Οι υπερβολικοί.
Από τότε που έγινα μαμά, σκέφτομαι συχνά το πόσο σύνθετη έκανε ο άνθρωπος τη ζωή του. Από τη μια, μου φαντάζει ειδυλλιακό το να επιστρέψουμε στις ρίζες, ώρες ώρες σκέφτομαι ότι μπορεί κανείς τελικά να ζήσει χωρίς συσκευές, λούσα, παιχνίδια και αυτοκίνητο. Μετά, όμως, συνειδητοποιώ ότι ακόμα και αυτή η υλική εξέλιξη του ανθρώπου είναι… εξέλιξη. Πώς η καμηλοπάρδαλη απέκτησε μέσα στα χρόνια μακρύτερο λαιμό για να τρέφεται ευκολότερα λόγω φυσικής εξέλιξης; Έτσι και ο άνθρωπος: αφού έστρωσε ανάστημα, τελειοποίησε χέρια και πόδια (λέμε τώρα), ακόνισε μυαλό (ναι; χεχε), άρχισε να… χτίζει το περιβάλλον του.
Όσο δελεαστικό και να μου φαίνεται το να αποκόψω το παιδί μου απ’ όλα τα κακά του κόσμου, δεν μπορώ να παραβλέψω το ότι το τεχνητό περιβάλλον μας εξελίσσεται μαζί μας. Ακόμα και αν εσύ και εγώ θεωρούμε πολλά από τα νέα κόλπα περιττά, μπορούμε να σταματήσουμε την ακόρεστη ανάγκη για συνεχή εξέλιξη;
Η δικιά μου γενιά (το ’83 γεννήθηκα, για να μην το ψάχνετε) έπαθε μανία με την τηλεόραση και τα ιδιωτικά κανάλια, τα γαριδάκια, τα Goody’s και το Game Boy. Αντίστοιχα, τα σημερινά παιδιά του Δημοτικού έπαιζαν τους υπολογιστές, τα κινητά και το internet στα δάχτυλα πριν ακόμα βγάλουν την πάνα. Η δε γενιά της Αθηνάς… άστα. Η Αθηνά θα με βλέπει με στραβό μάτι, όπως έβλεπα εγώ τη μαμά μου που δεν μπορούσε να καταλάβει για καιρό πώς ακριβώς λειτουργεί το Facebook.
Άρα όσο και να επιθυμώ να προστατεύσω τη μικρή μου από όλα αυτά (ακτινοβολίες, εθισμούς και τόσα άλλα), άλλο τόσο κινδυνεύω να την αποκλείσω από τις συνήθειες της γενιάς της. Ωραία θα ήταν να την μεγαλώσω σε μια φάρμα με τα ζωάκια μας και να κάνουμε μάθημα στο σπίτι, ΑΛΛΑ τι πιθανότητες έχει το μικρό μου να συνεννοηθεί με τους υπόλοιπους μεγαλώνοντας;
Όπως καταλαβαίνετε, ένα κουλουβάχατο το παθαίνω η μάνα.
Έτσι επιλέγω την χρυσή τομή. Κανόνες «σωστής» γονεικότητας δεν υπάρχουν. Αν υπήρχαν, όλοι θα μεγαλώναμε «σωστά» τα παιδιά μας. Επειδή όσο διαβάζω, τόσο μπερδεύομαι, επιλέγω την περιβόητη χρυσή τομή. Με μέτρο το ένα, με μέτρο το άλλο. Όσο μπορώ να το κοντρολάρω. Πώς να αποκλείσω από το παιδί μου το να κάνει ότι γράφει στο πληκτρολόγιο; Αφού όλοι γύρω της με ένα πληκτρολόγιο είναι. Από την άλλη, αυτό δεν σημαίνει ότι την αφήνω να λιώνει με ένα πληκτρολόγιο στα χέρια. Όχι, με τουβλάκια και κουκλάκια παίζει. Ούτε ότι δεν θα την πάω μια εκδρομή στην εξοχή να πιάσει λουλούδια και να τα μυρίσει.
Δεν αντέχω τις υπερβολές, δεν μου πάνε καθόλου. «Γιατί τα καθηλώνετε τα παιδιά σας μπροστά στην τηλεόραση;» μου έγραψε πριν λίγη ώρα ένας ανώνυμος αναγνώστης στο κείμενο για το νέο κανάλι της Disney. Έγραψα εγώ, κυρία μου, ότι καθηλώνω το παιδί μου στην τηλεόραση; Όχι. Όπως δεν ισχυρίστηκα ποτέ, ότι η Αθηνά δεν έχει δει ποτέ τηλεόραση. Γενικά στο σπίτι μας δεν βλέπουμε τηλεόραση. Μερικές από τις φορές που βλέπουμε, όμως, τυχαίνει να δει και η Αθηνά για κανένα 5λεπτο. Μετά απλά αποχωρεί από μόνη της, γιατί για κάποιο λόγο (εξέλιξη;) δεν την ενδιαφέρει. Ναι, θα ήθελα να μην έχει δει τηλεόραση για ούτε ένα δευτερόλεπτο. Όμως τη στιγμή που ακόμα και εμείς οι αντι-τηλεορασικοί βλέπουμε πού και πού, είναι λογικό και επόμενο να δει και αυτή. Αυτό απέχει έτη φωτός από το «καθηλώνω μπροστά στην τηλεόραση».
