Τα διδυμάκια μου και οι προσευχές μου!

Εχω διαβασει σχεδον ολες τις ιστοριες το πως εχει φερει η καθε μια το παιδι της στην ζωη, ετσι ειπα και εγω να σας γραψω την δικια μου ιστορια. Με τον αντρα μου ημασταν αρραβωνιασμενοι 2 χρονια και επειδη θελαμε να παρουμε ενα δανειο, ειπαμε να κανουμε εναν πολιτικο.

Να σας πω οτι μεχρι τοτε δεν ειχαμε προβλημα πουθενα με τα πεθερικα και με την πεθερα μεχρι και για ποτο πηγαιναμε μαζι. Κανουμε το γαμο, ημαστε ολοι πολλοι ευτυχισμενοι. Τις ημερες του πολιτικου, τα ποδια μου ηταν τοσο πρησμενα, λες και θα εσκαγαν! Που να ξερω οτι ειμαι εγκυος… Ολοι λεγαμε μογο κουρασης.

Ολα ηταν μια χαρα ο γαμος εγεινε 29 Μαιου 2008 και 11 ιουνιου μαθαινω οτι ειμαι εγκυος….!!! Χαρα μας μεγαλη μολις το μαθαμε, μονο η μανα δεν το χωνεψε αμεσως, επειδη ημουν και 20 χρονων. Ελεγε οτι ειμαι μικρη. Μεχρι τοτε δεν ξεραμε οτι ειχα δυο σπορακια….

Ολα καλα, ολοι χαρουμενοι, μεχρι που μετα απο 10 μερες σκαει η βομβα… πιανει η πεθερα μου τον αντρα μου και του λεει οτι το παιδι δεν ειναι δικο του και οτι αν δεν κανουμε τεστ dna δεν προκειται να γραψει το σπιτι στον ιδιο της το γιο. Τελος παντων, ολα αυτα εγιναν στην γιορτη του αντρα μου… Ποιος να το ξερε οτι μια μανα θα πικραινε τοσο πολυ το παιδι της μια μερα χαρας…

Ερχεται ο αντρας εκεινη την μερα, με παιρνει, δεν μιλαγε και μου λεει «Θελω να με πας στο νοσοκομειο, με ποναει η καρδια μου» Με τα χιλια ζορια τον πειθω και μου λεει τι εγινε. Εγω να κλαιω, να μου φωναζει μην παθει τιποτα το παιδι σταματα. Μου λεει οτι δεν την πιστευει ξερει οτι ειναι δικο του. Εκεινη την μερα με επαιρνε τηλεφωνο η πεθερα να μου πει να τον χαιρομαστε σαν να μην τρεχει τιποτα εγω δεν το σηκωνα.

Και παιρνει τον αντρουλη μου και του λεει «Η Αρτεμη γιατι δεν το σηκωνει;» και της λεει οτι μου τα ειπε ολα και δεν θα σου ξανα μιλησει και του το κλεινει αυτη στα μουτρα. Εμεις μεναμε με τους γονεις μου επειδη λεγαμε ενα μηνα το πολυ μεχρι να παμε σπιτι μας, αυτο που θα μας εγραφε. Δεν λεμε πουθενα τιποτα εκει αρχιζει ο Γολγοθας μου.

Οι δικοι μου με εβλεπαν να κλαιω και να μην τους λεω τι εχω, τα νευρα μου ειχαν χτυπησει κοκκινο. Με τα χιλια ζορια τους λεω τι εγινε, ο πατερας μου ηθελε να κανει μηνυση και του λεω αστο μην κανεις τιποτα και στεναχωρεθει και αλλο ο αντρας μου.

Μετα απο λιγες μερες αρχιζουν οι εμετοι και να χανω κιλα. Μαθαινουμε οτι τελικα τα παιδια ειναι 2, αλλα εκεινη την ημερα φαινοταν μια σκια και ελεγαν μην ειναι και 3… Ξεκιναω και παω σε μια αλλη γιατρο με καλυτερο υπερηχο, παλι καλα εκει μας λεμε οτι ειναι δυο.

Ο αντρας μου ηταν η μονη μερα που δεν ηταν μαζι μου αμεσως τον παιρνω τηλεφωνο, πολλη χαρα…. Ημασταν ευτυχισμενοι παρολα οσα ειχαν γινει. Ολο αυτο το διαστημα να μην σταματαει η πεθερα μου να λεει οσα ελεγε να εχει πει σε ολους οτι τα παιδια ειναι αλλουνου.

Την μερα που εμαθα οτι ειχα 2 σπορακια (ετσι της λεω ακομα και τωρα της πριγκιπισες μου) ειχα αργησει να παω σπιτι. Με παιρνει η μανα μου να δει αν ειναι ολα καλα και της λεω «Ειμαστε ολοι καλα» με την εννοια οτι και τα μωρα και μου λεει «Τι λες, τι ολοι, στον γιατρο δεν εισαι;» και τις λεω ναι αλλα οχι μονη μου και τις λεω οτι εχω 2 μωρακια, εγκεφαλικο…

O πατερας μου πεταγε, εκανε σαν τρελος απο την χαρα του. Εκεινη την μερα λεω αν με παρει η πεθερα μου θα της μιλησω λογω της τοση χαρας που ειχα αλλα σιγα μην εριχνε τα μουτρα της.

