Έχασα τη μανούλα μου όσο ήμουν έγκυος
Η ιστορία της Εύης
(Η Εύη γέννησε με καισαρική και ολική νάρκωση)
Μια ζωη με θυμαμαι να περπαταω στους δρομους και να χαζευω τα μωρακια, τα κοιτουσα με τετοια αγαπη σαν να ηταν δικα μου και παντα αναρωτιομουν «Αραγε ο Θεος θα με ευλογησει κανοντας με μητερα;»
Τελειωσα τις σπουδες μου, γυρισα Ελλαδα και γνωρισα σχεδον αμεσως τον αντρα μου. Μειναμε μαζι 4 χρονια και αποφασισαμε να παντρευτουμε. Δυο μηνες μετα τον γαμο μας αφου ειχαμε ηδη ξεκινησει τις προσπαθειες μας για να αποκτησουμε το πρωτο μας παιδακι, χωρις να περιμενω καν να εχω καθηστερηση, κατι μου ελεγε ότι αυτή τη φορα θα εβλεπα το πολυποθητο (+).
Ημουν μονη στο σπιτι 15 Δεκεμβριου 2008 και με το που βλεπω το αποτελεσμα ελεγα ότι θα λιποθυμησω από την χαρα μου, ουτε καν περιμενα να ερθει ο αντρας μου στο σπιτι και τον πηρα τηλεφωνο. Πεταξε από την χαρα του ο γλυκουλης μου. Και από εκεινη τη μερα ξεκινησε ο Γολγοθας μου…
Τους πρωτους 5 μηνες την εβγαλα στον καναπε, κανοντας εμετους ακομα και την φρυγανιά, δε μπορουσα να φαω ουτε να μυρισω τιποτα – δεν ηθελα να βλεπω ουτε φαγητα, ουτε καν το νερο της βρυσης. Πηγαινα στο γιατρο μου και με ρωταγε
–Ευακι πως εισαι;
–Πειναωωωωω, του ελεγα η αμοιρη αλλα κι αυτος ο καημενος δε μπορουσε να μου κανει κατι
–Υπομονη, μου ελεγε, θα περασει.
Και δε μου εφτανε ολο αυτό παθαινω και μια γαστρεντεριτιδα για να χουμε να ασχολουμαστε. Μπηκα στη κλινικη με αφυδατωση και εγω να τρεμω μη παθει τιποτα το φασολακι μου. Ημουν 4ων μηνων τοτε και εκει που με ειχαν με τον ορο στο κρεβατι και ειχα χαλαρωσει από τις εξαγωγες και ημουν ετοιμη να κοιμηθω, νιωθω ένα τσικ τσικ στην κοιλιτσα μου…. Και ναι ηταν το πρωτο χαδι του γιου μου… Ενιωσα τοσο μα τοσο ομορφα… Αχ Θεε μου, ελεγα, κανε να αντεξω ότι κι αν συμβει μεχρι να γεννησω….
Μπαινω στον 6ο μηνα και εκει που λεω ηρεμησαμε, με πιανουν για 2 μηνες παρακαλω και ΜΟΝΟ την νυχτα ιλλιγγοι –εκει ηταν το κατι άλλο δε μπορουσα να κλεισω ματι.. εκει που κοιμομουν σαν την περιστερα τσουυυυπ να σου ο ιλλιγγος! Ελεος Θεε μου, τι άλλο θα με βρει;;;
Παιρνω κατι χαπακια και αντι να μου κανουν καλο, μου προκαλεσαν μια καταθλιψαρα φοβερη! Εκανα 4 μερες να συνελθω –εκει που ημουν χαχα χουχου με τον αντρα μου ναααα σου να κλαιω χωρις λογο! Τα εκοψα εννοειτε τα χαπια και ειπα θα το αντεξω που θα παει.
Κλεινω τον 7ο και ετσι ξαφνικα όπως μου ειχαν ερθει μου εφυγαν κι ολας. Το μωρακι μου μεγαλωνε και ολη μερα το χαιδευα και του μιλουσα να είναι δυνατος και να μη μου στεναχωριεται γιατι η μεγαλη μπορα δεν ειχε ξεσπασει ακομα…
Η μητερα μου τα τελευταια 5 χρονια ηταν αρρωστη και δυστυχως δεν ηταν καλα, την περιοδο εκεινη η κατασταση της χειροτερευε… Κάθε φορα που εμπαινα στο δωματιο της, αφηνα και ένα κομματι της παιδικης μου ηλικιας, εμπαινα και έβγαινα ρακος.
Ελεγα «Θεε μου κρατησε την στη ζωη λιγο ακομα για να δει το πρωτο της εγγονακι!«, αν και η μανουλα μου δεν ειχε επαφη πια με τον κοσμο… Εκανα κουραγιο και ελεγα θα αντεξει….
