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Ωραια να σου πω και γω κατι.....???να τους γαμ....σεις ολους να παρεις το παιδακι σου και να ζησετε μια ονειρεμενη ζωη μονοι σας......
Κοριτσι μου να εισαι δυνατη για σενα και το μωρακι σου..κινητηριος δυναμη τα παιδια μας και γιαυτο μονο τον λογο αξιζει να συνεχιζουμε να παταμε γερα στα ποδια μας παρα τις αντιξοοτητες..σε φιλω
γλυκεια μου!! ειπες την δικη σου ιστορια...αλλα μπροστα στην δικη μου..εσυ περασες ζαχαρη...18 χρονων ημουν οταν παντρευτηκα! παρθενα...20 χρονων γινομε μανουλα..ουτε ηξερα απο που θα γεννησω ..μια απλη κοπελα! και πολυ αθωα...καταρχην ...οταν ημουν εγκυος...ουτε φαγητο δεν ειχα να φαω..ο αντρας μου τρομερα τσιγγουνης....ουτε λεφτα μου εδινε , ουτε κλειδια του σπιτιου,.....τιποτα...κλαμα ..στεναχωρια...στους γονεις μου ..τι να ελεγα? πολλα αδερφια ειμαστε...τι θα πει ο κοσμος..και οταν γενναω...το μωρο μου..ημερων..μπαινει χειρουργειο..και αλλα πολλα...που εχω τραβηξει...βιβλιο πρεπει να γραψω..για να τα πω...ποσες φορες εκανα αποπειρα να αυτοκτονησω αλλα εβγαινα ...στην τελικη ζωντανη..μαλλον ο θεος με θελει να ζησω..ευχομαι να μην περασει καμια κοπελα! οτι περασα εγω...
"κατάθλιψη = πηγάδι"..ακούγεται περίεργο?για μένα έτσι είναι..απλά άλλες μέρες είμαι πιο ψηλά και φαίνεται μεγαλύτερος ο ουρανός, και άλλες πάλι πέφτω στα τάρταρα και ο ουρανός γίνεται μικρούλης σαν αστεράκι που δεν ξέρω αν υπάρχει πλέον, ή απλά βλέπω το φως από κάτι που έχει ήδη χαθεί..κάποτε περίμενα εναγωνίως το πότε θα βγω από το πηγάδι και κάθε φορά που ένιωθα ότι μικραίνει ο ουρανός έλεγα "μαμωτο, ακόμα μέσα είμαι" και με έριχνε χειρότερα..τώρα το πήρα απόφαση ότι όλοι έχουμε τα πηγάδια μας,άλλοι τα αντιλαμβανόμαστε και άλλοι όχι,και ζούμε όλη μας τη ζωή μέσα σ'αυτά..απλά κάνω υπομονή στις δύσκολες μέρες, "μμμ,πάλι κατέβηκα πιο κάτω,δε βαριέσαι,αύριο-μεθαύριο θα ανέβω πάλι πιο πάνω.." δεν ξέρω πόσο κουράγιο δίνω στις συμπάσχουσες,είναι ο δικός μου τρόπος να αντιμετωπίζω την μέτρια έως βαριά κατάθλιψή μου (δεν υπάρχουν αυτοκτονικές τάσεις)..και ΝΑΙ είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει / αντιληφθεί / αποδεχτεί / αντιμετωπίσει μαζί σου,θα είσαι (και είμαι) μόνη σου σ'αυτό τον αγώνα (καλώς ή κακώς)..αλλά ΟΧΙ,δεν ασπάζομαι το "καθένας για την πάρτη του"..γιατί τότε δεν θα δω εσένα που παλεύεις με τους δικούς σου δαίμονες, τα δικά σου πηγάδια, για να σου δώσω λίγο κουράγιο στις μέρες που ο ουρανός είναι μεγαλύτερος για μένα..συγνώμη για το μεγάλο κείμενο..είμαι πιο πάνω αυτές τις μέρες και σας στέλνω φιλιά και τις σκέψεις μου..
Αναστασία με συγκίνησες πολύ... Είναι τόσο αληθινό αυτό που γράφεις...
