Τα ομοζυγωτικά διδυμάκια μου και η επισκληρίδιος που δεν έπιασε!

Η ιστορία της Έλενας

Με τον αντρα μου ειχαμε εκφρασει την επιθυμια μας να κανουμε παιδακι… Εμεινα εγκυος τον πρωτο μηνα…!!! Το καταλαβα γιατι αρχισαν οι πρωτες αναγουλες…

Παω στο γιατρο, ολα καλα!! Ημουν 6 εβδομαδων! Ειχα ενα μπιζελακι μεσα μου!! Χαρα, γελια, ευτυχια!!

Μου λεει ο γιατρος μου να παω ξανα σε 3 εβδομαδες… Περνανε οι μερες, παω και τι να δουμε;;

ΔΙΔΥΜΑ!!!

Βασικα το ειδε ο αντρας μου και ρωταει το γιατρο «Γιατρε, γιατι αντι για ενα, τα μπιζελακια ειναι 2;;«

Γυρναει ο γιατρος μου με ενα χαμογελο ευτυχιας και λεει «Γιατι Θωμα μου εχετε διδυμα και μαλιστα στον ιδιο σακο!«

Οπως καταλαβαινετε η χαρα μας διπλασιαστηκε, εγω εκλαιγα απο τη χαρα μου…!!

Περασε ο καιρος κι εγω, παρολο που ειχα χασει 5 κιλα απο τους εμετους που ειχα (οι οποιοι συνεχιστηκαν μεχρι και την ωρα που γεννουσα), δουλευα κανονικα, οδηγουσα μηχανακι, ολα μια χαρα!!

Μεχρι που…. στον 3ο μηνα μου ερχεται αιμορραγια!

Παιρνω το γιατρο μου και μου λεει να ξαπλωσω αμεσως και να παω το απογευμα στην κλινικη να με δει! Ετσι κι εκανα!

Παμε στην κλινικη, ολα καλα! Τα μικρα μου δεν ειχαν παθει τιποτα! Μου λεει ομως να σταματησω τη δουλεια και να προσεχω… εγω εκανα το αντιθετο… μετα απο 3 μερες μου ξαναερχεται αιμοραγια και εκει τα ειδα ολα!

Παιρνω με κλαματα το γιατρο μου και μου λεει οτι αν δε συμμορφωθω, θα τα χασω τα μωρα και να κατσω στ’ αυγα μου!! (λογω του οτι ηταν στον ιδιο σακο οι μικρες υπηρχαν πολλοι κινδυνοι)

Απο εκει και περα δεν ειχα ξανα προβλημα… ολα πηγαν πολυ καλα! Σε 10 μερες σηκωθηκα και συνεχισα κανονικα… εκανα μπανιο στη θαλασσα, γυμναστικη και γενικα οτι εκανα και πριν!

Η ΠΗΤ ηταν στις 4/11/2009!!

Στις 8/10 παω το πρωι στο γιατρο και ειναι ολα φυσιολογικα. Το απογευμα ξυπναω, γιατι νοιωθω κατι υγρο και βλεπω στο σεντονι μου ενα λεκε με αιμα… Παιρνω το γιατρο μου και μου λεει να παω γρηγορα στην κλινικη και οτι ισως τα παρουμε τα μωρα με καισαρικη (πηγαιναμε για φυσιολογικα)!

Μετα απο 30 ωρες πονακια αλλα χωρις να εχει μαλακωσει ΚΑΘΟΛΟΥ ο τραχηλος, μου περνανε ολα! Σε ολες αυτες τις ωρες, καθε τρεις και λιγο καναμε καρδιοτακογραφημα  και παρακολουθουσαμε ολη την κατασταση. Οι κορες μου ηταν ηρεμες, δεν ειχαν προβλημα, χωρο ειχαν ακομα μεσα, οποτε μετα απο τον υπερηχο που μου κανανε μου ειπε ο γιατρος οτι ακομα ειναι μικρουλια κι αν τα βγαλουμε θα χρειαστουν θερμοκοιτιδα. Ηταν ακομα μονο 1700γρ.!!

Ετσι δεν γεννησα…

Πηγα μετα απο 3 μερες σπιτι μου και κανονισαμε να παω στις 19/10 στο ιατρειο του. Πηγα και μου λεει ο γιατρος οτι επειδη ειναι διδυμα, ηδη τα χρονικα μας ορια εχουν εξαντληθει (ημουν ηδη στο τελος σχεδον της 38ης εβδομαδας) και να αποφασισω ποτε θελω να γεννησω.

Επειδη ειχα να κοιμηθω πανω απο 2 μηνες, λογω του οτι τα κοριτσακια μου ανεβαιναν μεχρι πανω και μου πιεζαν το διαφραγμα, του ζητησα να γεννησω αμεσως!!

Το επομενο πρωινο πηγα στην κλινικη φορωντας τα καλα μου εσωρουχα και μολις με ειδε ο γιατρος μου γελουσε και μου ελεγε οτι δε χανω ποτε το κεφι μου…!!! Με ετοιμασανε, πηγαμε στην αιθουσα τοκετου για να κανω καισαρικη (μιας που ο τραχηλος μου δεν ελεγε να μαλακωσει), μου κανουν επισκληριδιο και επειδη ο αναισθησιολογος (ο αναισθητος) νομιζε οτι με επιασε λεει στο γιατρο μου να ξεκινησει…. και ξεκιναει…

Εγω να τσιριζω και να τους βριζω γιατι ποναω (δε με ειχε πιασει ουτε στο ελαχιστο)!, ετσι αποφασιζουν να με κανουν μεθη…

Ξυπνησα οταν με ραβανε με ενα παραπονο οτι δεν ειχα την τυχη να δω τα παιδακια μου μολις γεννηθηκαν! Αυτο ειναι κατι, το οποιο ακομα και τωρα με στεναχωρει!!

Οι κορες μου γεννηθηκαν στις 20/10/2009 στις 9 το πρωι, με υψος 47 ποντους και βαρος η μια 2200 και η αλλη 2400!!

Οταν μου τις εφεραν στο δωματιο, αρχισα να κλαιω χωρις να το θελω και δε μπορουσα να πιστεψω οτι αυτα τα τοσοδουλια ζαρωμενα νινακια ηταν δικα μου!!

Τωρα ειναι 22 μηνων και ειναι δυο υγιεστατα και πανεξυπνα κοριτσακια!! Καθε μερα που ξημερωνει ευχαριστω το Θεο γιατι ηρθε στη ζωη μου ο αντρας μου, ο καλυτερος ανθρωπος ειλικρινα που εχω γνωρισει και γιατι εχουμε δυο υπεροχα κοριτσακια που οταν χαμογελανε φωτιζεται ολος ο κοσμος μας!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com