Γυναίκα, εργαζόμενη, μαμά, σύζυγος, δρομέας

Είσαι μεταξύ 35 και 40 χρονών . Έχεις πάρει σπίτι, έχεις μια δουλειά που πάει αρκετά καλά, έχεις κάνει δύο παιδιά που τώρα αρχίζουν και μεγαλώνουν και δε σε θέλουν και πολύ μέσα στα πόδια τους και έχεις έναν άντρα που αρκείται σε όλα αυτά που έχετε μέχρι στιγμής δημιουργήσει και δε θέλει κάτι άλλο παρά μόνο να χαλαρώσει.

Προσπαθείς να χαλαρώσεις κι εσύ. Έχεις αρκετό χρόνο το απόγευμα και τα σαββατοκύριακα για να μπορείς να απολαύσεις πλέον έναν καφέ στον καναπέ σου,  να δεις μια σειρά, να μπεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το κάνεις για λίγο αλλά βαριέσαι γρήγορα.

Τότε αρχίζεις και εκτονώνεσαι με το σπίτι. Κάθε μέρα σκούπισμα, ξεσκόνισμα, σιδέρωμα, σφουγγάρισμα, καινούριες συνταγές μαγειρικής (μόνο γκουρμέ, κοντέψαμε να ξεχάσουμε πως γίνεται το κοτόπουλο στο φούρνο με τις πατάτες). Όμως γρήγορα συνειδητοποιείς ότι το νοικοκυριό είναι φαύλος κύκλος και ότι επιπλέον εσύ δεν είσαι ο τύπος της νοικοκυράς.

Όμως δεν είσαι ούτε ο τύπος της γυναίκας που θα αρχίσει να περνάει το χρόνο της στα μαγαζια, στα κομμωτήρια ή στα καφέ κουτσομπολεύοντας μαζί με τις άλλες 40αρες φίλες της .

Και ξαφνικά το σπίτι σου σου φαίνεται πολύ μικρό, νιώθεις τους τοίχους του να σε πλακώνουν. Το ταβάνι σε πλησιάζει απειλητικά. Από την άλλη  τα παιδιά σου σου φαίνονται τρομερά απαιτητικά και ο άντρας σου εξαιρετικά βαρετός για να κάνετε παρέα τα δυό σας.

Και κάπως έτσι, μια μέρα ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού σου και παίρνεις τους δρόμους… τρέχοντας!

Τρέχεις και νιώθεις τον παγωμένο αέρα στο προσωπό σου να σε αναζωογωνει.

Τρέχεις χωρίς τα σωστά παπούτσια, φοράς τα απλά αθλητικά σου .

Τρέχεις με φόρμα και φούτερ, όχι κολάν και αντιανεμικά.

Τρέχεις χωρίς ρολόγια και application που σου μετράνε σφυγμους, απόσταση και χρόνο.

Τρέχεις χωρίς ακουστικά.

Τρέχεις χωρίς σταματημό κάνοντας έναν αρκετά μεγάλο κύκλο γύρω από το σπίτι σου.

Και όταν φτάνεις στο σπίτι σου έχεις ένα περίεργο συναίσθημα που ποτέ πριν ή τουλάχιστον είχες πολλά χρόνια να το νιώσεις. Δε μπορείς ακόμα να το περιγράψεις.

Μπαίνεις στο ντους, λαχανιασμένη ακόμα και προσπαθείς να σκεφτείς τι ακριβώς έκανες.

Βγαίνεις και παίρνεις το αυτοκίνητο για να μετρήσεις την απόσταση που μόλις έκανες τρέχοντας.

Εντάξει δεν είναι τόσο μεγάλη όσο αρχικά φαντάστηκες, αλλά για κάποια σαν εσένα που χωρίς αυτοκίνητο δεν πάει πουθενά είναι μεγάλο κατόρθωμα. Κι εσύ το έκανες χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Και το επόμενο απόγευμα αποφάσισες να το ξανακάνεις. Και το μεθεπόμενο έτρεξες και λίγο ακόμα παραπάνω. Κάθε μέρα στο ντους το ίδιο παράξενο αλλά υπέροχο συναίσθημα.

