Κοριτσομάνες, αγορομάνες, συμπλέγματα και μπερδέματα!
Σήμερα με ρώτησε η Δέσποινα αν τρελαίνομαι που έχω κοριτσάκι. Φυσικά και τρελαίνομαι!
«Θα τρελαινόσουν το ίδιο αν είχες αγοράκι;«, συμπλήρωσε
Προσπάθησα να της αναλύσω κάποιες σκέψεις μου πάνω σ’ αυτό, αλλά το άφησα στη μέση, γιατί για να πω την αλήθεια, δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω.
Είναι φως φανάρι ότι άλλη είναι η σχέση της μάνας με τον γιο και άλλη με την κόρη. Ναι, το παιδί είναι παιδί ότι φύλο και να έχει, αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω όλες τις εικόνες που μάζευε και μαζεύει το μυαλό μου χροοοοόνια ολόκληρα. Με τον γιο είναι πολύ εύκολο μια μαμά να πάθει έρωτα –και να μεταλλαχτεί αύριο μεθαύριο σε θανάσιμη πεθερά, άλλο πονεμένο κεφάλαιο και αυτό– ενώ η σχέση με την κόρη εγκυμονεί εξίσου σοβαρό «κίνδυνο» να περάσει σε επίπεδα ανταγωνιστικότητας ή να βγάλει πάνω της όλα της τα απωθημένα.
Βλέπω φίλες μου με γιους, τις ακούω πώς μιλούν για αυτούς και ω ναι, το νιώθω ότι εδώ έχουμε μια σχέση διαφορετική απ’ ότι έχει η μαμά με το κοριτσάκι της.
Ο γιος βλέπει τη μαμά σαν την πιο σούπερ γυναίκα σε τούτο τον μάταιο κόσμο και μέχρι να ξεπεταχτεί και να καψουρευτεί πραγματικά μιαν άλλη γυναίκα, τη γεμίζει αγκαλιές και φιλιά που κάνουν τη μαμά να λιωωωώνει.
Από την άλλη, λένε ότι τα κοριτσάκια έχουν ανάλογη αδυναμία στον μπαμπά για αντίστοιχους λόγους. Η μαμά βλέπει το κοριτσάκι της σαν μικρογραφία του εαυτού της, το ντύνει σύμφωνα με το γούστο της, θέλει να κάνει πράγματα που δεν κατάφερε να κάνει αυτή, την προειδοποιεί μην πάθει αυτά που έπαθε αυτή.
Πιάνω τον εαυτό μου να φοράω κορδέλες στο μωρό μου και κάπου κάπου θυμάμαι την 5χρονη Ολίβια να αγανακτεί με τα κοκκαλάκια και τα τσιμπιδάκια που μου έβαζε στο κεφάλι η μαμά μου. Τι στο καλό; Παίρνω το αίμα μου πίσω; Ή έτσι έμαθα, έτσι έκανα;
Ο Μάνος με κοροιδεύει πολλές φορές: «Πάλι ασορτί ντυθήκατε μάνα και κόρη«
Δεν το παρατηρώ τη στιγμή που το κάνω, αλλά πραγματικά βλέποντας φωτογραφίες, παρατηρώ ότι 9 στις 10 φορές, η κόρη μου και εγώ είμαστε ασορτί ντυμμένες. Και φοβάμαι τη μέρα που θα θέλει να αγοράσει λαχανί αρβυλάκια με φτερά παγονιού που είναι της μοδός και εγώ θα επιμένω να αγοράσει τα εντελώς μπανάλ για την εποχή της παπούτσια που όμως ήταν αστεράτα όταν ήμουν εγώ πιτσιρίκα.
Στην έκτη Δημοτικού παρακαλούσα τη μαμά μου να μου πάρει ένα μαύρο τζιν, θεά την έκανα, όμως όχι, αυτή το έβρισκε εντελώς ανάρμοστο για την ηλικία μου και ας φορούσαν μαύρο τζιν τουλάχιστον 5 συμμαθήτριές μου.
Οπότε τι ακριβώς έχουμε;
Από τη μία μαμά και γιος, το οιδιπόδειο σύμπλεγμα που θες δεν θες όλο και σε κάποια φάση θα σου βγει… Πες ότι με τον άντρα σου δεν τα πάτε καλά, πες ότι πάχυνες και δεν χωράς στα ρούχα σου, πες ότι έβγαλες την πρώτη σου ρυτίδα. Ο γιος θα σε βλέπει πανέμορφη και υπέροχη, θα σου χαιδεύει τα μαλλιά και θα σου λέει «Μαμά μου, παπάω!» και κάπου εκεί θα δηλώσεις ότι είναι ο άντρας της ζωής σου (μην γελάτε, έχω ακούσει πολλές αγορομάνες φίλες μου να το λένε).
