Το τέλειο, εύκολο, ονειρεμένο VBAC μου! (φ.τ. μετά από καισαρική)

Η ιστορια μας εχει ως εξης: Φεβρουάριο του 2014 γεννησα με καισαρικη το πρωτο μου παιδακι. Μπηκα στις 39+6 με προκληση χωρις καμια απολυτως ένδειξη. Ημουν πρωτομανουλα και ανυπομονη να γνωρισω το μωρο που τοσο καιρο ενιωθα μεσα μου. Ο τοτε γιατρος μου με περιμενε 6 ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ωρες. Σε αυτο το εξαωρο δεν ενιωσα απολυτως τιποτα, ο τραχηλος φυσικα κλειστός σκληρός και πισω και το μωρο ψηλα. Ανενημερωτη ουσα δεχθηκα την προταση για κ.τ. μιας και συμφωνα με τον μαντη γιατρο μου για να μην κατεβαινει το μωρο κατι το εμποδίζει και η φυση προβλεπει ώστε να μην υπαρχει πρόβλημα. Επίσης καθως ηταν και μεγαλο μωρο δεν χωρουσε στην πυελο και διαγνωστηκαμε με κεφαλοπυελικη δυσαναλογια (ολα αυτα απο τον μαντη οπως ειπα πριν).

Λιγο πριν γεννησω είχα μαθει τυχαία οτι το «μια φορα καισαρικη για παντα καισαρικη» σηκώνει και εξαιρεσεις και μαλιστα οτι και στην Ελλάδα μπορει να γεννήσεις φυσιολογικα μετα απο προηγηθεισα κ.τ. Απλα το ειχα ακουσει δεν ειχα ιδεα τι γινεται στην πραξη. Ετσι λιγο πριν την καισαρικη μου ρωταω τη μαια που ειχα και συνεργαζοταν με τον γιατρο σε περιπτωση καισαρικης τι γινεται μετα και μου ειπε οτι ο συγκεκριμενος γιατρος δεν ασχολείται με vbac γιατι «σε περιπτωση ρηξης, δεν προλαβαινουμε ουτε τη μαμα ουτε το μωρο». Και μιλαμε για μαιευτηριο που η αίθουσα επειγοντων χειρουργειων απεχει δυο πορτες δηλ. 5 μετρα απο τις αίθουσες τοκετου.

Τεσπα, αδαης και αμαθη καταπινω αμασητες ολες τις δικαιολογίες και μπαινω για κ.τ. Γεννιεται το θαύμα μου 3930 και 54 ποντους, μικρο δεν το λες αλλα ουτε και τοοοοοοοοσο μεγάλο. Αποτελεσμα ολων αυτων, το μωρο στρεσαριστηκε απο την ξαφνικη εξοδο στον κοσμο, εισεπνευσε αμνιακο, εκανε ταχυπνοια και μην τα πολυλογω… 7 μερες στη μενν. Ακομη κ ο ιδιος ο γιατρος παραδεχθηκε οτι στρεσαριστηκε απο την κ.τ.

Νοεμβριο του 14 και ενω προσεχαμε (τρομάρα μας) κραταω θετικο τεστ. Δεν το πιστευα. Θηλαζα κιολας κι ελεγα δεν παίζει. Που να ξερα. Στο ενδιαμεσο εχω ψαξει αυτες τις αχνες πληροφοριες που ειχα και μαθαινω μετ’ εκπληξεως οτι ναι συμβαινει και στην Ελλάδα αυτο το «τρελο, επικίνδυνο τολμημα». Μπαινω στην σχετικη ομαδα vbac και ανοίγουν τα ματια μου μπροστα στο μεγαλειο γυναικων που τολμησαν να το τολμησουν σε μια χώρα που απλα κυκλοφορούσε η φημη.

