Γιατί δεν κατάφερα να θηλάσω;
Ο θηλασμός είναι δικαίωμα όλων των γυναικών, αλλά δυστυχώς «προνόμιο» μερικών. Kάποιες από μας έχουμε βρεθει σε ένα κρεβατι μαιευτηρίου, ώρες μετά την ΠΙΟ κοσμογονική αλλαγή στην ζωή μας… Πονεμένες, ταλαιπωρημένες και ανήμπορες να θηλάσουμε με σωστό τρόπο ένα βρεφάκι ωρών που ουρλιάζει πεινασμένο… Και εκεί μας δίνουν το τελειωτικά χτύπηματα: ένα βλέμμα περιφρόνησης, μια απαίσια ψευδοθηλή (η δική μου ειχε κενό 5 εκατοστά από την επίπεδη δική μου και η πλαστικούρα σκέπαζε όλη την άλω) ή το πολύ-πολύ ένα θήλαστρο τεχνολογίας του παππού μου. Αποτέλεσμα; Άγχος, κλάμα, υστερία και εν τέλει ένα βρεφάκι που καταφτάνει από τον θάλαμο βασανιστηρίων (νεογνών) με μουστάκι γάλακτος από τη φόρμουλα !
Και επειδή στα μυαλά όλων μας, η ιδεατή πρώτη εικόνα της μητρότητας αποτυπώνεται με μια ήρεμη, τρισευτυχισμένη μητέρα που θηλάζει το ήρεμο, κουρνιασμένο βρεφάκι της πλέοντας (αμφότεροι) σε πελάγη ευτυχίας και όχι μια υστεριασμένη, απελπισμένη μάνα συνδεδεμένη με άπειρα gadgetάκια-σωληνάκια και ανήμπορη θα θρέψει το παιδί της με το ίδιο της το γάλα που αρνιόταν πεισματικά να κατέβει κι ας της στρίβανε το βυζι 5 ζευγάρια χέρια επι 3 μέρες… Εγώ λοιπόν καταθέτω ευθαρσώς ότι την 3η μέρα άκαρπων προσπαθειών ζήτησα διακοπή του αποκλειστικού θηλασμού και παρακάλεσα να μου φέρουν γάλα να ταΐσω το παιδί μου. Και όταν αυτό άρπαξε την θηλή του Frisolac, ήπιε σαν να μην είχε αύριο και στην συνέχεια αποκοιμήθηκε ευτυχισμένο και κουρνιασμένο στον κόρφο μου. Τότε και μόνο τότε ένιωσα και γω ευτυχισμένη κι ας μην ήταν το δικό μου γάλα.
Και το παράπονο μου θα παραμείνει: Γιατί μερικές και όχι όλες;;
Γιατί ενώ ενημερώθηκα όσο δεν παίρνει, σε μένα δεν έκατσε η καλή μαία, ο βοηθητικός και επεξηγηματικός γιατρός, το καλό νοσοκομειακό προσωπικό;; Μήπως δεν πλήρωσα αρκετά;; Μήπως δεν έπρεπε να πληρώσω καθόλου;;
Μήπως δεν είμαι καλή μάνα;; (ερώτημα που με ταλάνισε επί μήνες)
Σίγουρα δεν έχω εμπειρία πως είναι να θηλάζεις ένα παιδί, ίσως να μην έχω και ποτέ. Αλλά ξέρω σίγουρα ότι ακόμη και κρατώντας το «κρύο», άψυχο μπιμπερό και όχι το ζεστό μαμίσιο και άδειο στήθος μου, δίνω στο παιδί μου τροφή που χρειάζεται και μαζί όλη μου την αγάπη και τη λατρεία.
Αν κάνω 2ο παιδάκι θα εξοπλιστώ ψυχικά καλύτερα, θα ζητήσω την βοήθεια εξειδικευμένων ανθρώπων και θα κάνω τα πάντα για να μπορέσω κι εγώ να νιώσω το απόλυτο αυτό συναίσθημα, αλλά ακόμη κι αν δεν τα καταφέρω (και πάλι)…. ΔΕΝ θα επιτρέψω σε κανένα να αμφισβητήσει τη αξία μου, ως μάνα και να με «καταδικάσει» στο πυρ το εξώτερο.
