Η πιο ευτυχισμένη μου στιγμή!

Η ιστορία της Ειρήνης

(Η Ειρήνη γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο)

Και εγω διαβασα τοσες πολλές ιστορίες, όλες ευτυχώς με αίσιο τέλος, αλλα σε όλες βουρκωνα, γιατι σκεφτόμουν και τις δικές μου στιγμές την ώρα που γεννούσα!

Για εμας πήγαν όλα καλα απο την αρχή μέχρι το τέλος! Ξεκινήσαμε προσπάθειες να μείνουμε (παντα στον πληθυντικό τα λεγαμε με τον αντρα μου!) έγκυος απο τον Αύγουστο του 2009, λιγο πριν την πρωτη επετειο του γαμου μας. Τον Δεκεμβριο λοιπον μένουμε έγκυος εντελώς κατα τύχη, γιατί ήταν ο χειρότερος μήνας επαφών, καθότι ήμασταν με την σειρά άρρωστοι και είχα και περιοδο εκεινο τον μήνα και θεωρήσαμε οτι πήγε στράφι!

Τελος πάντων, επειδή εγώ είχα στο μυαλό μου το «ποτε δεν ξερεις» με το που ειδα 2-3 μερες καθυστέρηση, κατευθείαν τεστ. Βγαίνει θετικό, το δείχνω στον αντρα μου (ο οποιος ασχετος επισης οπως εγω!) και στην αρχη νομιζε οτι δεν!!!

Το ανακοινώνουμε σε γονεις και όλοι αρχίζουν να σχεδιάζουν τι θα αγοράσει ο καθένας για το μωρο!! Αλλος καημός απο κει! Το καλό ειναι ότι σε όλη την εγκυμοσύνη δεν είχα κανένα πρόβλημα! Ουτε ζαλαδες, ουτε εμετους, ήταν η καλυτερη φάση της ζωής μου πραγματικά!

Έρχεται ο καιρός να κάνουμε την μεγάλη εξέταση που εκει φαινεται ξεκάθαρα το φυλο του μωρού. Εμεις είχαμε αποφασίσει να κρατηθούμε και να το δουμε οταν γεννηθει, οποτε όταν μας ρώτησε η γιατρός που εκανε την εξεταση αν θελουμε να μαθουμε, κατι δεν καταλαβε καλα μαλλον και εκει που είμαστε άνετοι και κοιταμε το μωρο μας λέει «Α ωραιοτατα, είναι αγορι!» και καγκελο εμεις!!!

Πραγματικά συγκινήθηκα πολύ, αν και δεν με ενοιαζε, βουρκωσα λιγάκι αλλα κρατήθηκα…. και επιασα σφιχτά το χερι του αντρα μου. Ηξερα οτι δεν τον ενοιαζε οτι και να ηταν το παιδι,  αλλα ημουν σιγουρη οτι ξετρελάθηκε!!! Ο πρωτος απογονος του σογιού! Δεν υπηρχαν και αλλοι αντρες στο σοι βλεπεις!!

Με τα πολλά πέρναγε ο καιρος μια χαρα και εγω αρχισα να φουσκωνω στον 6ο μήνα. Μέχρι τοτε δεν ειχα παρει και κιλα, τα πηρα μετα μαζεμένα. Απαξ και πήρα μπρος ομως, η κοιλιά μου φουσκωσε και ο αντρας μου με φωναζε φουσκιτσα και μ’ αρεσε πολυ ομολογουμενως!Ειχα και μια πολυ καλή φιλη η οποια ηταν στο εξωτερικό και κάθε τόσο βγαζαμε φωτογραφία την κοιλιά μου και την στελναμε να την βλεπει!