Μπαίνω στον 8ο μηνα και λεω όλα καλα δεν εχω τιποτα, μονο που εχω γινει σαν την φαλαινα και ποναει η μεση μου…
Εκει που κοιμομουν μια χαρουλα, ανοιγει η πορτα του δωματιου μου και μπαινει ο αδερφουλης μου μεσα με τον αντρα μου… το καταλαβα αμεσως… Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΗΡΕ… ΜΟΥ ΠΗΡΕ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΜΟΥ, ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ, ΤΑ ΤΡΥΦΕΡΑ ΤΗΣ ΧΑΔΙΑ ΚΑΙ ΔΕ ΠΡΟΛΑΒΑ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΩ ΜΙΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΓΙΑΓΙΑΚΑ….
Δε μπορεσα να θρηνήσω, δε με αφησαν να την χαιρετησω… Ο μικρουλης μου με το πρωτο δακρυ που εριχνα χτυπιοταν μεσα μου, νομιζα ότι θα μου σκισει την κοιλια μου –δεν ειχε περασει και λιγα, ολους τους μηνες εκλαιγα, γιατι ηξερα ότι η μπορα θα ξεσπασει πριν γεννησω και προσευχομουν ο Θεος να μου δινει δυναμη και κουραγιο να αντεξω για να μη παθει τιποτα το μονακριβο μου αγορακι. Κραταγα την κοιλια μου και ουρλιαζα από τον πονο της ψυχης μου αλλα από μεσα μου για να μη με ακουσει κανεις…..
Μπαινω στον 9ο και εχοντας κοντρολαρει οσο μπορουσα τον πονο της ψυχης, ελεγα ότι δε παει άλλο, πρεπει να γεννησω…
ΠΗΤ ειχα 21/8/09 και ελεγα αν μεχρι τοτε δεν εχουν σπασει τα νερα να το κανονισω με τον γιατρο μου να παω στις 20/8 που ηταν η ημερομηνια γεννησης της μητερας μου… Ο Θεος όμως ειχε αλλα σχεδια για μενα, στις 10/8 παω το βραδυ στην κλινικη με πονακια – παιρνουμε το βαλιτσακι μας και με βαζουν στο μηχανημα μεχρι την επομενη μερα.
Το πρωι δεν ειχα τιποτα.. Φτου ρε γαμωτο δε γενναμε! Με στελνει ο γιατρος στο σπιτι λεγοντας μου «Το αργοτερο σε 2 μερες θα ξαναρθεις, εκτος απροοπτου«.
Φευγω λοιπον με την συμβουλη της μαιας μου να φαω λιγο σημερα, ε ηταν σαν να μου ελεγε φαε τον αγλεορα! Χαχα παμε σπιτι και κατεβασα ότι εβρισκα, κατά το μεσημερακι εκει που καθομουν νιωθω κατι υγρο… Λεω «Μπααα, δεν είναι τιποτα«
Μετα από λιγο δωσε ξανα λιγο ακομα, παίρνω τη μαία και μου λεει «Πλύσου, ντύσου και ελα γιατι σου σπανε σιγα σιγα!«
«ΔΕ ΠΑΩ ΠΟΥΘΕΝΑ» της λεω, «αμα δε σπασουν κανονικά δε το κουναω, μην ερθω παλι και φυγω πισω σπιτι χωρις αποτελεσμα!«
«Καλα» μου λεει «κανε μια βολτα εξω και παρε με!«
Ντυνομαι και δε προλαβαινω να βγω και ναααα κατι νερα στο πατωμα –παιρνω τηλεφωνο τον αντρα μου και ηρθε σφαιρατος. Λεω του πατερα μου και στα πεθερικα ότι θα ερθετε όταν σας πω εγω.
Φτανω στη κλινικη και αφου τους την κατουρησα από κατω μεχρι πανω, με βαλανε για τα διαδικαστικα και περιμεναμε…. και περιμεναμε… τιποτα!
Ο γιατρος μου μου ελεγε «Οσο γελας, δε γεννας!«
Μου βαζουν ορο και στο τσακ μπαμ ξεκινανε οι πονοι…. 7 ωρες βογκαγα η γυναικα, τιποτα εγω, διαστολη 2!!!!
Επισκληριδιο δε μου κανανε αν δεν ανοιγα μεχρι το 4. Ο γιατρος μου ελεγε ότι με τους 2λεπτους πονους που ειχα θα επρεπε να ειχα ανοιγμα 7-8! Τιποτα εγω…. Απλα ο μικρος μου ειχε γυρισει από μπρουμητα ανασκελα!!!
