Το θαυματάκι μου!

Η ιστορία της Νικολέττας

Ηρθε λοιπον και η δικια μου η ωρα να σας περιγραψω την δικη μου ιστορια τοκετου.

27/10/09 εκανα το τεστ εγκυμοσυνης και μου βγηκε θετικο… Εκλαιγα και γελουσα ταυτοχρονα γιατι -αν θελετε το πιστευετε- το αισθανομουν οτι ημουν εγκυος!

Η εγκυμοσυνη μου κυλησε παρα πολυ ομορφα, δεν ταλαιπωρηθηκα καθολου, αν και μεχρι τελευταια στιγμη εκανα εμετους απο τις καουρες που ειχα. ΠΗΤ ειχα 04/07/10 και απο τις 04/06/10 που μπηκα στο μηνα μου ημουν σε μια διαρκη εγρηγορση…. Η αγωνια μου ειχε χτυπησει κοκκινο, ηθελα τοσο πολυ να παρω το μωρο μου αγκαλια, μεσα μου ομως φοβουμουν πως θα μου σπασουν τα νερα, αν θα το καταλαβω και τα σχετικα που σκεφτομαστε ολες οι μανουλες….

Δεν ξερω ομως γιατι, αλλα κατα βαθος ηξερα πως δεν θα τα καταφερω και θα γεννησω με καισαρικη…

Μία εβδομαδα πριν την ΠΗΤ αρχισα να μην αισθανομαι τον μικρο οπως πριν…  Ολοι μου λεγανε οτι ειναι στο κεφαλι μου και οτι επειδη εχω αγωνια για αυτο νομιζω οτι δεν κουνιεται. Κατι ομως κατι μου ελεγε οτι ο μικρος ζοριζεται. Την Δευτερα 28/06/10 κανω καρδιοτοκογραφο και δειχνει οτι οι παλμοι του ηταν καλοι, αλλα εκανε μονο μια κινηση σε μια ωρα ειχα και συσπασεις οχι συχνες, διαστολη μηδεν και τραχηλος ψηλα, δεν υπηρχε λοιπον λογος να με κρατησουν….

Ο μικρος τις επομενες μερες συνεχισε να μην κανει πολλες κινησεις…. Την πεμπτη 01/07 παω λοιπον για βιοφυσικο προφιλ οπου εκει βλεπουν οτι ο μικρος ηταν τυλιγμενος με τον ομφαλιο λωρο και στο λαιμο και στον ωμο, για αυτο και δεν μπορουσε να κουνηθει, αλλα ουτε και να εμπεδωθει… Πηγα την ιδια μερα στο γιατρο μου και μου ειπε οτι και να πηγαιναμε για προκληση θα ηταν δυσκολο να βγει το μωρο φυσιολογικα, ετσι οπως ηταν τυλιγμενο, οποτε αποφασιζουμε καισαρικη την επομενη μερα 02/07/10. Δεν ξερω αν εκανα καλα ή οχι αλλα εκεινη την ωρα, αν και μου ηρθε ασχημα το γεγονος οτι δεν θα κανω φυσιολογικο τοκετο. Tο μονο που σκεφτομουν ηταν ο μικρος να ειναι καλα..

Eννοειται πως εκεινο το βραδυ δεν κοιμηθηκα καθολου… Σκεφτομουν τα παντα….

Το πρωι εκανα τις σχετικες ετοιμασιες και ξεκινησαμε.. Την ωρα που εβγαινα απο το σπιτι, σκεφτομουν πως οταν θα ξαναγυρισω θα εχω τον γιοκα μου αγκαλια και με πηραν τα κλαματα που θα ημασταν πλεον 3. Παμε στο μαιευτηριο και με βαζουν μεσα για να με ετοιμασουν. Κατα τις 10:30 ερχονται να με παρουν… Εννοειται πως εκλαιγα, ηθελα τοσο πολυ τον αντρουλη μου εκει και αυτος δεν θα ηταν… Τους χαιρετω ολους (γονεις, ξαδερφια, θειους, τους ειχα ολους κοντα μου) και με βαζουν μεσα για το χειρουργειο…

Ερχεται ο αναισθησιολογος και ο γιατρος μου, μου κανουν την επισκληριδιο και ειμαστε ετοιμοι πια για να ξεκινησει…. Ο αναισθησιολογος πανω απο το κεφαλι μου ολη την ωρα μου μιλουσε. Τον ακουω που μου λεει «Τωρα θα το βγαλουν» και στο καπακι τον ακουω να φωναζει «Σπρωξτε, θα πνιγει!» (βλεπετε ηταν τοσο τυλιγμενος που δεν μπορουσαν να τον βγαλουν)

Δεν προλαβα να σκεφτω τιποτα, ημουν και ζαλισμενη, αλλα θυμαμαι να τον ακουω να κλαιει και εκλαιγα και εγω μαζι του… Μου τον ακουμπησαν στην αγκαλια μου και σταματησε να κλαιει και εγω δεν μπορουσα να σταματησω να κλαιω, το μονο που εκανα ηταν να τον φωναζω «Αγαπη μου!«

Το αγορακι μου γεννηθηκε 11:25 και ηταν 3950κιλα και 54 εκ. Μετα απο 1 ωρα ειδα τον αντρα μου και εκλαιγε  μαζι μου…. Στην ολη διαδικασια το μονο που στεναχωρησε ηταν που δεν ηταν μαζι ο αντρας μου, αλλα ευχαριστω τον Θεο που μας βοηθησε και το παιδακι μου ειναι καλα!

Ειναι το θαυματακι μου και τον λατρευω!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com