Δάκρυα ψυχής…
Eίμαι μια ευτυχισμένη μαμά δύο υπέροχων παιδιών, μιας πεταλουδίτσας 4 χρονών και ενός μπόμπιρα 21 μηνών…
Tις τελευταίες εβδομάδες τα μάτια μου είναι συνέχεια δακρυσμένα και η ψυχή μου βαριά…
Mετά από μία αποβολή και μια παλίνδρομη κύηση, μεγάλη στενοχώρια, άγχος και τρέξιμο για διάφορες εξετάσεις, κοντά στα 32 μου χρόνια κατάφερα και έκανα τα παιδάκια μου με τη βοήθεια ενέσεων ηπαρίνης. Όλα τα αρνητικά συναισθήματα διαδέχτηκαν τα θετικά και η ζωή μου γέμισε πάλι φως!! Αφιερώθηκα λοιπόν τα τελευταία χρόνια στο μεγάλωμα των ζουζουνιών, στη δουλειά μου, δουλειές σπιτιού και συζυγικά καθήκοντα, τα ξέρετε οι πιο πολλές.
Το Φεβρουάριο μπήκα στα 37… Μετά το δεύτερο παιδί άρχισα να έχω την επιθυμία και για άλλο μωρό, αλλά επειδή έβλεπα τον άντρα μου διστακτικό, το άφηνα στο πίσω μέρος του μυαλού μου… Για να μη σας κουράσω με λεπτομέρειες -γιατί θα ήθελα τις εμπειρίες σας- τελικά μέσα στο Μάιο ανακάλυψα μετά από δύο εβδομάδες (γιατί έχω ακατάστατο κύκλο, ενώ κάτι μου έλεγε να κάνω το τεστ πιο νωρίς…) ότι είμαι έγκυος! Χάρηκα και αγχώθηκα μαζί, γιατί δεν είχα βάλει νωρίς την ένεση…
Τελικά μετά από ένα γολγοθά δέκα ημερών με υπερήχους και χοριακές ήταν παλίνδρομη κύηση… Δεν ακούσαμε ποτέ καρδιά και οι μετρήσεις ήταν μικρότερες του κανονικού… Την Παρασκευή 30/5 έκανα την 3η μου απόξεση… Δεν μπορώ να πιστέψω πώς ήρθε και έφυγε έτσι ξαφνικά… Το ήθελα πολύ αυτό το μωρό… Ο άντρας μου και οι γονείς μου κάνουν λες και δε συνέβη τίποτε… Πώς θα το διαχειριστώ όλο αυτό;ν Δεν ξέρω τι να κάνω… Παίρνω δύναμη από τα παιδιά μου αλλά υπάρχει μια ανοιχτή πληγή… Πώς θα κλείσει; Πώς είναι δυνατόν να συνέβη πάλι αφού υποτίθεται το πρόβλημα είχε βρεθεί και έκανα 2 υγιέστατα παιδιά;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Νιωθω το πονο σου και τη στεναχωρια σου.... δεν εισαι αχαριστη,ευχαριστεις το θεο γι'αυτο που εχεις αλλα ηθελες κι αλλο....δεν ειναι κακο αυτο....δεν ηρθε ομως...δεν πειραζει?φυσικα και πειραζει!!! εχω ενα κοριτσακι ευτυχως 2,5 χρονων αλλα εχασα το μπεμπη μου στις 36 εβδομαδες κυησης.εχω σοβαρο προβλημα υγειας αλλα εβαλα σε προταιρεοτητα τη κορη μου και τη συντροφια που ηθελα να εχει απο ενα αδερφακι και εκανα τα αδυνατα δυνατα για να κανω και 2ο παιδακι.η ταλαιπωρια που τραβηξα,απιστευτη,λουζομαι τις συνεπειες ακομα,αλλα δεν με πειραζει....ή μαλλον δεν θα με πειραζε αν ειχα και το μπεμπη μου στα χερια μου.κατα πασα πιθανοτητα δεν θα ξαναπροσπαθησω για αλλο,εμεινα με τη πικρα.....ΑΛΛΑ παντα σκεφτομαι τις γυναικες εκεινες που εχουν τραβηξει περισσοτερα απο μενα και ενα παιδακι δεν εχουν κρατησει αγκαλια.....αμαρτια ειναι ρε γαμωτο,να ταλαιπωριουνται ετσι και μην εχουν ενα γλυκο πλασματακι να τους δωσει ενα φιλι και να τους πει καληνυχτα. ειμαστε τυχερες και δεν πρεπει να το ξεχναμε. εδω ειναι η ιστορια μου,ελπιζω να σε βοηθησει να δεις τα θετικα στη ζωη σου. http://www.eimaimama.gr/2013/09/9-mines-meta-xoris-moro.html
ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΟΥ ΚΑΛΟ ΕΓΩ ΛΕΩ ΝΑ ΚΑΤΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ ΤΗ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΩΜΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ 2 ΣΟΥ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙΣ ΤΙΣ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ....ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΟΥΝ ΕΤΣΙ...ΓΙΑΤΙ ΝΟΙΩΘΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ....ΕΣΥ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΙΣΑΙ ΤΥΧΕΡΗ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΣΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΤΗΣΕΣ 2 ΠΑΙΔΑΚΙΑ, ΣΚΕΨΟΥ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΛΛΕΣ ΠΟΥ ΤΟ ΘΕΛΟΥΝ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ Ν ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΕΣΤΩ ΚΙ ΕΝΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ....