Η γέννηση του αναποδούλη μου!
Η ιστορία της Μπέττυς
(Η Μπέττυ γέννησε με καισαρική και ραχιαία)
Μετά απο τοσες ιστοριες τοκετου που εχω διαβασει, αποφασισα να γραψω κι εγω την δικη μου… Ισως δεν ειναι τοσο συγκλονιστικη οσο οι αλλες, αλλα για μενα η μερα εκεινη ή για να ειμαι σαφης, οι μερες εκεινες θα μεινουν μεσα μου χαραγμενες…
Εμεινα εγκυος τα Χριστουγεννα του 2009, η εγκυμοσυνη μου ηταν απο τις καλύτερες, περα απο τις τρομερες ναυτιες που ειχα τους πρωτους 5 μηνες, γεγονος που με εκανα και εχασα 6 κιλα (!!!), ολα τα αλλα ηταν τελεια. Περιπου κατα τον 7ο μηνα ο γιατρος μου ειπε οτι το μωρο ειναι ισχιακο και οτι ειναι τετοια η θεση του που μαλλον δεν θα αλλαξει, οποτε… καισαρικη!!!
Περασα μια φαση προσαρμογης, οπου εψαχνα στο ιντερνετ τροπους για να αλλαξει θεση το μωρο, αλλες γυναικες που αλλαξε θεση την τελευταια μερα (μπας και παρω ελπιδες) αλλα περιπου κατα την 36η εβδομαδα το πηρα αποφαση πλεον οτι θα γεννησω μαλλον με καισαρικη… Δεν μπορω να πω οτι ημουν ποτε απο τις γυναικες που ηταν φανατικες του φυσιολογικου τοκετου, ενταξει το προτιμουσα γιατι ηταν το φυσιολογικο, αλλα με επισκληριδιο παντα.
Για να μην πολυλογω, αισιως φτασαμε στην 38η εβδομαδα (Αυγουστος), εγω κοντευα να σκασω και μεταφορικα και κυριολεκτικα, καθως το καλοκαιρι ηταν στην κορυφωση του. Δωσαμε λοιπον ραντεβου 26 Αυγουστου 2010… η μερα που αλλαξε ο κοσμος μου…
Μπηκα απο το πρωι στο νοσοκομειο, δημοσιο νοσοκομειο, αλλα ολα μια χαρα… δεν ειχα πονους, ουτε τιποτα, καθως ημουνα με ραντεβου, στο διπλανο δωματιο μια κοπελα να σφαδαζει, ειχε φτασει σχεδον 10 η διαστολη της… ετοιμη να γεννησει. Κατα τις 2 το μεσημερι μπαινει η νοσοκομα «αντε» μου λεει «αδειασε το χειρουργειο, παμε» εγω σε πληρη νιρβανα. Βουδας η δικια σου, το στηθος μου εντωμεταξυ να τρεχει γαλα ποταμι.
Μου φορανε το εκπληκτικο νυχτικο χειρουργειου, τα σακουλακια στα ποδια, το σκουφακι… Μοντελακι! Με βαζουν στο χειρουργειο, ο αντρας μου μαζι μου ολη την ωρα, εγω να σκεφτομαι «αυτο ηταν Μπεττυ, τελειωσαν τα ψεματα… Τιποτα δεν ειναι, οπως τα βιντεακια που ειδες στο youtube, δεν εχει νοημα να αγχωθεις…. τελειωσε».
Με βαζουν λοιπον στο χειρουργειο και με ξαπλωνουν, «σε λιγο θα ερθει ο αναισθησιολογος» μου λενε. Περνανε 5 λεπτα, περνανε 10 λεπτα, περνανε 20 λεπτα… Μετα απο λιγο ερχεται μια νοσοκομα και μου λεει πως η κοπελα που ειχε πληρη διαστολη πρεπει να μπει χειρουργειο επειγοντως γιατι το μωρο της γυρισε και ειναι ισχυακο και καθως ο εφημερευον αναισθησιολογος ηταν ενας, επρεπε να περιμενω μεσα στο χειρουργειο να τελειωσουν με την κοπελα και μετα να παρω σειρα εγω.
