Πάντα η πρώτη φορά είναι περίεργη… Ενθουσιώδης μα και αγχωτική… Σκέφτομαι πόσες απορίες είχα όταν ήμουν έγκυος στην Αθηνά. Πόσο συγκλονιστικά μου φαινόταν όλα… Πόσο αργά περνούσαν οι μέρες… Πόσο ανυπομονούσα να φτάσει το ραντεβού για κάθε υπέρηχο και πώς υπερανέλυα κάθε σύμπτωμα… Πώς σπαταλούσα αμέτρητες ώρες για να διαβάζω για εγκυμοσύνες και μωρά… Πώς αγχωνόμουν για το δωμάτιο, το καρότσι, τα ρούχα…

Όλα ήταν απλούστερα τη δεύτερη φορά με τον Αρχελάκο μου… Μια εγκυμοσύνη μαγική, μα άλλα πόσα άγχη και αγωνίες στην ψυχή… Και ας θεωρούμαι “κουλ” έγκυος και μαμά… Σήμερα ξέρω πως ούτε στον Αρχέλαο ήμουν χαλαρή όσο θα μπορούσα να είμαι…

Και τώρα η τρίτη φορά! Πιο συνειδητοποιημένη εγώ.. Πιο έμπειρη… Πιο… πηγμένο το μυαλό, πιο καθαρή η ψυχή… Πλέον είμαι μάνα με κάθε σημασία της λέξης και βιώνω κάθε δευτερόλεπτο τόσο μαγικά και τόσο φυσικά ταυτόχρονα που δεν μπορώ να το εκφράσω σε ένα κείμενο. Η φύση είμαι εγώ και εγώ είμαι η φύση. Είμαι απόλυτα συνδεδεμένη με το αγοράκι μου και αυτός ξέρω πως καταλαβαίνει πόσο τον περιμένουμε όλοι… Δεν έχω ψωνίσει τίποτα, δεν έχω αγχωθεί για τίποτα και δεν έχω υπεραναλύσει τίποτα. Όλα θα γίνουν και εγώ ξέρω τον τρόπο. Όπως τον ξέρει η κάθε μια μας!

Γεννάνε οι φίλες μου τα πρώτα τους παιδιά και μέσα από την επαφή μας σκέφτομαι πόσο “άχαρη” μπορεί να είναι η πρώτη φορά για κάθε γυναίκα που κανείς δεν την αφήνει να νιώσει πόσο μέσα της έχει το θέμα “μητρότητα”. Τέρμα αγχωμένες οι περισσότερες περνάμε τις πρώτες μέρες σε τέσσερις τοίχους, κουρασμένες, απεγνωσμένες με τον καθένα να λέει το μακρύ και το κοντό του (όλοι έχουν μια ρημάδα συμβουλή για τη λεχωνα) και ένα μωρό να κλαίει συνέχεια, γιατί hello? Μωρό νεογέννητο είναι… Αυτό κάνει βασικά: κλαίει! Αλλά είναι τόσο εύκολο να σταματήσει αυτό το κλάμα, αρκεί η μανούλα να καταφέρει να επικοινωνήσει με το μωρό της. Αυτό πάντα της δείχνει το δρόμο. Αχ, να μπορούσα να περάσω σε λέξεις πόσο απλό είναι τελικά και πόσο δεν χρειάζεται να φοβάται η νέα μητέρα αυτό το τόσο δα μωρό…

Αυτή τη φορά, λοιπόν, όλα είναι αυτονόητα, αλλά δεν στερούνται μαγείας… Είναι η φορά που συνειδητοποιώ περισσότερο από ποτέ πόσο φανταστικά πλάσματα είμαστε τελικά οι γυναίκες. Φτιάχνουμε ανθρώπους, ρε παιδιά! Με το ίδιο μας το σώμα! Και ταυτόχρονα κάνουμε εκατοντάδες άλλα πράγματα.

Δεν κάθομαι λεπτό σ’ αυτή την εγκυμοσύνη. Νιώθω ενέργεια όσο ποτέ άλλοτε… Νιώθω δυνατή και νιώθω περήφανη! Νιώθω ευτυχισμένη! Ειδικά όταν τα δυο παιδιά μου αγκαλιάζουν αυτό το μωρό. Είναι ήδη κομμάτι της μικρής μας οικογένειας, μέλος ισάξιο.

Καθημερινά μέσω των παιδιών μου θυμάμαι τι θα πει να είσαι στα αλήθεια ελεύθερο πλάσμα, χωρίς κλισέ, ταμπού, κοινωνικά στερεότυπα, ανούσιες αγωνίες. Είναι απίστευτο πως ακόμα και το μικρότερο όλων, αυτό που ακόμα παίρνει σχήμα και ζωή μέσα στη δική μου την κοιλιά, συμβάλλει με τον δικό του τρόπο σε όλο αυτό.

Ναι, τα παιδιά μας είναι τελικά κάτι περισσότερο από σοφά. Από την κοιλιά ακόμα. Χαίρομαι που σήμερα πια τα ΑΚΟΥΩ και τα ΒΛΕΠΩ πιο καθαρά από ποτέ…