Η τραγωδία και το θαύμα της οικογένειας Coble
Η τραγωδία και το θαύμα της οικογένειας Coble
Πηγή: oprah.com
Τη μέρα μετά τα 5α γενέθλια του γιου της Kyle, η Lori Coble φόρτωσε τα μικρά παιδιά της στο μίνιβαν – τον Kyle, την 4χρονη Emma και την 2 ετών Katie– μαζί με τη μητέρα της, Cindy. Η οικογένεια πήγε σε ένα εμπορικό που είχε τροχό λούνα παρκ, στον οποίο ο Kyle ανυπομονούσε να ανέβει και σε ένα μαγαζί μικρών ζώων. Καθώς πλησίαζε η ώρα του ύπνου, οι Cobles επέστρεψαν στο μίνιβαν και κατευθύνθηκαν σπίτι. Η Lori βρήκε μπροστά της κίνηση όταν προσπάθησε να βγει από τον αυτοκινητόδρομο. Σταματημένη, γύρισε το κεφάλι της και έπιασε την Katie να πέφτει για ύπνο και της γαργάλησε τα πόδια.
Εκείνη τη στιγμή ακριβώς, ένα μεγάλο φορτηγό νταλίκα φορτωμένο με 40,000 λίβρες εμπορεύματος που πήγαινε με 55 μίλια την ώρα καρφώθηκε στο πίσω μέρος του μίνιβαν της Lori και το διέλυσε. Η Lori χτύπησε και έχασε τις αισθήσεις της και τα παιδιά τραυματίστηκαν σοβαρά. Το ατύχημα ήταν τόσο άσχημο, που οι υπεύθυνοι γιατροί στα επείγοντα χρειάστηκε να χωρίσουν την οικογένεια. Έστειλαν τη Cindy με τη Lori σε ένα νοσοκομείο, τον Kyle και την Katie σε ένα άλλο, και την Έμμα σ’ ένα τρίτο.
Ο Chris, ο άντρας της Lori και πατέρας των παιδιών, ήταν στη δουλειά όταν οι αρχές τον ειδοποίησαν για το ατύχημα. Έσπευσε στο νοσοκομείο όπου είχαν μεταφερθεί η Lori και η Cindy. Όταν έφτασε, οδηγήθηκε σε ένα μικρό δωμάτιο κοντά στα επείγοντα. «Ο γιατρός μου είπε «Λυπάμαι, αλλά η Katie έχει πεθάνει» Πέρασαν μερικά λεπτά και μου είπαν πως είχαν κλήση από το γιατρό του νοσοκομείου Saddleback. Πήγα στο τηλέφωνο, και το πρώτο πράγμα που είπα ήταν, «Σας παρακαλώ πείτε μου πως η Emma είναι ζωντανή» Και είπε. «Λυπάμαι, αλλά η Emma έχει πεθάνει» λέει ο Chris «Μου έπεσε το ακουστικό απ’ τα χέρια. Δε μπορούσα με τίποτα να πιστέψω πως συνέβαινε κάτι τέτοιο.»
Ο Chris είπε στη Lori πως και τα δύο κορίτσια τους είχαν πεθάνει, και μετά έτρεξε στο νοσοκομείο όπου είχαν κάνει εισαγωγή τον Kyle. Παρόλο που τα ανοιχτά μάτια του Kyle έδιναν στον Chris ελπίδα, οι γιατροί του είπαν την αλήθεια. Ο εγκέφαλος του Kyle δεν οξυγονωνόταν. Πρότειναν να βγάλουν τον Kyle από το σύστημα υποστήριξης.
