Έλαβα χθες ένα από τα πιο σύντομα και περιεκτικά e-mails της ζωής μου:
«Ολιβια, γεια σου! Είμαι μια νέα, τρελαμένη μανούλα! Θέλω να ξέρω την άποψή σου για τις αγκαλιές! Φιλάκια«
Η άποψή μου για τις αγκαλιές… Χμμμ…
Ανακουφίζει τον πόνο (των δοντιών, των κολικών, των καρούμπαλων)
Κάνει τα μωράκια να γουργουρίζουν σαν γατιά
Κάνει τον εφιάλτη να φύγει μακριά
Γεμίζει την ψυχή χαρά
Δίνει στο μωράκι σιγουριά
Είναι κάθε φορά λες και είναι η πρώτη φορά
Δεν στοιχίζει τίποτα, αλλά είναι ανεκτίμητης αξίας!
Ευχαριστώ τον Θεό και την ζωή που μου έχω δίπλα μου ανθρώπους που δεν ξεστόμισαν ούτε μια φορά την ατάκα «Μην την παίρνεις αγκαλιά γιατί θα την κακομάθεις«
Δεν έχω διαβάσει ΤΙΠΟΤΑ για τις αγκαλιές, καμία θεωρία, ξέρω μόνο πως το ένστικτό μου με κάνει να μην τις τσιγκουνεύομαι ΚΑΘΟΛΟΥ.
Κάνω συχνά του κεφαλιού μου, όμως μόνο για τις αγκαλιές που χαρίζω καθημερινά στην κόρη μου, μπορώ να είμαι 100% σίγουρη πως δεν πρόκειται να της κάνουν κανένα κακό, παρά μόνο να της δώσουν όλη την ασφάλεια και την σιγουριά που χρειάζεται κάθε μωρό τα πρώτα χρόνια της ζωής του, ώστε να μεγαλώσει και να είναι ένας συναισθηματικά γεμάτος άνθρωπος.
Η μαιμού αγκαλιάζει το μαιμουδάκι της και η γάτα το γατάκι της. Έτσι και η ανθρωπίνα το ανθρωπάκι της.
Αυτή είναι η γνώμη μου για την αγκαλιά. Είναι το πιο αυτονόητο και ταυτόχρονα ένα από τα πιο πολύτιμα πράγματα που μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδάκια μας!
(Συμφωνεί και ο μπαμπάς της σε όλα τα παραπάνω!!)
Ολίβια
Είμαι η μαμά της Αθηνάς, του Αρχέλαου και του Άγγελου. Λατρεύω τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Όπως άλλωστε λατρεύω το να είμαι μαμά! Σπούδασα Ιατρική, ασχολήθηκα από νωρίς με τη μουσική, το γράψιμο και ένα σωρό άλλα πράγματα ώσπου με κέρδισε τελικά το internet που συνδυάζει τα πάντα! Ευχαριστώ που διαβάζετε το Είμαι Μαμά! Κατά κάποιο τρόπο, παιδάκι μου είναι και αυτό! :)
>Συμφωνώ απόλυτα για την αναγκαιότητα της αγκαλιάς. Στενοχωρήθηκα αφάνταστα όταν πρόσφατα σε μία οικογενειακή συγκέντρωση ένας κύριος έλεγε ότι δεν έζησε ποτέ το χάδι της μάνας του, και το θεωρούσε απολύτως φυσιολογικό, γιατί λέει τα αγόρια γίνονται μαλθακά από τις πολλές αγκαλιές (αν είναι δυνατόν...)
Όταν το μωράκι ξεπεταχτεί και θέλει να αρχίσει να παίζει μόνο του, οφείλουμε σαν μαμάδες να του δίνουμε χώρο και όχι να επιμένουμε να είναι προσκολλημένο συνέχεια επάνω μας, για να επιβεβαιώνουμε τον εαυτό μας (ή για να μην παραδεχτούμε ότι... μαζί με το πρώην μωρό μας, μεγαλώνουμε κι εμείς!)
Η μόνη μου ένσταση για την αγκαλιά στα πολύ μωρά, είναι στις περιπτώσεις που η μαμά από την κούραση ή την αϋπνία είναι αγχωμένη. Τότε ας πάρει το μωρό ο μπαμπάς, ή αν λείπει ο μπαμπάς, καλύτερα κανένας! Η αγκαλιά με πολύ άγχος, μεταδίδει άγχος στο παιδί και το κάνει να κλαίει χειρότερα. (είναι η προσωπική μου γνώμη, έχω δύο παιδάκια)
Μια μαμά
>Κανένας γιατρός και κανένα μηχάνημα δεν είναι σαν της μαμάς την αγκαλιά. Περίτρανη απόδειξη μια αυστραλή μητέρα η οποία επανέφερε στη ζωή το «νεκρό» μωρό της, που γεννήθηκε πρόωρα, ύστερα από δύο ώρες που το είχε στην αγκαλιά της. Οι γιατροί, δύσπιστοι στην αρχή, εξεπλάγησαν από το «θαύμα» το οποίο αυτή τη φορά δεν οφειλόταν ούτε στην ιατρική ούτε στις δικές τους ικανότητες.