Φευγουμε για καισσαρικη! Με ετοιμαζουν και μεχρι να καταλαβω καλα καλα τι γινοταν κοιμαμαι….. και ξυπναω την ωρα που με αδειαζαν
«Χμμμ!«, ελεγα από μέσα μου, «ΕΥΗ!!!!!!! ΠΟΝΑΣ!!!! ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΜΙΛΑΣ;;;«
Και ξαφνικα τσουυυυπ, πρεπει να με πηρανε χαμπαρι και ξυπνησα την ωρα που μου κρατουσε το χερι ο γιατρουλης μου και εγω του χαιδευα το μαγουλο!!!! Χαχαχα!
Μετα από 2 ωρες που συνηλθα 100%, ανοιγω τα ματια μου, βλεπω τον αντρουλη μου διπλα και του λεω «Όλα καλα αγαπη μου πηγαν;«
«Ναι έναν παιδαρο εβγαλες, 3050 και 52 ποντους!» και δε προλαβα να το σκεφτω και ανοιγει η πορτα και μπαινει μεσα το ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΘΑΥΜΑ, το ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΛΑΣΜΑΤΑΚΙ, το ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΑΓΟΡΑΚΙ….
Η ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΜΟΥ, Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΟΥ, Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ, ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΜΟΥ! ΗΡΘΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΦΕΡΕ ΠΙΣΩ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΜΟΥ!
Ο ΘΕΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΠΗΡΕ ΟΤΙ ΠΙΟ ΠΟΛΙΤΙΜο ΕΙΧΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΔΕ ΜΕ ΑΦΗΣΕ ΕΤΣΙ… ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΑ ΟΤΙ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΕΙΡΑ ΜΟΥ ΝΑ ΓΙΝΩ ΤΟ ΠΙΟ ΠΟΛΙΤΙΜΟ ΠΡΑΓΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΜΟΥ….
Πολυ συγκινητικη ιστορια ,εχω χασει και τους δυο γονεις μου και καταλαβαινω !να χαιρεσαι τον μικρουλη σου !
Κοριτσι μου λατρεια μου... Σ'αγαπαμε πολυ κ το ξερεις!!!!
>Eyxaristw toso polu koritsia eilikrina efxomai stis ponemes manoule mai mh na xairomaste ta vlastaria mas giati einai ta monadika plasmata se afton ton planiti pou boroun na mas dynoun dynamh.....EYH
>Δεν εχω λογια να πω. Απαντω απλα για να δηλωσω οτι η ιστορια σου με αγγιξε πολυ και σου ευχομαι τα καλυτερα για σενα και το αγορακι σου!
>mpravo eui...na eisai panta geri kai dunati kai oli auti ti dinami na tin parei kai o prigipas sou...na sou zisei kai na einai panta geros...polu klama me ekanes kai eriksa bradiatika.....mpravo sou.....
>να σου ζησει κουκλα μου και να τον χαρεις οπως επιθυμεις...και να τον καμαρωσεις γαμπρο!!!εμενα η δικη μου πονεμενη ισορια ειναι η εξης....ενω ο γιατρος μου εχει πει οτι το αργοτερο μεχρι 21/4/2010 θα γεννησω φυσιολογικα η κορη μου επελεξε να γεννηθει στις 27/4/2010 που ειναι επισεις σημαδιακη μερα για μενα μιας και αυτην την ημερομηνια εφυγε ο πατερας μου απο τη ζωη πριν 7 χρονια....σαν να εκανε υπομονη το μικρο μου και να επελεξε μονο του τη μερα που θα γεννηθει....
τελος παντων....τυχερα να ειναι τα παιδακια μας αλλα και ολου του κοσμου γεματα δυναμη και ευτυχια!!!!
>evaki mou gluko!!na xairesai ton kouklo sou kai apo dw kai bros mono xares sth zwh sas!!!
>Efxaristw polu koritsia mou mou dinei polu xara me ta logia sas....eimaste kala dynatoi kai geroi kai xairomai to paidaki mou 20 mines twra ....me tin manoula mou exoume mia idiaiterh sxesh meswn twn oneirwn mou kai xairomai polu gia afto. Na xaireste ta paidakia sas koukles mou.EYH
Αχ έφυγε και η δίκη μου η μανούλα πριν 3 μήνες. Η μικρή μου είναι τώρα 2 μηνών. Κι εμένα δεν με άφησαν να πάω στην κηδεία. Δεν εχω ξεσπάσει ακόμα. Μου λείπει κάθε μέρα πιο πολύ... Κουράγιο σε όλες μας ...
