Δύο εγκυμοσύνες διαφορετικές και δύο διαφορέτικες γέννες με το ίδιο τέλειο αποτέλεσμα: δυο κουκλιά!

Είμαι η Στέλλα, μαμά δυο μικρούλικων πανέμορφων και ζωηρών που τα λατρεύω και αγαπώ τρέλα τον μπαμπά τους. Μου αρέσουν τόσο πολύ οι ιστορίες σας, τις διαβάζω συνέχεια. Με χαλαρώνουν μετά από μια κουραστική μέρα και μόλις βάλω τα παιδιά για ύπνο πάω στον η/υ κατευθείαν. Καιρός να σας γράψω και εγώ την δική μου.

Με τον αντρουλίνο μου ήμασταν μαζί 3 χρόνια (παράφορος έρωτας, αρραβωνιαστήκαμε και συζήσαμε αμέσως) όταν μια ωραία πρωία ο πεθερός μου τον ρώτησε πως και δεν έχω μείνει έγκυος ακόμα, λες και μας είχαν πάρει τα χρονια. Στα 25 ο αντρουλίνος μου στα 23 εγώ, ανύπαντροι ότι είχαμε πάρει το σπίτι μας και τρέχαμε και δεν φτάναμε. Δεν το σκέφτηκα και πολύ και του λέω ας δοκιμάσουμε και ότι βγει, που ξέρεις.

Εκείνο το διάστημα είχαν έρθει οι θειοι του άντρα μου από την Αμερική για τις γιορτές, ήταν Χριστούγεννα και όλο λέγανε διάφορα, «Άντε και του χρόνου διπλή», «Να έρθουμε για τον γάμο την άλλη φορά» κτλ. Ακριβώς ένα μηνα μετά (εγώ ρολόι στις περιόδους μου) παρατήρησα πως έχω 3 μέρες καθυστέρηση. Μπα αποκλείεται, τόσο εύκολα να μείνω έγκυος;;; Καπνίζαμε, πίναμε και οι δυο και δεν κάναμε καμία «υγιεινή» ζωή. Θα κρύωσα, σκέφτομαι και το λέω στον αντρούλη μου. Όμως πάει και μου παίρνει ένα διπλό τεστ. Λίγα λεπτά αργότερα βλέπω μια αχνή αχνή γραμμούλα το βλέπει και αυτός και μου λέει «Είσαι ή δεν είσαι;» με ύφος να χαρώ ή όχι. Χωρίς να ξέρω και εγώ, παίρνω το τεστ και πάω στη γειτόνισσα και φίλη μου, της το δείχνω και μου λέει πως είμαι σίγουρα γιατί και το δικό της έτσι ήταν στην αρχή και αρχίζει να χοροπηδάει στο σαλόνι μαζί με την μικρή της φωνάζοντας ότι θα έχουμε μωρό!!!

Αποφασίζουμε να μην πούμε τίποτα στους δικούς μας και κλείνω αμέσως ραντεβού με τον γιατρό για να το επιβεβαιώσουμε. Ο γιατρός με ενημερώνει ότι θα κάνουμε κολπικό υπέρηχο γιατί ήταν ακόμα νωρίς για τον άλλον. Βγάζοντας λοιπόν αυτό το διακριτικό μικρό καμεράκι και μουρμουρίζοντας κάτι δικά του γιατρουδίστικα που δεν καταλάβαινα, μου ανακοινώνει πως ήμουν 20 ημερών περίπου. Να πάω να κάνω β-χοριακη και να ξανάπαω σε καμιά 15μερες να με ξαναδεί γιατί ήταν πολύ μικρό το μπιζελάκι μας και δεν φαινόταν καθαρά (περιττό να σας πω το σοκ του αντρούλη μου όταν με είδε σε αυτή την ωραία γυναικολογική στάση!)

Τρελαμένοι και οι δυο από την χαρά μας και την έκπληξη πάμε στους γονείς μου (η αδερφή μου το ήξερε, της το είχα πει νωρίτερα εννοείται). Όπως συζητούσαμε διάφορα θέματα, βγάζω τον υπέρηχο επάνω στο τραπέζι. Ο μπαμπάς δεν το είδε καν, ο αδελφός μου το είδε αλλά επειδή ήταν μικρούλης ούτε το κατάλαβε και η μαμά μου καθόταν σε απόσταση, όποτε δεν το παρατήρησε. Λέγοντας ο αντρούλης μου κάτι αστείο άρχισαν όλοι να γελάνε και πετάγομαι εγώ «Είμαι έγκυος» Της μαμάς μου της κόπηκε το γέλιο, ο πατέρας μου πνίγηκε και ο αδελφός μου είπε στον άντρα μου «Καλά, την γκάστρωσες;;» Όπως ήταν μικρός και έτσι που το είπε αυθόρμητα μας φάνηκε τόσο αστείο που και μετά όλοι μαζί γελάμε και φιλιόμασταν.

