Ακολούθησα κρυφά τον γιο μου στην πρώτη του εκδρομή με το προνήπιο!
Λοιπόν….. από την ώρα που μάθαμε ότι είμαι έγκυος, κάναμε πολλά όνειρα γι’ αυτό το παιδί, από το όνομα που θα πάρει, μέχρι σε ποιον θα μοιάζει, τι θα γίνει όταν μεγαλώσει και τα γνωστά που πιστεύω ότι τα κάνουν οι περισσότεροι μέλλοντες γονείς αλλά και παππούδες.
Αν είναι κορίτσι θα πάρει το όνομα της μαμάς μου, εγώ. Ναι, αλλά αν είναι αγόρι θα πάρει το όνομα του μπαμπά μου,ο άντρας μου. Αν είναι κορίτσι θα το κάνω χορεύτρια, τι λες καλέ αγόρι είναι και θα γίνει μεγάλος μπαλαδόρος… τη φωνή του παππού του θα πάρει ότι και να είναι, ο μπαμπάς μου, άλλη ιστορία αποκεί….!!!!
Μη τα πολυλογώ, αποκτήσαμε ένα υγιέστατο αγοράκι, Δόξα τον Θεό! Που σήμερα είναι 4,5 χρονών και τα όνειρα όλων συνεχίζονται γι’ αυτό το παιδί!
Τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε πηγαίνει το παιδί μας προνήπιο, επειδή είχαμε την άνεση λόγω της δουλειάς του μπαμπά μας, δεν τον πήγαμε παιδικούς και τα σχετικά και σχεδόν μεγάλωσαν οι δυο τους μαζί. Εγώ δουλεύω και κανονίζαμε έτσι ώστε το παιδί να είναι πάντα με μας. Βέβαια όταν (σπάνια) χρειαζόταν, είχαμε και τις γιαγιάδες.
Στο προνήπιο λοιπόν όλα καλά, εκτός από το άγχος το δικό μας «Πού το αφήνουμε το παιδάκι μας;;; Στον έξω κόσμοοοοοοο!»
Και έρχεται εκείνη η μέρα… Τον παίρνουμε από το σχολείο και όπως κάθε μέρα, ανοίγουμε την τσαντούλα του…. Και βλέπουμε ένα χαρτάκι: «Επιτρέπω στον γιο μου να λάβει μέρος στην εκδρομή που θα γίνει την τάδε ημέρα σε ένα ελαιοτριβείο της περιοχής μας»
Μείναμε ακίνητοι να κοιταζόμαστε. Ο μικρός να μας λέει «Αυτό το χαρτί να το υπογράψεις μπαμπά! Είναι για την εκδρομή μας, θα πάμε με ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ!»
Ντααααααν δεύτερη κεραμίδα!!!
Το παιδί μας θα πάει πρώτη φορά εκδρομή και μάλιστα με λεωφορείο ΜΟΝΟ ΤΟΥ;;;
Σοκ! Εκείνο το βράδυ δεν λέγαμε τίποτα άλλο, παρά μόνο αυτό κουβεντιάζαμε και ο άντρας μου που θεωρείται πολύ «απελευθερωμένος» γονιός…
«Τι λες Σωτηράκη» να του λέω «για να σε δω τώρα που με λες υπερβολική που κλαίω στην ιδέα ότι ο γιος μου θα παει φαντάρος»
«ΝΑΙ» μου λέει «έχεις δίκιο!»
Πού θα πάει το παιδί, πώς θα κατέβει από το λεωφορείο, μη σκοντάψει εκεί στα μηχανήματα και πόσα άλλα χαζαααααά. Από την άλλη να λέμε δεν είναι σωστό να μην πάει, θα το συζητάνε την επόμενη μέρα στο σχολείο και ο δικός μας θα αισθάνεται άσχημα.