Ψάχνομαι να αλλαξω γιατρο και μαθαινω απο την ομαδα για καποιους μαιευτηρες που εχουν εμπειρια επι του θεματος. Συμπτωματικα εναν απο αυτους μου προτεινει μια φιλη η οποια τον ειχε και γεννησε φυσιολογικα το πρωτο της παιδακι και ηταν πολυ ευχαριστημενη. Ειχα σκεφτει να περάσω απο οσους μου ειχαν προταθει και να διαλέξω μετα οποιον μου έκανε το κλικ. Δεν χρειαστηκε γιατι πηγα σ’ εκεινον που σκεφτομουν εξ αρχης και εμεινα. Δεν υπηρχε η ανεση του, η ευστοχια του λογου του, η απίστευτη ηρεμια του. Ακομη και ο αντρας μου που εως τοτε ηταν πολυ διστακτικος πειστηκε οτι αξιζει τον κοπο. Βέβαια απο την αρχη με υποστήριζε και στηριζε την οποια αποφαση θα επαιρνα σεβομενος την επιθυμία μου να ξορκισω τον προηγουμενο σφαχτη μου και να αποδειξω μαλλον στον εαυτο μου οτι το σωμα μου θα λειτουργησει γι αυτο που εχει προοριστει. Γιατι να πω και την αλήθεια ειχα απογοητευτει πιστευοντας οτι δεν λειτουργεί και οτι ημουν ανικανη να ανταπεξελθω σ αυτο που η φυση μας προσταζει.

Ξεκιναμε λοιπον τις επισκεψεις στον γιατρο καθε μηνα ως ειθισται και ολα πανε καλα. Το διαστημα μεταξύ των τοκετων υπολογιζοταν στους 17 μηνες με Πητ 30/6 κατι που δεν ανησυχησε τον γιατρο που πιστευει οτι στους 12 η τομη ειναι οκ. Για τον γιατρο μου ηταν απλα μια ενδεικτική ημερομηνια, όχι ημερομηνια ληξης του μωρου! Επισης μαθαινω κατι που δεν ηξερα! Οτι ο φ.τ. μετα απο κ.τ. εχει στατιστικα λιγοτερες επιπλοκες απο επαναληπτικη κ.τ. Τι μαθαινει κανεις;;;

Μετα απο μια πολυ καλη εγκυμοσυνη φτανουμε στον 9ο μηνα. Περιττο να πω οτι σε ολη την εγκυμοσυνη αυτα που πληρώσαμε ηταν οι 3 μεγαλοι υπερηχοι και 2-3 επισκεψεις στον γυναικολογο μονο οταν συνταγογραφουσε ή εγραφε εξετάσεις. Ο γιατρος γενικα ιδιαιτερα λιγομιλητος, μας ελεγε μονο οσα επρεπε να ξερουμε καθε φορα σχετικα με το μωρο. Τιποτα περισσοτερο, τίποτα λιγοτερο. Εννοειται απαντουσε σε καθε απορια μας και μας καθησυχαζε, αλλα δεν πλατιαζε. Τον τελευταιο μηνα μας εβλεπε συχνοτερα. Απο την αρχη ειχαμε πει οτι θελουμε tolac και μας ειχε πει εφοσον το θελουμε θα το αφήσουμε μόνο του να γινει χωρις καποια παρεμβαση και οτι θα περιμενουμε τουλαχιστον μέχρι 41 εβδομαδες αναλογως φυσικα και των εκαστοτε συνθηκων που θα ειχαμε καθε φορα στους υπέρηχους. Μονη προυποθεση που ειχε θεσει εξ αρχης να μην ειναι ισχιακο το μωρο.