Το ωραιο ειναι οτι το δευτερο χειρουργειο ηταν διπλα στο δικο μου και χωριζοντουσαν με ενα τζαμι, το αποτελεσμα; Τα εβλεπα ολα… ενταξει, οχι ολα αλλα εβλεπα τους γιατρους και τις νοσοκομες πανω απο την κοπελα… Φαντασου λοιπον να εισαι ετοιμη ψυχολογικα να κανεις μια επεμβαση και ξαφνικα να σου λενε οτι θα περιμενεις εκει μεσα στο περιβαλλον του χειρουργειου να ξεγενησουν την κοπελα διπλα σου… Ενταξει και τερας ψυχραιμιας να εισαι… την χανεις την ψυχραιμια σου, δεν την χανεις;;
Ετσι λοιπον και εγινε, ειδα ολη την καισαρικη της κοπελας (φοβερη εμπειρια) και το πιο συγκλονιστικο απο ολα ειναι οτι ειδα το μωρο που το πηρε απο την κοιλιτσα της ο γιατρος (υπενθυμιζω οτι δεν εβλεπα λεπτομερειες καθως βαζουν ενα παραβαν γυρω απο την κοιλια της), το φεραν διπλα μου και το καθαρισαν, εκλαψε το μωρο… εκλαψε και η κοπελα…
Εγω λοιπον εκει που ειχα αγχωθει απο την αναμονη ειπα… «αυτο ειναι… ετσι θα βγει και ο αναποδουλης μου…». Αυτη ηταν η πρωτη συγκλονιστικη στγμη που εζησα εκεινη την μερα! Το μωρακι, να παιρνει ζωη διπλα μου…
Απο εκεινη την στιγμη και μετα αρχισε η δικη μου περιπετεια! Η επεμβαση μου ηταν αψογη, στις 15:26 το μεσημερι γεννηθηκε ο peter pan μου, η ζωη μου, η καρδουλα μου… Μου τον ακουμπησαν στο μαγουλο γιατι δεν γινοταν αλλιως λογω καισαρικης, δεν ηξερα τι να κανω, πως να αντιδρασω, ηταν σαν να τα εβλεπα εξω απο το σωμα μου, «καλε, φιλα το μωρακι» μου λεει η μαια, το φιλησα μηχανικα… χωρις να νιωθω κατι.
Αυτο που ακολουθησε ηταν οι 2 χειροτερες μερες της ζωη μου και χειροτερες ηταν οχι μονο γιατι πονεσα, αλλα κυριως γιατι δεν χαρηκα το μωρακι μου καθολου σαν νεογεννητο, δεν το αγκαλιαζα συνειδητα. Τα πρωτα 2 εικοσιτετραωρα ηταν αρκετα επιπονα. Η ναρκωση μου ηταν τοπικη μεν, ραχιαια δε… Δεν ξερω αν γνωριζετε, η ραχιαια ειναι περιπου σαν την επισκληριδιο, απλα ειναι πιο «ευκολη» για τον αναισθησιολογο και πιο «δυσκολη» για τον ασθενη, ο πονοκεφαλος που ενιωθα ηταν αφορητος και για να καταφερω να σηκωθω την πρωτη μερα με βοηθησαν 3 ατομα.
Οταν μου εφεραν το μωρο (περιπου κατα τις 6 το απογευμα, λιγες ωρες μετα δηλαδη), προσπαθησα να το θηλασω αλλα το μωρο δεν εκανε τις θηλαστικες κινησεις. Φυσικα το μπιμπερο πηγαινε πακετο με το μωρο, αλλα ουτε και απο το μπιμπερο επινε πολυ. «ναι, δεν κανει την θηλαστικη κινηση» μου λεει η μαια στην προσπαθεια της να με βοηθησει να θηλασω.
