Δάκρυα ψυχής…
Eίμαι μια ευτυχισμένη μαμά δύο υπέροχων παιδιών, μιας πεταλουδίτσας 4 χρονών και ενός μπόμπιρα 21 μηνών…
Tις τελευταίες εβδομάδες τα μάτια μου είναι συνέχεια δακρυσμένα και η ψυχή μου βαριά…
Mετά από μία αποβολή και μια παλίνδρομη κύηση, μεγάλη στενοχώρια, άγχος και τρέξιμο για διάφορες εξετάσεις, κοντά στα 32 μου χρόνια κατάφερα και έκανα τα παιδάκια μου με τη βοήθεια ενέσεων ηπαρίνης. Όλα τα αρνητικά συναισθήματα διαδέχτηκαν τα θετικά και η ζωή μου γέμισε πάλι φως!! Αφιερώθηκα λοιπόν τα τελευταία χρόνια στο μεγάλωμα των ζουζουνιών, στη δουλειά μου, δουλειές σπιτιού και συζυγικά καθήκοντα, τα ξέρετε οι πιο πολλές.
Το Φεβρουάριο μπήκα στα 37… Μετά το δεύτερο παιδί άρχισα να έχω την επιθυμία και για άλλο μωρό, αλλά επειδή έβλεπα τον άντρα μου διστακτικό, το άφηνα στο πίσω μέρος του μυαλού μου… Για να μη σας κουράσω με λεπτομέρειες -γιατί θα ήθελα τις εμπειρίες σας- τελικά μέσα στο Μάιο ανακάλυψα μετά από δύο εβδομάδες (γιατί έχω ακατάστατο κύκλο, ενώ κάτι μου έλεγε να κάνω το τεστ πιο νωρίς…) ότι είμαι έγκυος! Χάρηκα και αγχώθηκα μαζί, γιατί δεν είχα βάλει νωρίς την ένεση…
Τελικά μετά από ένα γολγοθά δέκα ημερών με υπερήχους και χοριακές ήταν παλίνδρομη κύηση… Δεν ακούσαμε ποτέ καρδιά και οι μετρήσεις ήταν μικρότερες του κανονικού… Την Παρασκευή 30/5 έκανα την 3η μου απόξεση… Δεν μπορώ να πιστέψω πώς ήρθε και έφυγε έτσι ξαφνικά… Το ήθελα πολύ αυτό το μωρό… Ο άντρας μου και οι γονείς μου κάνουν λες και δε συνέβη τίποτε… Πώς θα το διαχειριστώ όλο αυτό;ν Δεν ξέρω τι να κάνω… Παίρνω δύναμη από τα παιδιά μου αλλά υπάρχει μια ανοιχτή πληγή… Πώς θα κλείσει; Πώς είναι δυνατόν να συνέβη πάλι αφού υποτίθεται το πρόβλημα είχε βρεθεί και έκανα 2 υγιέστατα παιδιά;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Νιωθω το πονο σου και τη στεναχωρια σου.... δεν εισαι αχαριστη,ευχαριστεις το θεο γι'αυτο που εχεις αλλα ηθελες κι αλλο....δεν ειναι κακο αυτο....δεν ηρθε ομως...δεν πειραζει?φυσικα και πειραζει!!! εχω ενα κοριτσακι ευτυχως 2,5 χρονων αλλα εχασα το μπεμπη μου στις 36 εβδομαδες κυησης.εχω σοβαρο προβλημα υγειας αλλα εβαλα σε προταιρεοτητα τη κορη μου και τη συντροφια που ηθελα να εχει απο ενα αδερφακι και εκανα τα αδυνατα δυνατα για να κανω και 2ο παιδακι.η ταλαιπωρια που τραβηξα,απιστευτη,λουζομαι τις συνεπειες ακομα,αλλα δεν με πειραζει....ή μαλλον δεν θα με πειραζε αν ειχα και το μπεμπη μου στα χερια μου.κατα πασα πιθανοτητα δεν θα ξαναπροσπαθησω για αλλο,εμεινα με τη πικρα.....ΑΛΛΑ παντα σκεφτομαι τις γυναικες εκεινες που εχουν τραβηξει περισσοτερα απο μενα και ενα παιδακι δεν εχουν κρατησει αγκαλια.....αμαρτια ειναι ρε γαμωτο,να ταλαιπωριουνται ετσι και μην εχουν ενα γλυκο πλασματακι να τους δωσει ενα φιλι και να τους πει καληνυχτα. ειμαστε τυχερες και δεν πρεπει να το ξεχναμε. εδω ειναι η ιστορια μου,ελπιζω να σε βοηθησει να δεις τα θετικα στη ζωη σου. http://www.eimaimama.gr/2013/09/9-mines-meta-xoris-moro.html
ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΟΥ ΚΑΛΟ ΕΓΩ ΛΕΩ ΝΑ ΚΑΤΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ ΤΗ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΩΜΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ 2 ΣΟΥ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙΣ ΤΙΣ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ....ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΟΥΝ ΕΤΣΙ...ΓΙΑΤΙ ΝΟΙΩΘΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ....ΕΣΥ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΙΣΑΙ ΤΥΧΕΡΗ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΣΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΤΗΣΕΣ 2 ΠΑΙΔΑΚΙΑ, ΣΚΕΨΟΥ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΛΛΕΣ ΠΟΥ ΤΟ ΘΕΛΟΥΝ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ Ν ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΕΣΤΩ ΚΙ ΕΝΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ....
