Είχα αγχωθεί ότι δεν θα έμενα έγκυος!
Η ιστορία της Βασιλικής
(Η Βασιλική γέννησε φυσιολογικά χωρίς επισκληρίδιο)
Έπειτα από πολλές ιστορίες τοκετού που διάβασα, αποφάσισα να γράψω και τη δική μου. Πρέπει να πω ότι διάβαζα όλες τις ιστορίες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου, για να προετοιμαστώ κατά μία έννοια, για παν ενδεχόμενο. Άλλες με φόβιζαν, άλλες με ενθάρρυναν, ποικίλα τα συναισθήματα. Βίωνα την εμπειρία κάθε γυναίκας-μαμάς.
Λοιπόν… από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όποτε έβλεπα μωράκια κοιτούσα τα ματάκια τους και χανόμουν στον αθώο κόσμο τους!!! Ακόμη και μεγαλύτερη, αν βρισκόμουν σε κάποια οικογενειακή συνάντηση, εκδήλωση, γιορτή, αν κάποιος με έψαχνε και ήθελε να με βρει… στο δωμάτιο με τα παιδάκια θα ήμουν και θα τα πρόσεχα και θα έπαιζα μαζί τους… χο χο!!
Γιατί τα αναφέρω όλα αυτά; Γιατί μου είχε δημιουργηθεί -χωρίς λόγο- ο φόβος, ότι από την τόση λατρεία που έχω στα παιδιά, ίσως δε θα μπορώ να κυοφορήσω… Εντάξει, εντάξει βλακείες σκεφτόμουν, αλλά φοβόμουν, το παραδέχομαι.
Με τον Σπύρο -τον άντρα μου- είχαμε μόλις παντρευτεί, δεν είχαν περάσει δύο μήνες και όλοι ρωτούσαν αν είμαι έγκυος. Απαντούσα πως όχι, και η επόμενη ερώτηση-σχόλιο «Μα πότε, δεν έχεις περιθώρια, είσαι μεγάλη πια» (33 χρονών τότε)
Απαντούσα «Όποτε θέλει ο Θεός, δεν εξαρτάται μόνο από εμάς…«
Είχαν καταφέρει να με αγχώσουν, όσο κι αν προσπαθούσα να μην σκέφτομαι αρνητικά και να μη με καταβάλει το άγχος, γιατί γνωρίζω πολύ καλά πως είναι βασικός παράγοντας όπου τα ζευγάρια δυσκολεύονται να τεκνοποιήσουν. Μάλιστα είχα γίνει και κατά φαντασίαν έγκυος, όπου όταν πήγαινα στη δουλειά μου με το αυτοκίνητο, οδηγούσα πιο αργά, απέφευγα τις λακούβες, στην καθημερινότητα δεν έκανα απότομες κινήσεις, είχα μειώσει το κάπνισμα -να και ένα καλό-, δε σήκωνα βάρη και άλλα τέτοια περίεργα… (Γελάς ε; και εγώ το ίδιο, δεν παρεξηγούμαι, λογικότατο είναι)
Τελικά… λίγες ημέρες μετά… αδιαθετούσα και απογοητευόμουν, αλλά προσπαθούσα να το βγάλω από το μυαλό μου (δύσκολο, όταν τα ανωτέρω σχόλια των τρίτων, τέταρτων κλπ γίνονταν από όλο και περισσότερα ατομα). Αυτά τα αναφέρω γιατί ίσως υπάρχουν και άλλες γυναίκες που έχουν παρόμοιες εμπειρίες και σκέψεις.
