Ό,τι έχω είναι ό,τι ήλπιζα!

Πηρα το θαρρος να σας γραψω την εμπειρια μου απο την εγκυμοσυνη μου και ο βασικοτερος λογος ειναι οτι θα ηθελα να μεταφερω ολη μου την θετικη ενεργεια σε μαμαδες που βιωνουν μια οχι και τοσο ευκολη, οπως πολλες αλλες, εγκυμοσυνη.

Ειμαι 34 πια και γυρνωντας 8 χρονια πισω, μπορω να θυμηθω την περιοδο που «χτυπησε» και το δικο μου κουδουνακι για μητροτητα. Παρα του οτι μολις ειχα βγει απο πολυετη σχεση που ως τοτε δεν ηθελα καν να ακουω για το ενδεχομενο να κανω ενα παιδι.

Ημουν ομως μολις 17 οταν στην πρωτη μου καθυστερηση μού ανακοινωθηκε οτι εχω πολυκυστικες ωοθηκες. Ο τοτε γιατρος μου δεν διστασε να μου πει οτι θα δυσκολευτω να κανω παιδια και πως πιθανον να επρεπε να ακολουθησω την διαδικασια της εξωσωματικης και αφου μου εδωσε ενα απο τα πιο βαρια αντισυλληπτικα με εστειλε σπιτι μου!

Τα χρονια περασαν, η εφηβια επισης. Αρχισαν να αλλαζουν τα μαλλια μου και απο αφρατες μπουκλες να αποκτω κατι που βασανιζεσαι να το χαρακτηρισεις σπαστό! Η τριχοφυϊα αρχισε να εμφανιζεσαι σε απροσδιοριστη ηλικια.

Ας προχωρησουμε ομως στο σημερα.

Μετα απο εναν πολυ γρηγορο γαμο και ενα πολυ ισχυρο σοκ, αυτο της απωλειας δυο πολυ κοντινων μου ανθρωπων, του πατερα και του συζυγου μου σε διαστημα ενος περιπου ετους, γνωρισα τον καταπληκτικο ανθρωπο που με συνοδευει σε καθε μου τρελα, μιας και εκεινος ειναι λιγος πιο τρελος!

Παντρευτηκαμε πολυ γρηγορα, αφου ακομη πιο γρηγορα αποφασισαμε να κανουμε ενα παιδι και θελαμε αυτο να ερθει σε «νομιμες» συνθηκες.

Ζωντας και οι δυο στο εξωτερικο ομως, ο γαμος ειναι απαραιτητος για να σου χορηγησει η ασφαλεια το κοστος των εξωσωματικων. Αυτο αλλωστε ειναι κατι που ο πρωτος γιατρος μού εβαλε στο μυαλο περιπου 17 χρονια πισω. Για να μην γελιομαστε ομως, εχοντας περασει απο 2 μεγαλες σχεσεις θεωρησα πως δεν ειμαι ανευ ευθυνων για το οτι δεν ειχα ως τωρα αποκτησει παιδι. Πολυ συντομα λοιπον μπηκαμε στην διαδικασια των εξετασεων μιας και ειχαμε συμφωνησει πως δεν υπαρχει χρονος για χασιμο. Θελουμε οικογενεια και οι δυο τωρα!

Ολες οι ορμονικες ειναι οκ… περιεργο, σκεφτηκα, μιας και ο κυκλος μου ειναι ασταθης χρονια τωρα. Ενδοκρινολογικος ελεγχος πολυ στενος. Προσφατη ανακαλυψη ο θυροειδης μου και τα πειραγμενα νουμερα του σακχαρου. Ολοι λενε να χασω βαρος. Καταφερνω να χασω καποια κιλα αλλα εξακολουθω να μην εχω καθυστερηση, τουλαχιστον οχι αυτην που θα ηθελα…

Σπερμοδιαγραμμα οκ. Για επαληθευση επαναληφθηκε. Παλι οκ!