Πάμε και στα πεθερικά μου την επομένη μέρα. Επίσης έγκυος ήταν η ξαδέρφη του άντρα μου (την λένε και αυτή Στέλλα) 3 μηνών και λέγανε πως δεν θα φύγουν διακοπές γιατί γένναγε το καλοκαίρι και μπορεί να χρειαστεί βοήθεια μιας και είναι μονη της με τον άντρα της εδώ και με αλλά δυο παιδιά. Ο καλος μου τους επιβεβαιώνει πως ναι δεν φύγουν για διακοπές, αλλά για ποια Στέλλα;;; Το πιάνουν με την μια και αρχίζουν και αυτοί και οι κουνιάδες μου αγκαλιές, φιλιά και όλα τα γνωστά.

Είχα μια πολύ εύκολη εγκυμοσύνη, ούτε καν καταλάβαινα ότι είμαι έγκυος. Κοιλια δεν είχα καθόλου, ελάχιστα συμπτώματα και όλα μια χαρά. Παράλληλα ετοιμάζαμε τον γάμο μας, πολύ τρέξιμο και ψάξιμο και εγώ δούλευα κανονικά. Παντρευτήκαμε όταν ήμουν 6 μηνών και περάσαμε τέλεια.

Φτάνει η ΠΗΤ μου 8 Σεπτεμβρίου και ενώ είχαν αρχίσει από τον 7ο μηνα και κάτι πετρώματα στη κοιλια πολύ έντονα με πόνο, τίποτα δεν γινότανε. Με τον γιατρό αποφασίζουμε ότι αν δεν γίνει τίποτα δυο μέρες, μετά θα πάω για πρόκληση. Στο τέλος της εγκυμοσύνης είχαν πρηστεί τα ποδιά μου και επειδή δεν είχα κοιλια ,όλο τα βάρος ήταν μαζεμένο και με πίεζε αφόρητα. Δεν ανυπομονούσα να γεννήσω για να δω το μωρό, ανυπομονούσα να φύγει όλη αυτή η πίεση από τα σπλάχνα μου. Δεν άντεχα άλλο και ήθελα να γεννήσω οπωσδήποτε για να χαλαρώσω.

Μετά από δυο μέρες, στις 10 Σεπτεμβρίου του 2009, πάω για πρόκληση με τους γονείς μου. Του καλού μου του είπα να πάει για δουλεια και θα τον ειδοποιούσα μόλις ξεκινήσουμε, μιας και μου είπε ο γιατρός ότι έχουμε μεγάλη διαδικασία μπροστά μας. Κάνουμε τον υπέρηχο και ήταν ευχαριστημένος με αυτό που έβλεπε και πήγα να με ετοιμάσουν. Μου δίνουν αυτό το ωραίο το ξώπλατο, με ξυρίζει μια κοπέλα με την ταχύτητα του φωτός που νόμιζα ότι με πετσοκόψε και για τέλος μου κάνουν και ένα κλύσμα δώρο. Φιλάω τους γονείς μου, παίρνω και τον άντρα μου να έρθει και ανεβαίνω στην αίθουσα οδυνών. Μου βάζει τον ορό για τους πόνους και περίμενα. Σκεφτόμουν διάφορα μέχρι να με πιάσουν οι πόνοι, πως η αδερφή μου περιμένει την κούνια να έρθει στο σπίτι και δεν θα είναι στη γεννα, αν θα φτάσανε στο μαιευτήριο τα πεθερικά μου και ο άντρας μου, πως θα είμαι μετά την γεννα άραγε, χαλια ταλαιπωρημένη ή όμορφη και ακούγοντας τους παλμούς του μωρού μου που τρέχανε σαν το εξπρές του μεσονυχτίου με παίρνει ο ύπνος.

Ξύπνησα με ένα φοβερό πόνο και δυσκολία στη αναπνοή. Ανοίγω τα ματια μου και βλέπω τον γιατρό να μου βγάζει τον ορό και να φωνάζει «Πού νιώθεις το μωρό;;;«. Εγώ να μην μπορώ να πάρω ανάσα και να του δείχνω το στήθος μου. Προσπαθώ να κοιτάξω και βλέπω ένα εξόγκωμα στρογγυλό πολύ ψηλά σχεδόν ανάμεσα στα στήθη μου. Άκουγα και τους παλμούς του μωρού περίεργα, μια γρήγορα, μια αργά και να μην μπορώ να ανασάνω με ευκολία.

