Ιστοριούλα!

H Aθηνά τώρα που είμαστε διακοπές κοιμάται στο δωμάτιο της στον κάτω όροφο, που είναι δίπλα στην κρεββατοκάμαρα του παππού και της γιαγιάς.

Προχθές το βράδυ είχαν μια υποχρέωση και δεν θα κοιμόντουσαν σπίτι. Ετσι την πήραμε στο κρεββάτι μας.

Είχε πολύ καιρό να συμβεί αυτό και πρέπει να ομολογήσω ότι μου’χε λείψει.

Συνήθως κοιμάμαι τελευταίος. Τις έβλεπα –καθώς έγραφα στον υπολογιστή- μαμά και κόρη να κοιμούνται στο διπλό κρεββάτι.

Η Αθηνά είχε γαντζωθεί στην πλάτη της  και η Ολιβ είχε πάει όσο πιο άκρη γίνεται για της δώσει χώρο… Οσο πιο άκρη πήγαινε, τόσο πολύ κολλούσε πάνω της η μικρή.

Απολάμβανα το θέαμα.
Κάποια στιγμή νύσταξα.
Πήγα από την άλλη μεριά του κρεββατιού και ξάπλωσα όσο πιο σιγά γινόταν για να μην τις ξυπνήσω…

Μόλις είχε αρχίσει να με παίρνει ο υπνος όταν ένα… «γιουβαρλάκι»  ήρθε κυλώντας προς το στήθος μου…

Ένα τόσο δα μικρό χεράκι έπιασε το λαιμό μου…

–Μπαμπά μου!

Ελιωσα.

Μετα από λίγο μου γύρισε τον ποπό και το κεφάλι της χώθηκε κάτω από το πηγούνι μου…
Ένα ζεστό πατουσίνι βρέθηκε στην παλάμη μου… ή το ανάποδο.

Αναστέναξε!

–Μπαμπά μου!

Μεσα στον ύπνο της η Ολιβ καταλαβε ότι η μικρή απομακρύνθηκε. Την έψαξε. Το χέρι μου τώρα δεν κρατούσε μόνο το πατουσίνι της Αθηνάς, αλλά και το χέρι της αγάπης μου,

Ηταν και τα δυο το ίδιο τρυφερά.

Το ίδιο ίδια.

Sweet dreams are made of this!