Δε σου είχε κανείς μιλήσει πριν για το τρέξιμο.

Δεν έχεις κανέναν φίλο που να τρέχει.

Απλά άρχισες να τρέχεις και δεν έχεις κανέναν να το μοιραστείς.

Περνάει ο καιρός και το συνεχίζεις και  μάλιστα με επιτυχία.

Ακόμα δεν έχεις πει σε κανέναν ότι τρέχεις, δεν το έχεις συνειδητοποιήσει ούτε κι εσύ καλά καλά .

Γρήγορα σου γεννιέται η ανάγκη να μετράς τις αποστάσεις και τον χρόνο σου, οπότε και κατεβάζεις μια εφαρμογή στο κινητό σου. Δε ξέρεις ότι υπάρχει αξεσουάρ για να το βάζεις όταν τρέχεις, γι αυτό το έχεις  στην  τσέπη της φόρμας σου ή το κρατάς στο χέρι σου. Μέσω της εφαρμογής μπορείς να κατεβάσεις προπονήσεις και να βάλεις στόχους. Τα καταφέρνεις σε όλα. Ενθουσιάζεσαι, κολλάς, συνεχίζεις.

Τα προβλήματά σου αρχίζουν και σε απάσχολούν λιγότερο. Σε απασχολεί κυρίως η απόσταση που έτρεξες εχθές ή αυτή που θα τρέξεις αύριο.

Και η ζωή σου κυλάει καλύτερα. Τα απογεύματά σου παίρνουν χρώμα. Oργανώνεις καλύτερα το πρόγραμά σου ώστε να χωράει και ένα τρέξιμο τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα.

Σιγά σιγά το μαθαίνουν οι γύρω σου, φίλοι και συγγενείς και αρχίζουν να σου κάνουν αστεία. Κλασικά σε φωνάζουν Φόρεστ και γελάνε. Δε σε νοιάζει, γελάς κι εσύ μαζί τους και στην ερώτηση «μα καλά, δε βαριέσαι;» , απαντάς «μα τρέχω για να μη βαριέμαι»

Δε μπαίνεις στη διαδίκασία να εξηγείς πολλά, λυπάσαι μόνο που δε μπορεί να καταλάβει ο άλλος τη χαρά σου όταν του λες: Έτρεξα σήμερα 8 χλμ σε 45΄ !!

Και τότε έρχεται η μαγική στιγμή που γνωρίζεις έναν μαραθωνοδρόμο.  Είναι σου λέει σε προετοιμασία γιατι πλησιάζει ο μαραθώνιος.

Πιο μεγάλος απο εσένα αρκετά, ούτε και αυτός είναι αθλητής, ξεκίνησε να τρέχει ακριβώς για τους ίδιους λόγους με σένα. Και τον θαυμάζεις. Δεν μπορείς να πιστέψεις ότι κάποιος που αρχίζει το τρέξιμο σε αυτή την ηλικία, χωρίς να έχει καμία προηγούμενη ενασχόληση με τον αθλητισμό, μπορεί να κάνει κάτι τόσο μεγάλο.

Σε πείθει να δηλώσεις συμμετοχή στο 10άρι και παίρνεις τεράστια απογοήτευση όταν συνειδητοποιείς οτι έχουν κλείσει οι συμμέτοχες.

Σου λέει δε πειράζει, συνέχισε έτσι και του χρόνου θα δηλώσεις στα 42. Γελάς φυσικά, σου φαίνεται απίθανο. Είσαι πολύ μακρυά από κάτι τέτοιο.

Βρίσκεις όμως επιτέλους κάποιον να μοιράζεσαι τη χαρά της προπόνησης και επιπλέον γίνεται και  ο άνθρωπος  που θα σου ανοίξει τα μάτια σε ότι αφορά τα αξεσουάρ των δρομέων.

Από το κατάλληλο παπούτσι, μέχρι τα τζελ και τα ισοτονικά. Σοκ και δέος.