«Κάνε υπομονή» μου λέει «θα δώσουμε μια ευκαιρία να κατέβει το μωρό» και μου βάζει μια μάσκα οξυγόνου.

Μπαίνει από κάτω από το σεντόνι μου και αρχίζει να με ψάχνει. Δεν είχα διαστολή, οι παλμοί του μωρού ανεβοκατέβαιναν και είχα χαμηλό οξυγόνο. Φεύγει και έρχονται άλλοι 4 γιατροί μαζί του. Ωστόσο να μην έχει γίνει καμιά αλλαγή, που και που γινόταν καμιά σύσπαση, αλλά το μωρό έμενε ψηλά μαζεμένο στο στήθος μου και πόναγα φοβερά. Έμενα μου φαίνονταν ότι δεν είχε περάσει καθόλου ώρα, ότι έγιναν όλα πολύ γρήγορα, αλλά είχαν περάσει δυο ώρες με το μωρό να μην κατεβαίνει να έχω κάτι άτακτες συσπάσεις, πόνους και δύσπνοια.

Εκεί που μίλαγαν οι γιατροί για το τι πρέπει να κάνουμε, οι παλμοί του μωρού έγιναν βασανιστικά αργοί. Πριν τρέχανε σαν το εξπρές και τώρα μετράς τα δευτερόλεπτα ανάμεσα τους και περιμένεις να τους ακούσεις. Μου ανακοινώνουν αυτό που δεν ήθελα με τίποτα να ακούσω. Μετά από 2 1/2 σχεδόν ώρες, χωρίς το μωρό να έχει αλλάξει θέση, αποφασίζουν να μην το ρισκάρουμε άλλο.

«Θα πάμε για άμεση καισαρική«

Το μωρό πιεζόταν τρομερά, έπεφταν οι παλμοί του και δεν είχε καθόλου όρεξη να συνεργαστεί η μήτρα μου. Μέχρι να βγει να ενημερώσει τον αντρούλη μου (που σίγουρα είχε καπνίσει 3 πακέτα τσιγάρα), έμενα με τρέχανε στο διάδρομο για το χειρουργείο. Στις 12 το μεσημέρι για να μπω εγώ ως επείγον βγάλανε μια κοπέλα που ήταν μέσα για προγραμματισμένη καισαρική γυμνή και σοκαρισμένη για το που την πάνε. Έκλαιγα με λυγμούς απαρηγόρητους. Έρχεται η αναισθησιολόγος, με χάιδεψε και μου είπε να μην κλαίω και ότι από το να ρισκάρουμε καλύτερα καισαρική και αρχίζει να μου εξηγεί την διαδικασία θα κάνουμε ολική νάρκωση, θα κρατήσει περίπου 30λεπτα κτλ.

Έρχεται ο γιατρός και με κοιτάζει με ύφος θα πάνε όλα καλά. Ενημέρωσε τον άντρα μου ο όποιος του είπε να μας προσέξει έμενα και μωρό και ήμασταν έτοιμοι. Με γδύνουν, με πασαλείβουν με betadine παντού και μου δένουν τα χέρια. Σκεφτόμουν τι φρίκη είναι αυτή, σαν να είμαι πρόβατο και με πάνε για σφαγή ένιωθα. Ο καημένος ο άντρας μου θα έχει σκάσει από την αγωνια του, οι γονείς μου το ίδιο και εγώ είμαι εδώ ανήμπορη σε ένα τραπέζι ξαπλωμένη. Πού είναι η όμορφη γέννα; Τα «Σπρώξε Στέλλα» και τσουπ νάτο το μωρό που το είχα ονειρευτεί τόσες φορές;

«Μετρά ανάποδα από το 100 και ανάπνεε μέσα από την μασκα» μου λέει η αναισθησιολόγος και στάματα απότομα τις σκέψεις μου. Ξεκινώ το μετρημα. 100, 99ααααααα ζζζζζζζζζζζζζ……

Ξύπνησα από τα χαστούκακια ενός νοσοκόμου να μου λέει πως γέννησα και πρέπει να συνέλθω για να με δουν οι δικοί μου. Εγώ σαν να ξύπνησα από μεθύσι άσχημο, δεν καταλάβαινα που βρισκόμουν ,ποια είμαι, που πάω;;; Μου το ξανάλεει και συνειδητοποιώ ότι γέννησα το μωρό μου. Που είναι το μωρό μου, που είναι ο άντρας μου;;;