Ε, τα λογια αυτα δεν θα τα ξεχασω! Μου ακουστηκαν σαν «εσυ δεν θα καταφερεις να θηλασεις» και το καλυτερο ηταν οτι η «συγκατοικος» μου στο δωματιο να πεταει μπουκαλια γαλα που εβγαζε με το θηλαστρο! Κλαμα εγω το βραδυ, να σκεφτομαι «δεν θα θηλασω ποτε…».Την επομενη μερα εγινε το καλυτερο, πηγαινω να παρω το μωρο και το βλεπω με σωληνακι στο στομα «του βαλαμε στομαχικο καθετηρα γιατι δεν τρωει», κατω στο πατωμα εγω. Η μαμα μου να μην ξερει πως να με κανει να σταματησω να κλαιω…
Ολα αυτα φυσικα δεν ηταν τιποτε το σπουδαιο, του βαλανε σωληνακι γιατι φοβηθηκαν οτι θα χασει βαρος και την επομενη μερα του το βγαλανε, εμενα ομως ποιος θα μου αλλαζε την ψυχολογια;; Κανεις…
Φτανει η μερα να φυγουμε και μου ειπαν καλυτερα να το αφησω εκει το μωρο μια μερα ακομα για να παρει βαρος. Μπορει να ηταν και το χειροτερο βραδυ που εχω ζησει εκεινο το βραδυ στο σπιτι χωρις το μωρο. Για να φτασω σιγα σιγα στο τελος, το μωρο δεν καταφερα να το θηλασω… Απο το αγχος μου του εδωσα μπιμπερο απο το πρωτο βραδυ και ετσι το μωρο δεν τραβουσε γαλα απο μενα… Μαστιτιδα… Αντιβιωση… Και κυριως κλαμα…
Πολυ κλαμα που δεν μπορω να θηλασω, που το μωρο κλαιει σαν να το βασανιζω καθε φορα που το βαζω στο στηθος, που δεν ειμαι καλη μανα… και ολα αυτα για εναν και μονο λογο που ονομαζεται επιλόχεια κατάθλιψη.
Ξερω τωρα οτι αυτα που μου φαινοντουσαν υπερβολικα δεν ηταν, οτι θα μπορουσα να ειχα θηλασει κανονικα, οτι θα μπορουσα να ειμαι ψυχραιμη αλλα δυστυχως η καταθλιψη δεν με αφησε να χαρω τιποτα! Και το χειροτερο ειναι οτι οταν σταδιακα μου περασε, γιατι ηταν σε ηπιο βαθμο, περασα μια περιοδο που εκλαιγα γιατι δεν χαρηκα εκεινες τις πρωτες μερες που η ψυχουλα μου ηταν λεχουδι... εκανα τις κινησεις μηχανικα…
Τι να πω, ολα αυτα περασαν τωρα ειμαι πανευτυχης που γεννησα καλα, που το παιδακι μου ειναι μια χαρα και ξερω οτι υπαρχουν γυναικες που εχουν τραβηξει πολλα και στην εγκυμοσυνη και στην γεννα και μετα, ομως εγω δεν θα ξεχασω ποτε αυτη την εμπειρια και θα πω πως καθε γυναικα το βιωνει διαφορετικα, δεν υπαρχουν φορμες συναισθηματος… ουτε στανταρ πραγματα που πρεπει να κανεις… ενα μονο ειναι σιγουρο οτι η ζωη μου αλλαξε και μονο που δεν μπορω να ζησω χωρις τον peter pan μου..!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Παρόμοια άρθρα από Σχετικές Κατηγορίες
Σχόλια
Ανάρτηση Απάντησης
Scroll Up
[invideo_end_of_body]
Όλα αυτά κάτι μου θυμίζουν.......αναποδούλης ήταν κ΄το καμάρι μου!Γέννησα με καισαρική κ΄ολική νάρκωση στης 06-05-2010, η σημαντικότερη μέρα της ζωής μου!Δυσκολεύτηκα αρκετά με το θηλασμό κ΄κατάφερα να θηλάσω μόνο 2 μήνες.Σήμερα ο Δημοσθένης μου είναι 15 μηνών κ΄όλα βαίνουν μια χαρά!Είμαστε αγαπημένοι, ευτυχισμένοι κ΄υγιείς!Ότι πιο πολύτιμο έχω είναι το παιδάκι μου κ΄φυσικά ο ανδρούλης μου, ο Χρήστος μου!!
>ΔΥΣΚΟΛΟ ΠΡΑΓΜΑ Η ΡΑΧΙΑΙΑ...
>Σαν να βλεπω τον ευατο μου χαχα. Μονο που εγω γεννησα 27/8/2010 κοριτσακι. Τωρα πλεον ειμαι σουπερ μαμα αλλα μεχρι να συνελθω απο την καισαρικη και την ραχαια ειχα πολλους πονους και μεχρι να αρχηνισω να περπαταω ειδα και επαθα!!