Ο υπέροχος τοκετός μου στις Βρυξέλλες!

Είμαι η Χριστίνα, η μαμά της Δανάης! Αφού το μπεμπάκι μου αποφάσισε να κοιμηθεί απόψε νωρίς , σκέφτηκα ότι είναι μια καλή ευκαιρία να κάτσω να σας γράψω την δική μου ιστορία τοκετού!

Μένω στο Βέλγιο και όπως καταλαβαίνετε τόσο η παρακολούθηση της εγκυμοσύνης, όσο και ο τοκετός έλαβαν χώρα σε νοσοκομείο των Βρυξελλών και συγκεκριμένα στο St. Elisabeth.

Την εγκυμοσύνη παρακολουθούσαν η γυναικολόγος μου και η μαία. Ο ρόλος της μαίας εδώ είναι πολύ σημαντικός κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, αλλά και μετά τον τοκετό. Φοβισμένη από αυτά που άκουγα από διάφορα sites και γνωστές σχετικά με τους τοκετούς στην Ελλάδα, μπήκα στο γραφείο της μαίας γύρω στον 7ο μήνα και με αυστηρό ύφος της ανακοίνωσα ότι σε καμία περίπτωση δεν ήθελα καισαρική και επισκληρίδιο. Με κοίταξε απορημένη και μου είπε: »Ποιος μίλησε για καισαρική; Αυτό το κάνουμε μόνο σε κατάσταση ανάγκης και όταν δεν γίνεται αλλιώς. Όσο για την επισκληρίδιο είναι δική σου επιλογή’‘ Κατόπιν με ρώτησε σε ποια χώρα γίνεται καισαρική χωρίς να υπάρχει λόγος και της απάντησα δειλά δειλά: »Στην Ελλάδα…»

Από την αρχή ήθελα να γεννήσω φυσιολογικά, να πονέσω, να να να… Ήθελα να νιώσω τον τοκετό όπως τον ένιωσε η δική μου μητέρα όταν με έφερνε στον κόσμο. Προσευχόμουν κάθε βράδυ να πάνε τα πράγματα καλά ως το τέλος για να εκπληρωθεί η επιθυμία μου. Κι έτσι κι έγινε.

Ενώ είχα ΠΗΤ στις 20 Μαϊου 2013 , τα ξημερώματα της 11ης Μαϊου με έπιασαν οι πρώτοι πόνοι. Είχε έρθει ευτυχώς έγκαιρα η μητέρα μου από την Ελλάδα (γιατί το είχα ένα άγχος ότι θα γεννήσω χωρίς αυτή) κι έτσι το πρώτο που έκανα ήταν να πάω να την ξυπνήσω και να της το πω. Κατόπιν πήγα στην τουαλέτα και είδα λίγο ροζ αίμα. Όταν της το είπα μου απάντησε ‘Σήμερα θα γεννήσεις». Ξύπνησα και τον σύντροφο μου. Ήταν 05:30 το πρωί. Η μητέρα μου μου είπε να περιμένω λίγο να γίνουν πιο συχνοί και έντονοι οι πόνοι. Έφαγα πρωινό, ετοιμάστηκα κανόνισα τις τελευταίες λεπτομέρειες και αφού οι πόνοι γίνονταν πιο συχνοί και πιο έντονοι κατά τις 08:00 φύγαμε για το νοσοκομείο.

Φτάνοντας περίμενα για λίγο έξω από τις αίθουσες τοκετών που ήταν όλες πιασμένες εκείνη την στιγμή! Και οι πόνοι σταματάνε. Σκέφτομαι να δεις που δεν είναι να γεννήσω σήμερα και θα με στείλουν πίσω. Αλλά σε λίγο άνοιξε η πόρτα μιας αίθουσας και μια κοπέλα με τον άντρα της βγήκε έξω. Ήταν πρησμένο το πρόσωπο της και φαινόταν σα να την έστελναν πίσω. Εμένα πάντως μου φαινόταν έτοιμη να γεννήσει. Αφού καθάρισαν το δωμάτιο μας φώναξαν να μπούμε μέσα. Μου έβαλαν το μόνιτορ να ελέγξουν το παιδί και τις συσπάσεις. Η μαία με ρώτησε εάν ήθελα να μείνω με την δική μου νυχτικιά ή να μου δώσουν εκείνοι του νοσοκομείου. Έβαλα την δική τους γιατί ήταν πιο άνετη και άνοιγε από πίσω.