Με πάει σε μια αίθουσα και μπαίνουν όλοι μέσα, μιλάμε για στρατό. Πρώτα οι γονείς μου, τα πεθερικά μου, η νονά μου, η θεια μου και όλοι οι άλλοι που είχαν έρθει. Τελευταίο άφησαν τον αντρούλη μου. Μου είπε κάτι που δεν κατάλαβα μέσα στη ζάλη μου και τον ρώτησα αν είδε το μωρό και πως ήταν ο μικρούλης μας. Με καθησυχάζει, όλα καλά, μου λέει είναι και με φίλησε στο μέτωπο. Τον καλό μου τον άντρα, ήταν κατακίτρινος και ιδρωμένος και προσπαθούσε να ψάξει διακριτικά να δει αν είμαι καλά, αν φαίνεται κάτι περίεργο επάνω μου. Παρόλο που νόμιζα ότι μίλαγα κανονικα, τελικά μίλαγα σαν χαλασμένο κασετόφωνο και από τότε τα αδέρφια μου και τα δικά του το έχουν σαν ανέκδοτο. Αυτό που είπε και δεν κατάλαβα ήταν «Με τρόμαξες μικιό μου, σε αγαπώ, κούκλος είναι ο γιόκας μας«

Μου φέρανε το μωρό στο δωμάτιο, όπου και το είχα συνεχεια μαζί μου, κατά τις 4 το απόγευμα. Τι μωρό είναι αυτό; Τι ομορφιά είναι αυτή, Θεέ μου;;; Την πλακα μου έπαθα μόλις τον είδα!!! Τι έκανα καλό και άξιζα αυτήν την ομορφιά;;; Αγαπούσα όλο τον κόσμο. Ο μπόμπιρας μας ήταν 3 κιλα και 48 πόντους. Κούκλος πραγματικά. Αφού θήλασα και έβαλα το μωρό δίπλα μου στο κρεβάτι να κοιμηθούμε αγκαλιά, έφυγαν όλοι και έμεινε μόνο η νονά μου μήπως χρειαζόμουν τίποτα, μιας και δεν με αφήναν να σηκωθώ, αν και παρακάλεσα τον γιατρό να μου βγάλει όλα αυτά τα σωληνάκια.

Το βράδυ όπως ήμουν ήρεμη μετά από έναν θηλασμό του μικρού, τον ξαπλώνω δίπλα μου και τον χάιδευα στη κοιλίτσα. Με πιάνει ένα κλάμα, πολύ κλάμα απαρηγόρητο. Το μωρό μου γεννήθηκε μόνο του, με έμενα να κοιμάμαι. Χωρίς να το δω, να το παρηγορήσω και με τον τρόπο που δεν ήθελα καθόλου: με καισαρική. Δεν μπορούσα να χωνέψω πως το κορμί μου δεν ήταν ικανό να αντέξει την φυσιολογική γεννα, ήμουν καταρρακωμένη. Το μόνο που με συνεφέρνε για λίγο ήταν πως το μωράκι μου το καλό ήταν υγιές και χαρούμενο πάνω στο στήθος μου. Το έχω μαζί μου να το βλέπω να κοιμάται, να θηλάζει όλη νύχτα, να κάνει έναν αστείο ήχο με τα σουφρωτά χειλικά του. Περίμενα πως και πώς να ξημερώσει να δω τον αντρούλη μου και να με πάρει αγκαλίτσα μαζί με το μωρουλίνι μας.

Σηκώθηκα αμέσως το επόμενο πρωί και έκανα ακριβώς ότι μου έλεγαν οι νοσηλεύτριες και ο γιατρός. Για να μην πονάω θήλαζα ξαπλωμένη και άλλαζα το μωρό καθιστή, όσο ήμουν στο μαιευτήριο και στο σπίτι επειδή έχουμε ψηλό κρεβάτι ήταν πιο εύκολα τα πράγματα. Το μπεμπάκι εξαιτίας της έντονης παλινδρόμησης (έριχνε ρουκέτες μέχρι την πόρτα), πήγε στη μονάδα β’ την 3η μέρα και γυρίσαμε σπίτι μονοί μας. Πηγαινοερχόμασταν όλη μέρα στο μαιευτήριο που εκτός από κανα δυο άτομα, όλοι οι υπόλοιποι ήταν εξυπηρετικοί και πρόθυμοι να μας ενημερώνουν για το μωρό μας. Ευτυχώς μέσα 4 μέρες τον φέραμε στο σπιτάκι του, στο κρεβατάκι του διπλα μας. Το τι άκουσα μετά δεν περιγράφεται. Όλοι οι ξερόλες ήξεραν να πουν τα δικά τους, ακόμα και γιατροί. Δεν φτάνει που εγώ φλέρταρα με τη κατάθλιψη εξαιτίας της καισαρικής, είχα και τους ξερόλες να μου την λένε, λες και χειρούργησα τον εαυτό μου μονή μου.