Και φτανουμε στο τελευταιο σταδιο: Διαγνωστικη υστεροσαλπιγγογραφια. Επεμβατικη μεθοδος, αυτη χρησιμοποιειται εδω που ζουμε με σκοπο εφοσον εισαι ναρκωμενη να μπορουν να επεμβουν αμεσα σε τυχον εντοπισμους προβληματων. Ξυπνησα με τρια ραμματα. Ενα αναμενομενο στον αφαλο και δυο αριστερα στο υψος των ωοθηκων. Η πρωτη ενημερωση ειναι πως η μια μου σαλπιγγα ειναι μερικως βατή ενω η αλλη λειτουργει κανονικα. Αυτη ηταν η πρωτη χαρα! Συντομα ο καλος μου γιατρος απο την Ελλαδα, διαβαζοντας το ξενογλωσσο κειμενο με ενημερωνε οτι η μια ειναι εντελως κλειστη, ενω η αλλη μερικως, με βεβαιοτητα μαλιστα οτι συντομα θα εκλεινε και εκεινη.

Και εδω ειναι που μου ερχεται ο ουρανος στο κεφαλι. Ναι, ναι ξερω, παντα ηξερα οτι θα κανω εξωσωματικη. Γιατι με πειραξε τωρα που το ακουσα; Η απαντηση ειναι οτι δεν ξερω! Στην ανακοινωση του γιατρου του κεντρου εξωσωματικης για αυτην την εκβαση, αρνηθηκα να δεχθω τα δεδομενα. Επιστρεφοντας με τον καλο μου συζυγο απο ενα προσφατο ταξιδακι αστραπη στην Ελλαδα και αφου ειχα επισκεφθει τον αγαπημενο μου γιατρο να μου λυσει οτι αποριες ειχα για το προβλημα μου, πηγαινω στο κεντρο που με παρακολουθουσε για να μου ανακοινωσει οτι αφου διανυω την 10η μερα του κυκλου μου, μπορω σε 10 μερες να ξεκινησω την διαδικασια. Ηταν Οκτωβριος. Εφυγα αφου εκλεισα ραντεβου και επιστρεφοντας στο σπιτι το ακυρωσα.

«Δεν ειμαι ετοιμη» ειπα στον αντρα μου. Δεν ημουν ακομη.

Ξημερωσε η εντεκατη μερα και αφου ειχε εκπνευσει το περιθωριο για εκεινον τον κυκλο, ημουν πια ετοιμη και ασφαλης να μπω σε αυτο το… ταξιδι! Στον επομενο λοιπον κυκλο θα επιβιβαζομουν! Με μονιμη επικοινωνια του  αγαπημενου ελληνα γυναικολογου  μου, με οτι μεσο φανταστειτε, αποφασισα μετα απο δικη του παροτρυνση και ενω και ο ιδιος γνωριζε οτι δεν ειναι πια τοσο σαϊνια οι γιατροι εδω, μου ειπε «Κλεισε τα ματια και εμπιστευσου τους, αλλιως δεν θα πετυχει«

Αυτη ειναι η φραση που με εσωσε!

Οταν ημουν ετοιμη να ξεκινησω, πηρα να κλεισω ραντεβου. Μου ειπανε οτι μαλλον δεν προλαβαινω μιας και η διαδικασια πεφτει στις γιορτες των Χριστουγεννων, αλλα θα ρωτησουν τον γιατρο και θα με καλεσουν παλι. Στεναχωρια μεγαλη, δεν ηθελα να περιμενω πια. Κι ομως ο γιατρος αποφασιζει να ακολουθησει το βραχυ πρωτοκολλο και ετσι μου επιτρεπει να ξεκινησω.

Γεματη αποριες, φοβους και καποιες αμφιβολιες ξεκιναω τις ενεσεις δυο μερες μετα. Τρεις μερες μετα μαθαινω πως εχω 11 ωαρια, εκ των οποιων το ενα αρκετα πιο μεγαλο που μαλλον σημαινει οτι δεν εχουμε να υπολογιζουμε σε αυτο. Δεν πειραζει. Τρεις μερες μετα περιμενα να ακουσω οτι σταματαω τις ενεσεις αλλα μου ειπε να συνεχισω. Τελικα η διαδικασια ωριμανσης ωαριων ολοκληρωνεται μετα απο 2 βδομαδες με εμενα γεματη ερωτησεις κατα ποσο αυτο μπορει να αποδωσει καρπους. Δυο μερες μετα ωοληψια. Με ναρκωση και με πολυ πονο μετεπειτα. Θυμαμαι αμιδρα να ακουω τον γιατρο να μετραει και εμενα να απορω αν τον ακουσα ή ετσι νομιζα!!