Η Lori μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο του Kyle για να μπορέσουν να τον αποχαιρετήσουν μαζί με τον Chris. «Σκαρφαλώνει έξω απ’ το καροτσάκι όσο καλύτερα μπορεί για να αγκαλιάσει τον Kyle λέγοντας: «Πρέπει να πάει να βρεθεί με τις αδελφές του τώρα. Οι αδελφές του τον περιμένουν» ο Chris διηγείται. «Σταματήσαμε το σύστημα υποστήριξης, τα μηχανήματα έσβησαν και το δωμάτιο σκοτείνιασε. Είχα το χέρι μου στο στήθος του μέχρι που η καρδιά του σταμάτησε να χτυπάει. Και μετά έφυγε»
Η Lori και ο Chris λένε πως η τραγωδία έγινε πραγματικότητα γι’ αυτούς όταν χρειάστηκε να οργανώσουν την κηδεία και την ταφή των Kyle, Emma και Katie. «Τη μέρα πριν απ’ την κηδεία, κανονίσαμε να τους δούμε. Είχαμε την ευκαιρία να δούμε τα παιδιά μια τελευταία φορά» λέει η Lori. «Άνοιξαν τις πόρτες και στο πίσω μέρος του δωματίου [βρίσκονταν] μονάχα τρία μικρά φέρετρα σε ημικύκλιο»
Στην τελετή, η Lori και ο Chris συγκέντρωσαν αρκετή δύναμη για να μιλήσουν για τις ζωές των παιδιών τους. «Ήταν σημαντικό για μένα και τη Lori να το κάνουμε αυτό» λέει ο Chris. «Μία απ’ τις βασικές θεωρίες της θλίψης είναι να βρεθείς αντιμέτωπος με τη δυσκολία. Αυτή την κατάσταση, δε μπορείς απλά να καθίσεις και να την επιτρέψεις να σε καταστρέψει. Πρέπει να δεις τις ενοχές κατάμουτρα και να προχωρήσεις μέσα απ’ τον πόνο.»
Η Lori και ο Chris λένε πως η θλίψη τους εξελίχθηκε διαφορετικά. «Ήταν περίπου δύο βδομάδες πιο μπροστά από μένα» λέει ο Chris. «Τη χρησιμοποιούσα σχεδόν σα βαρόμετρο που θα μου έδινε να καταλάβω πού θα βρισκόμουν σε δύο βδομάδες στη διαδικασία της θλίψης»
Παρόλο που τα στάδια της θλίψης δεν ακολουθούν απαραίτητα μία αυστηρή σειρά – άρνηση, θυμός, παζάρεμα, κατάθλιψη και αποδοχή – ο Chris λέει πως τα δικά του όντως καθρεφτίζονταν στης Lori. «Πέρασα από την άρνηση στο θυμό και τη θλίψη ένα πρωινό, και ήταν τόσο προφανές πως βρισκόμουν εκεί,» λέει. «Η Lori ήδη βρισκόταν σ’ εκείνο το στάδιο μερικές βδομάδες και έβλεπα τι περνάει, και ξαφνικά αισθάνομαι το ίδιο»
Όσο επεξεργάζονταν τη θλίψη τους, η Lori και ο Chris έκαναν μια συμφωνία μεταξύ τους πως δε θα επιχειρούσαν την αυτοκτονία – πως θα κρατούνταν στη ζωή ο ένας για τον άλλο. «Ως ένα βαθμό, θέλεις να είσαι μαζί τους [με τα παιδιά] και να δώσεις ένα τέλος σ’ αυτό το διαρκές αίσθημα της θλίψης. Θα μπορούσες πολύ εύκολα να δώσεις τέλος στη ζωή σου ίσως γιατί θα ήταν καλύτερο με την έννοια του ότι θα μπορέσεις να τα δεις και πάλι» λέει ο Chris. «Αλλά την ίδια στιγμή, αφήνεις πίσω σου τον άλλον»
«Υποσχεθήκαμε να μην αφήσουμε μόνο ο ένας τον άλλον» λέει η Lori.
Από κει που είχαν ένα φασαριόζικο, χαρούμενο σπίτι, ο Chris και η Lori τώρα έβρισκαν απόλυτη ησυχία και μοναξιά. «Έχουμε άπειρα παιδιά στη γειτονιά μας και τα παιδιά παίζουν πάντα στο δρόμο» λέει η Lori. «Κλείναμε τα παράθυρά μας. Πηγαίναμε στο πίσω μέρος του σπιτιού για να μη χρειάζεται να ακούμε το γέλιο τους. Φύγαμε τη διάρκεια του Halloween μόνο και μόνο για να μη χρειαστεί να ακούσουμε τα παιδιά να έρχονται και να χτυπάνε την πόρτα»
Η μητέρα της Lori, η Cindy, λέει πως ανησυχούσε υπερβολικά για την κόρη της και το γαμπρό της μετά το θάνατο των παιδιών τους. «Μία μέρα πήγα απ’ το σπίτι τους γιατί δεν απαντούσε στο τηλέφωνο και άρχισα να σκέφτομαι «Μπορεί να κάνουν κακό στον εαυτό τους,» γιατί ήξερα πόσο πολύ πονούσα εγώ χάνοντας τα εγγόνια μου» λέει η Cindy. Ο Chris και η Lori δεν ήταν σπίτι όταν πέρασε η Cindy, και το αμάξι τους έλειπε. «Φυσικά, το μυαλό μου μετά πήγε αλλού. «Τι θα μπορούσαν να κάνουν με το αμάξι;» και μετά με πήρε τηλέφωνο η Lori» Ήταν έξω μαζί με τον Chris, αλλά η Cindy λέει πως την είχε πιάσει υστερία ώσπου να μιλήσει με την κόρη της, η οποία χρειάστηκε να την ηρεμήσει. «Υποτίθεται πως έπρεπε να την παρηγορώ, και τώρα με παρηγορούσαν εκείνοι. Αλλά φοβήθηκα τόσο πολύ γι’ αυτούς.»