Aναστασία μου επιτέλους βρίσκω έναν άνθρωπο που έχει περάσει, αυτά που νιώθω εγώ εδώ και πολύ καιρό και δεν ήξερα καν τι είναι και πως θα βγω μέσα από αυτό. Ευτυχώς ύστερα από πολύ καιρό κατάφερα να δω τον ουρανό από πιο κοντά. Τον ουρανό σου εγώ τον ονομάζω φως, και το πηγάδι σκοτάδι. Όλα είναι στο μυαλό( όπως λεει και το τραγούδι του Χατζηγιάννη alma libre) πόνος και γιατρειά.
ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΠΑΝΕ ΟΛΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΠΕΡΑΣΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΓΕΝΝΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΜΟΥ ΠΟΥ ΜΕ ΕΚΑΝΑΝ ΝΑ ΝΙΩΣΩ ΒΑΘΥΤΑΤΑ ΠΡΟΔΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΛΛΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΑΛΛΑ ΕΜΑΘΑ ΟΤΙ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΨΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΘΕΜΑΤΑ -ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ- ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΙΣΩΣ ΗΤΑΝ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΗΞΕΡΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΤΩ ΤΟΝ 'ΣΥΓΧΩΡΕΣΑ' ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΚΙΑ ΣΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΗ ΒΛΑΚΕΙΑ... ΤΟ ΒΑΖΩ ΣΕ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΤΟΝ ΣΥΓΧΩΡΕΣΑ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ...ΑΠΛΩΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΧΩΡΙΣΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΩ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΜΟΝΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΠΟΥΘΕΝΑ....ΚΑΙ ΜΟΛΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΓΕΝΝΗΣΕΙ! ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΟ ΑΥΤΟ...ΚΑΙ ΣΕ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΣΚΛΗΡΟΣ (ΕΓΩ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΥΤΟ ΕΚΑΝΑ) ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ. ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΚΑΠΟΥ...ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ...ΕΛΠΙΖΩ ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΥ...ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ Η ΖΩΗ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΗ...ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΣΧΗΜΟ ΟΤΑΝ ΤΟ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΥΤΟ...ΕΓΩ ΤΟ ΑΠΟΔΕΧΤΗΚΑ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ...ΤΟ ΝΑ ΧΑΝΕΙΣ ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ... ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΦΑΝΕΙΣ ΔΥΝΑΤΗ! ΑΠΟ ΟΤΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ...
κοριτσακι μου οτι και να πω θα σου ακουστει λιγο αυτοι οι αντρεσ δεν αξιζουν να λεγοντε πατεραδεσ ποσο μαλλον συζυγοι... ολα θα πανε καλα ,ευχομαι να βρεισ ανθρωπουσ αξιουσ να σε στηριξουν και να σε αγαπησουν οπωσ σου αξιζει...αν και εχεισ το μωρακι σου που θα δεισ οταν θα ερθει η ωρα που θα σου πει "παπω μαμα" δηλαδη σαγαπω , δεν θα χρειαζεσαι τιποτα και κανεναν αλλο...φιλακια και κουραγιο!!!!
Χιλια μπραβο, για το οτι ξεπερασες ολη αυτη την κατασταση μονη σου κ βγηκες δυνατη. Κ ισως ειναι καιρος να θεσεις σε εφαρμογη αυτο που ανεφερες μες το γραμμα σου... "ο καθενας την παρτη του" να σαι καλα κ να προσεχεις το παιδακι σου.
Συνήθως έτσι γίνεται. Στις χειρότερες στιγμές σου σου δινει κάποιος μία και πας πιο κάτω. Όμως -και μη με παρεξηγήσεις- ξέρω και κάτι άλλο: Οτι στη ζωή μας παίρνουμε, με τον έναν η τον άλλον τρόπο, ότι ΑΚΡΙΒΩΣ μας "αξίζει", γιατί κατα ένα μεγάλο μερος ειμαστε υπευθυνοι γι αυτα που μας συμβαινουν αμεσα ή έμμεσα. Αν π.χ. εσένα σου ήρθαν πολλές μαυρίλες, η ζωή σου χτυπάει καμπανάκι οτι πρεπει να δεις τα πραματα αλλιως και να πραττεις αλλιώς ετσι ωστε να γινεις πιο ευτυχισμενη... Αν αντεξεις τη δοκιμασία και μάθεις πραγματικα, τοτε η ζωή σου θα αλλάξει προς το καλυτερο. Ελπίζω αυτο να εχει ηδη συμβει, μια και λες οτι ξεπερασες την κατάθλιψη. Καλη συνέχεια κι καλό κουραγιο σου ευχομαι!