Το ίδιο θα μου πει και κάποιος που θα με δει να δίνω παγωτό, μία από τις σπανιότατες φορές, στο παιδί μου. «Καλά, της δίνεις ΓΛΥΚΑ; Θα έχει πρόβλημα μεγαλώνοντας» Το της δίνω μια φορά στις τόσες από το της δίνω κάθε μέρα και θα παχύνει επίσης έχουν μεγάλη απόσταση. Και άντε να εξηγείς ότι μέχρι και η παιδίατρος έδωσε το πράσινο φως για λίγο παγωτό βανίλια μια στις τόσες.
Ποτέ μου δεν αισθανόμουν βολικά απέναντι σε γονείς που κρίνουν τους άλλους γονείς για τον τρόπο που επιλέγουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Όσο μεγαλώνει η μικρή, βάζω νερό στο κρασί μου και συνειδητοποιώ ότι οι περισσότεροι το κάνουν καλοπροαίρετα.
Όμως αυτοί που φέρνουν την συντέλεια του κόσμου, πραγματικά εξακολουθούν και με τρελαίνουν…. Όχι τίποτα, αλλά συνήθως είναι τόσο επίμονοι που οποιαδήποτε κουβέντα μαζί τους οδηγεί στο απόλυτο κενό…
>ΜΑ ΚΙ ΕΜΕΝΑ ΒΛΕΠΕΙ ΜΙΜΙΚΑ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΦΑΝΑΤΙΚΑ ΒΛΕΠΕΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΠΛΕΟΝ...ΑΠΛΑ ΚΟΨΑΜΕ ΤΑ ΜΠΕΜΠΕ ΛΙΛΙ ΚΙ ΑΥΤΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΗΤΑΝ ΠΛΕΟΝ ΣΑΝ ΖΑΒΛΑΚΩΜΕΝΟ ΜΕ ΤΙΣ ΩΡΕΣ...ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΚΡΙΝΩ ΓΙΑΤΙ ΚΙ ΕΓΩ ΜΕΓΑΛΩΣΑ Σ ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΑΝΟΙΧΤΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΑ 3 ΜΟΥ ΑΔΕΡΦΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΓΙΝΑΜΕ ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ...ΑΠΛΑ ΟΠΩΣ ΛΕΣ ΟΤΑΝ ΕΛΕΓΕ Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΜΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΝΑΜΕ ΑΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ....ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ...Η ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ ΤΩΝ ΣΠΙΤΙΩΝ ΜΑΣ...ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ??ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΑ ΒΟΥΝΑ???Ε ΗΜΑΡΤΟΝ...ΟΧΙ ΠΙΑ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΥΠΕΡΒΟΛΗ...ΦΑΝΗ
>Εμενα ο γιος μου ειναι 4 ετων. Απο τα 2 του εβλεπε dvd και τωρα πια βλεπει nickelodeon και παιζει παιχνιδια στον υπολογιστη (friv.com) και βαζει και βιντεακια στο youtube με παιδικα.
Ξεκινησα να το κανω αυτο για την βολεψη μου κι εκανα διαφορα πραγματα στο σπιτι ή για τον εαυτο μου μεσα στο σπιτι (beaute κλπ). (σ.σ. μια μαμα που μενει στο σπιτι με ενα παιδι και δεν δουλευει, μεχρι αυτο το παιδι να παει σε παιδικο σταθμο, χρειαζεται λιγο χρονο για τον εαυτο της καθε μερα. αυτο πιστευω εγω προσωπικα για να διατηρουνται οι ισορροπιες)
Τωρα πια βλεπει αρκετη εως πολυ τηλεοραση και παιζει κ στο πισι. Καθε μερα. Και δεν εχω τυψεις. Ουτε ενοχες. Το μονο που του λεω ειναι να μην καθεται πολυ κοντα. Μολις πω να κλεισει η τηλεοραση, κλεινει.
Τον αφηνω γιατι δεν παμε καθε μερα στις κουνιες και δεν βγαινουμε καθε μερα εξω. Οπως εγω ας πουμε που γεννημενη το 80 δεν με ενδιεφερε η τηλεοραση αλλα οι χωματοδρομοι, το κυνηγητο, το κρυφτο και το κουτσο. Και η bibibo μου!
Το παιδακι μου ζει μεσα στην τεχνολογια και συμβαδιζει με αυτην θελω δε θελω.
Δεν αντεχω να ακουω να λενε "να μην βλεπει τηλεοραση, να μην παιζει στο πισι να μη μιλαει στο τηλεφωνο"¨....παμε καλα??? Η ακτινοβολια βρισκεται παντου, οχι μονο στην τιβι που εχω σπιτι μου. δεν ζουμε σε σπηλιες, μπορουμε να τα προστατεψουμε αλλα με μετρο...
Θα κακομαθω το μικρο μου οσο θελω, αλλα κι αυτο με μετρο.
Ας μην ειμαστε υπερβολικοι και οπισθοδρομικοι, απο ολα πρπει να βλεπουν και να κανουν τα παιδακια. Σκεψου τι απωθημενα τους μενουν, αν δεν παρουν μια γευση απο τα πραγματα της εποχης μας.
μιμικα