Την επομενη μερα το τηλεφωνημα «Ειχαμε 11 ωαρια, απο αυτα γονιμοποιηθηκαν τα 6 και ειναι πολυ καλης ποιοτητας«

Τα νουμερα δεν τα καταλαβαινα, δεν ηξερα αν ειναι πολλα ή λιγα, μεχρι που λιγο καιρο μετα ακουσα γνωστες να μου λενε οτι παλευουν για ενα ή δυο.

Μια μερα μετα το ραντεβου για την εμβρυομεταφορα. Μπαινω και ξαπλωνω στην θεση μου και μου λεει ο γιατρος «Κυρια μου, ειμαστε εδω για την πρωτη σας εμβρυομεταφορα«. Και απαντω «και για την τελευταια, γιατρε μου» προσπαθωντας να πεισω τον εαυτο μου οτι θα πετυχει. Θυμαμαι να ξαπλωνω με την φωτογραφια των τετρακυτταρων ωαριων μου κατω απο το μαξιλαρι και να καλω τον αντρα μου λεγοντας του «τωρα ειμαι σιγουρα εγκυος!!«. Για την αναμονη των 2 βδομαδων μεχρι το τεστ δεν θα σας μιλησω γιατι προλαβε να μου κεντρησει το ενδιαφερον αλλο γεγονος.

Υπερδιεγερση ωοθηκων. Ο εφιαλτης μου!!!

Χωρις προειδοποιηση και κατακρατηση υγρων πηγα στον παθολογο για αυξημενη πιεση. Φτανοντας ομως στο ιατρειο λιποθυμω. Αφου με συνεφερουν, με βαζουν να καθισω στην αιθουσα αναμονης να περιμενω να δωσω αιμα. Εκει, στην καρεκλα οπου καθομουν… ξαναλιποθυμω! Ασθενοφορα, νοσοκομειο, μεταφορα σε αλλο νοσοκομειο και ξανα ασθενοφορα. Τελικα καταληγω εκει οπου στεγαζεται και το κεντρο εξωσωματικης μου για να εχει και ο γιατρος μου εικονα.

Περασα μια βδομαδα χωρις υπνο, να παρακαλαω τους γιατρους να κανουν κατι αφου και μονο που μιλουσα, λαχανιαζα. Τελικα δεκα μερες μετα την εισαγωγη μου μπαινω στο χειρουργειο για να μου περασουν φλεβοκαθετηρα στην κεντρικη αρτυρια του λαιμου, αλλιως δεν μπορουσαν να μου χορηγησουν διουρητικα οπως μου εξηγησαν. Και εκει που κοιταζω εντρομη το προσωπικο, γυριζει ο αναισθησιολογος και μου λεει «Κανονικα αυτο γινεται με ναρκωση, αλλα στην περιπτωση σου δεν γινεται, γιατι εισαι εγκυος!«. Δεν προλαβα να καταλαβω τι ειπε, ουτε αν επρεπε εκεινη την ωρα να χαρω. Επεστρεψα στο δωματιο και πανικοβλητη καλω τον αντρα μου για να του πω ποσο φοβηθηκα με ολο αυτο που εζησα και οτι ειμαι εγκυος, για αυτο δεν μου εκαναν αναισθησια και πως το νιωθω σαν ξενο σωμα πανω….για μια στιγμη, μολις του ειπα οτι ειμαι εγκυος!!!!

Εκει αρχιζουν ΟΛΑ! Ο αντρας μου να πηγαινορχεται μετα απο 10 και 12 ωρες δουλεια στο νοσοκομειο, να μου μαγειρευει μα καθε φορα και ολη την ημερα να με κανει να γελαω!!