«Φταίει που γέννησες σε δημόσιο νοσοκομείο και εκεί τις καισαρικές τις έχουν ψωμοτύρι. έπρεπε να το ξέρεις αυτό«

«Εσείς οι νέες μανες, μην πονέσετε λίγο, αμέσως καισαρική«

«Να σε δω τώρα που έκανες καισαρική, πώς θα συνέλθεις που έχεις μωρό να φροντίσεις, πώς θα κάνεις άλλο παιδί;«

«Έπρεπε εσύ η ιδία να πιέσεις το γιατρό για φυσιολογικό τοκετό, να του πεις «Δεν γεννάω αλλιώς»» και αλλά πολλά ωραία και άκρως προσβλητικά που έμενα με κανάνε να αισθάνομαι πιο άχρηστη από ότι ένιωθα.

Μετά από κάθε συνάντηση με αυτούς τους ευγενικούς ανθρώπους, που βλέπουν μια εξαντλημένη από τα ξενύχτια, τους θηλασμούς, την παλινδρόμηση και όλα τα άλλα και την λούζανε με όλα τα ωραία και καλοπροαίρετα σχόλια, έκλαιγα ασταμάτητα. Όποτε έμπαινε κάποιος στο δωμάτιο με έβλεπε να σκουπίζομαι και να λέω ότι συγκινήθηκα με το μωρό μου και ο άντρας μου και οι δικοί μου είχαν ανησυχήσει. Ο άντρας μου έλεγε πως έπρεπε να συνέλθω και να είμαι χαρούμενη που είμαστε και οι δυο καλά και πως αντιδρώ υπερβολικά. Έτσι σιγά σιγά και με όλη την βοήθεια και την ενθάρρυνση από τον αντρούλη μου και τους δικούς μας ανθρώπους, το ξεπέρασα με το να μην το σκέφτομαι καθόλου.

Καθώς μεγάλωνε το αγοράκι μας ήμασταν έτοιμοι για άλλο ένα μπουμπουκάκι. Με το αγοράκι μας 15 μηνών βάλαμε μπρός για το δεύτερο μικράκι. Το λέω στον γιατρό όταν πήγα για το καθιερωμένο τεστ ΠΑΠ που κάνω κάθε χρόνο. Με βρίσκει μια χαρά και μας ενθαρρύνει να αρχίσουμε τις προσπάθειες. Ένα μηνα μετά το ίδιο εύκολα ξαναέμεινα έγκυος την ιδια εποχή όπως και με το πρώτο μωρουλίνι. Γέλια, χαρες, όλα ήταν τέλεια. Ζήτησα και ενδεχόμενο της φυσιολογικής γεννας, άλλα είδα μια μέτρια αντίδραση από τον γιατρό, οπότε δεν το ξανά ανέφερα και εγώ.

Εντελώς διαφορετική εγκυμοσύνη η δεύτερη. Ζαλάδες, εμετοί, καούρες, ναυτίες, το χαλί μου το μαύρο. Νευρα, ανυπομονησία, όλα μου φαινόντουσαν ότι γίνονταν εκνευριστικά αργά. Στη δουλειά να μην αντέχω, να εξαντλούμαι με το παραμικρό, να παίζω με τον μικρό και να με παίρνει ο ύπνος στα καλά καθούμενα. Και το κερασάκι στην τούρτα ήταν μια μέρα στη δουλειά (ταμίας σε σουπερ μάρκετ είμαι): 9 παρα 5, λίγο πριν κλείσουμε δηλαδή, μπαίνουν μέσα με όπλα δυο τύποι, ο ένας φωνάζει «Ληστεία!», ο άλλος με πιάνει, μου γυρνάει το χέρι μου πίσω στην πλάτη και μου κολλάει το όπλο στη κοιλια μου. Του άνοιγα τα ταμεία και προσπαθούσα να μην καταρρεύσω, παράλληλα να γυρνάω στο πλάι έτσι ώστε το όπλο να ακουμπάει την πλάτη μου. Αυτός όμως με έγερνε πιο μπροστά και να μου πίεζε το όπλο στη κοιλία μου. Ήμουν 4 μηνών και πάλι δεν είχα καθόλου κοιλια. Μέχρι να μαζέψουν τα λεφτά και να φύγουν έλεγα από μέσα ότι είναι όνειρο και θα ξυπνήσω όπου να ‘ναι. Πρέπει να ήταν «φτιαγμένοι» γιατί μπέρδευαν τα λόγια τους, βρίζανε και φώναζαν. Τρόμαξα τόσο πολύ, η θέα του όπλου στην κοιλιά μου με έκανε να θέλω να λιποθυμήσω. Προσπαθούσα να συγκρατηθώ μην κάνω κάτι και τους εκνευρίσω, ποιος ξέρει μέχρι τι ήταν ικανοί να κάνουν. Ευτυχώς πήραν τα λεφτά και έφυγαν.

