Ο παππούς μου και εγώ

Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΓΩ

Γράφει η Νανά Παλαιτσάκη

Την δεκαετία του ’90 οι περισσότεροι φίλοι και φίλες μου που γίνανε γονείς, θέλανε να  εξοστρακίσουν «τις γιαγιάδες και τους παππούδες» απο το μεγάλωμα των παιδιών.  Οοοοοοοοολα τα παιδάκια που συναντούσα μέχρι και πριν τρία χρόνια στις παιδικές χαρές, συνοδευόντουσαν απο αλλοδαπές κυρίες, οι οποίες στην απίστευτη μεγάλη πλειοψηφία, αντί να προσέχουν τα μωρά, μιλούσαν ή μεταξύ τους ή στα κινητά τους τηλέφωνα.

Θυμάμαι μάλιστα που την τελευταία φορά που πήρα την πρωτοβουλία να μιλήσω σε γονιό ήταν όταν σε ένα απο τα πάρκα του Παπάγου, πηγαίνοντας το σκυλί μου βόλτα, έβλεπα μια ξένη κυρία που προφανώς πληρωνότανε για να προσέχει ένα παιδάκι, η οποία πρόσεχε το «άλλο της μισό» με το οποίο δίνανε ραντεβού στο παγκάκι.

Ένα απόγευμα το μωρό είχε βγει στο δρόμο.  Εκείνη χαμπάρι… Πήρα το μωρό απο το χέρι (ήταν λίγο μεγαλύτερο απο 4ων) και του ζήτησα να πάμε σπίτι του.  Φυσικά και πήγαμε.  Φυσικά και το παρέδωσα στην μαμά του, η οποία νομίζω ότι απο το σοκ δεν θα έχει συνέλθει μέχρι τώρα.

ΤΟ ΓΡΑΦΩ γιατί όσο και ΑΝ ΕΧΟΥΜΕ ΞΕΝΥΧΙΑΣΕΙ ΤΙΣ ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ ότι κακομαθαίνουν τα παιδιά, ΠΑΠΠΟΥΣ που ν’ αφηνε το εγγόνι του για να «μπαλαμουτιάσει» μια άλλη κυρία στο παγκάκι της παιδικής χαράς, αν υπήρχε, θα το μαθαίναμε απο τα δελτία ειδήσεων όλων των καναλιών!

Και μια και αναφέρθηκα στον ρόλο του παππού, θέλω ν’ αρχίσω να σας γράφω για τον τεράστιο ρόλο του δικού μου παππού στην γνωριμία μου με την τέχνη του να ζεις, ν’ αγαπάς, να πονάς, να συγχωρείς, να γλεντάς, να πενθείς, να χάνεσαι και να ξεκινάς απο την αρχή.

ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΠΟΥΣ για πολλά χρόνια ήμασταν «ένα»

Απο την στιγμή που σκοτώνεται ο μπαμπάς μου, στα τριάντα του, εγώ μόλις πέντε ημερών, ο παππούς και μπαμπάς της μαμάς μου, με απορρόφησε σε μια αγκαλιά που κρατάει ακόμη.

Καθώς η μαμά κατακυλούσε στο πένθος της, ο παππούς, νεότατος τότε (θα ήταν γύρω στα 45), ανέλαβε τον ρόλο της νταντάς, της μαμάς, του αδελφού που δεν απέκτησα ποτέ, του μπαμπά, του προπονητή, του δασκάλου, του ταξιδευτή, γιατί απλά με λάτρευε !

