Η ιστορία των δίδυμων κοριτσιών μου και η διαφορετική τους πορεία
Η ιστορία της Χριστίνας
(Η Χριστίνα γέννησε με καισαρική και ολική νάρκωση)
Η δική μου ιστορία ξεκινάει από την ημέρα που μάθαμε πως είμαι έγκυος, αμέσως μετά από ένα υπέροχο ταξίδι του μέλιτος.
Χαρές, πανηγύρια με τον άντρα μου γιατί πιάσαμε παιδί με την πρώτη – δόξα τω Θεό. Άρχισαν σιγά σιγά οι ενοχλήσεις με εμετούς και αναγούλες…. έλεγα «εντάξει, τα γνωστά» και συνέχιζα ακάθεκτη τη ζωή μου δουλίτσα, σπίτι ,και βολτούλες… Μόλις μπήκα στο 2ο μήνα δεν μπορούσα να κρατήσω καμία στέρεη τροφή στο στομάχι μου.. όπως έμπαινε ακέραιη έτσι μέσα σε δευτερόλεπτα έβγαινε..
Μπαινω λοιπόν νοσοκομείο με αφυδάτωση και διαπιστώνουμε στον υπέρηχο δυό καρδιές να χτυπάνε και όχι μια… Θυμάμαι ήμουν στο καροτσάκι και με πηγαινε ο άντρας μου στο δωμάτιο και γελούσαμε σα τρελοί…..
Από κει και περα τα πράγματα δυσκόλεψαν καθώς φάνηκε πως είχα επιπωματικό πλακούντα και έτσι η γιατρός μου συνέστησε να μη μετακινούμαι καθόλου. Στον τρίτο μήνα κύησης παθαίνω μικρή αποκόληση πλακούντα και εισαγομαι στο νοσοκομείο….
Μέχρι να αναρρώσω από την απόλυτη ακινησία διαπιστώσαμε πως κάτι δεν πήγαινε καλά με τη χολή μου… Κάνουμε υπέρηχο και ναι ήμουν γεματη πέτρες. Η γιατρός μου – να΄ναι καλά – μου συνέστισε να κάνουμε αφαίρεση της χοληδόχου κύστης λαπαροσκοπικά, τώρα που η μήτρα μου ήταν ακόμη χαμηλά.. Οι κίνδυνοι βέβαια να χαθούν τα παιδιά ήταν μεγάλοι αλλά το να περιμένουμε θα ήταν αφενος ένα μαρτύριο για μένα αλλά και πολύ επικίνδυνο σε περίπτωση που η χολή μου έσπαγε στο μέλλον ….
Κάνω και το χειρουργείο και ευτυχώς όλα καλά….
Επιτέλους στον 4ο μήνα ηρεμώ από τους εμετούς και αρχίζω να παίρνω και βάρος και να απολαμβάνω την εγκυμοσύνη μου. Περνούν οι μήνες και φτάνουμε στα τελειώματα του 7ου και η εξέταση doppler…. Δυστυχώς τα πράγματα δεν ήταν καλά…
Η μικρή μου μπέμπα μεγάλωνε πολύ αργά ενω η μεγάλη κανονικά… Η διάγνωση φαινόμενο υποκλοπής… δηλαδή έκλεβε το μεγάλο μωρό το αίμα του μικρού… Η γιατρός μου το πρακολουθεί εντατικά και κάνουμε κάθε βδομάδα doppler ώστε να κερδίσουμε όσες πιο πολλές βδομάδες μπορούμε μέσα στη μήτρα… Κάποια στιγμή πια η ροή του αιματος του ομφάλιου λώρου ήταν με διακοπή για τη μικρή μπέμπα και η γιατρός μου συνέστησε άμεσο τοκετό….Εγώ τα είχα πια χαμένα… Δεν ήθελα με τίποτα να αποχωριστώ τους μικρούς μου ταραξιες αλλά δυστυχώς δε γινόταν αλλιώς… Με βαριά καρδιά πήγαμε ημέρα Πέμπτη 03/06/2010 εισαγωγή για να κάνουμε καισαρική την επομένη το πρωί…
Ξήμερώματα Παρασκευής και ώρα 01:30 το πρωί σπάνε τα νερά μου και μπαίνω κατεπειγόντως χειρουργείο… Θυμάμαι πως ήμουν σωληνωμένη και έρχοταν καθε τρεις και λίγο να ελέγξουν αν εχω κάνει διαστολή και πόσο μέχρι που μια στιγμή έρχεται μία γιατρός με τσεκάρει και καθώς έβγαινε από το δωμάτιο, την ακούω να ουρλιάζει να πάρουν ξανα τη γιατρό μου να επισπεύσει γιατί το παιδί ερχόταν και είχα σχεδόν τελεία διαστολή….