Η Cindy έχει δύο γιους, και οι δύο μεγαλύτεροι από τη Lori, και λέει πως τους είπε τους φόβους της για το τι θα μπορούσαν να κάνουν ο Chris με τη Lori. «[Οι γιοί μου] ήταν σε διαρκή επικοινωνία μαζί τους, και [όλοι μαζί] προσπαθούσαμε να τους στηρίξουμε όσο καλύτερα μπορούσαμε» λέει.
Τρεις μήνες μετά το ατύχημα, ο Chris και οι Lori αποφάσισαν να προσπαθήσουν να κάνουν κι άλλα παιδιά. «Σ’ εκείνο το σημείο πάντα αναφερόμασταν στους εαυτούς μας ως «άτεκνοι γονείς»» λέει ο Chris. «Εννοώ, όταν έχεις τρία παιδιά τόσο μικρά, ολόκληρη η ζωή σου είναι αφιερωμένη σ’ αυτά και το αγαπάς αυτό.»
Για ιατρικούς λόγους, οι Cobles επιχείρησαν την τεχνητή γονιμοποίηση. Στην πρώτη τους προσπάθεια, ξεκίνησαν με 10 ωάρια. Τρία γονιμοποιήθηκαν επιτυχώς – δύο κορίτσια και ένα αγόρι.
«Θα χρησιμοποιούσαμε μόνο τα δύο απ’ αυτά, αλλά όταν μάθαμε πως είναι δύο κορίτσια και ένα αγόρι, το πήραμε ως σημάδι από ψηλά» λέει η Lori.
Σχεδόν ένα χρόνο αφού ο Kyle, η Emma και η Katie έφυγαν από τη ζωή, η Lori έφερε στον κόσμο τρίδυμα – την Ashley, την Ellie και τον Jake!
Ενώ η γέννηση των Ashley, Ellie και Jake είναι θαύμα, η Lori και ο Chris συνέχισαν να θλίβονται για τα παιδιά που είχανε χάσει. «Δε θα αντικαταστήσουν ποτέ τον Kyle, την Emma και την Katie» λέει η Lori. «Αλλά η χαρά επέστρεψε και πάλι στο σπίτι. Είναι και πάλι στις καρδιές μας. Γεμίζουν τις ζωές μας και πάλι με αγάπη και ευτυχία και γέλιο»
 |
| via oprah.com |
Τα τρίδυμα ήδη γνωρίζουν για τα αδέλφια τους γιατί υπάρχουν ακόμη φωτογραφίες στους τοίχους και η Lori με τον Chris συχνά μιλάν για εκείνα. «Γνωρίζουν πως έχουν δύο αδελφές και έναν αδελφό στον παράδεισο» λέει η Lori. «Και πηγαίνουμε στο νεκροταφείο και κάνουμε πικνικ»
Ο Jorge Romero, ο άντρας που οδηγούσε το φορτηγό που καρφώθηκε στο μίνιβαν της Lori, καταδικάστηκε τρις για τροχαία ανθρωποκτονία με ποινή ενός έτους στη φυλακή. Είναι πατέρας τριών παιδιών και είπε στον δικαστή πως είχε τάσεις αυτοκτονίας. Η Lori με τον Chris συνάντησαν τον Romero στη δίκη και είπαν πως τον συγχωρούν.
«Ο κύριος Romero ήταν στην πραγματικότητα ένας πολύ καλόκαρδος, ευγενικός άνθρωπος» λέει ο Chris. «Και μόνο που διηγείσαι αυτή την ιστορία μπορεί να βιαστείς να κατηγορήσεις κάποιον αμέσως, αλλά είναι κάποιος πίσω απ’ το τιμόνι, και ενώ μοιράζονται κάποιο μέρος της ευθύνης γι’ αυτή την τραγωδία, ένιωθε απαίσια.»