Εν τω μεταξύ οι ωδίνες είχαν επιστρέψει δριμύτερες τόσο που άρχισα να βογγάω! Ήταν τόσο παράξενος αυτός ο πόνος για μένα! Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα γινόταν πιο δυνατός! Η μητέρα και ο σύντροφος μου ήταν μαζί μου, κοντά μου και προσπαθούσαν να με παρηγορήσουν. Εάν τα κατάφερνα να μιλήσω, τους έλεγα ότι δεν καταλαβαίνουν πόσο πονάω και καλά θα έκαναν να μην μου μιλάνε καθόλου! Κάθε τόσο ερχόντουσαν μαίες για να με δουν και να ελέγξουν την κατάσταση μου. Φυσικά ούτε λόγος για ξύρισμα, κλίσμα κι αλλά τέτοια ανέκδοτα.

Όλες οι μαίες ήταν ευγενικές κι γλυκές μαζί μου αλλά εγώ ξεχώρισα μια που μου συμπαραστάθηκε ως το τέλος. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από 30 χρόνων. Είχε ήρεμη απαλή φωνή. Μου μιλούσε παρηγορητικά στο αυτί και όταν έρχονταν οι ωδίνες μου έκανε μασάζ στην πλάτη χαμηλά και με ανακούφιζε. Ήταν σαν άγγελος και μόνο αυτή δεχόμουν να μου μιλάει. Ούτε ο σύντροφος ούτε η μαμά μου. Έπειτα οι μαίες φεύγαν και εάν ήθελα μπορούσα να πατήσω ένα κόκκινο κουμπί να για βοήθεια. Θυμάμαι κάποια στιγμή που ο σύντροφος μου βγήκε έξω να καπνίσει και μου ήρθαν πολύ δυνατοί πόνοι! Άρχισα να πιέζω το κόκκινο κουμπί και να λέω στην μαμά μου ότι πονάω και να ρωτήσει κάποιον που είναι η μαία. Έλα όμως που η μαμά μου μιλάει μόνο ελληνικά και σε τι γλώσσα θα το έλεγε; Σηκώθηκα ξυπόλητη και βγήκα στον διάδρομο να την βρω μόνη μου ενώ ταυτόχρονα έρχονταν κι άλλες ωδίνες. Ήταν τόσο τρελό αυτό, αλλά νόμιζα ότι εάν ερχόταν η μαία ο πόνος θα έφευγε. Τελικά ήρθε, με βοήθησε να πέσω στο κρεβάτι και επειδή εγώ την κοιτούσα και της έλεγα ΠΟΝΑΩ, με ρώτησε εάν ήθελα να κάνω επισκληρίδιο.

Θα ήθελα να πω σε αυτό το σημείο ότι εκείνη την στιγμή πήρα πίσω όλα τα λόγια που είχα πει για τις γυναίκες που κάνουν επισκληρίδιο. Αυτός ο πόνος δεν αντέχεται και τις καταλαβαίνω απόλυτα! Παρ’ όλα αυτά όμως είπα όχι. Ήθελα όλα να γίνουν φυσιολογικά. Όσο και να με τρέλαινε ο πόνος ήθελα να τα νιώσω όλα. Είχα φτάσει σε ένα σημείο που από τον πόνο ούτε να βογγηξω μπορούσα. Όταν ένιωθα την ωδίνη να έρχεται σηκωνόμουν πάνω και έσκυβα μπροστά στο κρεβάτι με κλειστά τα πόδια μου. Παρακαλούσα τον Θεό να σταματήσουν οι πόνοι αλλά από την άλλη σκεφτόμουν ότι έτσι κι αλλιώς εάν σταματήσουν και δεν γεννήσω σήμερα θα γίνει ούτως η άλλως μια άλλη μέρα και πάλι τα ίδια θα περάσω οπότε… άντε να τελειώνουμε σήμερα. Μέσα σε εκείνη την ζάλη του πόνου σκέφτηκα πόσο τυχερή ήμουν που γεννούσα σε ένα νοσοκομείο, υπό την φροντίδα τόσων μαιών, ο άντρας μου και η μητέρα μου δίπλα μου, μηχανήματα να παρακολουθούν την κατάσταση μου και ότι κάπου στον κόσμο μπορεί μια γυναίκα να γεννούσε σε μια εμπόλεμη χώρα κάτω από αδιανόητες συνθήκες, ίσως μόνη χωρίς βοήθεια, χωρίς μια τρυφερή κουβέντα, μη ξέροντας εάν το παιδί της γεννηθεί υγιές και δοξάσα τον Θεό για την τύχη μου ενώ παράλληλα προσευχήθηκα νοερά για εκείνες τις γυναίκες που γεννούσαν εκείνη την ώρα σε άλλες συνθήκες…