Μετά απο μία παλίνδρομη κύηση που έκανα να την ξεπεράσω 2 χρόνια, κατάφερα να έχω τον 5χρονο πρίγκιπα μου. Επι 2 χρόνια δεν έκανα τίποτα άλλο από το να κλαίω και να λέω γιατί. Στεναχωρούσα τους γύρω μου και ειδικα τον άντρα μου που ήταν δίπλα μου αναμμένο κερί. Μέχρι που αφέθηκα και έχω τώρα το παλληκαράκι μου! Είμαι 37 προσπαθούμε για 2τερο και δεν έχει έρθει ακόμα. Έχω όμως έστω κι ένα. Αυτό που εγώ θα σου πω είναι μην κάνεις το ίδιο λάθος με μένα. Αστο γρήγορα πίσω σου. Και μην ξεχνάς οτι υπάρχουν γυναίκες που δυστυχώς δεν έχουν καταφέρει να κάνουν ουτε ένα. Δεν έχουν ζήσει το θαύμα. Οπότε ας είμαστε ευγνώμων με αυτα που έχουμε. Να σου ζήσουν τα αγγελούδια σου!
Πιστεύω να ταρακουνήθηκες καλή μου από τις απαντήσεις και να συνήλθες.γιατι πραγματικά δεν θεωρώ τον λόγο τοσο σοβαρο ώστε να δημιουργειται τέτοια κακη ψυχολογια. να χαίρεσαι τα 2 παιδιάκια σου μεχρι τα βαθιά σου γεράματα και να έυχεσαι να είναι γερά. αυτό να λες "να ναι παντα γερά" γιατί εχω δει μανες να τα γεννουν να τα μεγαλώνουν και ξαφνικά ...............δεν θέλω ουτε να το σκεφτώ.γι΄αυτό σου λέω σκέψου θετικά...αρκέσου σ΄αυτά που σου δωσε ο Θεος και μην ζητάς περισσότερα.
'Εχεις 2 παιδάκια που σε βοηθάνε καθημερινά με τα χαμόγελα τους και μια υπέροχη οικογένεια να στηριχτείς και να πάρεις δύναμη....θα το ξεπεράσεις σύντομα γλυκιά μου! Δυστυχώς αδύναμα έμβρυα δεν μπορούν να εξελιχθούν...εμείς οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι για να αντέχουμε τόσα πολλά δεινά που αν το καλοσκεφτείς και ανοίξεις την καρδιά σου θα εντοπίσεις τόσες χαρές δίπλα σου που θα δυναμώσεις αρκετά για να πεις ..."θα ξαναπροσπαθήσω με την ευλογία της Παναγίας"... Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου και τον άντρα σου κάθε μέρα και περισσότερο!!!
Συμφωνώ με την Ελίνα. Εχεις 2 παιδάκια που απέκτησες με κόπο. Τι άλλο θές; Ο κόπος να τα μεγαλώσεις θα ειναι πολύ μεγαλύτερος. Αρκέσου στα 2 σου παιδιά. Αφοσιώσου σ΄αυτά. Θα πρεπε να μην μιλάς για Δάκρυα αλλά μόνο για ευλογία και χαρά. Αναλογίσου πόσες γυναίκες θα ηταν ευτυχισμένες ακόμα και με ένα παιδάκι και τι προσπάθειες κάνουν γι΄αυτό και σκέψου ότι πολλές φορές ουτε αυτό το ένα δεν καταφέρνουν να αποκτήσουν. Τι πρέπει να κάνουν εκείνες τότε; Λοιπόν προς τί τα δάκρυα και η θλίψη!!!!!!!!!!! το θεωρώ αμαρτια αυτό! Ο Θεός σε ευλόγησε δίνοντάς σου μια ευτυχισμένη οικογένεια. αυτό δεν είναι αρκετό για να ξυπνάς κάθε πρωί και να ευχεσαι να είσαι παντα καλά και δυνατή χαρούμενη για να μεγαλώνεις τα αγγελούδια σου; Aναλογίστικες σε τι κόσμο ζούμε; τι κόπο πρέπει να κάνουμε για να μεγαλώσουμε σωστά αυτά τα παιδιά που η φύση μας χάρισε; όλα τα παιδιά θέλουν δίπλα τους μια μητέρα χαρούμενη ετοιμη για θυσίες, οχι ενα προσωπο θλιμένο. η αντίληψή τους είναι τεράστια απο πολύ μικρή ηλικία.Ασε λοιπόν τα δάκρυα την θλίψη και αντικατεστησέ τα με χαρά και ενέργεια. Τα επιλέγουμε να τα φέρουμε στον κόσμο, κάτι που μας κάνει υπόλογες και υπεύθυνες απέναντί τους για όλη μας την ζωή.