Από την άλλη μαμά και κόρη… Πες ότι με τον άντρα σου δεν τα πάτε καλά, πες ότι πάχυνες και δεν χωράς στα ρούχα σου, πες ότι έβγαλες την πρώτη σου ρυτίδα. «Παιδί μου, οι άντρες είναι γουρούνια«, «Παιδί μου, μην τρως, έβαλες 100 γραμμάρια«, «Παιδί μου, βάλε ενυδατική από τώρα που είσαι 16«
Τρέμω για την επιρροή που μπορεί να ασκήσω -άθελά μου- στο κοριτσάκι μου. Είναι τόσο λεπτές οι γραμμές στις οποίες πρέπει να κινηθεί ένας γονιός -μητέρα ή πατέρας, ισχύει και για τους δύο- που χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Μα πάνω απ’ όλα… απαιτείται αυτοψυχανάλυση.
Από τη μέρα που γέννησα, αναλύω συνεχώς τον εαυτό μου. Κάνω αναδρομή στο παρελθόν μου να θυμηθώ τι με πείραξε, τι με βοήθησε, τι μου δημιούργησε κόμπλεξ και τι με έκανε δυνατή. Έτσι ίσως καταφέρω να αποφύγω να της δημιουργήσω κόμπλεξ, φοβίες και απωθημένα που μεταφέρονται από τη δική μου ζωή.
Κάποια στιγμή σας υπόσχομαι πως θα επιστρέψω με παραδείγματα…
Και για να απαντήσω στην ερώτηση της φίλης μου της Δέσποινας…
Όταν έμεινα έγκυος, σκέφτηκα ότι θα μου ήταν δυσκολότερο να μεγαλώσω ένα αγόρι. «Εγώ είμαι γυναίκα! Δεν ξέρω σχεδόν τίποτα για τους άντρες!»
Τώρα πια διαπιστώνω ότι το επίπεδο δυσκολίας είναι λίγο πολύ το ίδιο.
Όσο για τη χαρά;
Είμαι ξετρελαμένη με το κοριτσάκι μου, όπως είμαι σίγουρη ότι θα ήμουν και αν ήταν αγοράκι!
Ακόμα πιο ξετρελαμένος, όμως, είναι ο μπαμπάς της!
Το οιδιπόδειο που λέγαμε;
Εγω έζησα τον ανταγωνισμό της μητέρας μου και πάντοτε φοβόμουν τι μαμά θα γίνω εγω.. Ειδικά αν θα έκανΑ κορίτσι..τελικά όμως με το αγοράκι μου ένιωσα έναν σύμμαχο.. Καμία φορά βλέπω μέσα στα μάτια του τον αδερφό μου τον πατέρα μου τον άντρα μου..βέβαια παίζει ρόλο η ψυχολογία μου .. Έχει 8 μήνες που ξενητευτικα,έχω μόνο τα αγόρια μου.. Οπότε το θανάσιμη πεθερά το βλέπω να έρχεται..
Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω πώς αισθάνομαι όταν ο δίχρονος γιος μου κουλουριάζεται στην αγκαλιά μου, μου χαιδεύει τα μαλλιά και βάζει το πρόσωπο του στο λαιμό μου για να μυρίσει το άρωμα μου είτε φοράω είτε όχι. Δεν υπάρχει τέτοιος άντρας λέμε!!! Λιώνω...
εγώ λοιπόν μεγάλωσα σε ένα σόι γεμάτο κορίτσια...μόνο κορίτσια...7 ξαδέλφες...μία αδελφή...μία ανιψιά...μένω έγκυος...σίγουρη για κοροτσάκι...(δεν ήξερα από αγόρια και τίποτα) και στο υπερηχογράφημα...βγαίνει ο νεαρός!Ομολογώ ότι πανικοβλήθηκα! Μετά από 2 χρόνια, του λέω ότι θα τον παντρευτώ όταν μεγαλώσει, αλλά θα πάμε στο εξωτερικό για να ζήσουμε τον έρωτά μας...εδω δεν θα μας αφήσουν...χιχιχι!!!
Καλημέρα... ρε κοριτσια καλα τα λέτε. Εχω μια κορη 10 χρονών, την οποία έχω μεγαλώσει σχεδον μόνη μου - αν κ με τον πατερα της εχουμε πολυ καλές σχέσεις. Η σχεση μας ειναι υπερ του δεοντος καταπληκτικη. Κανουμε τα πάντα μαζι, από βόλτες μεχρι συζητησεις για τους έρωτες της, τα μυστικα της τα λέει πρώτα σε 'μένα. Αλλαζουμε ρουχα κλπ κλπ όλα αυτα τα χαριτωμένα... Κ πριν 5 μηνες εκανα ενα πανεμορφο γιοκα και η αλήθεια είναι οτι ενώ τρελαίνομαι όταν παιζουμε, τον βλέπω και λιώνω δηλαδή, ειναι ομως αλλιώς με τη Λευκοθέα... και νιώθω λίγο άσχημα γι' αυτό!!! Απλώς υποθέτω ότι με τη μικρη εχουμε χτισει μια σχεση 10 χρονων σιγα σιγα μετά απο παίδεμα, δυσκολίες, ομορφιες και οτι πια σεβομαστε η μια την άλλη σαν ατομα καταρχην...