Ο παππούς Παναγιώτης ερωτεύτηκε την γιαγιά Αρτέμιδα λίγο πριν την δεκαετία του ’30. Εκείνη τελείωνε το Αρσάκειο, έπαιζε μαντολίνο και ήταν κόρη εμπόρου. Εκείνος είχε ξεκινήσει μαζί με έναν τεράστιο έμπορο ένα ιδιαίτερο μπακάλικο στην οδό Σταδίου. Η καταγωγή του απο ένα ορεινό χωριό της Ηπείρου. Τον πατέρα του τον σκότωσαν οι Τούρκοι. Ήταν ο δάσκαλος του χωριού. Ο παππούς μου θυμάται τον μαμπά του, νεκρό σε μια κουβέρτα και την μάνα του ν ανακοινώνει στα 7 αγόρια της, ότι θα έπρεπε τα μεγαλύτερα ν αναλάβουν τα μικρότερα, να φύγουν με τα πόδια απο το χωριό για να κατέβουν στον κάμπο της Φθιώτιδας, για να πιάσουν δουλειά σε μακρινούς συγγενείς. Στο χωριό δεν θα μπορούσε τότε να ζήσει κανένα. Κράτησε κοντά της τα δύο μικρότερα και τα άλλα έφυγαν κρατώντας το ένα το χέρι του άλλου…

Η ζωή τα φέρνει να γνωρίσει την γιαγιά.  Εκείνη μόλις άκουσε απο τον πατέρα της το επάγγελμα του υποψήφιου γαμπρού απο τον πατέρα της, δήλωσε «εγώ μπακάλη δεν παντρεύομαι».

Τότε ο παππούς γύρισε το παιχνίδι. Ζήτησε απο τον συνεταίρο του να φύγει απο το μαγαζί, να ταξιδεύει στον κόσμο με σκοπό να ψάχνει να βρίσκει μοναδικά προιόντα, άγνωστα για την Ελλάδα τότε, με μοναδικό σκοπό να δηλώσει στην ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΡΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΠΑΚΑΛΗΣ.

Η γιαγιά στην νέα αυτή «διόρθωση του επαγγελματικού προσδιορισμού» έδειξε μια ευαισθησία, καθώς οι κολλητές της απο το Αρσάκειο είχαν ήδη αρραβωνιαστεί, η μία διευθυντή Τραπέζης και η άλλη γιατρό…

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΗΤΑΝ ΤΑΙΝΙΑ, γιατί ταξίδευε σε όλο τον κόσμο για να βρει τον καλύτερο παστουρμά, το καλύτερο χαβιάρι, το καλύτερο γάλα χωρίς πέτσα που να μπορώ να το πιω χωρίς να το σιχαίνομαι, με δοκιμαστή για τα παιδικά προιόντα ΕΜΕΝΑ! Ο παππούς με δοκιμαστή εμένα, είχε κλείσει τις δυνατότερες εμπορικές συμφωνίες. Ό,τι άρεσε σε μένα το έφερνε σε τόνους, ότι «έφτυνα» εγώ, ευχαριστούσε για το ραντεβού και πηγαίναμε στα παζάρια του κόσμου ν’ αγοράσει καπέλα και κομπινεζόν μεταξωτά για την γιαγιά και κουζινικά πορσελάνινα σε μινιατούρες για μένα.

ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΣΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΩ ΟΔΗΓΙΕΣ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΕΔΙΝΕ Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ

Καταρχάς ΥΠΗΡΞΕ Ο ΝΟΝΟΣ ΜΟΥ! Το «Νανά» ο παππούς το καθιέρωσε. Το βαφτιστικό μου όνομα είναι το Ιωάννα-Μαρία (Το Ιωάννα το πήρα γιατί τον μπαμπά μου τον λέγανε Γιάννη και σκοτώθηκε πριν βαφτιστώ και το Μαρία γιατί λέγανε έτσι την μαμά του μπαμπά)

Ο παππούς όμως αποφάσισε να με φωνάζει ΝΑΝΑ…! Αυτό γιατί στην Γαλλική αργκό το «Nana» σημαίνει γκόμενα -με την καλή έννοια. Μετά την Νανά του Ζολά όταν οι Γάλλοι λένει «ma Nana» εννοούν ότι είναι η «έτσι μου». Ο  παππούς λοιπόν πίστευε ότι μια γυναίκα πρέπει να παραμένει γυναίκα, «ΝΑΝΑ» δηλαδή, όποια δουλειά και αν αποφάσιζε να κάνει. Αν δεν ποτίζεται μια γυναίκα με σωστές σταγόνες «Νανάς», για τον παππού δεν είναι γυναίκα, που σημαίνει, περνάει ακόμη και με βαρύ ρόλο απαρατήρητη απο την ζωή ενός άντρα!!!