Τα είπα, ξαλάφρωσα και… αμαρτίαν ουκ έχω.
Ευχαριστώ που με «ακούσατε»
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Καλησπέρα! Ειμαι Κι εγω μαμα δω και 10 ημέρες.. Πάλεψα πολύ για να καταφέρω να μείνω έγκυος και τωρα που ηρθε στον κόσμο το μικρό μου θαυματάκι, εγω κλαίω μέρα νυχτα γιατί νοιωθω απαίσια που δεν εχω καταφερει να χαρίσω στο μωρό μου υγεια..αντισώματα.... Γέννησα σε ιδιωτική κλινική, με ενημέρωση μηδέν απο τις μαίες και βοηθεια ελάχιστη. Ζήτησα το μωρο μου μολις γεννήθηκε και το εβαλα ατο στήθος..δεν ειχα ιδεα ποσο δυσκολο θα ηταν το θεμα του θηλασμού..η πριγκιπισσα μου απο το πρωτο δευτερόλεπτο γκρίνιαζε και μου έσπρωχνε το στήθος..δεν ειχα γαλα ουτε σταγόνα τις τρεις πρώτες ημερες, εβαζα το μωρο μου να θηλάσει κι εκείνο εκνευρίζονταν τοσο πολυ απο το αδειο στήθος μου και τις θηλές μου που μαλάκωναν και δε μπορούσε να τις πιασει που δεν ηρεμούσε για ωρες...αναπόφευκτα ήπιε "ξένο" γαλα.. Τωρα ειναι 10 ημερών.. Δεν εχω καταφερει να τη θηλάζω σωστα.. Με το θηλαστρο βγάζω με πολυ κόπο περιπου 10 γρ. Και σημερα συνειδητοποίησα οτι και αυτά τα 10 γρ. Κόβονται.. Ειμαι ενα ράκος.. Σιγουρα κατι δεν εκανα σωστα.. Εχω απίστευτες ενοχές που δεν τα εχω καταφερει...ελπιζω να πανε ολα καλά με την τοσοδουλα μου και το οτι δεν ήπιε σχεδον καθολου μητρικό γάλα να μην εχει επιπτώσεις στην υγεια της.. Θα τρελαθω αν θα παθει κατι......
Αν κάτι πρέπει ν΄ακούμε περισσότερο από ιατρούς,μαίες,και γιαγιοθείες αυτή είναι η διφωνία της ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ λογικής κι ενστικτου. Η μικρή μας άργησε να έρθει,γεννήθηκε τελικά με καισαρική τομή,και όπως μου είπε μία παιδίατρος/νεογνολόγος του νοσοκομείου,σε τέτοια περίπτωση το γάλα μπορεί να πάρει και πάνω από 9 μέρες να έρθει. "Να της δίνεις στήθος ακόμη κι αν δεν έχεις γάλα." Το έκανα παρ΄όλο που δεν είχα σταγόνα.Παρ΄όλο που οι πλείστες μαίες μου είπαν πως δεν θα θήλαζα ποτέ. Παρ΄όλο που η μαμά μου μέσα στην αγωνία της για την εγγόνα,απαιτούσε να της δώσω "ξένο" μήπως και πάθει τίποτα το μωρό. Και τη 10η μέρα,είχα επιτέλους γάλα,όπως ακριβώς μου είχε πει η συγκεκριμένη παιδίατρος/νεογνολόγος. Βάζοντας τη να θηλάσει -ακόμη και χωρίς γάλα- βοηθήθηκαν οι θηλές να ετοιμαστούν για τον πραγματικό θηλασμό ώστε να μη χρειαστούν πλαστικά υποκατάστατα. Αυτό που δεν καταλαβαίνω όμως είναι η περιφρόνηση που περιγράφεις. Δεν ξέρω αν είναι πραγματικότητα ή απλώς τα δικά σου συναισθήματα που τα βλέπεις αντικατοπτρισμένα στους άλλους. Ούτως ή άλλως,εσύ και ο σύντροφος σου αποφασίζετε για το παιδί σας,οι άλλοι δικαιούνται να εκφράσουν τη γνώμη τους μα τίποτα περισσότερο. Κι όσο ένα μωρό είναι υγειές,νιώθει ασφάλεια και αγάπη,τότε σίγουρα έχουμε κάνει τις σωστές επιλογές. :)