Ο Αρχέλαος έγινε 2 1/2 ετών!

2 1/2 ετών λοιπόν! Μικρό μου αγοράκι, όλο λέω να γράφω πιο συχνά κείμενα για εσένα και την αδερφή σου, μα ακόμα δεν βρίσκω τον χρόνο και τη διάθεση που χρειάζεται για να γράφω όπως παλιά… Και είναι τόσα πολλά αυτά τα μικρά που κάθε μέρα λέτε ή κάνετε… Τόσα πολλά και τόσο σημαντικά που πρέπει, πρέπει, πρέπει να τα κρατήσω όλα ζωντανά…

Σήμερα που γίνεσαι 2 1/2 ετών θέλω να μοιραστώ μαζί σου κάτι που έκανες χθες και μου απέδειξε για άλλη μια φορά πόσο ώριμο και ισορροπημένο παιδί είσαι για την ηλικία σου…

Πήγαμε με τη γιαγιά και την Αθηνά να σας πάρω από ένα πασχαλινό αβγό και ένα παιχνιδάκι. «Μικρό», σας τόνισα, εννοώντας «οικονομικό».

Η αδερφή σου μελετούσε ένα ένα τα ράφια προσπαθώντας να διαλέξει ανάμεσα σε πόνυ, πριγκίπισσες, shopkins, σοφίες, πέππες, πλαστελίνες… Άκρη δεν έβγαζε!

Εσύ πήγες πρώτα στα ράφια με τους υπερήρωες. Τίποτα δεν σου γέμισε το μάτι. Μετά στάθηκες μπροστά στο ράφι με τον πειρατή Τζέικ και τα παιχνίδια του. Δημοφιλές το κινούμενο σχέδιο, τσουχτερές και οι τιμές. Ήθελες στην αρχή το πιο μεγάλο, σου εξήγησα ξανά ότι ήρθαμε για κάτι πιο μικρό. Σου έδειξα 3 παραδείγματα. Το σκέφτηκες αρκετή ώρα, γυρίσαμε οοοοοόλο το μαγαζί, σου έδειξα και άλλες επιλογές και επέστρεψες πάλι εκεί. Τελικά επέλεξες μόνος σου το πιο μικρό όλων… «Γιατί έχει κανόνι!», μου είπες.

Μα δεν ήταν αυτή η επιλογή σου το συγκινητικό της υπόθεσης.

Όταν πια φτάσαμε στα ταμεία, μου έδωσες το αβγό σου και μου είπες «Δεν θέλω αβγό μαμά. Πήρα!» Σου είχαν ήδη στείλει ο νονός και η νονά ένα.

«Αγάπη μου, πάρε και αυτό, δώρο από τη μαμά!»

«Όχι, μαμά, δεν θέλω άλλο αβγό» και τσουπ το έβαλες πίσω στο ράφι παραδίπλα από το ταμείο.

Και καμαρωτός καμαρωτός, αφού μου έσκασες ένα τεράστιο φιλί κουβάλησες την σακούλα σου μέχρι το αυτοκίνητο.

Εύχομαι, αγάπη μου, να αρκείσαι πάντα σε όσα σε γεμίζουν. Να μην γίνεις άπλειστος άνθρωπος, μα ούτε και τσιγκούνης. Να εκτιμάς, να κρίνεις και να επιλέγεις σωστά.

Είμαι πολύ περήφανη για εσένα, γιε μου!