Έρχεται η άνοιξη  και έχεις συμπληρώσει λίγους μήνες που τρέχεις. Λίγο η υπέροχη αίσθηση του να κάνεις επιτέλους κάτι για σένα, λίγο οι γρήγορες κατακτήσεις των στόχων που έβαλες μόνη σου στον εαυτό σου, λίγο η γνωριμία με τον μαραθωνοδρόμο που τα καταφέρνει μια χαρά και που σου δίνει συμβουλές και πολύ η άγνοια κινδύνου σε κάνουν να δηλώσεις συμμετοχή στον Μαραθώνιο. Οχι στα 5 χλμ, ούτε στα 10. Αλλά στα 42,195! Από τον Μαραθώνα στο Καλλιμάρμαρο.

Οι φίλοι σου γελάνε, αυτή τη φορά με τη καρδιά τους.

Τα παιδιά σου δεν αντιδρούν: «Έχεις κάτι άλλο να μου πεις; Αλλιώς βγες από το δωμάτιο μου» σου λένε και εσύ βγαίνεις .

Ο άντρας σου σε πιστεύει. Μπράβο αθλητριά μου, σου λέει .

Η  μάνα σου ως κλασικη ελληνίδα μάνα που οφείλει να σεβαστεί τον ρόλο της σε βρίζει λέγοντας σου

«νασταματήσειςτιςβλακείεςκαιείναιεπικίνδυνααυταταπράγματακαιθαπέσειςκάτωκαμιάώρακαιέχουμεβαρύιστορικόμεεμφράγματακαιμιαφοράείχεδειστιςειδήσειςοτιέναςείχεπεθάνεικαικοίτατηνοικογένειασουκαιδεσουφτάνουνόλααυτάπουέχειςθεςκιάλλα»και της κλείνεις το τηλέφωνο

Όμως εσύ νιώθεις ενθουσιασμό. Και προσμονή.

Ο καιρός περνάει νερό και φτάνει ο Ιούλιος και κάπου εκεί το  μετανιώνεις. Η Αθήνα βράζει στους 40 βαθμούς και εσύ αντί να πας σε κάποια παραλία αμέσως μόλις σχολάσεις, περιμένεις να πάει 8 η ώρα, να πέσει λίγο ήλιος για να μπορέσεις να πας για τρέξιμο όχι στους 40 αλλά στους 38 βαθμούς. Κόλαση. Κάθε προπόνηση και πιο δύσκολη. Απογοητεύσαι. Αλλά δε σταματάς.

Δε σταματάς ούτε στις διακοπές σου. Ξυπνάς στις 6 το πρωί για να πας για τρέξιμο όσο η οικογένεια κοιμάται, για να τους αφιερώσεις μετά όλη την ημέρα.

Και να που πέρασε και αυτό. Είμαστε στα μέσα του Σεπτέμβρη και ζεις τον πυρετό της προετοιμασίας. Τα χιλιόμετρα που πρέπει να τρέχεις σε εβδομαδιαία βάση είναι τόσα πολλά που αν τα αθροίσεις, φτάνεις στη διπλανή πόλη.

Αρχίζουν τα παράπονα.

Από τα παιδιά σου : Μόνο τα μπούτια σου κοιτάς (ναι το έχω ακούσει). Επιτέλους, σκέφτεσαι, αλλα δε τολμάς να το ξεστομίσεις .

Από τους φίλους σου: πότε είναι αυτός ο αγώνας επιτέλους, μας έχεις λείψει !

Από τη δουλειά σου: έχεις πέσει σε απόδοση, το καταλαβαίνεις κι εσύ .

Από το σπίτι σου (αν μπορούσε να μιλήσει ) : Ζέχνω.

Από το σώμα σου : Πονάνε τα γόνατα σου, μαυρίζουν τα νύχια των ποδιών σου και άλλα πολλά .

Από τη μάνα σου : Σταμάταέχειςμείνειμιση θαπέσειςκάτω ηγσδςθγσβψξσθγαςθςγσφηυφθυφ

Από τον άντρα σου μόνο δεν έχεις κανένα παράπονο. Μπράβο αθλήτρια μου, συνέχισε έτσι! (βρε μπας και τον βολεύει που λείπω πολλές ώρες από το σπίτι;)

Παρ’  όλα αυτά συνεχίζεις ακάθεκτη. Είσαι πολύ κοντά. Το μόνο που φροντίζεις είναι να μην παραμελείς τα παιδιά. Ρυθμίζεις τις προπονήσεις σου έτσι ωστε να βρίσκεσαι στο σπίτι όταν σε χρειάζονται. Και με τη πρώτη ευκαιρία βγαίνεις να κάνεις τα χιλιόμετρα σου. Κι ας είναι 10 το βράδυ ή 6 το πρωι.