Ο άντρας μου με το παιδί ερχόντουσαν να με πάρουν και είδαν το περιπολικό από έξω. Μπήκαν κατευθείαν μέσα στο μαγαζί. Εγώ έδινα κατάθεση και παράλληλα μίλαγα με τον γιατρό γιατί πόναγα πάρα πολύ, η κοιλια μου είχε σφίξει τόσο πολύ στα δεξιά εκεί που ακουμπούσε το όπλο που νόμιζα ότι θα σκιστεί το δέρμα μου. Ξεκινώ το μαγνήσιο αμέσως και κανονίζω να πάω στο ιατρείο του να με δει. Όλο το βράδυ να πονάω, να πετρώνει η κοιλιά και να νιώθω πίεση χαμηλά σαν να ανοίγω. Μάτι δεν έκλεισα, σκεφτόμουν ότι μπορεί να είχε συμβεί οτιδήποτε, ότι το μωρό το έχω στρεσάρει με αυτό που πέρασα και με τον παραμικρό ήχο έτρεχα να ελέγχω όλο το σπίτι γιατί νόμιζα ότι κάποιος έμπαινε μέσα. Με τα πολλά μου λέει ο γιατρός ότι  δεν θα ξανάπαω για δουλειά μέχρι να γεννήσω και ότι ελπίδες έτρεφα για φυσιολογική γεννα πάνε, γιατί οι έντονες συσπάσεις που έκανα μου προκάλεσαν μια ψιλό ρήξη πλακούντα, τίποτα το ανησυχητικό αλλά ήθελε πολλή προσοχή και ξεκούραση.

Όχι σκύψιμο, όχι σήκωμα βάρους, όχι τεντώματα, όχι στρες και φυσικά όχι σεξ. Πώς θα γινόντουσαν όλα αυτά με ένα μωρό 19 μηνών που είναι πάνω στην φάση του για εξερεύνηση, σκαρφάλωμα, γκρίνια, παιχνίδια ατέλειωτα, αγκαλίτσες και κάθε είδους χτύπημα και απαίτηση, δεν ξέρω ειλικρινά. Τα καταφέραμε όμως και το δωμάτιο της μπουμπούκας φτιάξαμε και ο μπέμπης μου δεν με στερήθηκε καθόλου και γενικώς όλα τα έφερα εις πέρας. Έκανα ότι ήθελε το μικράκι, όλες τις δουλειες του σπιτιού χαλαρά μόνο που όταν ένιωθα κούραση ξάπλωνα όπου βρισκόμουν (στο πάτωμα, στο σπίτι των πεθερικών μου ή των γονιών μου οπουδήποτε ήμουν τελεσάντων) γιατί ξεκινούσαν έντονα πετρώματα στην κοιλιά μου και πολύς πόνος. Ο γιατρός βεβαια μου έλεγε ότι πρέπει να ξεκουράζομαι περισσότερο, η μπέμπα είναι μικρή και τα μικρά μωρά έχουν την τάση για πρόωρο τοκετό και με την επιπλοκή στο πρώτο φοβόταν μην με πιάσουν οι πόνοι και είναι πολύ νωρίς.

Ξέχασα να σας πω πως η επιπλοκή που έπαθα λεγόταν «υπερτονική μήτρα και αδράνεια τράχηλου«. Δηλαδή η μήτρα μου έκανε άτακτες και ανάποδες συσπάσεις με αποτέλεσμα να μην ανοίγει ο τράχηλος για να βγει το μωρό.

Με την μπέμπα είχα ΠΗΤ για τις 20 Σεπτεμβρίου. Αλλά δεν ένιωθα πολύ καλά, είχα έντονη πίεση στη μέση μου και στη κοιλια μου χαμηλά μόλις μπήκα στον 8ο μηνα, όποτε κάναμε και κάτι ενέσεις για τα πνευμόνια της πάλι με το φόβο προώρου τοκετου.

1 Σεπτεμβρίου με πιάνει ένας πόνος αφόρητος να θέλει να με σκίσει στα δυο, περπατούσα στο διάδρομο του σπιτιού μας και έπεσα κάτω από τον πόνο. Κράτησε λίγο και μετά σαν μην έγινε τίποτα, δεν πονούσα καθόλου. Αυτό έγινε και την επομένη μέρα και το Σαββατοκύριακο δεν μπορούσα να σταθώ πουθενά. Ξάπλωνα πόναγα, σηκωνόμουν πόναγα, καθόμουν υπέφερα χειρότερα. Επικοινωνώ με τον γιατρό και μου λέει να βρω μια στάση που να με ηρεμεί (τελικά δεν την βρήκα αυτή την στάση) και αν δεν μεγαλώσουν οι πόνοι ή αν δεν σπάσουν τα νερά τα λέμε την Δευτέρα στο προγραμματισμένο ραντεβού μας. Ο καλος ο αντρούλης μου έλεγε «Πάμε στο νοσοκομείο«, όχι εγώ, «Θα κάνω υπομονή» του έλεγα. Έπρεπε να πάρει λίγες μέρες από τον 9ο μηνα η μπέμπα τουλάχιστον. Λίγο υπομονή να μην πιεστώ, να κρατηθώ.