Στους φίλους μου, όταν τελειώναμε το Λύκειο είχε δώσει μια μαγική συμβουλή. Όταν του μιλούσανε για τα κορίτσια που τους άρεσαν, ο παππούς έλεγε «Όταν θα διαλέξετε την γυναίκα που θέλετε να παντρευτείτε, να κοιτάζετε την μάνα της. ΟΛΕΣ οι γυναίκες μεγαλώνοντας «φοράνε το κοστούμι της μαμάς τους», γερνάνε σαν τις μανάδες τους, συμπεριφέρονται σαν τις μαμάδες τους και εξομοιώνονται με την συμπεριφορά των μανάδων τους όταν εκείνες πεθαίνουν»

Τότε το περνούσα στο «ντούκου» αυτό που έλεγε ο παππούς, μέχρι που ο γιός μου μερικά χρόνια μετά τον θάνατο της μάνας μου, είπε «Μαμά, συγνώμη που θα σου το πω, μερικές φορές μου θυμίζεις την γιαγιά»

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΟΦΗ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Όταν μεγάλωσα και πριν παντρευτώ τον μπαμπά του γιού μου, ο παππούς άκουγα που έλεγε σε φίλες μου ότι ΠΟΤΕ οι άντρες, ή ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΑΝΤΡΕΣ δεν θέλουν να ξέρουν ότι η γυναίκα που θα παντρευτούν είχε παρελθόν, ακόμη και αν την επιλέξουν στα πενήντα της.

«Μην σας ξεγελάνε κάνοντας δήθεν τους φίλους και αρχίσετε καλοπροαίρετα να αραδιάζετε τους παιδικούς σας έρωτες απο το νηπιαγωγείο μέχρι μετά το δεύτερο διαζύγιο που μπορεί να πάρετε -αν πάρετε. Κάθε άντρας θέλει να πιστεύει ότι η γυναίκα του έχει τόσες σχέσεις όσες θέλω να ξέρω και εγώ ότι έχει η Νανά. …ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ: ΤΡΕΙΣ! Έναν πλατωνικό έρωτα στο δημοτικό ή στο γυμνάσιο, ο δεύτερος άντρας στην ζωή της είναι εκείνος που παντρεύεται και αν χωρίσει… ο επόμενος είναι απλώς ο τρίτος στην σειρά. ΤΕΛΟΣ»

Επειδή ο παππούς μου είδε και κράτησε στην αγκαλιά του και τον Αλέξη μου, τον οποίο λάτρευε φυσικά, ξεκινάω αυτές τις αναφορές, γιατί είναι ευλογία να υπάρχει ένας παππούς και μια γιαγιά  που με την σοφία και την εμπειρία  θα οδηγήσουν το μικρό νέο πλάσμα να δει την Ανατολή απο την ωραιότερη κορυφή του βουνού. Και αυτό το έκανε ο παππούς μου.

Τα καλοκαίρια ανεβαίναμε στο Μεγάλο Χωριό Ευρυτανίας. Ξεκινούσαμε λοιπόν γύρω στις 6 και μισή το πρωί ν’ ανεβαίνουμε στο βουνό. Απο την προηγούμενη μου έδινε να χαράξω σε πλάκες ξύλου, ευχές που ήθελα να πραγματοποιηθούν και να τις κρεμάσω στα έλατα. Την επόμενη χρονιά που πηγαίναμε στο βουνό, βρήσκαμε τα σημάδια και για ένα μαγικό τρόπο όλες οι ευχές που είχα γράψει, είχαν πραγματοποιηθεί.

Στον παππού μου Παναγιώτη με ωκεανούς αγάπης για όσα μου έδωσε….