Πριν μπω στο «ασφαλες» δευτερο τριμηνο, ερχεται αιμορραγια. Μεγαλη. Ενα ομορφο βραδυ ενιωσα περιεργη ζεστη σε σημειο που δεν επρεπε. Ημουν σιγουρη οτι τα εχασα. Κι ομως ηταν εκει και κουνουσαν χερια και ποδια. Περασα δυο ολοκληρους μηνες με αιμορραγια και σε καθε εξεταση σχεδον την ιδια ανησυχια. Αλλα εκεινα εκει!

Μπαινοντας στην 27η βδομαδα αποφασιζω να ταξιδεψω στην Ελλαδα. Χρειαζομουν την περιθαλψη της μαμας. Γυριζω δυο βδομαδες μετα και εχω ραντεβου για τον πρωτο καρδιοτοκογραφο μου. Η γιατρος πριν μου πει κατι με στελνει στο φαρμακειο για την ενεση ανοσοσφαιρινης μια και η 28η βδομαδα ειναι εκεινη της επαναληψης αφου ειχα ρεζους αιματος αρνητικο. Επιστρεφοντας και χωρις να με τρομαξει μου ανακοινωνει οτι εχω συσπασεις και μου καλει ταξι με εντολη να παω κατευθειαν στο τμημα τοκετων. Εφυγα απο το ιατρειο με τραχηλο 1.3 οταν πριν απο το ταξιδι ηταν 3.4. Εφτασα στο νοσοκομειο με τραχηλο 1.1 cm και δυο ωρες μετα 0.8cm. Εγω ομως δεν ειχα αγωνια. Δεν νιωθω οτι γενναω, ελεγα. Ετσι και αλλιως ως εκεινο το σημειο δεν καταλαβα παρα ελαχιστες συσπασεις!

Μου χορηγουν τοκολυση και μου ανακοινωνουν οτι δεν θα βγω μεχρι να γεννησω. Οι εντολες λενε ελαχιστες κινησεις, ως την τουαλετα και ενα μπανιο. Τιποτα αλλο.

Ο καλος μου αντρας εγινε παλι πατινι! Πηγαινελα ολη μερα η διαφορα ειναι οτι τωρα πια νοσηλευομουν 10 λεπτα πιο κοντα στο σπιτι απο οτι πριν.

Μπαινοντας στην δευτερη βδομαδα νοσηλειας και σε μια εξεταση τοκογραφου ρουτινας (δυο φορες την ημερα) πεφτει κεραμιδα οταν ακουω οτι ο ενας σακος εχει τρυπησει… Εκεινοι λενε πως μπορει να παει ως τον ενατο χωρις αμνιακο υγρο εγω ομως επιμενω στον αντρα μου οτι το πολυ σε μια βδομαδα θα γεννησω αφου και ο γιατρος στην Ελλαδα δεν ειναι αισιοδοξος για περισσοτερο. Ημουν ομως ακομη 28η βδομαδα. Τι και αν ως τοτε ακουγα πολυ καλα νεα οτι τα μωρα μου ειναι μεγαλα για την εβδομαδα που διανυουν και πως ειμαι πλασμενη για να κυοφορησω διδυμα.

Τελικα πανικοβληθηκα. Δεν ηθελα να γεννησω ακομη! Θελω λιγο ακομη να μεινω εγκυος! Να μεγαλωσει ακομη πιο πολυ η τεραστια κοιλια μου και να νιωθω τα μωρα να κλωτσανε. Αλλωστε μεχρι πριν ενα μηνα ειχα αιμορραγια. Δεν χαρηκα τιποτα!

Ξημερωνοντας Κυριακη πριν του Αγιου Πνευματος, παντρευτηκαμε. Ενα χρονο μετα ξημερωνε η ιδια μερα και εγω ενημερωνα τον αντρα μου οτι σημερα θα γεννησω.

