Προσέχετε τους ανθρώπους που επιλέγετε για τη γέννα σας…

Ηράκλειο Κρήτης, Απρίλιος 2020. Κυριακή του Πάσχα 38+6 εβδομ. σε μια τέλεια εγκυμοσύνη. Είχα πόνους περιόδου, ενώ έκανα περπατημα με τον άνδρα μου, λίγο αργότερα ενώ έκανα μπάνιο είδα λίγο ροζ αίμα, τηλεφωνώ στην γυναικολόγο μου κ μου λέει έλα στο μαιευτήριο (Ιδιωτικό Ηρακλείου) Πήγα, μου έκανε κολπική εξέταση.

– Με 1 διαστολή δεν μπορώ να σε αφήσω να φυγεις. Μπες για καρδιοτοκογραφο, κλίσμα και φλέβα.

Εγώ δυστυχώς δεχτηκα. Από κει κι έπειτα μου έβαζε τις χερουκλες της ανά μια ώρα και μου εστριβε όλο της το χέρι για να δει δήθεν την διαστολή πανω στην ωδινη. Χωρίς ενημέρωση, χωρίς εξήγηση. Το μόνο που την ενοιαζε ήταν να μην φανουν τα αίματα που έτρεχαν.

Όταν την ρωτήσα γιατί ποναω τόσο, μου είπε ότι οι πονοι το κάνουν αυτό.

Αργότερα σε διαστολή 4 ή 5 με πιεσε για επισκληριδιο. Την έκανα… Ανακουφιστικα για λίγο, όμως δεν με άφησε. Ήρθε παλι…

– Τι έγινε; Γιατί νιαουριζεις; (Επειδή έκλαιγα εκείνη την ώρα) Έλα να σπάσουμε τα νερά κ μετά να κοιμηθείς δεν θα έχεις κουράγιο.

Μου κάνει πάλι κολπική εξέταση και μου σπάει τα νερά με ένα ας το πουμε τεράστιο καλαμάκι από σουβλάκι. Φευγει…

Έρχεται μετά από 2-3 ώρες με ξανά κοιτάει από κάτω, 9 διαστολή.

–Τέλεια! Ας βάλουμε κάτι για ενυδάτωση.

Μου βάζει ωκυτοκινη. Ναι, χωρίς ενημέρωση, χωρίς συγκατάθεση.

Ξανά έρχεται, με ξανά κοιτάει παλι από κάτω.

– Ελα να σπάσουμε παλι τα νερά. Πριν δεν έσπασαν όλα.

Μετά από 1-2 λεπτά κ αφού ολοκλήρωσε δήθεν τα νερά, άρχιζε να φωνάζει!

– Τελείωσε! Τελείωσε!

Εγώ νόμιζα πως το μωρό πέθανε, την κοίταζα στα μάτια και περίμενα να δω τι θα μου πει. Μου είχαν κοπεί τα ποδια.

– Φωνάξτε τον άνδρα της. Δες τα νερά! Το μωρό έκανε κακά και οι παλμοι του πεφτουν. Πάμε για επείγουσα καισαρική τομη.

Εγώ ανημπορη μετά από ώρες, δεν ήξερα, δεν είχα ενημερωθει σωστά… Δέχομαι για καισαρική και μπαινουμε.

Ήμουν χάλια, δεμένη, εκείνοι να κάνουν γέλια. Ανακατευομουν κι έτρεμα, θυμάμαι. Ο συζυγος κι εκείνος περίμενε έξω μόνος του, μιας και ήταν η πρωτη καραντίνα με τα SMS τότε. Δεν είχα μάνα ή αδερφη έστω για λίγη στήριξη, ούτε αργότερα δεχόταν επισκέψεις.

Τελειώνουν, μου δείχνουν το μωρό, το βλέπω και μου το παιρνουν. Του κάνουν διάφορα κι αργότερα ενώ το άκουγα να κλαίει, μου το δίνουν ένα δυό λεπτά… Εκείνη την στιγμή του ψιθυρισα «Τα καταφέραμε!» και το ξαναπαίρνουν για να το δείξουν στον πατέρα.

Αργότερα στην ανάνηψη μου το έφεραν δίπλα μου στην μικρή κουνια, εκείνο όμως πεινουσε και προφανως δεν μπορουσα να σηκωθώ να το πιασω. Ήμουν κυριολεκτικά ανάπηρη. Δεν μπορουσα να κουνήσω, να περπατησω, να γελάσω, να χαρώ, να θηλασω, να φροντίσω το παιδι μου…

Έκατσα μέσα 6 ημέρες για να πάρουν προφανως περισσοτερα χρήματα. Πήγα σπίτι και ήμουν καμπουριασμενη, είχα την τομή και δεν μπορουσα ούτε ένα βήμα να κάνω. Δεν περιμενα μια γεννα να πονα τόσο πολυ ψυχικά και σωματικά. Ο άνδρας μου μετά από τις 10 μέρες όπου έκοψα τα ράμματα και μπόρεσα τουλάχιστον να περπατησω μου είπε «Νόμιζα ότι ποτε δεν θα ήσουν όπως πριν…«

Έκοψα τοτε και τον θηλασμό, είπα στην γυναικολόγο ότι ποναω πολυ και καίγομαι και τότε μου είπε «Έλα από το μαιευτήριο!»

Μου έδωσε ένα χάπι, μου έδεσε το στήθος με πολλες γάζες κι έφυγα.

Δεν ξέρω αν το έχω ξεπεράσει ακόμα. Κάθε φορά που τα σκέφτομαι ή τα συζητάω θέλω να κλάψω.

Ολα αυτά κι εδωσα 3000€! Έιχα κάνει αίτηση, έχω παρει το φάκελο μου, τον έχω συζητήσει με μαία και βοηθό μητρότητας, μου είπαν και οι δυο πως έχω δίκιο…

Τώρα πια είμαι στην αναζήτηση άλλης ομάδας για δεύτερο παιδι.

Δεν είμαι έγκυος, θέλω πολυ αλλά φοβάμαι…

Προσέχετε γυναίκες την ομάδα όπου επιλέγετε!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com