Ολα καλα πηγαινουν, το μωρό παντα με το κεφαλακι προς τα κατω, συμφωνα με τον υπερηχο στην 38 η εβδομαδα ηταν περιπου 3800 γρ. Φτασαμε 40 εβδομαδων και τοτε συναποφασιζουμε να γινει η πρωτη κολπικη εξεταση. Ηταν λιγο αβολη η αληθεια ειναι, ειδαμε τον τραχηλο, εχει αρχισει να μαλακωνει κ προχωραμε. Δυο μερες μετα δεν με ξανακοιταει κολπικα αλλα είδαμε τα αμνιακα, ολα καλα. Κάνουμε nst πολυ καλο, αλλα απο συσπασεις λιγες και 50 αρες τιποτα παραπανω, εγω δεν τις πολυκαταλαβαινα. Μονο πετρωματα ενιωθα χωρις ιχνος πονου. 40+6 παλι ελεγχουμε αμνιακα, μια χαρα, κάνουμε κ μια κολπικη την οποια δεν ενιωσα καθολου και ειδαμε οτι ο τραχηλος εχει μαλακωσει και έρχεται προς τα μπροστα. Ξαφνικα εκει που ειχα απογοητευτει οτι δεν θα ανταποκρινοταν το σωμα μου ουτε αυτη την φορα και οτι δεν θα ξεκινουσε ποτε μονος του ο τοκετος, αρχισα να ελπιζω εφοσον ο τραχηλος εχει μαλακωσει.

Φεύγουμε για το καθιερωμενο nst και ειμαι πολυ χαρουμενη και χαλαρη ελπιζοντας… Ο γιατρος μου λεει να με ξαναδει σε δυο μερες αν δεν εχουμε κατι νεο και οτι αν δεν γινει κατι θα αφησουμε μεχρι σ/κ (41+5) και μετα πρεπει να γεννηθει. Δεν τον ρωτησα κατι περαιτέρω γιατι τον ειδα σίγουρο οτι καποια εξελιξη θα εχουμε. Μπαίνουμε λοιπον στο Γαια και αρχιζει το nst… Πολυ καλα ο μπεμπης μια χαρα, κουνιεται αρκετα και εγω κανω συσπασεις χωρις πονο. Στην αρχη διασπαρτες αλλα μεσα στα πρωτα 40 λεπτα σαν να συντονιζονται. Ολα αυτα χωρις καθολου πονο ακομα μονο πετρωμα. Γινανε ανά 5 με 10 λεπτα και πυκνωναν, ακομα χωρις πονο. Μιλανε με τον γιατρο, τους λεει να κανουμε αλλη μιση ωρα και βλεπουμε. Οσο περνουσε η ωρα τοσο πυκνωναν αλλα ακομα μονο σφιξιμο ενιωθα. Ξαναμιλανε με τον γιατρο και αποφασιζεται να γινει εισαγωγη!

Μετα απο λιγο ηρθε στο μαιευτηριο και μου ειπε «Δεν γεννας ακομα, αλλα ειναι πιο ασφαλες, εφοσον ξεκινησαν οι συσπασεις να μπεις μεσα παρα να φυγεις και να έρθεις σε δυο ωρες με πονους«

Θυμηθηκα οτι δεν εχω χαιρετησει το παιδακι μου και με πιανει μια στεναχωρια αλλα ηρθε ο αντρουλης μου μεσα και με καθησυχασε και μου θυμισε οτι εδω που φτασαμε ηταν αναμενομενο καποια στιγμη να γινοταν! Φυσικά ειχε δίκιο!

Κανουμε την εισαγωγη και παμε στην αιθουσα ωδινων… Ερχεται και ο αντρας μου ντυμενος στρουμφακι… Ολα μου θυμιζαν την πρωτη γεννα μιας και ημουν στο ιδιο μερος αλλα δεν αφησα να με επηρεάσει. Μπηκαμε στις 10 το βραδυ. Μεχρι τις 12 μονο πετρωματα συχνα μεν, ανωδυνα ομως ισα που με ενοχλουσαν. Ο γιατρος με εξεταζει μου λεει ειμαστε στο 1 ακομα, λογικα πριν το μεσημερι δεν γενναμε και να χαλαρωσουμε. Μιλαω με την καταπληκτικη μαια μου, μου λεει νωρις είναι, αλλά θα ερθω. Ολα οκ, μετά απο λιγο με εξεταζει η μαια μιας και αρχισα να ποναω λιγο και λεει είμαστε στο 2, εχουμε πολυυυυυ δρομο ακομα. Εκει ξεκινησε και το παρτυ… Σε καθε συσπαση αρχισα να ποναω, στην αρχη ηταν διαχειρισιμος ο πονος οσο περνουσε η ωρα πιο δυνατος και παει λεγοντας… Η μαια να με ρωταει συνεχεια πως νιωθω που ποναω, αν αλλαζει κατι στον πονο και ταυτοχρονα να κανουμε και χαβαλε μεταξυ των συσπασεων… Πολυ γελιο…