Ο μικρός Τζέιμι δεν έδινε κανένα σημείο ζωής όταν έπειτα από μόνο 27 εβδομάδες κύησης γεννήθηκε σε νοσοκομείο του Σίδνεϊ. Οι γιατροί είπαν στους γονείς του ότι τον έχασαν και τους τον παρέδωσαν για να τον αποχαιρετήσουν. Η μητέρα του Κέιτ τράβηξε τότε απαλά την κουβερτούλα που ήταν τυλιγμένος και τον ακούμπησε πάνω της. Οπως και ο σύζυγός της Ντέιβιντ, ήταν συντετριμμένη που ο γιος τους δεν τα κατάφερε. Η δίδυμη αδερφή του Εμιλι ευτυχώς είχε γεννηθεί υγιής.
Δύο ώρες τον είχε στην αγκαλιά της η Κέιτ και μαζί με τον Ντέιβιντ τού μιλούσαν τρυφερά. Τότε ο Τζέιμι ανέπνευσε. Οι γιατροί είπαν ότι ήταν «αντανακλαστικό», αλλά ο μικρός τούς διέψευσε τελείως αφού άρχισε να αναπνέει κανονικά, ενώ άνοιξε και τα μάτια του.
Με τον Τζέιμι να κοιμάται στην αγκαλιά της, η Κέιτ θυμάται τώρα τις σκέψεις που έκανε: «Θεέ μου, τι συμβαίνει; Εχει γίνει θαύμα. Είπα στη μητέρα μου, που ήταν κι αυτή εκεί, ότι ο γιος μου ήταν ζωντανός και εκείνη την ώρα μού έπιασε το δάχτυλο. Ανοιξε τα μάτια του και κούνησε το κεφάλι του από τη μια πλευρά στην άλλη» λέει συγκλονισμένη. Του έδωσε λίγο μητρικό γάλα στο δάχτυλό της, το οποίο κατάπιε και ξεκίνησε να αναπνέει κανονικά.
Πέντε μήνες έχουν περάσει από τότε και η οικογένεια εμφανίστηκε σε τηλεοπτικό πρόγραμμα της Αυστραλίας με σκοπό να μιλήσει για τη σημασία που έχει η επαφή της μητέρας με το παιδί σώμα με σώμα. Ο υπερήφανος μπαμπάς Ντέιβιντ δήλωσε: «Ευτυχώς, έχω μια πολύ δυνατή και πολύ έξυπνη σύζυγο. Ενστικτωδώς έκανε ό,τι έκανε. Αν δεν ήταν αυτή, το πιθανότερο είναι ο Τζέιμι να μην ήταν κοντά μας».
Οι γιατροί, στη Βρετανία ειδικά, ενθαρρύνουν τις μητέρες να έχουν επαφή σώμα με σώμα με τα μωρά τους, καθώς βοηθάει στον θηλασμό αλλά και στο δέσιμο της μητέρας με το παιδί. Συχνά βέβαια, όταν τα μωρά γεννιούνται πρόωρα, κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν, καθώς πρέπει να μπουν σε θερμοκοιτίδα. Αλλά, όπως απέδειξε και η Κέιτ, η μητρική στοργή και η αγάπη όλα τα μπορεί.
αυτο το αρθρο νομιζω τα λεει ολα....
>εμενα με εχουν πρηξει
αλλα θα ειναι για λιγο μωρακι και θα μπορω να το παιρνω αγκαλια....
οποτε δεν ακουω κανεναν και κανω αυτο που θελω
στην τελικη ειναι το δικο μου μωρο και θα το κακομαθω οσο θελω......
ΕΛΕΝΑ
>εμενα μου ειχαν περασει δυστυχως το μην το παιρνεις αγκαλια θα κακομαθει και τωρα το εχω μετανιωσει πολυ δεν το χαρκα το παιδακι μου και ισως να εχει και ανασφαλειες τα παιδακια σας αγκαλιτσα λοιπον θα ξεμαθουν ΚΑΤΙΑ
>Υπαρχουν αγκαλιες και αγκαλιες! Η αγκαλια της ζεστασιας, της προστασιας, της σιγουριας, του πρωινου ξυπνηματος, πριν τον βραδυνο υπνο, του καρουμπαλου, που λεει και η Ολιβια, της επιβραβευσης.... Υπαρχουν ομως κι αλλες αγκαλιες. Η αγκαλια της υπερπροστατευτικης και καμμια φορα υπερβολικης μαμας που δεν αφηνει το παιδακι να ανεξαρτητοποιηθει και το κραταει συνεχεια αγκαλια για να μην πεσει, να μην λερωθει, να μην κουραστει, να μην κλαψει, να μην παιξει με αλλα παιδακια που ειναι "επικινδυνα"... Η αγκαλια επανω στην τσουλιθρα, την τραμπαλα, την κουνια.... που συνοδευεται απο το πολυ "προσεχε" και "μη", και οχι απο το "για να δουμε, μπορεις?" ή "ελα, δοκιμασε και εσυ" ή "καντο τωρα και μονος/η σου".
Η πρωτη κατηγορια ειναι οι υγιεις αγκαλιες! Η δευτερη ομως ειναι αυτη που βοηθαει στο να κακομαθει το παιδι και να ζηταει συνεχεια τη μαμα και να γκρινιαζει στην απουσια της.
Αυτες τις αγκαλιες πρεπει η ελληνιδα μαμα να μετριασει λιγο.
Θα ειναι μονο για καλο!!!!!!!