Το σημείο 0 της ζωής μου!

Το σημείο 0 της ζωής μου!

μαμά Αλέκα

Είμαι διακοπές και είπα να μοιραστώ κάτι μαζί σας. Έχω έρθει στο Βόλο, τόπο καταγωγής μου. Μόλις χτες κατάφερα να κάνω τη βόλτα που κάνω κάθε φορά όταν έρχομαι. Kαι συγκλονίστηκα για ακόμα μια φορά. Τόσες μυρωδιές μαζί, τόσες εικόνες, τόσες θύμησες απ’τα παλιά. Η μυρωδιά του φρεσκοκομμένου καφέ κατεβαίνοντας την Ιωλκού, το μεθυστικό άρωμα των νυχτολούλουδων στη Ρήγα Φεραίου. τα γιασεμιά που μοιάζουν μ’απλωμένα λευκά σεντόνια στις βεράντες των σπιτιών και που η μυρωδιά τους εξιτάρει όλες τις αισθήσεις σου, οι περαστικοί που περνώντας από δίπλα σου ψιθυρίζουν – διστακτικά πλέον!- «Καλημέρα!», οι παλιές φιλενάδες της μαμάς μου- αλλά πολύ παλιές όμως, αφού τη μαμά μου την έχω χάσει 11,5 χρόνια τώρα – που με βλέπουν στο δρόμο και μ’αναγνωρίζουν και μου εύχονται με την καρδιά τους «Καλώς ήρθατε κορίτσι μου!!!»

Κι ύστερα. η γειτονιά μου. Η κυρά-Μαίρη απέναντι, που δυστυχώς έχει μείνει μόνη χρόνια τώρα, που σηκώνεται 5 η ώρα το πρωί και πάει για μπάνιο (γιατί όπως λέει είναι το μόνο που κάνει καλό στ’αρθριτικά της..) κι από κάτω της, η κυρά Κατίνα που μοιάζει να την έχει ξεχάσει ο Θεός μα που είναι η πρώτη που όταν ερθουμε Βόλο και ανοίξουμε το παράθυρό μας, που θα μαζέψει όλες τις δυνάμεις της να βγει στο μπαλκόνι και να μας καλωσορίσει και που είναι πάντα εκείνη που θα δακρύσει αντικρύζοντας τα παιδιά μου. Και πιο περα, μια παλιά μου φίλη, που φέτος έγινε γιαγιά στα 40 της. Ναι, ναι, καλά ακούσατε!!!

Και τέλος… Το σπίτι μου. H βάση μου. το λιμάνι μου. Τ’αγαπώ αυτό το σπίτι. Eδώ μεγάλωσε η μαμά μου. στα έπιπλα υπάρχει ακόμα η μυρωδιά της στους τοίχους παιδικές και εφηβικές φωτογραφίες της. Σε κάθε γωνιά θαρρείς πως υπάρχει ακόμα η εικόνα της. Θυμάμαι τ’ανέμελα καλοκαίρια μας εδώ, τα παιχνίδια με τα κουζινικά και το λάστιχο στο πεζοδρόμιο με τις φίλες μου και τις μαμάδες μας να πίνουν καφέ στη βεράντα μας, χωμένες πίσω από το γιασεμί…κουτσομπολεύοντας, χαχανίζοντας, προσπαθώντας ν’αναπληρώσουν τα νέα της χρονιάς που εμείς ήμασταν Αθήνα. Κι ένα χαραγμένο χαμόγελο απέραντης ευχαρίστησης και χαράς στα πρόσωπα όλων μας όταν ανανεώναμε το ραντεβού μας για τ’απόγευμα, μικροί μεγάλοι.

Ναι. τον αγαπώ το Βόλο!!! Και τώρα τον αγαπούν και τα παιδιά μου. Γνωρίζω πλέον πως είναι το σημείο 0 της ζωής μου, εκεί όπου όλα ξεκινούν κι όλα τελειώνουν. Kαι τώρα απλά κάνω υπομονή. Mέχρι να ξανασυναντηθούν οι δρόμοι μας μ’αυτή την πόλη. Tο ξέρω ότι κάποτε θα γίνει. Ή τουλάχιστον το εύχομαι. Το ελπίζω.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com