Η Lori λέει πως θα μπορούσε να βρισκόταν οποιοσδήποτε πίσω από το τιμόνι του συγκεκριμένου οχήματος και πως το ατύχημα προκλήθηκε κυρίως από τη θέση του δικού της αυτοκινήτου σε ένα άσχημο μποτιλιάρισμα. «Είχα μποτιλιαριστεί στον αυτοκινητόδρομο περιμένοντας να φτάσω στην έξοδο και είχα ακόμη μισό μίλι επάνω στον αυτοκινητόδρομο, μα ήταν σα να βρίσκομαι σε πάρκινγκ. Υπήρχε μία τυφλή στροφή πριν την έξοδο εκείνη και βρισκόμουν τόσο πίσω σ’ εκείνη την τυφλή στροφή που δε με είδε. Όταν είδε την κίνηση, ήταν πολύ αργά.»
Ο Chris λέει πως ο δρόμος όπου έγινε το ατύχημα ήταν περιοχή με προβλήματα εδώ και περίπου μία δεκαετία. Οι Cobles μήνυσαν την Αρχή Μεταφορών της Καλιφόρνια για εγκληματικό θάνατο, ισχυριζόμενοι πως ήταν μία επικίνδυνη έξοδος εθνικής οδού. Έχασαν την υπόθεση εκείνη και αποφασίστηκε να πληρώσουν $291,000 σε δικαστικά έξοδα, αλλά λένε πως θα κάνουν έφεση. «Με το που ακούν οι περισσότεροι τη λέξη «αγωγή» σκέφτοναι πως θέλουμε με κάποιο τρόπο να βγάλουμε λεφτά απ’ αυτή την υπόθεση» λέει ο Chris. «Θέλουμε [η Αρχή Μεταφορών της Καλιφόρνια] να αλλάξει τις διαδικασίες της, σχετικά με το πώς διατηρούν την ασφάλεια στους δρόμους μας»
Ο Chris παροτρύνει τους ανθρώπους που περνάνε τις χειρότερες μέρες της ζωής τους να μην εγκαταλείψουν τον αγώνα και να συνεχισουν, ακόμη και όταν τα πράγματα φαίνονται αβάσταχτα. «Για μένα, [η θλίψη] ήταν σαν ένας κουβάς που γέμιζε και κάθε τόσο ο κουβάς έπρεπε να αδιάσει» λέει. «Το άδειασμα του κουβά είναι όταν εσύ διαλύεσαι και γίνεσαι χάλια για κάποιο διάστημα. Και μετά προσπαθείς να σηκωθείς και πάλι όρθιος.»
Για τη Lori, η υποστήριξη που βρήκε από τους αγαπημένους της είναι ο μόνος τρόπος να επιζήσεις από τη θλίψη. «Στηριχθείτε στους αγαπημένους σας» λέει. «Κρατηθείτε γερά, γιατί πραγματικά θα τους χρειαστείτε»
Αγαπητή "Ανώνυμη" να προσέχεις τα λόγια σου γιατί βρίσκεσαι σε ένα blog/site με μαμάδες και εκφράσεις του τύπου-"Ντροπη σου και σενα Ολιβια που αφηνεις αυτα τα comments να φαινονται στο blog σου…Αλλου και αλλου ξερεις να κανεις λογοκρισια…αλλα φυσικα! εδω δε σε θιγουν προσωπικα…οποτε στα @@ σου ετσι???"-δεν αρμόζουν εδώ. Καλά κάνει η Ολίβια και τα δημοσιεύει..Κυρίως όμως, εγώ προσωπικά της βγάζω το καπέλο που δημοσίευσε την δική σου -και καλά "οργή"- για να συνηδητοποιήσεις, πόσο "λίγη" είσαι για ένα τέτοιο site. Κρίμα, που δεν γνωρίζεις τι σημαίνει το ρήμα "συζητάω σαν άνθρωπος". Όσο για το post, είναι πολύ λυπηρό να χάνεις το παιδί σου(στην προκειμένη περίπτωση 3!) αλλά μη ξεχνάμε ότι υπάρχει ένας και μία σύζυγος από πίσω που περιμένει υποστήριξη αλλά και πίστη στο ότι όλα θα πάνε καλά με το πέρασμα του χρόνου! Κρίμα στα παιδάκια αλλά ένα μεγάλο μπράβο για το κουράγιο των γονιών που κατάφεραν να μείνουν ενωμένοι... Ολίβια, για άλλη μια φορά μέσα από ένα σου post, μας έκανες να καταλάβουμε την δύναμη που κρύβουμε μέσα μας.