Στη 1 η ωρα εξεταση ξανα και ειμαστε στο 4. Λυγισα. Ζητησα επισκληριδιο. Ερχεται η αναισθησιολογος και λογω προβληματος μου στη μεση η διαδικασια κρατησε λιγο παραπανω. Πονουσα. Πολυ. Αλλα ταυτοχρονα με διακατειχε τεραστια χαρα. Ετσι, χωρις ιδιαιτερο λογο. Η μαια φοβηθηκε μηπως η επισκληριδιος καθυστερησει η διακόψει τις συσπασεις. Η επισκληριδιος εγινε περιπου στις 2. Δεν με επιασε απολυτα μαλλον λογω σωματικης διαπλασης και καταλαβαινα πονο σε καθε συσπαση, σχετικα ανεκτο ομως.

Φτανουμε στις 4:30 εξεταση και η διαστολη στο 6. Προχωραμε παραδοξως πολυ γρηγορα για vbac κ ιδιως για μια μητρα που δεν εχει κανει συσπασεις στην προηγούμενη γεννα και για ενα τραχηλο που δεν εχει ανοιξει παλι. Ο αντρας μου λεει να παει λιγο εξω για ενα τσιγαρο να τον χτυπήσει και λιγος αερας μιας και ηταν κομμάτια. Του λεω «Πηγαινε, δεν θα γεννησω δα και στο επομενο μισαωρο«

Μολις βγαινει εξω, γυριζω στο πλαι να ξεπιαστω και εχω μια ακομη συσπαση με λίγο πονο. 5 παρα τεταρτο και με την ευκαιρια που λειπει ο αντρας μου με ξαναεξεταζει.

«Ωχ! Εχουν σπασει τα νερα! Καλα, δεν πηρες χαμπάρι τιποτα;»

Οχι, δεν καταλαβα τιποτα! Κολπικη εξεταση και την ακουω να λεει: Εχουμε τελεια, εχουμε τελεια!

Βγαινει στον διαδρομο και το λεει στην προισταμενη μαια και εκεινη δεν καταλαβαινει οτι προκειται για εμενα αφου ειμαι «πρωτοτοκη» αρα θα καθυστερουσα λογικα. Ερχεται ο αντρας μου ανιδεος μες στην καλη χαρα, του λεω που εισαι; Γενναμε! Νομιζε οτι του κάναμε πλακα μεχρι που ειδε τον γιατρο να ερχεται τρεχοντας και τη μαια να φοραει το καπελακι και τα συναφη και να μαζευονται και αλλες δυο τρεις μαιες ετοιμαζοντας τα συνεργα!

Ξαφνικα φευγει το κατω μερος του κρεβατιου τα ποδια μου στον αερα, ο αντρας μου πισω απο το κρεβάτι, ο γιατρος στην θεση του και η μαια να μου λεει οτι το μωρο εχει μαλλακια και οτι με δυο τρεις εξωθησεις θα βγει σιγουρα. Μου δειχνει πως να αναπνευσω και να σπρωξω και σε 3 η 4 η 5 εξωθησεις (συγχωρεστε με, η συγκινηση ηταν μεγαλη) βλεπω το αντρακι μου να βγαινει. Ο αντρας μου στις εξωθησεις μου χαιδευε το κεφαλι και καταλαβαινα την αγωνια του.