Επιτέλους ήρθε και μπαίνουμε άρον άρον χειρουργείο γιατί λόγω δίδυμης κύησης, υψηλής πίεσης και βεβαρυμένου ιστορικού δεν ρισκάραμε για φυσιολογικό… Το τελευταίο που θυμάμαι ήταν να μετράω μέχρι το 10 και όταν ξύπνησα η πρώτη μου ερώτηση ήταν αν τα μωρά μου ζούσαν και αν ήταν καλά… Θυμάμαι επίσης να έχω ένα χαμόγελο ευτυχίας καρφωμένο στο προσωπό μου (βέβαια και η μαστούρα της νάρκωσης έβαλε το χεράκι της….)
Μετά από αυτό ξυπνάω στο θάλαμο… Πρώτη μου εικόνα; Μητέρες αγκαλιά με τα παιδάκια τους να τα θηλάζουν ήσυχα και εγώ αγκαλιά με τον καθετήρα και το κουνάκι μου άδειο… Εν τω μεταξύ μαθαίνω πως τα διδυμά μου επειδή δεν υπήρχε θέση με οξυγόνο μου τα χώρισαν και το ένα – το μικρό – μένει το Έλενας ενώ το μεγάλο μου μπήκε στη ΜΕΝΝ του Γ.Κ.Νίκαιας…
Τι να κάνω και γω έκοβα βόλτες στους διαδρόμους βλέποντας άλλες μητερούλες να πηγαίνουν τα μωράκια τους να τα πλύνουν να τα κανακεύουν… Εγώ απλά περίμενα το μισάωρο που μου έδινε η μονάδα το πρωί και το άλλο μισάωρο το απόγευμα.. Ζούσα γιαυτές τις ώρες… Το βράδυ δεν μπορούσα κοιμηθώ απλά περίμενα να πάει 12:30 το πρωί που άνοιγε το επισκεπτήριο της ΜΕΝΝ …
Η μικρή μου κόρη όταν την πρωτοείδα ήταν τόσο μικροσκοπική αλλά τόσο δυνατή και ζόρικη που την είχαν περιορίσει για να μη πολυκουνιέται με ένα κουβερτάκι…. Τα είχε καταφέρει τόσο καλά που το μόνο που χρειαζόταν ήταν ορός και αντιβίωση…
Όταν όμως πήγα μετα από 5 ολόκληρες μέρες να δω το άλλο μου παιδί στη Νίκαια σχεδόν λιποθύμησα.. Έβλεπες ένα τόσο δα πλάσματάκι γεματο σωληνάκια και καλώδια, ακίνητο σχεδόν άψυχο …. βλέπετε του είχαν δώσει κατασταλτικά γιατί έκανε σπασμούς… έπιανα το χεράκι της και το άφηνα και αυτό έπεφτε σχεδόν σαν άψυχο.
Στο μεταξύ οι γιατροί θέλουν να της κάνουν μαγνητική διότι έχει αιματώματα και κύστες στον εγκέφαλο… Δυστυχώς η μαγνητική δεν είναι καλή και οι μόνες απαντήσεις που έχουμε πάρει ως τωρα είναι μόνο μισόλογα, «Θα δούμε στο μέλλον» και «Κάντε υπομονή» καθώς αυτές οι κύστες ενδεχομένως να χτυπήσουν σε κάποιος κέντρο π.χ. κίνησης, ομιλίας, νόησης κλπ….
