Ήμουν σίγουρη ότι θα τα κατάφερνε!

Ήμουν σίγουρη ότι θα τα κατάφερνε!

μαμά Αθανασία

Καλημερα ονομαζομαι Αθανασια και σκεφτομαι απο χθες να γραψω ή οχι! Τελικα αποφασισα να μοιραστω την «εμπειρια» μου μαζι σας!

Ας τα παρω απο την αρχη για να μην σας μπερδεψω…

Τελη Aπριλιου του 2010 πηγαινω στην γυναικολογο μου για τον καθιερωμενο υπερηχο του μηνα, ημουν στην 32η εβδομαδα! Ειδαμε οτι το μωρο δεν επαιρνε βαρος και γενικα την ειδα καπως ανησυχη! Μου ειπε να κανω ενα υπερηχο αναπτυξης για να δουμε καλυτερα την μικρη κ οτι δεν υπαρχει κανενας λογος να ανησυχω! Μη ξεροντας κ εγω θεωρησα οτι δεν συμβαινει κατι! Κλεινω το ραντεβου κ μετα απο 5 μερες πηγαινω στο κεντρο που εκανα τον μεγαλο υπερηχο για να δουμε την μικρη!!

Η γιατρος που μου εκανε τον υπερηχο αρχισε να μου κανει κατι περιεργες ερωτησεις, αν το μωρο το νιωθω να κουνιεται, καθε ποτε κ διαφορα!!! Αρχισα να τρελαινομαι, καταλαβα οτι κατι δεν παει καλα! Την ρωτησα τι συμβαινει και με μεγαλη ανεση η κυρια μου λεει «Κοπελα μου, δεν υπαρχει σχεδον καθολου αμνιακο υγρο στο σακο και απορω πως το μωρο σου ζει.. πρεπει να βγει αμεσα«..

Αυτο ηταν…. εχασα τη γη κατω απο τα ποδια, ενιωσα να μουδιαζω ολοκληρη κ ηταν ο μονος υπερηχος που δεν μπορουσε να ερθει ο συζυγος μου!!! Στη πιο δυσκολη στιγμη της ζωης μου ημουν μονη!! Εφυγα κλαιγοντας!! Πηγα στη γυναικολογο μου με τον αντρα μου που ηρθε τρεχοντας και η κυρια μου ειπε με θρασος «Καλα το καταλαβα!!!» Αφου το καταλαβες βρε βοδι, γιατι δεν μου το ειπες, τι περιμενες να πεθανει το μωρο μου; Κι εγω δεν ξερω τι ακουσε εκεινη την ωρα, της ειπα οτι θελω εστω κ τωρα τελευταια στιγμη να κανει οτι καλυτερο μπορει για να μην χασω την μικρη μου… και το εκανε!!!

Μ’ εστειλε στο Ιπποκρατειο που ειχε μιλησει με ενα καθηγητη που ηταν πολυ εμπειρος στις προωρες γεννες! Κανονιζουμε να κανω εισαγωγη, να κανω τις ενεσεις κορτιζονης για τα πνευμονακια της και σε 2 μερες θα γεννουσα!! Πηγαινοντας εκει, με βαζουν στο καρδιοτοκογραφο και βλεπουμε τους παλμους της μικρης να μειωνονται! Τρεχοντας με βαζουν μεσα για καισαρικη!!! Μπορω να σας πω πω οτι εκεινη την ωρα πραγματικα παγωσε ο χρονος, δεν ενιωθα τιποτα απολυτως, ημουν σαν αβουλο πλασμα που με πηγαινουν απο εδω και απο εκει!!

Μεχρι που ακουσε ενα αδυναμο κλαμα και εκεινη την ωρα συνειδητοποιω πως ναι, γεννησα το μωρο μου, ακουστηκε και εγω δεν μπορουσα να σταματησω να κλαιω!!! Μου την εφεραν λιγο στο πλαι να την δω… ηταν τοσο μικρη, τοσο αδυναμη, μα τοσο ομορφη ηταν η μικρη μου πριγκιπισσα, το αγγελουδι μου!!!

Την επομενη μερα αρχισα να σηκωνομαι και να πηγαινω με τον αντρα μου πρωι-απογευμα να την βλεπουμε!!!