Έχω μείνει άφωνη!!!!! Όχι μόνο από την τραγωδία των 3 παιδιών αλλά και από τα σχόλια. Για αρχή θα πω ότι όλες οι μάνες όλου του κόσμου είναι ίδιες. Αγαπάνε και πονάνε το ίδιο, είτε είναι Ελληνίδες είτε Αγγλίδες είτε Γερμανίδες. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός αλλά έχει την ίδια αξία απ' όπου και αν προέρχεται. Το θέμα της αυτοκτονίας δεν θέλω καν να το συζητήσω. Αρνούμαι!!!!! Όσο για την οικογένεια τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο για την ψυχραιμία και για την λογική τους στο να συγχωρέσουν τον άνθρωπο με την νταλίκα. Να είναι πάντα κάλα, να θυμούνται τα παιδάκια τους που βρίσκονται κάπου ψηλά και να χαίρονται τα τριδυμάκια τους!!!!
>Πολύ ενδιαφέρον κείμενο. Τη θυμάμαι την ιστορία και ένα σχετικό ρεπορτάζ όταν είχε ξαναμείνει έγκυος. Χάρηκα πάρα πολύ που τα κατάφεραν!!Περίπλοκο θέμα. Περισσότερο σκέφτομαι τις τύψεις της καημένης της μητέρας και ταυτόχρονα τη θαυμάζω για την καθαρότητα του μυαλού της να μη ρίξει ευθήνες στον άλλο οδηγό ενώ θα ήταν τόσο εύκολο στη θέση της.
Το σχόλιο για τις ελληνίδες μητέρες με πλήγωσε - πολύ. Το ότι άλλοι λαοί έχουν διαφορετικό τρόπο ζωής και έκφρασης του πόνου και της αγάπης δε σημαίνει πως δεν αγαπάνε και δε θρηνούν "αρκετά". Με τρομάζει η ευκολία που γράφονται τέτοια σχόλια.
Τέτοια κείμενα θα έπρεπε να μας κάνουν να σκεφτούμε και να εκτιμήσουμε αυτό που έχουμε παρά να προχωρήσουμε σε βιαστικές θεωρίες που το μόνο που καταφέρνουν είναι να πληγώνουν.
Οι πολιτισμένες συζητήσεις απαιτούν να προσέχουμε τις λέξεις και τις εκφράσεις που επιλέγουμε, δείχνωντας κάποια στοιχειώδη ευαισθησία και σεβασμό για τα αισθήματα και τις απόψεις που μπορεί να έχουν οι συνομιλητές μας.
Καλό μήνα!!
Κλειώ από Γερμανία
>Πωπω!!! Έλεος ιε (ρε) μαμά!!! (που θα'λεγε και το Μαράκι)!
Μάθετε πλέον ορισμένοι-ες να σέβεστε την άποψη του άλλου ΟΠΟΙΑ κι αν είναι αυτή και αν τυγχάνει αντίθετη με τη δικιά σας, απλά να διαφωνείτε ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΑ!!!!!
>Απαράδεκτα τα σχόλια όντως ... Υψηλό "επίπεδο" έχει η ελληνίδα μάνα βλέπω...
Γνωρίζω δυστυχώς αρκετές μάνες (ελληνίδες) που έχασαν τα παιδιά τους και όλες ... ζουν ...
Το ίδιο θα κάνατε και εσείς ...
Τα υπόλοιπα τύπου ότι θα αυτοκτονούσατε (επειδή αγαπάτε πιο πολύ τα παιδιά σας από τις ξένες!!) είναι απλά εικασίες και εντυπωσιασμός ...
Σταματήστε επιτέλους να κρίνετε τις επιλογές άλλων ανθρώπων! Δεν μπορείτε ούτε καν να διανοηθείτε πώς είναι να περνάει κανείς κάτι τέτοιο!!! Καλά κάνανε και φέρανε στον κόσμο κι άλλα παιδιά και καλά κάνανε και το έκαναν 3 μήνες μετά!