Η δουλειά του συζύγου μου περιλαμβάνει και κάποια ταξίδια ανά τακτά διαστήματα. Τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο τα ταξίδια ήταν το ένα μετά το άλλο. Ερχόταν για μία εβδομάδα και ξαναέφευγε για άλλη μία εβδομάδα. Η δουλειά μου είχε αρκετή πίεση και τα ωράριά μου κουραστικά. Ένα πολύ σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα που προέκυψε, μου είχε κυριεύσει τις σκέψεις μου, έκλαιγα συνεχώς, κάπνιζα πάρα πολύ, δεν έτρωγα και άλλα τέτοια δύσκολα. Ο Σπύρος πάλι σε ταξίδι. Περίμενα να αδιαθετήσω, πέρασαν 5 ημέρες και πήρα να κάνω τεστ. Ήταν θετικό!!! Του ανακοίνωσα τα νεα μας, στέλνοντάς του το αποτέλεσμα του τεστ με εικονομήνυμα…!!! (τι σου είναι η τεχνολογία…)
Από εκείνη τη στιγμή, κάτι άλλαξε μέσα μου και αποφάσισα να προστατεύσω το πλασματάκι που είχε αρχίσει να μεγαλώνει μέσα από το σώμα μου!!! Ένιωσα υπεύθυνο τον εαυτό μου, όσο ποτέ άλλοτε, για να το φροντίσω όσο μπορώ. Η εγκυμοσύνη μου, ήταν ευτυχώς και δόξα τω Θεώ πολύ εύκολη. Μόνο το στομάχι μου με ενοχλούσε και μου προκαλούσε εμετούς, κατά τα άλλα, δεν αντιμετώπισα άλλη δυσκολία.
Η ΠΗΤ ήταν 11/11/2010. Πήγα στο γιατρό μου την Παρασκευή 21/10/2010, και μου είπε πως ο μπέμπης μας είναι ψηλά ακόμη, μάλλον θα γεννήσω κατά τις 14/11. Με την ησυχία μου εγώ, συνέχιζα την καθημερινότητά μου, οδηγούσα να πάω για διάφορες δουλειές, έσκυβα-όσο μπορούσα… χι χι χι- πήγαινα για ψώνια στο Super Market, κουβαλούσα τις τσάντες κλπ κλπ.
Στις 26/10 αγοράσαμε την αγαπημένη μας πολυθρόνα θηλασμού, τη φέραμε σπίτι και παρακάλεσα τον Σπύρο να τη συναρμολογήσει. Μου είπε πως θα το έκανε μια από τις επόμενες ημέρες, εγώ ήθελα να την φτιάξω και κάθησα μόνη μου και τη συναρμολόγησα… Ξάπλωσα να κοιμηθώ και αισθανόμουν την κοιλιά μου πολύ σκληρή και να με πονάει. Αισθανόμουν συσπάσεις 4-5 ημέρες, για τις οποίες με είχε προετοιμάσει η μαία ότι είναι φυσιολογικό αφού μπω στο μήνα μου.
Κοιμήθηκα-όσο μπορούσα- ξύπνησα το πρωί 27/10/2010 να πάρω το σίδηρο και ξανακοιμήθηκα για 1 ωρίτσα. Σηκώθηκα στις 09:00, να πάω να μιλήσω στο Σπύρο να ετοιμαστεί για τη δουλειά του και ένιωσα σα να είχα ακράτεια, να μου φεύγουν υγρά… Λες; Πήγα στην τουαλέτα να ελέγξω και εκεί έσπασαν τα νερά για τα καλά.
Με ήρεμο τρόπο για να μην τον τρομάξω λέω: «Σπύρο, έρχεσαι λίγο να σου πω;«
«Μάλλον γενάω, μου έσπασαν τα νερά…«
«Α, καλά» μου λέει και φεύγει. Ξαναγυρίζει τρομοκρατημένος και πανικοβλημένος «Τι να κάνω;«
Πάει, παίρνει τη βαλίτσα -φορούσε ακόμη τις πυζάμες του- και μου λέει «Έλα, πάμε«
Εγώ γελούσα και προσπαθούσα να τον ηρεμήσω και να συγκροτήσω τις σκέψεις του, να οργανώσω τις κινήσεις του (άντρες παιδί μου, πνίγονται σε μία κουταλιά νερό…). Επικοινώνησα με το γιατρό μου και μου είπε να πάω στο μαιευτήριο. Στη διαδρομή ο άντρας μου δεν άφησε λακούβα για λακούβα και κάθε φορά έβριζε το κράτος για τους δρόμους μας…
Φτάσαμεεεεε.. 10:20, άρχισαν όλες οι απαραίτητες διαδικασίες-οι γνωστές, ξέρετε. Το πρώτο πράγμα που μου είπε ο γιατρός όταν με εξέτασε, είναι ότι μπορεί να γεννήσω και την επόμενη ημέρα -μετά από 24 έως 36 ώρες- γιατί ο μπεμπάκος μας ήταν ψηλά. Έτοιμη για όλα εγώ.