Με τα πολλά πολλά υπέγραψε ο μπαμπάς…
Μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα όλο αυτό σκεφτόμασταν… Μέχρι και στη δασκάλα πήγαμε και της είπαμε ότι εκείνη την μέρα είμαστε ελεύθεροι από δουλειές «Μήπως θέλετε να έρθει ο σύζυγός μου να σας βοηθήσει με τα παιδιά να τα κατεβάσετε από το λεωφορείο;»
«Όχι» μου λέει η κυρία «έχουμε περιπολικό της αστυνομίας να μας συνοδέψει και να σταματήσει την κυκλοφορία για να κατέβουμε μην ανησυχείτε, η απόσταση είναι 3,5 χιλιόμετρα»
Έτυχε και να γνωρίζουμε τον κύριο που είχε το ελαιοτριβείο και εννοείται ότι τον πήραμε και εκείνον τηλέφωνο να προσέχει το παιδί μας και εννοείται ότι πήραμε το λεωφορείο από πίσω… Τα καλό είναι ότι είδαμε και άλλους γονείς με τα αυτοκίνητα τους, δεν είμαστε οι μόνοι τελικά, είδαμε και άλλους χειρότερους.. Να κρύβονται με γυαλιά και καπέλα ή να έχουν πάρει άλλα αυτοκίνητα για να μην τους δουν οι δασκάλες!
Τραγικές καταστάσεις τι να πω… Ότι και να πω, ντρέπομαι! Αφού μπήκαν μέσα τα παιδάκια μια χαρά όλα, κοιταζόμαστε και λέμε «Πάμε να φύγουμε, γιατί ξεφτιλιστήκαμε!»
Και φύγαμε. Γιατί ήταν πολύ άσχημο αυτό που κάναμε. Δυστυχώς θέλουμε να ελέγχουμε τα παιδιά μας και αυτούς που περιτριγυρίζουν τα παιδιά μας, εμείς δεν εμπιστευτήκαμε ούτε τη δασκάλα του. Με αυτό που κάναμε την ακυρώσαμε. Όταν μου τον φυλάει τη μισή μέρα, όμως, είναι καλή, ε;
Από τότε είπαμε ότι δεν θα ξανασκεφτούμε έτσι για το παιδί μας και θα το αφήσουμε ελεύθερο να κάνει τις επιλογές του και στο κάτω κάτω νομίζω ότι εμείς έχουμε ευθύνη για την ανατροφή του και για το τι άνθρωπος θα βγει στην κοινωνία, να είμαστε δίπλα του με αγάπη και κατανόηση και συζήτηση.
Και ποιος δεν κάνει λάθη;
Αααα και είπα ότι δεν θα κλάψω, όταν πάει φαντάρος, ούτε θα βάλω μέσον να τον έχω κοντά και όταν θα πάει 5μερη δεν θα κρυφτώ μέσα στο καράβι, τρένο, αεροπλάνο, ούτε θα κλείσω στο ξενοδοχείο που θα πάνε! Ίσως στο διπλανό…!
μαμά Κ.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Μια παρένθεση, η νηπιαγωγος δε φυλάει τα παιδιά τη μισή μέρα, όπως γράφει η μαμά της ιστορίας, αλλά παράγει παιδαγωγικο και διδακτικό έργο. Τεράστια η διαφορά. Όσο για την ιστορία... την αφήνω ασχολιαστη
Αν θελουμε στην κυριολεξια να μεγαλωσουν τα παιδια μας και οχι απλα να περασουν τα χρονια και για αυτα πρεπει να τους δειξουμε εμπιστοσυνη πρωτα εμεις σ αυτα που τα συμβουλευουμε και αυτο δεν ειναι κατι που γινεται ξαφνικα στα 15 αλλα ξεκιναει σταδιακα απο τις τοσο μικρες ηλικιες στα αναλογα ζητηματα που προκυπτουν οπως στην προκειμενη περιπτωση ειναι η εκδρομη του προνηπιου και μεγαλωνοντας το παιδι μεγαλωνουν οι απαιτησεις ,παραλληλα ομως με τη σωστη αντιμετωπιση χτιζεται μια καλη σχεη γονεα και παιδιου ,εκπαιδευτικου και παιδιου και φτιαχνεται μια ολοκληρωμενη προσωπικοτητα την οποια εμεις οι γονεις καμαρωνουμε αργοτερα και ειμαστε περηφανοι γιατι δεν χρησιμοποιησαμε τετοιες ανορθοδοξες μεθοδους αλλα παντα αντιμετωπιζαμε το παιδι μας σαν ωριμο ανθρωπο.