Θέλω να χαρίσω στον γιο μου αισιοδοξία!!
Μια πρόταση ουτοπία ή ένεση στην αισιοδοξία;
Διάβασα χθές το κείμενο του Μάνου & συμφωνώ, ναι πρέπει εμείς να κάνουμε κάτι, ναι πρέπει εμείς να αφήσουμε το πληκτρολόγιο για λίγο, να σηκωθούμε από καναπέδες & φραπέδες… για τα παιδιά μας, ρε γαμώτο άλλωστε!
Διάβαζα επίσης και τα σχόλια κάτω από την ανάρτηση τόσο στο προφίλ του Μάνου όσο και της Ολίβιας και αυτό που με λύπησε ακόμα πιο πολύ είναι η απαισιοδοξία & η αρνητικότητα και η τάση του να υπεραναλύουμε τα πάντα.
Παρακολουθώ εδώ και καιρό ακόμα και στο Facebook που στην ουσία έχει γίνει αναπόφευκτα η μίνι κοινωνία μας ότι οτιδήποτε αρνητικό & θλιβερό γίνεται το αναπαράγουμε σε χρόνο απίστευτα μικρό. Εγώ λοιπόν αρνούμαι να το κάνω αυτό!
Προτιμώ να αναπαράγω μόνο θετικές ειδήσεις, ελπιδοφόρες κινήσεις γιατί ναι υπάρχουν και αυτές και τις προσπερνάμε. Κατηγορούμε την τηλεόραση & τους δημιοσιογράφους ότι αναπαράγουν αρνητικές ειδήσεις γιατί αυτό πουλάει, γιατί όμως βγάζουμε την ουρά μας απ’ έξω; Αυτό πουλάει γιατί και εμείς άθελα και ασυνήδειτα ίσως αυτό αναπαράγουμε, στις συζητήσεις μας, στο Facebook μας.
Μετά από μια είδηση αρνητική που βλέπω σοριδόν στο Facebook να αναπαράγεται, πάντα δημοσιεύω κάτι αστείο ή ελπιδοφόρο.
Ζούσα χρόνια στην Αγγλία και οι άνθρωποι είναι πολύ πιο θετικοί. Από τότε που γύρισα Ελλάδα έχει μαυρίσει η ψυχή μου. Ίσως αυτό προσπαθούν να καταφέρουν για να χάσουμε την δύναμη μας; Την ελπίδα μας; Μην τους το επιτρέπετε!
Επίσης παρακολουθώ εδώ και καιρό τις διάφορες σελίδες και γκρούπ στο Facebook με την παραμικρή ευκαιρία τσακωνόμαστε, αλληλοκατηγορούμαστε, ακόμα και σε σελίδες που πάει να γίνει κάτι καλό, όπως να βοηθήσουμε ένα παιδάκι ή έναν συνάνθρωπο που χρειάζεται βοήθεια. Επιτέλους γιατί οι Έλληνες πρέπει να τσακώνονται έτσι απλά για να τσακώνονται; Μήπως λανθασμένα θεωρούμε πλέον την αντιδικία και τον τσακωμό μορφή αντίδρασης; Ε, όχι εγώ αρνούμαι να πιστέψω κάτι τέτοιο.
Δεν είμαι καλή στα λόγια και το κείμενο αυτό μακάρι να είναι τόσο επαναστατικό όσο και το γραμματικό και συντακτικό του μέρος. Ωστόσο αυτή λοιπόν για αρχή θα είναι η επανάσταση μου & η αντίδραση μου! Από εδώ και πέρα υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα αναπαράγω στις συζητήσεις μου, στο FB μου και παντού όσο το δυνατόν μόνο θετικές & ελπιδιφόρες ειδήσεις!
Ότι θα αποφεύγω τις λέξεις: «αίσχος» & «ντροπή«!
Αναρωτιέστε όλες τι να κάνουμε… Προσπάθήστε ξεκινώντας από τα απλά & καθημερινά να αναπαράγετε στις συζητήσεις μας, στα Facebook μας, τα blog μας κτλ για μία εβδομάδα μόνο τα θετικά, ότι όμορφες προσπάθειες έχουν γίνει στην χώρα μας κι ας είναι οι πιο απλές & μικρές , από τα μικρά ξεκινάνε πάντα τα μεγάλα.