Οι γιατροι με εστειλαν στο δωματιο. Με την βοηθεια παντα του καλου μου αντρουλη εκανα μπανιο και εκεινη την ωρα με ενημερωνουν οτι θα κατεβω για καρδιοτοκογραφο με το κρεβατι μου, πραγμα που δεν συνηθιζοταν. Αυτο ηταν. Οι συσπασεις ηταν πενταλεπτες. Ο τραχηλος πια και επισημα ειχε μικρυνει και η μεσημεριανη ανακοινωση ελεγε οτι μπαινω για καισαρικη. Λες και καποιος ειχε πει οτι θα γεννουσα φυσιολογικα! Εννοειται οτι αυτο το ειχα αποφασισει απο την ωρα που εμαθα οτι ειμαι εγκυος.

Μια ωρα περιπου μετα και με γρηγορες κινησεις γιατι ο τραχηλος ανοιγε γρηγορα, ακουω την γιατρο να λεει «Αναπνεει κανονικα«, μεχρι να το μεταφερω στον συζυγο μου, ακουμε ενα κλαμα που δεν κρατησε πολυ γιατι οπως με ενημερωσαν μετα ετσι κανουν τα προωρα. Δυο λεπτα μετα αλλο ενα κλαμα.

Βγαινοντας απο το χειρουργειο πηγα με το κρεβατι πρωτα στην ΜΕΝΝ. Εκει πια θα χτυπουσε η καρδια μου μεχρι να τα παρω στο σπιτι.

Η πρωτη μου κορη που δεν ειχε αμνιακο υγρο αντιμετωπισε προβληματα στην αναπνοη της, εκανε πνευμοθωρακα, δυσκολευοταν να ενεργηθει και δεν διαχειριζοταν καλα την τροφη. Τα κοριτσια μου διπλα διπλα, γεματες καλωδια. Το συστημα εδω ομως επιβαλλει σχεδον, οι γονεις να παιρνουν αγκαλια τα μωρα εχοντας επιδερμικη επαφη. Ετσι λοιπον εχοντας τον κωδικο της πορτας της ΜΕΝΝ μπαιναμε οποτε θελαμε και αφου φορουσαμε χειρουργικες ρομπες, μας εβαζαν τα παιδια πανω στο στηθος μας για να μας αισθανονται, μιας και λενε οτι ειναι το πιο δραστικο φαρμακο μαζι με το μητρικο γαλα. Και το ειδαμε με τα ματια μας. Η κορη μου απο τοτε αρχισε να κανει βηματα προοδου. Η δευτερη δεν ειχε παρα ελαχιστα προβληματα που τα προσπερνουσε γρηγορα σε σχεση με την πρωτη.

Σημερα, ακριβως ενα μηνα μετα ειμαστε σε ενδιαμεση πια πτερυγα (εδω και δυο βδομαδες). Τα ποντικακια μας παιρνουν βαρος, δεν εχουν κανενα καλωδιο παρα μονο το παρεντερικο, πινουν γαλα απο το μπουκαλι και ετοιμαζονται για εξιτηριο.

Θελω να σας μεταφερω οτι καποια απο αυτα που συνεβησαν δεν τα πιστεψα παρα μονο οταν ειδα οτι πιστευει ο αντρας μου σε μενα και στις δυο αυτες ψυχες. Στην δυναμη της θελησης και της επιστημης. Και αν και εκεινος δεν συμφωνει, στην δυναμη του Θεου.

Μην αφησετε την ελπιδα να φυγει για κανεναν λογο. Οταν δεν εχετε που να πιαστειτε για να διωξετε τις κακιες σας σκεψεις, τοτε προσευχηθειτε. Ουτε καν μπορουσα να φανταστω οταν αεροβαπτισα την κορη μου οτι μια βδομαδα μετα θα εβγαινε χωρις οξυγονο απο την ΜΕΝΝ για να περασει στην μεταβατικη πτερυγα. Ποσο μαλλον οτι μια μερα θα εχω μια ολοκληρη οικογενεια!!!!

Σας στελνω ολη μου την θετικη ενεργεια με την ευχη ολες οι γυναικες που τοσο το επιθυμουν να γινουν μανουλες οσο πιο ευκολα, ανωδυνα και γρηγορα γινεται…

Αναστασια Κ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com