Επιτέλους ευτυχισμένη!
Η Γεωργία μοιράζεται μαζί μας τη δικιά της ιστορία! Πώς από την καθημερινή δυστυχία, πήρε τη ζωή στα χέρια της και δηλώνει πια ευτυχισμένη!
Ειναι η πρωτη φορα που σας γραφω, αλλα θελησα να σας πω μια ιστορια για να σας δειξω ποση δυναμη κρυβουμε μεσα μας ολες μας και δεν το ξερουμε…!
Πριν δεκα χρονια παντρευτηκα τον πρωτο αντρα… δεν τον ερωτευτηκα, δεν τον αγαπησα, δεν μου αρεσε καν…. αλλα νομιζα πως αν δεν τον παντρευτω στα τριαντα που ημουν τοτε, θα εμενα στο «ραφι»…. Λαθος!
Εκανα αμεσως ενα αγορακι… τον Ρωμανουλη μου! Απο τη στιγμη που γεννηθηκε, δεν υπηρχε χωρος για κανεναν αλλον, ποσο περισσοτερο για κεινον… Η αντιστροφη μετρηση ειχε αρχισει για τον γαμο μας, πριν καλα καλα ξεκινησει!…..
Πολυ κλαμα, πολλη δυστυχια, απιστευτη μοναξια και παρα παρα πολυ φτωχεια κι ας δουλευα 12 ωρες το εικοσιτετραωρο… Μας προεκυψε και τζογαδορος…. Δεν ειχα ουτε για γαλα του παιδιου μου… Ευτυχως που ειχα τους δικους μου αλλα κι αυτοι ποσα να προσφερουν;
Τον Αυγουστο του 2007 αλλαξαν ομως ολα…. Ο μπαμπας μου, 62 μολις χρονων, παθαινει εμφραγμα, εγκεφαλικο και παυει να μιλαει και να περπαταει… Η ζωη μου ολη περασε απο μπροστα μου, χρωσταγα στον εαυτο μου και σ΄ αυτους τους ανθρωπους που με μεγαλωσαν να με δουν ευτυχισμενη!
Εχοντας τους στο πλαι μου πηρα το παιδακι μου κι εφυγα… αλλαξα την ζωη μου. Ξαναεγινα ο εαυτος μου. Ανασανα!
Σημερα, αυγουστοσ 2011… Ειμαι ξανα παντρεμενη μ΄ εναν ανθρωπο που μονο χαμογελα μου ‘χει προσφερει, ερωτευμενη σαν μικρο παιδι και πριν τρεις μηνες γεννησα και την κορουλα μας, την Κατερινουλα μας!
Ειμαστε πια μια τετραμελης ευτυχισμενη οικογενεια και δυνατοι ν΄ αντιμετωπισουμε τα παντα και τους παντες!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Χαίρομαι που εφτιαξες την ζωη σου και είσαι ευτυχισμένη όμως και απο την άλλη κανεις δεν σε ανάγκασε να παντρευτεις την πρώτη φορα, δική σου επιλογή ηταν. Επειδή φοβηθηκες μη μείνεις οπως είπες στο ράφι πήρες και εναν άλλο άνθρωπο στο λαιμό σου, τον πρώην σου. Που μπορει, μπορει με μια άλλη γυναίκα να ηταν και εκείνος ευτυχισμένος. Κανεις δεν ξέρει πως μπορει να ηταν τα πράγματα αν είχες κανει άλλη επιλογή. Να είσαι παντα καλα ευχομαι και σύ και η οικογένεια σου...
Φαρμακόγλωσσα! Τον πήρε τον μπέμπη και τον έκανε δυστυχισμένο... Καλό είναι να σκεφτόμαστε λίιιιιιγο, πριν γράψουμε. Ελεος πια!
Φίλη μου είμαι και γω χωρισμένη αλλά δεν με αφήνει ο πρώην να ηρεμήσω. Εσένα δεν σε ενοχλεί στη νέα σου οικογένεια? Δεν έχει δικαιώματα πάνω στο παιδί σας? Πως το διαχειρίζεσαι? Εννοείται πως πιστέυω ότι αυτό που ζεις εσύ συμβαίνει μόνο στα παραμύθια... Να χαίρεσαι την οικογένειά σου!