Μολις βλεπουμε το μωρο τον ακουω με τρεμαμενη φωνη να λεει στο γιατρο και σε ολο το team «Σας ευχαριστούμε!» Και εκει λυγισα και με παιρνουν τα ζουμια…

Κατευθειαν και πριν την απολινωση μου βαζουν το πλασματακι μου πανω μου οπως ηταν βρωμιαρουλικο και το χαζευαμε σαν να μην ειχαμε ξαναδει μωρο… Συνεχίστηκε για λιγο ακομα η κοπτοραπτικη αλλα δεν με ενοιαζε τιποτα, χαζευα το μικρο και το μεγαλο μου αντρακι και επλεα σε πελαγη ευτυχιας… Δεν ηθελα τιποτα αλλο εκεινη την ωρα. Τον πλενουν του καθαριζουν στοματακι κλπ κ τον ζυγιζουν… 4070 γραμμαρια, ενας αντρακλας 55 ποντους!

Εχω μείνει αποσβολωμενη απο το μεγαλείο του σωματος μας και τη δυναμη που εχουμε. Φοβομουν προς το τελος της εγκυμοσυνης και μηπως δεν ξεκινησει τιποτα μονο του και μηπως συμβει καποιο απο τα ασχημα σεναρια που υπάρχουν. Αλλα ο φοβος εγινε δυναμη για τις εξωθησεις και ειχα το αντρακι μου γρηγορα αγκαλια! Γιατρος και μαια παραδεχθηκαν οτι ηταν αν οχι το πιο γρήγορο, τοτε απο τα πιο γρηγορα vbac που εχουν κανει. Η εξελιξη ηταν οντως πολυ γρηγορη και δεν το πιστευαν ουτε οι μαιες του μαιευτηριου.

Δεν εχω λογια ουτε για τον γιατρο με την απολυτη ηρεμια του ουτε για την ακουραστη μαια! Η μονη κουβεντα του γιατρου στον τοκετο ηταν «Ελα κοριτσι μου, μια εξωθηση και θα βγει το μωρακι!» Ειλικρινα αν ειχα, θα τους εδινα χιλιαδες ευρω για τον ονειρεμενο τοκετο που μου προσφεραν. Τους ευχαριστω απο τα βαθη της καρδιας μου που ήταν πιο σιγουροι απο εμενα για το vbac. Αλλα πιο πολύ ευχαριστώ τον άντρα μου που αν και εξαρχης διαφωνούσε κυριως λογω αγνοιας παρολα αυτα με στηριξε και ηταν κοντα μου υποστηριζοντας με σε οποιον αμφισβητουσε αυτο το τρελο κατα πολλους τολμημα. Και φυσικα που ηταν μαζι μου ως το τελος και που το χαρηκε πιο πολύ και από εμενα!

Πρεπει να σας πω οτι ηδη σκεφτομαι το τριτο παιδακι!

Ξερω πλατιασα αρκετα, ισως να σας κουρασα, αλλα ελπιζω οποια καταφερει να διαβασει ως το τελος την ιστορια, ειδικα αν προσπαθει για φ.τ. να παρει θαρρος κ να εμπιστευθει το σωμα της κ την ομαδα που διαλεξε και ευχομαι σε όλες να εχετε εναν τοσο ευκολο κ γρηγορο τοκετο σαν τον δικό μου, κοντρα σε ολους οσους απλα δεν ξερουν αλλα παρολα αυτα μιλουν!

Υ.γ. Το μωρο ηταν ψηλα μεχρι τη στιγμη που η διαστολη ηταν καπου στο 6 οποτε και αρχισε σιγα σιγα να κατεβαινει. Αυτο για τους γιατρος που το θετουν σαν αιτια κ.τ.

Μελλουσες μανουλες μην φοβαστε τιποτα, η φυση εχει προβλεψει για ολα. Βρειτε τους σωστους ανθρωπους να σας ακολουθησουν σε ο,τι εχετε αποφασισει κ να ειστε σιγουρες οτι θα γινει το καλύτερο δυνατο. Οποια εκβαση ομως και να εχει η προσπαθεια, ακομα και μια επαναληπτικη καισαρικη μην ξεχναμε την ουσια: Υγιης μαμα, υγιες μωρό. Και ψυχικα και σωματικα.

Μαμα δυο μπομπιρακων, Γεωργία.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com