Είχα διαστολή 6 και δεν είχα πάρει χαμπάρι!

Η ιστορία της Άννας

Καλησπερα Ολιβια,

αφου καθε μερα επισκεπτομαι το blog σου για να διαβασω τις υπεροχες ιστοριες τοκετου, μου γεννηθηκε η επιθυμια να γραψω κι εγω την δικη μου.

Την πρωτη, γιατι οι αλλες ανηκουν δυστυχως σε αλλη κατηγορια… Anyway!

Λοιποοοον… Την 37η εβδομαδα της κυησεως μου, ειχα ραντεβου στο μαιευτηριο οπου θα γεννουσα για να κανω την εξεταση NST, για να δουμε «που βρισκομασταν» που λενε, σχετικα με την πολυποθητη μερα που θα γνωριζα επιτελους το μικρο πλασματακι που ειχα μεσα μου τοσους μηνες!

Με ΠΗΤ 25-05, πηγα στο μαιευτηριο για την εξεταση στις 04-05 ολο αγωνια! Φτανουμε λοιπον με τον συζυγο και την μαμα μου. Δινω το ονομα μου στην κοπελα της υποδοχης και το ονομα του γιατρου και εξηγω τον λογο της επισκεψης μου.

»Περαστε!» μου λεει η κοπελα, «θα ερθει μια νοσοκομα να σας παρει και να σας παει για την εξεταση«

Πραγματι, ηρθε η νοσοκομα, με πηγε στο δωματιο που γινοταν η εξεταση, με καλωδιωσε και μου ειπε οποτε νιωθω το μωρακι μου να κουνιεται να παταω το κουμπακι στο χειριστηριο που μου εδωσε. «Ωραια εξεταση» σκεφτηκα!

Οντως, μολις εκανε τουμπα ο μικρουλης, τσουπ εγω το κουμπι! Ε καποια στιγμη βαρεθηκα η γυναικα! Φωναζω την νοσοκομα και της λεω «Θα αργησουμε πολυ ακομα; Πειναω!«

Παιρνει το χαρτακι απο το μηχανημα, το κοιταει, κοιταει κι εμενα και σηκωνεται και φευγει!Τουρκα εγω! Μετα απο λιγο ερχεται αλλη νοσοκομα, ξανα τα ιδια… Ματια στο χαρτακι, μετα σε μενα και δρομο! Τα νευρα μου…

«Η επομενη» λεω «που θα μπει θα την πληρωσει για ολες τους!«

Οντως, στο πενταλεπτο σκαει κι η τριτη! Δεν προλαβε να κανει τιποτα, την πηρα απο τα μουτρα την χριστιανη.

«Συγγνωμη! Θα μου πει καποιος τι συμβαινει εδω μεσα;; Εχω πιαστει 2 ωρες ακινητη και κανεις δεν μου λεει τι γινεται με την εξεταση!»

Γυρναει λοιπον πανικοβλητη και μου λεει οτι περιμενουν τον γιατρο μου. Ωπα λεω! Να το λαθος! Εγω δεν εχω ραντεβου με τον γιατρο μου, μονο για την εξεταση ηρθα!

«Γεννατε κυρια μου«, μου λεει «και περιμενουμε τον γιατρο σας να ερθει απο καποιο νησι της αγονης γραμμης με ελικοπτερο!«

Πολλες πληροφοριες μαζεμενες και πολλες αποριες φυσικα! Το μονο που της ειπα, απλα για να σιγουρευτω οτι ακουσα καλα ηταν «Γενναω;» 

»Μαλιστα» μου απανταει

«Ε για να το λες εσυ κατι θα ξερεις… γιατι εγω δεν νιωθω τιποτα!»

Εβαλε τα γελια η κοπελα…

«Το πρωτο σου;» μου λεει

«Ναι, δεν φανηκε;;»

«Ποσο χρονων εισαι;«

«23» της λεω

»Α! Τωρα εξηγουνται ολα» μου λεει και εκεινη την ωρα μπηκε στο δωματιο και η μαια μου, επιτελους καποιο οικειο προσωπο!

«Παμε!!» μου λεει

«Που παμε καλε;«

«Στην αιθουσα ωδυνων να ξεκινησουμε!»

Ξαφνικα βλεπω τον αντρα μου με την πρασινη φορμιτσα του νοσοκομειου, καταχλωμο και πανικοβλητο να μου κραταει το χερι και να λεει »ολα θα πανε καλα!»

«ΤΟ ΞΕΡΩ!»

«Μην φοβασαι!»

»Δεν φοβαμαι!!!!!»

Τελικα του ειπε η μαια να φυγει για να μην λιποθυμησει και επιτελους ηρθε κι ο γιατρος μου μαζι με τον αναισθησιολογο για την επισκληριδιο.

«Καλε, εσυ εχεις διαστολη 6! Χαμπαρι δεν πηρες;;» μου λεει και αφου μου εκαναν την επισκληριδιο χωρις να το καταλαβω, μου εσπασε και τα νερα και βουρ για την αιθουσα τοκετων!!!!!!

Βιαστηκαμε λιγο στο τελος, γιατι ο μικρος ηταν ετοιμος να γυρισει και πηγαινε να βγει με τον αγκωνα.

Σπρωξεεεεεε!!!!!!!!

Σπρωχνω, αλλα χωρις πονους και μουδιασμενη δεν ημουν σιγουρη οτι το εκανα σωστα..

Σπρωξε παλι!

Και πριν προλαβω να τελειωσω την ανασα μου, τον ακουσα να κλαει….. Τρελαθηκα!!!!!!!!!

Δεν το πιστευα οτι τον εβλεπα!!!!!! Ενα μουτρακι τσαντισμενο που το ξεβολεψαμε απο  την ζεστασια του να με κοιταζει ολο περιεργεια!

Τον φιλησα στο κεφαλακι και του ψιθυρισα «Σ’ ευχαριστω που ηρθες!!»

Ετσι ηρθε το μικρακι μου στην ζωη!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com