Ιστοριούλα Νο.2
Ένα πράγμα που πρέπει να κάνετε ΧΩΡΙΣ ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ (δεν το κουβεντιάζω καν) είναι να βάζετε ΠΑΝΤΑ τα παιδιά σας στο ειδικό καθισματάκι τους, όταν τα μεταφέρετε με το αυτοκίνητο σας.
Εμείς έχουμε ένα που κοιτάει ανάποδα-προς τα πίσω (Οι Σκανδιναβοί και ο φίλος μας (που την ψάχνει με αγάπη τη δουλειά του) Γιώργος Ρεφενές (http://www.mobo.gr) επιμένουν ότι τα πιο ασφαλή είναι τα «ανάποδα»)
Στην πλάτη του πίσω καθίσματος στερεώνεται ενας καθρέφτης, που είναι στραμμένος προς το παιδί. Ο οδηγός βλέπει το παιδί, κοιτάζοντας το είδωλό του στον εσωτερικό καθρέφτη που βρίσκεται στο παρμπρίζ και ο/η συνοδηγός απλώς γυρίζοντας ελαφρά προς τα αριστερά κοιτάζοντας πίσω. Ετσι ξέρουμε κάθε στιγμή τι κάνει το παιδί.
ΟΚ! Όλα αυτά ως πρόλογος.
Το Αθηνάκι μας μάλλον γεννήθηκε για συνεπιβάτης.
Όταν ήταν μόλις 40 ημερών την βάλαμε στο καθισματάκι της και την φέραμε από την Αθήνα στη Χαλκδική. Κυρία! Ζητημα είναι να έκανε «ουάαα» 3 φορές σε όλη τη διαδρομή… και αυτό επειδή ήθελε το γαλατάκι της ή επειδή έκανε κακά.
Καμιά φορά που την αφήνουμε στις γιαγιάδες της επειδή πρέπει να πάμε σε δουλειά, στη διαδρομή ΠΑΝΤΑ λέμε με την Ολίβια, πόσο άδειο μας φαίνεται το αυτοκίνητο. Ευτυχώς αυτό γίνεται εξαιρετικά σπάνια.
Όπως κάθεται λοιπόν και κοιτάει προς τα πίσω (πλάτη-πλάτη με τη μαμά της) κοιταζόμαστε μέσω των δυο καθρεπτών. Η Αθηνά κοιτάει προς τα έξω. Μπαίνω στο μυαλουδάκι της. Ενας ολοκληρος ολοκαίνουργιος κόσμος τρέχει σαν trailer μπροστά της.
Σαν να καταλαβαίνει το βλέμμα μου.
Κοιτάει τον καθρέφτη που κοιτάω.
Το προσωπό της φωτίζεται.
Μου κάνει νόημα!
«Κούυυυυ…κα….»
Συγννώμη, που επαναλαμβάνομαι, αλλά λιώνω.
Σταματάμε για να πάρουμε κάτι π.χ. από ένα περίπτερο.
Στην περίπτωση που βγεί η Ολιβ, μένουμε οι δυο μας… Η Αθηνά παρακολουθεί τη μαμά της. Απλώνω το δεξί μου, το περνάω πίσω από το κάθισμα του συνοδηγού και μπροστά από τη μικρή.
Δυο μικρά σαλιωμένα χεράκια πιάνουν το χέρι μου…
Την κοιτάω από τον καθρέφτη.
Δεν με κοιτάει,.
Κοιτάει τη μαμά της.
Τα σαλιωμένα δακτυλάκια όμως «γραφουν» στη δική τους γλώσσα πάνω στην παλάμη μου:
-Μπαμπά μου… πόσο πολύ σας αγαπάω!
Σφιγγω ελαφρώς την χούφτα μου.
-Κι εμείς μωρό μου! Κι εμείς!