Πόση όμως υπομονή αντέχει να κάνει ένας άνθρωπος;;;
Γυρνώντας στο σπίτι η πρώτη μου δουλειά ήταν να νοικιάσω ενα επαγγελματικό θήλαστρο… Και έτσι έγινε… Κάθες 3 ώρες και τη νύχτα έβγαζα το λιγοστό γάλα που είχα αγκαλιά με τις φωτογραφίες που τους είχα βγάλει από το κινητό μου ώστε να μη σταματώ και να παίρνω δύναμη… Στον ένα μήνα μετά από πολλά πήγαινε-έλα Ελενα – Γ.Κ.Νίκαιας παίρνω τη πρώτη μου κόρη και στους δυο μήνες πήραμε και τη δεύτερη….
Είναι μικτά τα συναισθήματα που έχω αυτή τη στιγμή…
Σίγουρα λατρεύω τις κόρες μου γιατί δώσανε τη δική τους μάχη και το αξίζουν…
Σίγουρα έχω ζηλέψει – καλοπροαίρετα και κακοπροαιρετα – όλες τις μαμάδες που γέννησαν φυσιολογικά, που είχαν καλή εγκυμοσύνη, που πήραν τα μωρά τους αγκαλιά αμέσως, που άκουσαν το κλάμα τους….
Αλλά αυτό που ζήλεψα περισσότερο είναι ότι τα δικά τους παιδιά είχαν σαν πρώτο άγγιγμα τη ζεστή αγκαλιά της μαμάς και τη μυρωδιά της ενώ τα δικά μου έπρεπε να κοιμούνται μόνα τους, χωριστά το ένα από το άλλο σε ένα κρύο σεντονάκι, να νιώθουν αντί το στήθος της μαμάς σωληνάκια στη μύτη τους, βελόνες στα χερια τους και αναπνευστήρες στη μύτη τους….
Δε θα ξεχάσω όμως καμία στιγμή … άλλωστε τίποτα δεν έχει τελειώσει καθώς η μεγάλη μου κόρη Μαρία διαγνώσθηκε στον 4ο μήνα ζωής της με εγκεφαλική παράλυση και στον 9ο με σπαστική τετραπληγία…. φυσικά όταν μας το είπαν σοκ, θρήνος και άπειρα «ΓΙΑΤΙ ΘΕΕ ΜΟΥ;;;«
Όμως τώρα που έχει περάσει αρκετός καιρός και η Μαρία και η Εύη (Παρασκευή) πλέον μεγαλώνουν η καθεμία με τη διαφορετικότητά της… και ενώ κάνουμε κανονικά τις θεραπείες μας στην ΕΛΕΠΑΑΠ (Ελληνική Εταιρία Προστασίας και Αποκατάστασης Ανάπηρων Παιδιών – εξαιρετικό κέντρο αποκατάστασης) καθώς και εμείς σα γονείς τις δικές μας ψυχο-θεραπείες.
Και ενώ είμαι «προετοιμασμένη» – όσο μπορεί να είναι ένας γονιός – ότι η Μαρία μου μπορεί να μην μπορέσει να τρέξει, χορέψει, μιλήσει, να καταλάβει αυτά που βλέπει καθώς το κέντρο αντίληψης δείχνει κατεστραμμένο…. και πολλά άλλα που μπορεί να μην μπορέσει να κάνει που δε χρειάζεται στο κάτω κάτω να το λέμε… πολλές φορές κλαίω όταν κοιμάται πάνω από το κρεββατάκι της….
Παρ’ όλα αυτά δυναμώνω μέρα με τη μέρα παίρνω κουράγιο από τον άνδρα μου και αυτός από μένα και οι δύο από αυτή που κάθε φορά που την παίρνω αγκαλιά καταλαβαίνει και μου γελάει, που γελάει στον ύπνο της, που χαίρετε με το δικό της μοναδικό τρόπο, που κάνει ΑΓΚΟΥ ….