Οι πρωτες δεκα ημερες ηταν ηρεμες, κυλουσαν ομαλα και εμεις περιμεναμε η μικρη να παρει το απαραιτητο βαρος για να την παρουμε… Ειχε βγει και απο την εντατικη και ημασταν πιο ηρεμοι! Την 12η μερα πηγαινουμε και βλεπουμε αλλο παιδακι στη θεση της, δεν ανησυχησα μεχρι που μιλησα με τους γιατρους! Μου ειπαν οτι παρουσιασε πτωση κορεσμου, χωρις να μου εξηγουν τι ειναι και οτι της εβαλαν παλι στην εντατικη!! Την επομενη μερα βλεπω το μωρο μου σε καταστολη, δεν το πιστευα, συνεχως αναρωτιομουν γιατι… μου ελεγαν για πιθανη λοιμωξη και περιμεναμε τα αποτελεσματα που ειχαν ως εξης: 1η λοιμωξη συψαιμια, 2η λοιμωξη Enterobacter 3η λοιμωξη σταφυλοκοκκος..

Οι γιατροι συνεχως να μας λενε οτι η κατασταση της ειναι πολυ κρισιμη και πλεον μας ειχαν δωσει το ελευθερο να πηγαινουμε οτι ωρα θελουμε να την βλεπουμε!!!

Δεν νομιζω να εχω πονεσει περισσοτερο στη ζωη μου!!! Να βλεπω ενα τοσο δα πλασματακι να αγωνιζεται για την ζωη του και εγω να χανω το κουραγιο μου μερα με τη μερα παραπανω!!!

Και δεν εφταναν ολα αυτα, μετα απο 3 μερες μας ανακοινωνουν την εγκεφαλικη αιμορραγια 3ου βαθμου… Αλλος γολγοθας… να περιμενουμε τι θα γινει μερα με τη μερα!! Το κεφαλακι της μεγαλωνε επικινδυνα με αποτελεσμα να μας βαλουν μια εξωτερικη παροχετευση για να αποσυμφωρησουν τον εγκεφαλο!!! Και εκει ειχαμε τον καθε ενα να μας λεει για μελλοντικα προβληματα της μικρης, οτι ειμαστε νεοι και θα κανουμε και αλλα παιδια… Οτι χειροτερο, εγω ηθελα αυτο το παιδι, ποιος τους ειπε οτι επειδη ειμαστε νεοι και μπορουμε να κανουμε και αλλα παιδια, δεν θελουμε και το καλυτερο για την μικρη μας!!!!

Και εκει που στεκομουν πανω απο την θερμοκοιτιδα και εκλαιγα ολα αυτα με εκαναν να πεισμωσω… ανοιξα την πορτουλα, χαιδεψα την πλατουλα της και της ειπα πως απο εκει μεσα θα φυγω μαζι της, πως δεν θα την αφησω πισω… Καθε μερα της ελεγα το ιδιο πραγμα!!!

Μετα απο 20 μερες και εκει που ολοι πιστευαν οτι οι ελπιδες ειναι ελαχιστες, η μικρη εκανε το μπαμ… οι γιατροι απο εκει που ηταν θλιμενοι απεναντι μας, τους ειδαμε στο επισκεπτηριο με χαμογελα!!! Δεν το πιστευα… η μικρη μου δε  ηταν πλεον διασωληνωμενη… αρχισα να κλαιω απο χαρα αυτη τη φορα!!!

Ημουν σιγουρη οτι θα τα καταφερνε!!

Μετα απο 3 μερες αφαιρεθηκε και η παροχετευση και η μικρη βγηκε απο την εντατικη!!! Απο εκει αρχισαμε αν ξαναζουμε!!!!

Στις 29/5 πηραμε την μικρη στο σπιτι… Μειναμε μεσα περιπου 3 μηνες που ηταν σαν αιωνας βεβαια!!

Ηταν λιγοι οι γιατροι που με πικραναν, αθελα τους βεβαια… Πραγματικα ευχαριστω ολο το προσωπικο στη ΜΕΝΝ στο Ιπποκρατειο που αγωνιζονται για να κρατησουν αυτα τα πλασματακια στη ζωη!!!

Η μικρη μου στους επανελεγχους που κανουμε τους εχει αφησει ολους αναυδους!!! Ολο αυτο που περασαμε, θεωρω πως ηταν ενα κακο ονειρο που ειχε αισιο τελος!!!!

Αυτη ειναι η δικη μου ιστορια… Συγνωμη αν σας κουρασα, προσπαθησα να την πω οσο το δυνατο πιο περιληπτικα!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com