Κάποια στιγμή πήγα στην τουαλέτα και όταν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη δεν πίστευα στα μάτια μου! Ήμουν πρησμένη και το πρόσωπο μου πολύ εξαντλημένο! Παρακαλούσα να τελειώσει αυτός ο πόνος που όσο πήγαινε γινόταν όλο και πιο δυνατός. Ξαπλωμένη περίμενα να έρθει η μαία που είχαμε ειδοποιήσει γιατί οι πόνοι είχαν γινει πια αβάσταχτοι! Η μαία ήρθε και με ετοίμασε γιατί η διαστολή ήταν πια 9. Όταν λέω με ετοίμασε, μου είπε να ανοίξω τα πόδια μου και να τα ανεβάσω ψηλά σε κάτι πασαλάκια που είχε το κρεβάτι. Ο πόνος με τρέλαινε, δεν πίστευα ότι μπορούσα να αντέξω άλλο. Λέω στην μαία-αγγέλο:»Δεν μπορώ άλλο, δεν γίνεται» Ήρθε κοντά μου, μου χάιδεψε τα μαλλιά και μου ψιθύρισε »Μπορείς, είσαι τόσο δυνατή που έφτασες ως εδώ. Δεν είναι όλες οι γυναίκες τόσο δυνατές» Μπορεί να ήταν παιδιαστικό αλλά αυτό μου έδωσε πολλή δύναμη.

Ήρθε και η γιατρός και ήταν τυχαιο αλλά ήταν η δική μου γυναικολογος. Εδώ δεν γέννας με την γυναικολόγο σου αλλά την/τον γυναικολόγο της βάρδιας. Η μαία μου είπε ότι στις επόμενες ωδίνες θα έπρεπε να πάρω βαθιά ανάσα να την κρατήσω και μετά να σπρώξω με όλη μου την δύναμη. Ήθελα να γελάσω, αλλά δεν με άφηνε ο πόνος. Κι αυτό γιατί κατάλαβα ότι εννοούσε ότι με αυτόν τον τρόπο θα έβγαινε έξω το μωρό μου. Μου φαινόταν αδιανόητο ότι θα το κατάφερνα εγώ αυτό. Ότι δηλαδή το κεφάλι του παιδιού θα έβγαινε έξω. Ήταν τόσο ακατόρθωτο στο μυαλό μου. Έσπρωχνα 1 τέταρτο. Κάποια στιγμή άκουσα κάποια γυναίκα που φώναζε από ένα διπλανό δωμάτιο. Η καρδιά μου σφίχτηκε. Αλλά το ξεπεράσα αμέσως! Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι έπρεπε να βγει το παιδί μου και αυτό χρειαζόταν σπρώξιμο! Ήμουν εξαντλημένη και έβαζα όλη μου την δύναμη στις εξωθήσεις. Η μαία με ρώτησε εάν ήθελα να δω τα μαλλιά του μωρού με τον καθρέφτη. Όχι δεν ήθελα, ήθελα να το δω ολόκληρο όταν θα έβγαινε. Κοίταξα στα αριστερά μου, η μητέρα μου είχε γυρίσει την πλάτη και κοίταγε έξω από το παράθυρο. Προσευχόταν… Ο ουρανός ήταν μουντός και ψιχάλες επεφταν πάνω στον τζάμι. Και εγώ ήθελα να σε γεννήσω με ήλιο,  πριγκιπέσσα μου. Στα δεξιά μου κρυμμένος πίσω από την κουρτίνα ο άντρας μου δακρυσμένος προσευχόταν κι εκείνος.

Ξανασπρωχνω, ακούω την γιατρό να λέει έτσι μπράβο Χριστίνα, έλα πάρε το παιδί σου! Ανάμεσα απ’ τα πόδια μου βλέπω ένα κοκκινωπό μουτράκι να κλαιει! Είναι 12:46! Αξέχαστη ώρα! Δεν το πιστευω ότι αυτό είναι το παιδί μου! Δεν το πιστευω ότι τα κατάφερα. Τα πόδια της είναι ακόμη μέσα στον κόλπο μου. Την τραβάω ουσιαστικά, πάνω μου. Μυρίζει αίματα αλλά δεν με νοιάζει! Την παίρνω στην αγκαλιά μου κι εκείνη δεν κλαίει πια. Ο άντρας μου πετάγεται απ’ την κουρτίνα και έρχεται κοντά μας! Μ’αγκαλιάζει κλαίει και γελάει, μου λέει αυτό είναι το μωρό μας! Μετά από λίγο η γιατρός του δίνει το ψαλίδι και κόβει τον ομφάλιο λώρο.

