Οι μέρες που ζήσαμε με τα τριδυμάκια μας στην μονάδα

Πρίν λίγους μήνες μοιράστηκα μαζί σας την ιστορία μου για το πώς έμεινα έγκυος και απέκτησα τα τριδυμάκια μου. Είχα δεσμευτεί τότε να επανέλθω, γράφοντας σας αυτή τη φορά τα της γέννας, τους πρώτους μήνες μέχρι να τα αγκαλιάσω και τον αποκλειστικό τους θηλασμό. Νομίζω ήρθε η ώρα με τη διαφορά ότι θα σταθώ και θα αναλύσω μόνο το κεφάλαιο ΜΕΝΝ.

Γέννησα στις 29/01/2013 ~ 30εβδομάδων και 2ημερών με επισκληρίδειο και καισαρική τομή τρία υγιή, πλην πρόωρα μωράκια. Τον Γιώργο μου 1550γρ, τη Σοφία Μαρία μου 1600γρ και τον Κωνσταντίνο μου μόλις 830γρ.

Πέρασα για πρώτη φορά τη πόρτα της μονάδας εντατικής νοσηλείας νεογνών οχτώ ώρες μετά το τοκετό.´Ημουν απόλυτα ενημερωμένη και προετοιμασμένη για τη προωρότητα. Γνώριζα ότι θα φύγω λίγες μέρες μετά τη γέννα, αφήνοντας τα μωρά μου στα χέρια των νεογνολόγων. Αυτό που δε μπορούσα να φανταστώ ήταν οι εικόνες που θα αντίκριζα…

Τρεις θάλαμοι. Πρώτος θάλαμος που συναντάς με τον αριθμό 3 είναι ο θάλαμος λίγο πριν την έξοδο. Με ελάχιστες έως καθόλου θερμοκοιτίδες, με πολλά κουνάκια/πυρεξάκια με μωρά έτοιμα να τα πάρεις επιτέλους αγκαλιά.

Θάλαμος δεύτερος. Μεσαίος θάλαμος με θερμοκοιτίδες, φιλοξενώντας μωρά που δεν διατρέχουν υψηλό κίνδυνο εκτός απο το απροόπτο μιας ενδονοσοκομειακής λοίμωξης.

Θάλαμος τρίτος με τον αριθμό ενα… Θάλαμος με θερμοκοιτίδες ανοιχτές και κλειστές. Μόνιτορ, καλώδια με κόκκινες ενδείξεις στα ποδαράκια των νεογνών, μάσκες οξυγόνου, μάσκες στα ματάκια μωρών που έχουν παρουσιάσει ίκτερο και λειτουργούν πάνω τους οι λάμπες, βελόνες σε φλεβίτσες χεριών/ποδιών ακόμη και σε κεφαλάκια και ήχοι… Ήχοι που προειδοποιούσαν το οτιδήποτε.Ενα ηλεκτρονικό επαναλαμβανόμενο ΜΠΙΠ.. ΜΠΙΠ….ΜΠΙΠΠΠΠΠΠΠ (αυτόν τον ήχο δε θα τον ξεχάσω ποτέ!)

Μέσα σε αυτό το θάλαμο γνώρισα για πρώτη φορά τα δικά μου αστέρια. Ο Γωγαλίνος μου έκλαιγε και σαν στάθηκα απο πάνω του και του μίλησα σώπασε. Το Σοφουλίνι μου έδειχνε ήρεμο και δυνατό μωρό. Ο ποκοπικος μου όμως φαινόταν ταλαιπωρημένος. Στο πρόσωπο του σχηματίζονταν μορφασμοί πόνου ή ισως να ‘ταν και ιδέα μου.

Αυτά που περιέγραψα παραπάνω ειναι οι εικόνες που βλέπω σήμερα στις φωτογραφίες εκείνης της περιόδου.Τότε δεν έβλεπα τίποτα από όλα αυτά, ή μάλλον για να το θέσω διαφορετικά φυσικά και έβλεπα αλλα λειτουργούσε μέσα μου ενα ένστικτο αυτοσυντήρησης. Να διατηρήσω τη ψυχραιμία μου και να δώσω κουράγιο στα μωρά μου και στον άντρα μου.Αν ηταν εκείνοι καλά,θα ήμουν κι εγω!Ρουφούσα την εικόνα τους χωρίς βελόνες και σωληνάκια.