Ηρθε και το καλοκαιράκι, οπου εκει πραγματικά δεν την παλευα! Πολλη ζεστη ρε παιδι μου!Ολη μερα με κλιματισμό και παλι να σκαω! Ο κακομοιρης ο αντρας μου κοιμοταν με πικεδενια κουβερτα ολο το καλοκαιρι!!! Και εγω να ιδρωνω……

Με τα πολλά ηρθε ο καιρος μας, μπηκαμε στον μηνα μας αρχες Αυγουστου, αλλα ο μικρός δεν ήθελε να κατεβει! Ειχε γυρισει με το κεφαλι προς τα κατω, αλλα ηταν ψηλά πολυ.

Δευτερα παω για τελευταια εξεταση στην γιατρό μου και μου λεει αυτος ετσι οπως πάει δεν προκειται να κατεβει ουτε μεχρι την Παρασκευή που μου ειχε δωσει διορια!

«Την Τεταρτη το βραδυ» μου λεει «ερχεσαι στην κλινική να ξεκινησουμε σιγά σιγά πρόκληση ετσι ώστε να τελειωσουμε το πρωι!«

Αντε καλά, λεω, ενημερώνω την οικογενεια μου που ηταν και μακρια να κανονισουν να ξεκινησουν την Τεταρτη να ερθουν. Τετάρτη πρωι σηκωνεται ο συζυγος για δουλεια, τον χαιρετάω και την ξαναπέφτω για υπνο και αισθάνομαι ένα τραβηγματακι πολυ ελαφρυ,  ισα που το ενιωσα!

Προσπαθώ να κοιμηθώ με πιανει κατουρημα…. παω τουαλέτα κατουράω και μετα ξεκινανε κατι νερα να τρεχουν!! Και σκεφτομαι «Τωρα τι γινεται; Κατουριεμαι κι αλλο και δεν μπορω να κρατηθω;» Συνεχιζουν αυτα καθε τοσο να τρεχουν…..

Φωναζω την μαμα μου (ηταν stand by στο διπλα δωματιο!!)

«Πως είναι οταν σπανε τα νερα; Τρεχουν μια φορα με την μια ή σιγα σιγα;«

«Δεν ξερω» μου λεει!!

Με υποχρεωσες, λεω, και εσυ!! Παιρνω την γυναικολογο, της λεω, μου λεει «Μην αγχωνεσαι,  ετοιμασου σιγα σιγα, κανε το μπανιο σου, πανε στην κλινική και ερχομαι και εγω«

Παιρνω τον αντρα μου, του λεω «Εεεεε σπασανε τα νερα, γενναμε«, μου λεει «Πλακα μου κανεις! Ερχομαι!!!» Εκει με πιανει ενα τρεμουλο και μιλαω με το μωρο μου «Αποφασισες να βγεις εεεεε; Δεν ηθελες με το ζορι το βραδυ…«

Μεχρι να κανω μπανιο, να ντυθώ, ηρθε και ο αντρας μου που η δουλεια του ειναι μισή ωρα δρομος, πεταξε κυριολεκτικά το μωρο μου!!

Ε παμε στην κλινικη, κανουν τα δικά τους αυτοι εκει, με βαζουν στην αιθουσα τοκετού με την τηλεορασούλα μου, ολο πρωινές εκπομπές τετοια ωρα (9 το πρωι), ερχεται και η μαια και βλεπουμε ολοι τηλεοραση και περιμενουμε να ξεκινησει η διαστολή και ολα αυτα.

Καποια στιγμή με πηρε και λιγο ο υπνος, τόσο καλα περνούσα και το καλαβα γιατι με ακουσα να ροχαλίζω!!! Εμ 8 το πρωι δεν σηκωνομαι εγω απο οταν ξεκινησε η αδεια μου,  οποτε νυσταζα!

Καποια στιγμή αρχισαν κατι πονοι, φωναζουν τον αναισθησιολόγο για επισκληρίδιο, να ειναι καλα ο ανθρωπος, τιποτα δεν καταλαβα! Και το ειχα φοβο αυτο, ειχα ακουσει και τοσα!!!

Οποτε μετα εφυγαν οι πονοι και εμεινε μονο η πιεση, όπου εκει καναμε και τις βαθιες αναπνοες για να βοηθαμε το μωρο, οπως μου ειπε η μαια.