>Γλυκια μου!Να σου ζησει το αγορακι σου- παντα γερο και ευτυχισμενο!Να ειστε παντα καλα και να θυμαστε παντοτε τη μανουλα σου με αγαπη!Εκεινη σε βλεπει απο ψηλα και σου δινει τις ευχες της να εισαι σιγουρη!Να χαμογελας παντα διοτι αυτο θα επιθυμουσε και η μαμα σου!
Ευχομαι να σε αξιωσει ο Θεος να κανεις και αλλα παιδακια!
Καλο Πασχα και συγχαρητηρια για τη δυναμη σοθ!
>mprabo soy na xairestai ton mikro k na nai panta geross.
>βρε ευακι μου,εκλαψα με την περιγραφη σου!τραβηξες παρα πολλα αλλα τα καταφερες κι εφερες στον κοσμο ενα γερο και πανεμορφο παιδακι!!!!!ευχομαι να ειναι παντα γερος και να σας κανει πολυ πολυ περηφανους!!!!!!!
>Αγαπητη μου Ευη παρολο που δε σε γνωριζω η ιστορια σου με εκανε κ εκλαιγα ασταματητα γιατι περασα κι εγω κατι αντιστοιχο...παντρεμενη 5 χρονια κ ο τοτε αντρας μου ουτε να ακουσει για παιδι..κι εγω απο την αλλη να τρελαινομαι...χωριζω κ μεσα σε 1 χρονο γνωριζω το αλλο μου μισο λιγα χρονια μικροτερος αλλα σε μυαλο πολυ μεγαλητερος ακομη κ απο μενα...μενω εγκυος μετα απο 7 μηνες σχεση κ εκει που περιμενα αρνητικη αντιδραση απο εκεινον επεσα εξω ... το μαναρι μου μονο που δεν εκλαιγε οταν του ειπα οτι ειμαι εγκυος...κ οπως κι εσυ πανω στη χαρα μου η μητερα μου παθαινει μια επιπλοκη απο φαρμακα. Η καημενη ηταν 20 χρονια αρρωστη με τα νεφρα της εκανε μεταμοσχευση κ τα τελευται χρονια ηταν καλα το μονο που ηθελε ηταν να δει το εγγονακι της κ να το μεγαλωσει....τα φαρμακα ομως που επαιρνε της δημιουργησαν μια σπανια μορφη κακρινου του δερματος η οποια δεν ηταν ιασιμη...απλα οσο αντεχε...οι γιατροι εδιναν 3 περιπου μηνες κ εγω ημουν μολις 2 μηνων... τρελλο αγχως κ στεναχωρια κ οπως κι εσυ δεν μπορουσα να φαω τπτ μονο νερο.. εχασα τους πρψτους μηνες φαντασου 5 κιλα... γεννησα 17-11-2009 μια κουκλιτσα 3500κιλα κ 49 ποντους με καισαρικη αλλα με επισκληριδιο...η μανα μου δεν μπορουσε να ειναι κοντα μου στο τοκετο ηταν στο νοσοκομειο...το μωρο το ειδε μετα που σαραντησα που βγηκε κ απο το νοσοκομειο...αντεξε 1,5 χρονο μονο κ μονο επειδη ηθελε να δει το μωρο να μεγαλωνει αλλα δυστηχως δεν τα καταφερε...παραπανω...ακουσε το ονομα της βεβαια αλλα ακομη κι ετσι μου λειπει πολυ τη σκεφτομαι συνεχεια κ καθε φορα που κανει κατι νεο η μικρη καθως μεγαλωνει βαζω τα κλαματα που δεν ειναι εδω για να το δει... δυσκολο να χανεις γονεις....να σαι καλα κοριτσι μου να δεις το γιο σου να μεγαλωνει οπως εσυ θες σου ευχομαι αγαπη κ πανω απο ολα υγεια για ολη σου την οικογενεια!!!
>Ευακι μου γλυκο....να σας ζησει ο κουκλος σας!!! δυνατο αγορι!!!!! ευχομαι ολη σας η ζωη να ναι γεματη γελια και χαρες! υγεια και αγαπη! η μανουλα σου ειναι σιγουρα πολυ περηφανη για σενα και σε βλεπει απο ψηλα και σε καμαρωνει! η σκεψη μας κρατα τους ανθρωπους κοντα μας...οσο μακρια κ αν εχουν φυγει.....
>Μπράβο καρδουλα μου να τον χαίρεσαι και να σου ζήσει!!!Εγώ έχασατην μανούλα μου πριν καν παντρευτώ ευτυχώς όμως γνώρισε τον άντρα μου και είδε πόσο με αγαπάει...έτσι έφυγε ποιό ήρεμη.Ήταν και για μένα όλη μου η ζωή..αλλά ευτυχώς και για μένα Ο Θεός μου χάρησε ένα πανέμορφο πλασματάκι!!!