Οσο περναγε ο καιρος, αντι να παιρνω κιλα εχανα. Η γιατρος μου φωναζε να τρωω, εγω δεν μπορουσα καθολου μονο που σκεφτομουν φαγητο εκανα εμετο. Περναγε ο καιρος, νοικιασαμε σπιτι, γιατι δεν θα χωραγαμε ολοι στους γονεις μου.

Στον 6 μηνα αρχισαν και παλι τα προβληματα, δεν ειχα πολυ αμνιακο υγρο και τα μωρα αρχιζαν να εχουν ενα προβλημα. Το παθαινουν πολλα διδυμα με ενα πλακουντα. Θα σας πω με λιγα λογια… επειδη τρεφονται με ενα πλακουντα, το ενα μωρο παιρνει πολυ αιμα και το αλλο λιγο και ετσι το ενα μπορει να πεθανει απο το πολυ αιμα και το αλλο επειδη δεν παιρνει. Συγνωμη που το γραφω ετσι ωμο, ετσι μου τα ειπαν και μενα.

Εκει το μονο που εκανα ειναι να προσευχομαι, η γιατρος μου να μου λεει να μην αγχώνομαι, δεν θα γινει τιποτα, θα το ξεπερασουν μονες τους, απλα εμεις να ξερουμε ανα πασα ωρα και στιγμη να ειμαστε ετοιμοι να παμε στο εξωτερικο για μια απλη επεμβαση για να ειμαστε και οι 3 καλα.

Στο κρεβατι ολη μερα μεχρι και στην τουαλετα με παρεα και σιγα σιγα. Τα μωρα μου ξεπερασαν το κινδυνο, ηταν ολα τελεια μονο που ειχε ανοιξει ο τραχηλος κα με το ζορι τον κραταγαμε λιγο κλειστο.

Ετσι και με ολα αυτα ημουν 7 μιση μηνων, Πρωτοχρονια και επρεπε να παω στον τοκογραφο να ακουσουμε τα παιδια. Εκει η μια κορη μου η μεγαλη (ετσι την λεμε) δεν ειχε πολλους παλμους,  η γιατρος μου ηταν Αραχοβα, την παιρνουν τηλεφωνο απο την κλινικη, της λενε τι γινεται και τους λεει «Στειλτε την σπιτι της να ξαπλωσει και να ερθει στις 10 η ωρα» Ηταν 7 το απογευμα.

Παω σπιτι μου, δεν ξαπλωσα, εκανα μπανιο να ειμαι ετοιμη και ντυθηκα και ξανα πηγα στην κλινικη. Εκει με περιμενε η γιατρος μου και πως ειχε ερθει;;; Με οτοστοπ, γιατι οι ταξιτζηδες ηταν ολοι μεθυσμενοι και την εφερε ενας φορτηγατζης.

Εκει με βαζουν παλι στον τοκογραφο και μου λεει οτι θα γεννησω εκεινη την ωρα. Παιρνω αμεσως τηλεφωνο την μανα μου να μου φερει τα πραγματα. Τους πηραμε ολους τηλεφωνο, 25 ατομα μαζευτηκαν εξω απο το χειρουργειο, ο ενας με τον αλλο μαζευτηκαν και ολοι ελεγαν να μην με βαλουν μεσα αν δεν με δουν….

Ετσι γεννησα και τα παιδια ηταν πολυ καλα. Το μονο που θυμαμαι οτι μου τα εβαλαν στην αγκαλια μου και ακομα απο την ναρκωση εκανα τον σταυρο μου πριν τα παρω αγκαλια, γιατι μου ειχε πει ο θειος μου ο παπας πριν μπω στο χειρουργειο να κανω τον σταυρο μου… Οι νοσοκομες λεγανε «Κανει τον σταυρο της που τα παιρνει αγκαλια«, δεν το πιστευαν…..

Τα μωρα μου ηταν τοσο καλα που ουτε θερμοκοιτιδα δεν μπηκαν! Ηταν 2500 κιλα η καθεμια και ηταν τα πρωτα διδυμα του 2009 στην Ελλαδα. Γεννηθηκαν 1-1-2009 (η πιο ευτυχισμενη μερα της ζωης μου μεχρι τωρα)!!!!!!!!!!!!!

Ετσι ημασταν ολοι καλα, η πεθερα μου μετανιωσε οσα ειχε πει, αλλα δεν το παραδεχτηκε ποτε…. Τωρα κανω λιγη υποχωριση για τον αντρα μου και την αφηνω να βλεπει τα παιδια αλλα μεσα μου παντα ποναω και κλαιω για τα λογια της…

Το μονο που με νοιαζει πλεον ειναι οι κορες μου, η ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ μου και η ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ μου να ειναι καλα…. ΕΙΝΑΙ ΟΛΗ ΜΟΥ Η ΖΩΗ…. Περναμε καλα ολη η οικογενεια και αφηνουμε με τον αντρα μου ολα τα παλια στο πισω μερος του μυαλου μας…..

Αυτη ηταν η δικια μου ιστορια, φαινεται μεγαλη και δεν εχω γραψει τα παντα υπαρχουν και αλλα πολλα αυτα ηταν τα πιο σημαντικα… ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΤΟ 3ο ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΗΡΕΜΑ…….

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com