Καποια στιγμή λεει η μαια «Είμαστε στα 5 εκατοστά διαστολή» και λεει ο αντρας μου «Οκ βγαινω να ενημερωσω και ερχομαι«. Περναει κανα 20 λεπτα, εμεις χασκογελαγαμε με την Γιαννα (η μαια) και καποια στιγμή με κοιταει και μου λεει «Στα 9 η διαστολή!«

Και περιμενω εγω ποτε θα ερθει ο αντρας μου γιατι κοντευαμε!! Και της λεω «Οταν ερθει, ασε να του το πω εγω αποτομα να παθει σοκ να γελασουμε!!» Οπως και εγινε φυσικά!

Μετα αρχισαν οι πολλες πιεσεις και αναπνοες και σπρωξε και σπρωξε και μου εβαλαν και οξυγονο γιατι δεν επαιρνα καλα αναπνοη λεει και να σπρωχνω εγω που μου ελεγαν και να φουντωνω.. Καποια στιγμή λεει η μαια «Φαινονται τα μαλλακια του, ελα να δεις» λεει στον αντρα μου

«Οχι ευχαριστώ» της λεει «δεν θελω!«

«Μα ελα που θα το ξαναδεις;«

«Θα κανω κι αλλα παιδια, ασε στα επομενα!«

Ερχεται και η γιατρός μου και αρχιζουμε το σπρωξιμο και παταει και στην κοιλιά η μαια γιατι οταν σταματουσα το σπρωξιμο, αυτος ξανανεβαινε ψηλά (τελικά είχε τυλιχτεί με τον ομφαλιο λωρο)

Εκεί λοιπον που παταει στην κοιλιά, πονεσα (φυσιολογικά, όσο και αν μου ειχε πει θα σε πιεσω) και παταω μια τσιρίδα, τα είδε όλα ο δικός μου!! Τι εγινε, τι επαθε, αρχισε να ρωταει «Μην αγχωνεσαι, ετσι πρεπει» του λεει η γιατρός.

Στο δευτερο πατημα της κοιλιας και σπρωξιμο βγαινει και ο κουκλος μου!! Παταει τα κλαματα κατευθειαν και μου τον αφηνουν πανω μου. Με το που του μιλησα και τον χαιδεψα σταματησε αποτομα κλαμα και με κοιταζε…. περιττό να πω ότι απο την ωρα που βγηκε ετρεχε το κλαμα ποταμι… .και ειδικά οταν τον κρατησα για πρωτη φορά!

Τα συναισθήματα πραγματικά δεν περιγράφονται και το καταλαβαινουν ολες οι μαμαδες πιστευω, ειναι η απολυτη ευτυχια πραγματικά! Πιο γεματη δεν εχω νιωσει ποτε, ακομα και στις πιο ευτυχισμενες στιγμές μου! Εχω να το λεω οτι η πιο ευτυχισμενη στιγμή είναι αυτή που βγήκε ο μικρός μου!

Μετά οταν με ετοιμασανε να με πανε στο δωματιο μου, βγαινοντας απο την αιθουσα ηταν ολοι οι δικοι μου και δακρυσα και μονο που τους είδα (και τωρα δακρυζω! Αχ Παναγια μου!!) Λιγο μετά που πηγαμε στο δωμάτιο, μας τον εφεραν και τον κρατουσαμε αγκαλια και τον χαζευαμε! Κοιμοταν το μαναρι μου και ηταν τοσο γλυκο!

Τωρα ειναι 9 μηνων ο Γιαννης, ο κουκλος μου και πραγματικά περναω τους καλυτερους μηνες!!’ Ειναι ήσυχος ναζιάρης και πονηρός πολύ!! Τωρα που ερχεται το καλοκαιρακι και αρχισε να σηκωνεται στα ποδια του μου φαινεται θα τον κυνηγαμε!!! Δεν πειραζει ετσι πρεπει!! !Ελπιζω συντομα να του χαρισουμε και ενα αδελφάκι! Κριμα να ειναι μονος του!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com