Η καισαρική μου φάνηκε πανεύκολη!

18/04/2011

Mε λενε Eλενα και αποφασισα να μοιραστω μαζι σου καθως και με τις υπολοιπες μανουλες(και αυτες που προκειται να γινουν) την εμπειρια μου.

Λοιπον, με τον αντρα μου παντρευτηκαμε στις 31/05/2008, ημερα εναρξης και της ελευθερης σεξουαλικης μας δραστηριοτητας. Ειπαμε να ολοκληρωθει η ευτυχια μας κανοντας ενα παιδακι. Εμεινα αμεσως εγκυος, δυστυχως ομως η χαρα κρατησε λιγο. Ειχα παλινδρομη κυηση μετα απο ενα μηνα και κατι μερες. Δεν πειραζει ομως, για ολα υπαρχει ενας λογος που γινονται.

Μετα απο 3 ακριβως μηνες με συμβουλη του γιατρου μου, ξεκινησαμε να κανουμε ελευθερα. Θελαμε παρα πολυ ενα μωρακι, πιο πολυ απο ποτε. Εγω το ειχα συνεχως στο μυαλο μου (ισως για αυτο και καθυστερησε να ερθει). Τελος παντων, οι μηνες περνουσαν και δεν εμενα εγκυος. Εκλαιγα καθε φορα που μου ερχοταν περιοδος…

Στο εξαμηνο πηγα και καναμε εξετασεις και εγω και ο αντρας μου. Τι να κανει με την τρελη που εμπλεξε! Ολα βγηκαν ευτυχως μια χαρα, αλλα το αγχος… Μεχρι και σε αλλο γιατρο πηγα μηπως και εκανε λαθοε διαγνωση ο δικος μου.

Οταν μου ειπε ο δευτερος γιατρος πως ηταν ολα καλα, ηρεμησα και δεν μου ξαναηρθε περιοδος. Μετα απο 9 μηνες! Εκανα τεστ και ναι ηταν θετικο!! Κλαμα εγω, χαρα ο αντρας μου. Αν και ειχα αποκολληση μετα απο λιγες μερες και ξαπλωνα για 2 μηνες με εμετους, η πιστη μας δεν χαθηκε και ολα πηγαν καλα. Πολυλογω τωρα, αλλα για μενα εχουν ολα σημασια.

Ο καιρος περνουσε και ζουσαμε σε πελαγη ευτυχιας αναμενοντας βεβαια το μωρο μας. (Το τι τραγουδια και λογακια της ελεγα…) Η μικρη μας πριγκιπισσα -ετσι την λεμε – μας εκανε την χαρη και μας φανερωσε το φυλο της στο μεγαλο υπερηχο (καλα, το τι αγχος ειχα σε καθε εξεταση η υπερηχο δεν περιγραφεται)

Απο τον εβδομο μηνα και ως την ωρα που γεννησα ηταν με τον πωπο προς τα κατω και το κεφαλι στο στομαχι μου. Ο γιατρος μου μου ειπε «Αν παραμεινει σε αυτην την θεση, παμε για καισαρικη«. Καθολου δεν με πειραξε. Το μωρο να ειναι υγιες και ολα τα αλλα δεν με απασχολουν.

ΠΗΤ ειχα 2/07/2010, η ημερονια καισαρικης ηταν 24/07 -τα γεννεθλια του αντρα μου- η πριγκιπισσα βιαζοταν ομως και στις 18/07 ειχα λιγο αιμα και κατι πονους.

Πηγαμε στην κλινικη μετα απο το τηλεφωνημα που ειχα με το γιατρο μου αλλα τζιφος. Μας εστειλαν πισω. Ειχα 1 διαστολη και συσπασεις, αλλα οχι αρκετες για να γεννησω. Τα ξημερωματα 19/07 οι πονοι αρχισαν, πρωτα ανα τεταρτο μετα ανα 10λεπτο, πηρα το γιατρο και μου λεει «Σημερα γεννας«.

Εκανα το μπανιο μου, ξυριστηκα και ενιωθα μεγαλη χαρα που πηγαινα να γεννησω -αν και φοβιτσιαρα και ανθρωπος που δεν αντεχει τον πονο. Οι πονοι μεχρι να φτασουμε εγιναν πιο εντονοι και ανα 5λεπτο.

Με βαζουνε για κλισμα κτλ και μολις μπαινω στο χειρουργειο καταφτανει και η κολλητη μου(που εχει τελειωσει και δουλεψει για λιγο σαν μαια και με την αδεια του γιατρου μου ηταν στο χειρουργειο), εγω γεματη λαχταρα να μην φοβαμαι καθολου.

Μου βαζουν την επισκληριδιο και αρχιζω να μην νιωθω τα ποδια μου. Ο γιατρος μου ξεκιναει την διαδικασια και εμεις με την κολλητη μου να λεμε «πως να ειναι αραγε η μικρη, ξανθια η μελαχρινη;«.

Ο γιατρος μου λεει ‘»Μην κουνηθεις» και εγω νιωθω να βγαινει κατι απο μεσα μου και ακουω ενα «ουα ουα ουα» και ξεσπαω σε κλαμματα ε υ τ υ χ ι ας που δεν περιγραφεται με λεξεις και που την εχουν νιωσει μονο οι μανες.

Και την αντικριζω! «Θαυμα» σκεφτομαι απο μεσα μου και την φιλαω γιατι δεν μπορω να την πιασω εχοντας τα χερια μου με σωληνακια για τα διαφορα που επιβαλλονται για το χειρουργειο.

Οι ωρες περνανε, εγω εχω ειμαι λιγο ζαλισμενη απο την επισκληριδιο, κατα το βραδυ και εχοντας ερθει να με δουμε γυρω στα 20 ατομα λογω Σαββατου, περιμενω να πονεσω… Τιποτα.

Ολο το βραδυ εμεινα ξυπνια γιατι σκεφτομουν την μικρη αλλα πονος τιποτα. Την αλλη μερα αφου… αεριστηκα, μου ειπαν να σηκωθω, ενιωσα κατι τραβηγματα αλλα ελαχιστα πονακια σαν τσιμπηματα. Αυτα ηταν που ειχα τις λιγες μερες στην κλινικη. Δεν το πιστευα -ουτε και ο γιατρος μου- γιατι αλλα μου ελεγαν για την καισαρικη. Δεν ηταν σιγουρα πονοι γεννας.

Ευχομαι να εχω μια τοσο καλη εμπειρια καισαρικης και την δευτερη φορα αν με αξιωσει ο Θεος.

Συγνωμη για το υπερ περιγραφικο μου γραμμα αλλα ηθελα να τα μοιραστω ολα μαζι σας. Ευχαριστω τον Θεο που με ευλογησε με το υπεροχο δωρο της μητροτητας και τον γιατρο μου Γ. Κατραντζιωτη που με αντεξε και με αντεχει!

Ευχομαι ολα τα παιδια του κοσμου να ειναι γερα καθως και οι γονεις τους για να τα αναθρεφουν με αγαπη!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com και εμείς θα τη δημοσιεύσουμε!

127shares