Είναι τόσο περίεργο το συναίσθημα μου. Το πλασματάκι μου είναι χωμένο στην αγκαλιά μου! Δεν μου το παίρνει κανείς. Έχει κουρνιάσει εκεί και απολαμβάνει στην ζεστασιά της αγκαλιάς μου. Η μητερούλα μου έρχεται κοντά μου και μου λέει συγκινημένη »Έχεις μωρό Χριστίνα, έχεις μωρό!» Είναι όλα τόσο παράξενα.

Βγαίνει και ο πλακούντας. Μου την παίρνουν μετά από κανα μισάωρο να την μετρήσουν. 3,245 κιλά το χρυσούλι μου!

Μου αλλάζουν κρεβάτι. Εγώ την κοιτάζω, δεν θέλω να την χάσω από τα μάτια μου! Είναι τόσο παράξενα όλα… Μας πάνε σε άλλο δωμάτιο και μου την δίνουν να θηλάσει. Η μαμά μου μου δείχνει πως να την βάλω στο στήθος. Τι πρωτόγνωρο συναίσθημα! Εκείνη πιάνει, απίστευτο, πιπιλάει! Νιώθω τόσο υπέροχα! Δεν θυμάμαι καν τον πόνο που είχα λίγα λεπτά πριν. Είμαι μαμά! Αυριο είναι η γιορτή της μητέρας και θα γιορτάζω κι εγώ!

Το δωμάτιο που θα διαμείνω 4 ημέρες το μοιράζομαι με μια άλλη κοπέλα. Το μόνο που δεν μ’ αρέσει είναι ότι το νοσοκομείο δέχεται να επισκέπτονται τις λεχώνες και μικρά παιδιά. Την επόμενη φορά θα επιλέξω μονόκλινο κι ας πληρώσω, δεν είναι δα και τόσα πολλά τα χρήματα, απλώς με αυτό τον τρόπο δεν πλήρωσα ούτε ένα σεντ! Και φυσικά αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα και πληρώνεται έξτρα ο γιατρός ούτε λόγος! Για την παρακολούθηση της κύησης, τον τοκετό και την διαμονή μου στο νοσοκομείο δεν πλήρωσα τίποτα! Κάθε μέρα έρχονται μαίες που μας υπηρετούν κυριολεκτικά! Ευγενικές, εξυπηρετικές! Όλες τους τέλειες και πολύ νέες! Η μεγαλύτερη δεν θα ήταν πάνω από 35. Μου δείχνουν για τον θηλασμό, πως να κάνω μπάνιο το μωρό, πως να το αλλάζω, πως να το ντύνω! Περιττό να πω ότι το μωρό κοιμάται δίπλα μου. Δεν το έχασα στιμγή από τα μάτια μου απ’ όταν γεννήθηκε! Δεν τους περνάει καν από το μυαλό ότι υπάρχουν θάλαμοι βρεφών στην Ελλάδα! Τους το λέω – το είχα δει στο ΜΗΤΕΡΑ στην Ελλάδα – και δεν με πιστεύουν.

Μετά από 4 ημέρες γυρίζω σπίτι όπου αρχίζει η νέα μας ζωή!

Θυμαμαι κάθε λεπτομέρεια του τοκετού και είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό! Νομίζω ότι ήταν όλα όπως τα είχα ευχηθεί και ποτέ μα ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσω ούτε μια στιγμή! Είναι μια γλυκιά ανάμνηση και εύχομαι όλες οι γυναίκες του κόσμου να έχουν αυτή την γλυκειά νοσταλγία που έχω κι εγώ για τον τοκετό μου! Πάνω από όλα ευχαριστώ τον σύντροφο μου και την μητέρα μου που ήταν συνέχεια δίπλα μου και παρ’ όλο που δεν ήθελα να μου μιλάνε κατά την διάρκεια του τοκετού, η παρουσία τους και μόνο μου έδινε δύναμη να αντέξω!

*Η φωτογραφία είναι στην αίθουσα τοκετού όταν για πρώτη φορά θηλάζω το μωρό μου 3 τέταρτα μετά την γέννηση της. Είμαι πολύ εξαντλημένη αλλά και πολύ ευτυχισμένη!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com