Δείτε τι αντίκτυπο έχει αυτό στην ζωή σας! Διώξτε την μαυρίλα και ειλικρινά πιστεύω ότι έτσι θα βρούμε την δύναμη να αντιδράσουμε και να αντιδράσουμε σωστά !
Σε αυτό το σημείο να σημειώσω ότι δεν λέω να μην ενημερωνόμαστε, βεβαίως και να ενημερωνόμαστε, αλλά να επιλέγουμε πιο προσεκτικά την ενημέρωση μας και να μην αναπαράγουμε ότιδήποτε αρνητικό & οτιδήποτε μπορεί να σπείρει πανικό & φόβο.
Κοιτάω τον γιο μου στα μάτια και βλέπω τον ενθουσιασμό του και την λαχταρά να γνωρίσει τον κόσμο, θέλω λοιπόν αυτό να είναι το δώρο μου, να του χαρίσω αισιοδοξία !!!
μαμά Εύη
>Γενικότερα θα συμφωνούσα μαζί σου.... Αλλά στην προκειμένη, μετά απο το περιστατικό με την δολοφονία του 44χρονου, προτείνεις να μην το αναρτούσαμε, να μην το συζητούσαμε και απλά να ανεβάζαμε ένα αστείο βιντεάκι?
Να ξεκαρδιζόμασταν στα γέλια και να συνεχίζαμε την ζωή μας με αισιοδοξία και χαρά?
Έτσι θα λύσουμε τα προβλήματα? έτσι θα καταπολεμηθεί η εγκληματικότητα? Με την απόλυτη αδιαφορία και απραξία? Δεν νομίζω... ;-)
Άλλωστε το νόημα αυτών που λες, είναι ήδη μέσα στη φύση του ανθρώπου. Η ζωή συνεχίζεται...Ακόμα και μετά απο τον θάνατο ενός δικού μας ανθρώπου, βρίσκουμε την δύναμη να συνεχίσουμε, βρίσκουμε την δύναμη να ξαναχαμογελάσουμε. Έτσι είναι η ζωή....
Ας αφιερώνουμε λοιπόν έστω και λίγο χρόνο για να συζητήσουμε κάποια κακώς κείμενα, μπορεί κάτι να βγει απο αυτό... Αλλιώς είναι σαν να εθελοτυφλούμε... Είναι σαν να λέμε: "Τι κι αν σφάζονται στη γειτονιά? εγώ μέσα στο σπίτι μου είμαι καλά. Οπότε τι με νοιάζει? Ας ανοίξω την μουσική να τραγουδήσω λίγο" Κάποτε όμως, θα'ρθει και στο σπίτι μας.. και τότε θα μας πονάει που οι άλλοι τραγουδάνε δίπλα... ;-)
>Exoun petyxei kapoioi na mas fobhsoun toso poly pou na mhn exoume dynamh na kanoyme Oneira gia ta paidia mas k na exoume ftasei sto shmeio na eimaste kleismenoi k fobismenoi spiti mas,me to fovo oti ama bgoume fa mas kanoun kako,prepei na bgoume,prepei na kanoume ta adynata dynata na yperaspistoume to Mellon twn paidiwn mas gia na mh gyrisoun na mas poun sto Mellon oti den kaname tipota giautes tis psixes.k kalo fa htane sta parka k stis kounies na yparxoun rnomenes manoules,palia kanane oles parea,twra pame ekei ta paidia mas kafetai h Mia manoula me thn allh sto ena metro k den milane epi wres polles....
>ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΜΑ ΕΥΗ...
ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΜΟΥ!!!
ΘΕΤΙΚΗ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΛΟΙΠΟΝ...
>Συμφωνώ απολύτα Ευη!!!!!!!
Γωγώ
>Mπραβο σου Ευη. Κι ετσι ισως αρχισουμε να συνηθιζουμε και τα ευχαριστα... Κυριως γι΄αυτο που ειπες. Για τα παιδια μας. Μπραβο και παλι! Σ΄εσενα και στο Μανο και στην Ολιβια για ολα αυτα...