Εχω δυο κορες σε ηλικα πια 20 και 17 χρονων ποτε δεν τους ειπα δεν θα πας καπου απο τοσο μικρες που πηγαν προνηπιο δεν ελλειψαν απο καμμια εκδρομη και σε ολη τη διαδρομη του σχολειου τους η μικρη μου τελειωνει σε ενα χρονο ,παντα τις συμβουλευα και παντα εδειχνα εμπιστοσυνη αυτες και βεβαια και στους εκπαιδευτικους που παντα απαιτουσα απο τις κορες μου σεβασμο στους δασκαλους καθηγητες προπονητες μεχρι και σημερα και το τηρησαν και οι δυο ....δεν χρειαστηκε να παρακολουθησω καμμια οχι γιατι δεν ειχα αγωνιες ,οι αγωνιες μου ομως ηταν δικο μου προβλημα και δεν θα το εβγαζα εις βαρος των παιδιων μου επρεπε να το καταπολεμω μονη μου και τελικα δεν νικιεται ποτε παντα υπαρχουν >Το αποτελεσμα ειναι οτι τα δυο μου παιδια ειναι ανεξαρτητα μπορουν να πατανε στα ποδια τους μια χαρα και να ειναι πολυ ευτυχισμενες με τη ζωη που επιλεγουν μεχρι σημερα ...δεν χρειαζονται ακροτητες κανουν κακο σε ολους γονεις και παιδια
Αχ τι αγχος και αυτο. Ο γιος μου ειναι 4,5 χρονων και απο τωρα αγχωνομαι πως θα παει δημοτικο. Στο δημοτικο με αγχωνουν τα διαλειματα, αν τα προσεχουν και γενικα αν ελεγχουν οι δασκαλοι ολα τα παιδια. Στις τουαλετες, στις σκαλες και γενικα τετοια.Ισως επειδη ο γιος μου δεν ειναι καθολου επιθετικο παιδι και παντα κλαιει αν τον πειραξουν.Δεν ξερω πως να τον προετοιμασω.
Η ανησυχία είναι κάτι φυσιολογικό το θέμα είναι να την μετριάζουμε και να μην την δείχνουμε στα παιδία μας...γιατί η επόμενη φάση είναι να τρομάζουν και τα ίδια ...αφού τρόμαζει η μάμα άρα πρέπει να φοβάμαι και εγώ...εγώ έτσι την είχα πάθει όχι σε εκδρομή σε κάτι άλλο με τον γιό μου όταν ήταν 5 τώρα είναι 10 και έχω και μια κόρη που ειναι 6 ,σε τέτοιες περιπτώσεις το μόνο που μένει είναι να το συμβουλεύεις να προσέχει τον εαυτό του και να μην χάνει ,στην προκειμένη περίπτωση, τη δασκάλα από τα μάτια του...κουράγιο κορίτσια !!!!!!!!!
καλα εκανες.μη νομιζεις ολες λιγο πολυ τα κανουμε αυτα.θυμαμαι την πρωτη μερα στον παιδικο.ξυπνησαμε απο τα χαραματα για να ετοιμαστουμε.λες και θα πηγεναμε καμια ιταλια.ο αντρας μου ειχε παρει ολοκληρη αδεια απο τη δουλεια. βγαζαμε φωτογραφιες και αλλα τετοια χαζα.τον αφησαμε με χαλια ψυχολογια ,λες και τον εγκαταλειπαμε για παντα.καθησαμε σε ενα καφενειο διπλα απο το σχολειο μεχρι να σχολασει.ωρες περιμεναμε οι κακομοιροι...δεν ξερω ποσους καφεδες μετρησαμε... μεγαλο πραγμα να εισαι γονιος ρε παιδι μου!!! γατακι νιαουριζε και ελεγε η μαμα μου:παναγια μου τα παιδια μου! τοτε την κοροιδευα.κακος την κοροιδευα.το επαθα η ιδια...