Πολλές φορές οι άνθρωποι κάνουμε το λάθος και αντί να είμαστε ευτυχισμένοι με αυτά που έχουμε, είμαστε δυστυχισμένοι για αυτά που δεν έχουμε. Εχεις δύο παιδάκια, τον άντρα σου που σ'αγαπάει και απ' ό,τι βλέπω αναφέρεις και γονείς που σας πλαισιώνουν με αγάπη και εσάς και τα παιδιά σας. Το παν είναι να είστε καλά στην υγεία σας και να τα μεγαλώσετε και να σας έχουν δίπλα σας χαμογελαστούς και αγαπημένους. Ζήσε το τώρα, όπως είναι, την οικογένειά σου με τα καλά και τα στραβά της. Το αν θα έρθει τρίτο παιδί ή όχι είναι δευτερεύουσας σημασίας. Μπορεί να είχες ήδη τρία και να ένιωθες έτσι γιατί δεν έρχεται το τέταρτο. Νομίζω πως το πρόβλημα, αν και εντοπίστηκε σε σημάδεψε και θέλεις να το παλεύεις συνεχώς. Οι γονείς καλά κάνουν, κατά τη γνώμη μου και δεν το αναφέρουν. Η ζωή πάει μπροστά όχι πίσω. Σήκωσε το κεφάλι και χαμογέλα :)
Σωστή η Ελίνα. Και να συμπληρώσω οτι ίσως οι γονεις και ο άντρας σου κάνουν οτι δεν καταλαβαίνουν για καλό λόγο. Ισως για να μη στο θυμίζουν.
Συμφωνω απόλυτα με τις προλαλαλήσασες!!!! Εχεις ηδη 2 παιδάκια δοξα τον θεο υγιεστατα!! οτι εγινε, εγινε!!! μην το βαζεις κατω και προχωρα γιατι τα παιδακια σου σε χρειαζονται!! αλλωστε αυτα ειναι διπλα σου , ζουν κ αναπνεουν και μεγαλώνουν και δημιουργουν και περιμενουν τοσα απο σενα!!!!!! ΜΗΝ ΤΟ ΒΑΖΕΙΣ ΚΑΤΩ!
Ποσο σε νιωθω να ηξερες....... μετα την κορη μου εμεινα παλι εγκυος στους 6 μηνες ολα πηγαιναν καλα μεχρι τους 3 1/2 μηνες κ ξαφνικα εφυγε χωρις να νιωσω τιπ. χωρις να με πονεσει, χωρις ουτε μια σταλα αιμα. Το ενσικτο μου μετα απο 10 μερες με οδηγησε στον γιατρο κ εκει εμαθα πως το αγγελουδι μου ειχε φυγει για τους ουρανους. Δεν φανταζομουν ποτε πως θα μου συνεβη κατι τετοιο.....Εχουν περασει 22 χρονια απεκτησα αλλα δυο παιδια μα παντα λεω πως εχω κ αλλο ενα στον ουρανο να τα προστατευει...... Τωρα ομως ειμαι ποιο ησυχη δεν ειναι ποια μονο του εχει κοντα του την μανουλα μου..... Σου ευχομαι με ολη μου την καρδια να αποκτησεις το μωρακι που λαχταρας κ μην το βαζεις κατω για κανεναν λογο. Εγω εκανα το ονειρο μου πραγματικοτητα για τριτο παιδι, μετα απο 16 χρονια κ γεννηθηκε την ημερομηνια που ηταν να γεννησω το μωρακι εκεινο που εχασα κ ηρθε λιγο καιρο ενω εμαθα πως χανω την μανουλα μου, που δυστηχως δεν προλαβε να το δει. Τυχαια ολα αυτα δεν ξερω.....δεν νομιζω!!!!
Αχ και να ξερες ποσο σε νιωθω!! Ζησε όμως τα παιδακια σου, μην το βαζεις κατω... Εγω ειχα 7 αποβολες κι ένα εξωμητριο πριν αποκτησω τα δυο μου παιδια..Και τα απεκτησα με απειρες δυσκολιες, απειρα φαρμακα και πολύ στεναχωρια..Ότι θελεις μπορεις να μου μιλησεις..
η πληγή για ένα αγέννητο έμβρυο είναι τίποτα μπροστά στο να χάνεις ένα γεννημένο παιδάκι που μεγαλώνει μέρα με την ημέρα...η αποτυχία της προσπάθειας είναι που πονάει..αλλά εμείς οι μαμάδες είμαστε αγωνίστριες και τα καταφέρνουμε!!! Συγκεντρωθείτε στις χαρές και όχι στις λύπες ...τα θετικά είναι ίσως πιο λίγα αλλά πιο σημαντικά!!! Γελάστε και σηκώστε κεφάλι.......το απαιτεί η υγεία μας!!!! Τα έχω περάσει και εγώ κορίτσια ...αν το ξεπέρασα?? Ναι διότι παλεύω με την καθημερινότητα που είναι δύσκολη!!!