Την Δευτέρα 5 του μηνός αφήνουμε το μικρό στη πεθερά μου και πάμε στο γιατρό. Με το που μπαίνουμε στο ιατρείο λέω στον άντρα μου πως σήμερα θα γεννήσω σίγουρα, ένιωθα πολύ άβολα.

«Κάτσε να σε δει και βλέπουμε» μου απαντάει.

Με επιασαν οι πόνοι στο ιατρείο την ώρα που περίμενα την σειρά μου για το ραντεβού και είχα διαστολή 2. Έπρεπε να φύγουμε να πάμε να πάρουμε την τσαντούλα μου, να χαιρετήσω το μικρό μου αγοράκι και να πάω στο μαιευτήριο. Ο μικρός μου ζήτησε όταν γυρίσω να έρθω με μια όμορφη μπέμπα να παίζει. Νόμιζε πως θα του έφερνα έτοιμο παιδί στα μετρα του.

Στο μαιευτήριο (ιδιωτικό την αυτή φορά) με περιμένανε στην πόρτα. Στην διαδρομή ο αντρούλης μου ίδρωνε και ξεφύσαγε λες και πόναγε αυτός ή κάναμε πρώτη φορά παιδί. Ήσυχα προσπαθούσα να πονάω μέχρι να φτάσουμε για να μην τον αγχώνω περισσότερο.

Φτάσαμε στις 10 και μιση, τους είχε ειδοποιήσει ο γιατρός και με πήρανε πολύ γρήγορα, ίσα που χαιρέτησα τους δικούς μου. Καθώς με ετοίμαζαν, πάλι το ξωπλατο, πάλι το ξύρισμα (αυτή την φορά προσεκτικά και αργά), οι πόνοι δυνάμωναν και ερχόντουσαν πιο συχνά. Η μαία ήταν νεαρή σε ηλικία και κάθε φορά που εγώ φώναζα, αυτή σταμάταγε, μου χάιδευε την κοιλια και έλεγε «Βρε μικρό, μην πονάς την μανούλα«. Πολύ καλή κοπέλα και υπομονετική μαζί μου, με πάει στην αίθουσα των οδυνών και μου λέει ότι ο γιατρός θα έρθει κατά τις 12 το βράδυ, μέχρι τότε θα ήταν από πάνω μου εκείνη για ότι χρειαστώ.

Εκεί που λέω «Τώρα θα φωνάξω με την ηρεμία μου«, βλέπω στην πόρτα το άντρα μου σαν κρεμμύδι ντυμένο από τα μαλλιά μέχρι τα ποδιά να μπαίνει στην αίθουσα. Γιατί μου τον φέρατε για παρέα; Μια χαρά ήμουν πριν. Πόναγα και δεν μίλαγα γιατί όταν υποψιαζόταν και μόνο ότι πονάω, τον έπιανε ένα άγχος άλλο πράγμα. Κοίταζε το μηχάνημα και με ρώταγε αν πονάω όλη την ώρα. Μου έφεραν 3 τόμους χαρτιά να υπογράψω για την επισκληρίδιο. Έρχεται ο γιατρός, με παίρνει, φιλάω τον αντρούλη μου και πάμε στο χειρουργείο. Μου κάνουν την ένεση και έτρεμα από το κρύο που είχε μέσα στο χειρουργείο. Μετά από λίγο δεν ένιωθα το κάτω μέρος του κορμιού καθόλου. Μου κάνανε κάτι τεστ να δούν αν με έχει πιάσει καλά η νάρκωση, βάλανε μουσικούλα και ξεκινήσαμε 12 και τέταρτο στις 6 Σεπτεμβρίου 2011. Από την αμηχανία και από το άγχος μου άρχισα να τραγουδάω το τραγούδι της Dido που έπαιζε στο ράδιο το thank you και τραγουδάγαμε μετά όλοι μαζί. Οι γιατροί, οι μαιες, η αναισθησιολόγος, τρελό κέφι τους έκανα. Το τραγούδι αυτό έγινε το αγαπημένο μου και κάθε φορά που το ακούω χορεύουμε με την μικρή.

