Όλα καλά λοιπον. Ήμασταν 5 π.μ. στο μαιευτήριο όπως είχαμε κανονίσει, έγιναν όλες οι απαραίτητες προετοιμασίες και πήγα στο δωματιο οδυνών (τυχαία ήταν το ίδιο που ήμουν και στην 1η μου γέννα). Μια και δυο, μπήκε ο ορός με το φάρμακο γιά τις συσπάσεις να ρέει στο μίνιμουμ, η ώρα 5.30 π.μ. Να μιην τα πολυλογώ, μέχρι τις 9..30 π.μ. κατι συσπασούλες που μόνο το μηχάνημα έπιανε και τίποτε άλλο.

Κουβέντα στην κουβέντα με τη μαία και τον άντρα μου έρχεται κι ο γιατρός μου και μετά από μια «χειροποίητη» εξέταση μου είπε ότι θα μου έσπαγε τα νερά για να βοηθήσουμε τη γέννα να προχωρήσει. Να πω εδω ότι ήταν ΤΟΣΟ ενοχλητικό αυτό το πράγμα που σπάει τα νερά (στην πρώτη μου γέννα έσπασαν μόνα τους όσο περίμενα) κι εκεί άρχισαν οι κακοί ιωνοί για το ότι τα πράγματα δε θα πήγαιναν τελικά όσο ομαλά τα περιέγραφαν όλοι.

Η ώρα 10 π.μ. Easy-easy άρχισαν και οι πρώτοι πόνοι μαζί με τις πρώτες αισθητές συσπάσεις. Έχοντας εμπειρία από επισκληρίδιο εγώ, τη ζήτησα στο επόμενο μισάωρο γιατί υπολογίζοντας και τον χρόνο που χρειαζόταν για να δράσει θα ήμουν στα όρια του να μην «την παλεύω». Έλα μου όμως που παρ’ όλο που ήταν η 2η φορά, εγώ φοβήθηκα και έβγαλα την πίστη της αναισθησιολόγου μέχρι να κάτσω «καλά» να μου την κάνει.

Τέλος πάντων, ολα καλά με την ένεση, αλλά εκει που άρχισε να δρα κι αισθανόμουν ανακούφιση, άρχισα να ζεσταίνομαι, να ιδρώνω… να ιδρώνω πολύ… Μου πήραν την πίεση, όλα καλα! Ομως μετά από λίγο ένιωσα μια ατονία σαν να κοιμόμουν με ανοιχτά μάτια, σαν να μην μπορούσα να κάνω τίποτα αλλά η επικοινωνία μου με το περιβαλλον άριστη μόνο που σαν να μην είχα συναισθήματα. Κουβεντιάζαμε κι εγώ ανέκφραστη.

Φυσικα μεχρι να περάσει όλο αυτό καμία εξέλιξη στον τοκετό. Συνήλθα ευτυχώς μετά από καμια ώρα κι ενώ συνεχίζονταν οι δοσεις της επισκληριδιου, συνέχισαν οι διαστολές με αργούς ρυθμούς.

Η ώρα 13.30 κι ο γιατρός μου λέει ότι ενώ εχω διαστολή το μωρό δεν κατεβαίνει γιάτι έχει σηκώσει το προσωπάκι του σαν να κοιτάει έξω. Ευτυχώς με το «σκάψε-σκάψε» κατάφερε και το έφερε σε σωστή θέση η ώρα 14.00 και προχωρήσαμε γρήγορα με το «σπρώξε-σπρώξε» στην αίθουσα τοκετων. Με μεγαλη μου ανακούφηση που γλύτωσα στο παρα 5 την καισαρικη, ήμουν έτοιμη για την ηρωική έξοδο!

Παρεα με τον άντρα μου «φύσα-ξεφύσα» διέκοψα για λιγο τις εξωθήσεις μέχρι να με «στρώσουν» στο κρεββάτι της γέννας και με 2 σπρωξήματα- αφού άφησα το τελευταίο ίχνος φωνης και δύναμης που μου ‘χε απομείνει – γλίστρησε εξω το μπουμπούκι μου πεντακάθαρο και ζωηρό και χώθηκε κατέυθείαν στην αγκαλιά μου!

Απο ‘κείνη τη στιγμή και μετά δεν με ένοιαζε τίποτα. Ο καιρός θα έκανε τη δουλειά του.. Μου έφτανε που όλα είχαν πάει καλά γι ακόμη μια φορά. Τα δάκρυα και αυτη η τελευταία μου κραυγή ειχαν ενωθεί με το πρωτο κλαμα του μωρού μου και η δική της φωνούλα ήταν προέκταση αυτής της δικής μου τελευταίας ανάσας!