Και φτάνει αυτό το μαγικό πρωί. Και χτυπάει η καρδιά σου σαν τρελή, όπως των ερωτευμένων στο πρώτο τους φιλί. Στήνεσαι στο block σου και γίνεσαι μια παρέα με όλους τους άλλους δρομείς. Δε βλέπεις γύρω σου αθλητές (δεν χρειάζεται να είσαι αθλητής για να συμμετέχεις, είχε τοσο πολύ δίκιο ο φίλος σου ο μαραθωνοδρόμος), είναι πολλά block πιο μπροστά από εσένα, αλλά βλέπεις ανθρώπους που μοιράζονται ακριβώς το ίδιο πάθος με σένα. Για τους περισσότερους είναι η πρώτη φορά (κάπως έτσι καταλαβαίνεις και  την έννοια των block)  όπως και για εσένα. Και έρχεται η πιστολιά και ξεκινάς. Και μαζί ξεκινάνε και τα δάκρυα.

Δακρύζεις όταν περνάς την γραμμή εκκίνησης και ακούς απο τους διπλανούς σου «καλό δρόμο παιδιά, θα τα πούμε στον τερματισμό» , δακρύζεις όταν οι κάτοικοι του Μαραθώνα σου δίνουν κλαδί ελιάς και σου εύχονται καλή δύναμη, δακρύζεις όταν τα παιδάκια σου απλώνουν το χέρι για να κάνουν «κόλλα 5», δακρύζεις όταν βλέπεις την οικογένεια και τους φίλους σου να σε περιμένουν στην Παλλήνη και πανηγυρίζουν για σένα και σου λένε «κράτα γερά, θα σε ξαναδούμε  στο Καλλιμάρμαρο», δακρύζεις όταν περνάς τον Σταυρό, το Δρομέα και όταν μπαίνεις στην Ηρώδου Αττικού. Και όταν βλέπεις μπροστά σου το Καλλιμάρμαρο και κάποια μέτρα  σε χωρίζουν απο τον τερματισμό σου σκέφτεσαι τι ακριβώς έκανες πέρυσι τέτοιο καιρό και  αυτή τη φορά δακρύζεις  γιατί  κατάφερες να δραπετεύσεις από την φυλακή σου. Μια φυλακή που μόνη σου μπήκες κάποτε και πέταξες και  το κλειδί πιστεύοντας πως περνάς την πύλη του παραδείσου.

Δακρύζεις και όταν σε βγάζουν τα παιδιά σου φωτογραφία να μπαίνεις στο στάδιο και  ακούς τον  άντρα σου να φωνάζει  «μπράβο αθλήτρια μου».

Πριν ακόμα ξεκρεμάσεις το μετάλλιο από το λαιμό σου, πριν ακόμα περάσει ο πόνος στα πόδια σου, πριν στεγνώσουν τα δάκρυά σου, σκέφτεσαι τον επόμενο σου αγώνα.

Γιατί αυτή είναι πλέον η ζωή σου.

Γιατί πλέον εκτός  απο γυναίκα, εργαζόμενη, σύζυγος και μαμά, είσαι  τώρα και  δρομέας.

Εγώ είμαι η Χριστίνα, ξεκίνησα να τρέχω στα 37 μου και σε λίγες μέρες θα τρέξω στον τρίτο μου μαραθώνιο, στην Σεβίλλη αυτή τη φορά. Γιατί εκτός από το τρέξιμο, δραπετεύω και ταξιδεύοντας.

Εσύ είσαι αυτή που είσαι και τρέξε για τους δικούς σου λόγους.

Μόνο  θυμήσου: από τον καναπέ σου μέχρι τον δρόμο σε χωρίζει μόνο ένα  «βαριέμαι». Άντε και η σφουγγαρίστρα.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΗΤΣΙΟΥ

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com