Σε όλη την διάρκεια ο γιατρός μου εξηγούσε τι κάνει και που βρίσκεται και ότι απορία είχα την συζητάγαμε. Όταν μου είπε να σηκώσω λίγο το κεφάλι μου να δω το κοριτσάκι μου, εγώ από την χαρά μου σηκώθηκα ολόκληρη και με τράβαγε πίσω η αναισθησιολόγος. Είδα ένα κουρκουμπινάκι μικρό να κλαουρίζει και να συνδέεται μαζί μου από τον λώρο. Τρελάθηκα έρωτας κεραυνοβόλος. Τους ρώτησα πόσα κιλά ήταν. 2520γρ και 48 πόντους. Μιλάμε για το θηρίο χαχαχα! Ακουμπήσανε την μπέμπα στο στήθος μου και εκείνη έκανε κάτι θηλαστικές κινήσεις μικρές και μου φαινόταν τόσο όμορφη. Πως έκανα πάλι τέτοια ομορφιά;;; Αμέσως μόλις την πήραν από πάνω μου άρχισε να κλαίει και την άκουσε όλο το χειρουργείο.

Μέχρι να τελειώσουν και να δουν πως όλα είναι εντάξει, έμεινα σε μια αίθουσα και σκεπάστηκα μέχρι τα αυτιά από το κρύο. Είδα μετά τον αντρολούλινο μου που είχε λιώσει με την μπέμπα και τους υπόλοιπος που ξενύχτισαν μαζί μας. Πήγα στο δωμάτιο κατά τις 4 το πρωί. Την μπέμπα μου την φέρανε στις 9 και θήλασε όλο ευτυχία. Εμφάνισε όμως ίκτερο του πρώτου 24ωρου και μπήκε στις λάμπες μέχρι να βγούμε. Επίσης να πω πως μας κατατρόμαξαν με αυτά που μας λέγανε, αλλά ευτυχώς έχουμε πολύ καλό παιδίατρο που μας ενημέρωσε σωστά και μας καθησύχασε πως δεν είναι τίποτα και πως συμβαίνει στα μωράκια που έχουν την ομάδα αίματος του μπαμπά τους αντί της μαμάς τους.

Γυρίσαμε στο σπίτι στις 10 Σεπτεμβρίου στα γενέθλια του γιόκα μας και για δώρο του κρατάγαμε την όμορφη αδερφούλα του! Εκείνος όλο περιέργεια έμπαινε ολόκληρος μέσα στο ρηλάξ για να την δεί, να την μυρίσει και την φίλαγε. Έλεγε σε όλους να κάνουν ησυχία γιατί κοιμάται το μωρό και δεν ξεκόλλαγε από δίπλα της. Του την έδωσα να την κρατήσει και τις έλεγε «Είσαι μικούλα, εγώ ήσελα μεγάλη αλλά σε αγαπάω και έτσι αβεφή μου«

Αυτές ήταν οι εμπειρίες μου με τις 2 γέννες. Τώρα ο μεγάλος μας είναι 4χρονών και η μικρούλα μας 2 χρόνων και τα δύο όλο ζωηράδα και ενέργεια, έχουν κάνει το σπίτι μας παιδότοπο. Το σαλόνι έχει παιχνίδια ακόμα και κάτω από τα μαξιλάρια του καναπέ. Το ότι γέννησα με καισαρική τα παιδιά μου με τρώει ακόμα και ζηλεύω τις γυναίκες που γέννησαν φυσιολογικά. Καμιά φορά με πιάνει τόσο το παράπονο, ιδιαίτερα όταν με κρίνουν άνθρωποι οι οποίοι δεν ήταν παρών, δεν ξέρουν τι είχε συμβεί, σας λέω ότι και γιατροί ακόμα με προσέβαλαν λες και δεν είχα τι να κάνω και είπα «ας κοπώ στα δυο μωρέ να περάσει η ώρα«. Δεν είναι ωραίο ούτε πρέπον, σε μια τόσο ευαίσθητη στιγμή στη ζωή μιας γυναίκας λεχώνας, με όλα τα άγχη και την κούραση που έχει να φροντίζεις ένα νεογέννητο μωρό και σπίτι και σύζυγο και δουλειά, να την κριτικάρουν για το παραμικρό. Θέλει ευγένεια και διακριτικότητα όταν της μιλάς. Προσπαθώ να το καταπολεμήσω όσο μπορώ. Δεν τα καταφέρνω πάντα αλλά το παλεύω.

Αυτά από εμένα. Εύχομαι υγεία και πολλά χαμόγελα σε όλες σας με τα όμορφα μωρά και τους καλούς συζύγους σας. Δεν πιστεύω να σας κούρασα με το βιβλίο που έγραψα;;; Φιλιά πολλά και να είναι η κάθε σας μέρα ξεχωριστή…

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com