Στόχος μου ήταν να παραμείνω δυνατή.Να μη με πάρει από κάτω και να επικεντρωθώ στο πως μπορούσα να βοηθήσω εγω η ίδια τη δουλειά των γιατρών. Και υπήρχε τρόπος. Να προσφέρω στα μωρά μου το αυτονόητο.. το γάλα μου.

Αντλήσεις με το διπλό ηλεκτρικο θηλαστρο για εξοικονόμηση χρόνου, αποστειρώσεις, διαχωρισμός του γάλακτος σε μεριδούλες αφού το κάθε μωρό έπινε άλλη ποσότητα απο το αδερφάκι του και διαδρομές. Απίστευτες καθημερινές διαδρομές ως το Παπαγεωργιου. Οι νεογνολόγοι, οι μαίες, μέχρι κι οι γαλακτοκόμοι με καλωσόριζαν ως τη χαρούμενη μαμά. Εμπαινα μέσα με ενα τεράστιο χαμόγελο, βιαστικά να φορέσω τη ποδιά μου,το σκουφάκι μου και τα γάντια μου προκειμένου να ανοίξω τα γυάλινα μικρα πορτάκια να τα αγγίξω. Να τους τραγουδήσω και να τους πω να κανουν λίγη ακόμη υπομονή.

Στο προθάλαμο γνωρίσαμε πολλα ζευγάρια, αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. «Πόσο ζυγίζετε σήμερα;» » Βγήκατε απο την υποστήριξη οξυγόνου;» «Πόσα ml φάγατε;;;» Η χαρα τους, χαρα σου. Και η λύπη σου, λύπη τους.

Έπειτα από 37 μέρες η μονάκριβη μας, ήρθε στο σπίτι.

Την επομένη ακολούθησε κι ο μεγάλος αδερφός.

Το μινιατουράκι ήρθε κοντά μας μετά από 71 μέρες νοσηλείας.

Σε λίγες μέρες γινόμαστε δυο χρονών. Ειναι τρία υγιή παιδιά που περπατάνε,φωνάζουν, γελούν και τίποτα πάνω τους δε θυμίζει προωρότητα ή τριδυμία. Είναι τρεις διαφορετικοί χαρακτήρες με αρχηγό στις σκανταλιές τον 830γρ γίγαντα μας!!!

Νιώθω ευλογημένη γι’ αυτά που έζησα μα πιο πολύ που έκλεισα πίσω μου τη πόρτα της ΜΕΝΝ χωρις καμία απώλεια (δυστυχώς το είδαμε κι αυτο)

Θελω να συγχαρώ δημόσια το προσωπικό του Παπαγεωργίου για το καθημερινό αγώνα που δίνει για όλα τα πρόωρα μωράκια.

Ευχαριστώ τη γλυκιά μου Πόπη που με προετοίμασε και με στήριξε ψυχολογικά όσο διάστημα νοσηλεύονταν τα μωρά μου. Το επίτευγμα του αποκλειστικού θηλασμού σε τρίδυμα το οφείλω κυρίως σε εκείνη.

Ευχαριστώ την οικογένειά μου που πάντα στέκεται δίπλα μου, μεχρι σημερα φύλακες άγγελοι κι έχουν αγαπήσει σα δικό τους παιδί τον άνθρωπο μου, τον άντρα μου, τον ήρωα μου..

Σ’ ευχαριστώ εσένα, αγάπη μου για αυτο που είσαι.Ενας τέλειος σύζυγος κι ένας υπέροχος πατέρας. Σ’ αγαπάμε πολύ!!!

Μαμά Ελίνα

Αυτοί είναι οι μαχητές μου. Πώς τους γνώρισα και πώς ειναι σημερα! Στη πρώτη ειναι ο Γιώργος, στη δεύτερη η Σοφια και στη τελευταία φωτό το μινιατουρακι μας, ο Κωνσταντίνος!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com