Δεν θα είναι καθόλου εύκολο να μεγαλώσω δύο διαφορετικά αλλά τόσο όμοια παιδιά…. αλλά εγώ θα κάνω τα πάντα και για τις δύο ακόμη και αν χρειαστεί να αλλάξω τη νοοτροπία του κόσμου αυτού για τις ευπαθείς αυτές ομάδες (ήδη οι κακοπροαίρετοι κάναν την εμφάνισή τους)
Η Μαρία μπορεί να μην μπορέσει να κάνει πράγματα που για μας φαίνονται τόσο απλά και τόσο αυτονόητα – και λέω ΜΠΟΡΕΙ γιατί φυσικά δε θα σταματήσω ποτέ να έχω ελπίδα για οποιαδήποτε βελτίωση νοητική ή κινητική και θα παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις και θα πάω στην άκρη της γης για αυτή ακόμη και αν μου πουν ότι δεν έχει καμία ελπίδα – αλλά είμαι πεπεισμένη ότι με το θάρρος της για επιβίωση και για να είναι ένας χαρούμενος άνθρωπος θα αναπτύξει δυνατότητες που ακόμη και εμείς οι «αρτιμελείς» δεν μπορούμε να κάνουμε… άλλωστε πόσες φορές δεν έχουμε θαυμάσει τη ρώμη της ψυχής των ανθρώπων αυτών σε Παραολυμπιακούς αγώνες, σε βίντεο στο ιντερνετ ακόμα και στις ζωγραφιστές Χριστουγεννιάτικες κάρτες που λαμβάνουμε κάθε χρόνο….
Είμαι ΥΠΕΡΗΦΑΝΗ που είμαι η μητέρα τόσο της Μαρίας όσο και της Εύης και που μου δώθηκε η ευκαιρία να δω την ουσία της ζωής… πίσω από τον εγωισμό, την ιδιοτέλεια και το προσωπικό status που έχει γίνει εμμονή σε όλους τους νέους γονείς ότι τα παιδιά τους ΠΡΕΠΕΙ να είναι τα πιο τέλεια, άριστοι μαθητές, πρώτοι στα αθλήματα, όμορφα και υγιή… όλοι το θέλουμε αυτό στα σίγουρα αλλά γιατί όμως να ΠΡΕΠΕΙ… Όλοι ασχολούμαστε – μαζί και εγώ – με το πως θα τα ντύσουμε , τι θα τα ταισουμε τα πιο αγνά και ακριβά αγαθά και πολλά άλλα … δεν μειώνω σε καμία περίπτωση την ανάγκη και για αυτά !!!
Αλλά για την τροφή της ψυχής των παιδιών μας πότε θα αποφασίσουμε να ασχοληθούμε;;;
Τώρα είναι η ευκαιρία μας που οι ψυχούλες τους είναι τόσο αγνές, καθαρές και καινούριες… κάντε μαζί μου την αρχή όλοι οι νέοι γονείς και ελάτε να αλλάξουμε μαζί τα λάθη του παρελθόντος….
Ευχαριστώ για την υπομονή σας και που καθήσατε και με διαβάσατε… Ελπίζω να μην κουρασα με το μακροσκελές μου γράμμα….
Φιλικά
Χριστίνα Νικ., Ζωγράφου Αθήνα
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
μπραβοοοοοοοοοοο!!!!!!!!!! για ολα!!!!!!!! πολλες φορες δεν εκτιμουμε τα αυτονοητα και ειμαστε αχαριστοι και εγωιστες!!!!!!! σ΄ευχαριστω που αγγιξες την ψυχη μου και εξαφανισες τον εγωισμο μου για τα δικα μου παιδια!! να ειστε καλα και μανουλες σαν και εσενα δεν εχουν να φοβηθουν ΤΙΠΟΤΑ!!!!
Κλαίω γαμωτο.......