Οι πόνοι δεν είχαν ξεκινήσει ακόμη, μόνο τα νερά (πολλάααααα νεράααααα) έφευγαν κατά διαστήματα. Ενημέρωσα και τον άντρα μου, ώστε να μην ανησυχεί και να πει και στους δικούς μας ότι θα αργήσω να γεννήσω. Οι πρώτες οδύνες ήρθαν στις 12:30 και στις 15:00 σταμάτησαν και με διαστολή… 2!
Στις 17:00 ήρθαν οι επόμενες με μεγαλύτερη συχνότητα -είχαν φτάσει ανά δίλεπτο- με διαστολή 3, ενημερώνουν το γιατρό μου (γιατί είχε φύγει μιας και η νύχτα μας θα ήταν μεγάλη όπως φαινόταν) και τη μαία μου… αλλά οι πόνοι σταμάτησαν πάλι. Όταν έφτασε η μαία, στις 19:00 δεν πονούσα καθόλου.
Αποφάσισαν να μου χορηγήσουν μία μικρή δόση για τεχνητούς πόνους και αν δεν έπιανε θα με άφηναν για την επόμενη μέρα. Να σημειώσω ότι επισκληρίδιο δε μπορώ να κάνω, οπότε έζησα τη διαδικασία σε όλο της το μεγαλείο.
Ελάχιστα λεπτά μετά τη χορήγηση, άρχισαν τα όργανα… και στις 22:45 στις 27/10/2010 άκουσα το πρώτο κλάμα του μικρού μου θησαυρού και αντίκρυσα το προσωπάκι του, να με κοιτάει με τα ορθάνοιχτα ματάκια του…
Πόσο χαρούμενη και ευτυχισμένη με κάνει με ένα του βλέμμα ναζιάρικο, πονηρό…!!! Τον ΛΑ-ΤΡΕ-ΥΩ…!!!
Συγνώμη αν σας κούρασα με τη φλυαρία μου… 🙂
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Ακριβως τα ιδια εχω και εγω οπως εσυ πριν μεινεις εκυος ευχομαι ολα να πανε καλα και να εχω μπεμπακι και εγω συντομα να το χερεσαι
Ακριβως αυτα οου ειπες πριν μεινεις εχω εγω τωρα θελω να πιστευω οτι ολα καλα θα πανε καινθα εχω και εγω μπεμπακι συντομα να χερεσαι το δικο σου
ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ΕΓΩ ΕΙΑΜΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΑΝΧΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΠΟΓΟΥΤΕΥΜΕΝΗ .ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΑΔΙΑΘΤΗΣΑ ΚΑΙ ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙ .ΝΑ ΕΙΣΑΑΙΠΑΝΤΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ
>ΜΠΡΑΒΟ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ!!!!!!ΚΙ ΕΜΕΝΑ Ο ΔΕΥΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ 24/10/10 ΚΙ ΕΓΩ ΓΕΝΝΗΣΑ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΠΕΙΔΗ ΗΤΑΝ ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΗΑΝ ΠΟΛΥ ΕΥΚΟΛΗ ΓΕΝΝΑ!!!!!!!ΜΟΛΙΣ ΜΠΗΚΑ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΟ ΒΓΗΚΑ!!!!!!ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟΥΛΗ ΣΟΥ!!!!!!
ΣΤΕΛΛΑ
>Πολύ ωραία ιστορία και πολύ όμορφα γραμμένη!
Να σου ζήσει το μωράκι!
Εγώ δεν είμαι ακόμη μανούλα αλλά είμαι ήδη πολύ αγχωμένη για το αν και πότε θα μείνω έγκυος, αν θα πάνε όλα καλά, πως θα είναι, αν μπορώ να προσφέρω όσα θέλω σε αυτή τη χώρα που μόνο κράτος δεν είναι και ένα σωρό άλλα... προσπαθώ να σκέφτομαι θετικά αλλά δυσκολεύομαι πολύ δυστυχώς...