Μπράβο σου να είσαι καλα εσυ και τα παιδάκια σου, ειναι ωραίο να πετάς τα σκουπίδια απο την ζωη σου, το έχω κανει και σε καταλαβαίνω απόλυτα εγω πήρα απόφαση να τον αφήσω όταν έχασα τον μπαμπα μου ήταν μεγάλο το σοκ, έχω ομως το αγοράκι μου και είμαι ευτυχισμένη εύχομαι να βρεθεί κάποια στιγμη και στο δικό μου δρόμο ένας άξιος άνθρωπος για μένα και πρότυπο πατέρα για το παιδι μου, να είσαι πάντα καλα!
keep going on!! στεναχωρέθηκα για τον μπαμπά σου, όμως..............
Είναι οκ όλα αυτά, αλλά πραγματικά χρειάζεται να έχει καθαρό το μυαλό και την καρδιά για να κάνει τη δεύτερη επιλογή. Και είναι τη δεύτερη φορά που χρειάζεται να δει κανείς τον εαυτό του κατάματα και να αποφασίσει πραγματικά τί θέλει, εννοώ χωρίς το ζήτημα των παιδιών ή/και των άλλων υποχρεώσεων. Εύχομαι υγεία και τύχη.
Egw pisteuw pws h zwh xrwstwei se olous kapoia stigmh thn pragmatikh eutuxia sthn zwh tous...Ftanei vevaia na mhn afhneis ta pragmata sthn tuxh toys,na ekmetaleuesai kathe eukairia gia ena kalutero aurio...se auth thn kathgoria antrhrwpwn anoikw kai egw,poy palepsa polu sklira gia na ginw eutuxismenh,nai,omws ta katafera...kai shmera zw thn apoluth eytyxia...sta 20 pantreuthka apo katharh epipoleothta logo hlikias...ekana amesws kai ton gio mou,omws pote den uphrxame eutixismenoi...giati o prwhn antras mou me kakopoiouse...afou loipon palepsa se ena gamo pou den eixe kanena diexodo...ton parathsa..phra to paidi mou,kai thn zwh mou sta xeria mou,,,palepsa polu sklhra,omws antamifthika me to parapanw,gnwrisa enan uperoxo antra,xanaeftoiaxa thn zwh mou kai exw kai egw mia mpempa shmera 3 mhnwn...zwntas thn apoluth eutuxia..
Να είσαι σίγουρη ότι ανήκεις σε μια μειοψηφία, δυστυχώς, που παίρνει τα ηνία της ζωής στα χέρια της και δε φοβάται τίποτα. Σε εσένα το σημείο καμπής ήταν η ασθένεια του πατέρα σου, σε άλλες γυναίκες είναι κατί εξίσου σοκαριστικό αλλά στις περισσότερες δυστυχώς όλα φαίνονται ίδια και δεν κάνουν καμμία προσπάθεια να αλλάξουν τη ρότα της ζωής τους. Ποτέ δεν είναι αργά! Κι εμένα η ζωή μου ξεκίνησε στα 35. Μετά από έναν μοναχικό γάμο και πολλούς κατώτερους άνδρες πλάι μου που τους έκανα "ανθρώπους" και μετά -πάλι- τους έδιωχνα λόγω βαρεμάρας. Η ζωή ξεκινά όταν εμείς το παίρνουμε απόφαση. Όταν βρίσκουμε Εκείνον τον Έναν που θα μας κάνει να γελάμε. Να τον θαυμάζουμε. Να τον σεβόμαστε. Να τον πιστεύουμε για αυτό που είναι και όχι για αυτό που προσπαθεί να γίνει μάταια (η πλειοψηφία των ανδρών ανήκει εδώ, δυστυχώς, ιδιαίτερα αυτοί που πίνουν-βιαιοπραγούν-βρίζουν κλπ.) Να χαίρεσαι την υπέροχη οικογένειά σου και εύχομαι να τη μεγαλώσετε κι άλλο μιας και όπου υπάρχει αγάπη, ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΖΕΤΑΙ!!!!!!!