Αχ πόσο δίκιο έχετε!!! έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέω σε φίλους και γνωστούς για τα ανάποδα καθισματάκια (μετά το πρώτο έτος του παιδιού) γιατί η πρώτη κατηγορία είναι έτσι κι αλλιώς ανάποδα. Και εμείς όταν αφήσαμε το πρώτο κάθισμα περίπου 13 μηνών (τώρα είμαστε 20) πήραμε ανάποδο της BE SAFE. Εξαιρετικό!!!! Όλοι μας έλεγαν "τώρα μεγάλωσε δεν θα κάθεται ανάποδα,θα ζαλίζεται" και άλλες τέτοιες βλακείες. Εμείς ανένδοτοι όταν ψάχνοντας στο internet είδα τις τρομακτικές διαφορές στην ασφάλεια είπα "ανάποδο" και τέρμα. Βέβαια ο μικρός μια χαρά κάθεται ,ούτε γκρινιάζει, ούτε ζαλίζεται ούτε τίποτα άλλο παθαίνει από όλα αυτά τα χαζά που μας έλεγαν. Πρώτα η ασφάλεια των παιδιών μας και μετά όλα τα άλλα. Έχω φίλη που ο γιος της μικρός έκλαιγε γοερά και δεν ήθελε με τίποτα να μπει στο καθισματάκι (εγώ τότε δεν ήμουν ακόμη μανούλα) οι περισσότερες φίλες την κατηγορούσαν γιατί άφηνε τον μικρό να κλαίει δεμένο στο καθισματάκι του και δεν τον έβγαζε κατά την διάρκεια των ταξιδιών που έκαναν. Αυτή απαντούσε "προτιμώ να κλαίει αυτός τώρα μέχρι να συνηθίσει παρά να κλαίω εγώ για πάντα" (όντως μετά από μερικά ταξίδια που είδε ο μικρός ότι δεν του περνάει ηρέμησε και καθόταν μια χαρά).
Μπράβο δάσκαλε, εγώ έχω δύο παιδιά και μέχρι περσι είχα έξι παιδικά καθισματάκια από δύο στα δικά μας αμάξια και δύο στου Παππού. Και φέτος που η μεγάλη μου έκλεισε τα δέκα και ξεπέρασε το βάρος-υψος ακόμα και για booster έχουμε τρία για τη μικρή. Και το αυτοκίνητο δεν ξεκινάει αν δεν βάλουμε όλοι ζώνες ακόμα και για να πάμε στο Φούρνο.
κι εμεις θεωρουμε αυτονοητο και απαραβατο κανονα το μωρο να καθισει στο ειδικο καρεκλακι (γι αυτο και το μεταφερουμε απο αυτοκινητο σε αυτοκινητο οταν προκειται να μεινει με αλλους συγγενεις). Οι γονεις μου ομως ενω μας θεωρουσαν λιγο υπερβολικους στο θεμα αυτο (αν και παντα χρησιμοποιουσαν το καλεκλακι) αλλαξαν γνωμη οταν καποια φορα ο πατερας μου πατησε αποτομα φρενο για να αποφυγει ενα σκυλακι και η μητερα μου χτυπησε στο τζαμι του συνοδηγου (το αυτοκινητο μολις ειχε ξεκινησει)!!
εγω χαιρομαι διπλα που εχετε την κορη σας σε αναποδο παιδικο καθισμα!υποθετω θα την εχετε μεχρι 4 ετων ???
Αλλη τρελλή εγώ...μέχρι που τέλειωσαν το Λύκειο κάθονταν πίσω,χωρίς ποτέ να τέθει θέμα,δλδ άνοιγα το αυτοκίνητο και επειδή είχα κι άλλο βίτσιο με τα δίπορτα πάντα για ασφάλεια,σήκωναν το κάθισμα κ χώνονταν πίσω!!!...άντε καμιά φορά διάλεγαν ποιά θα καθήσει πίσω από την μαμά!!!!
τα παιδάκια έχουν πολύ μεγάλη ανάγκη το πατρικό/αντρικό πρότυπο κ φυσικά την οικογενειακή θαλπωρή! Να το χαίρεστε το μωράκι σας και να του μεταλαμπαδεύσετε λιγάκι από την "τρέλα" σας!!!! Είστε όλοι υπέροχοι!!!!:-)
Ποσο δικιο εχετε για το καθισμα αυτοκινητου,εχει μαλλιασει η γλωσσα μου να επαναλαμβανω στα πεθερικα μου για την χρηση του καθισματος,αλλα περα βρεχει,μεταφερουν το παιδι,οταν το αφηνω για να το προσεξουν,στην αγκαλια της γιαγιας......Εχω καταντησει κουραστικη πλεον,αλλα το ξεκαθαρισα,δεν θα τους δωσω το παιδι αν δεν χρησιμοποιησουν το καθισμα.Το θεμα ειναι το εξης:θα το κανουν πραξη αυτο που υποσχεθηκαν????
Συμφωνώ απόλυτα κι εγώ δεν το διαπραγματέυομαι αυτό σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση!!! Τα παιδιά στο πίσω κάθισμα. Οι κόρες μου από την αρχή μπήκαν στη θέση τους και δεν διεκδίκησαν ποτέ την μπροστινή θέση ή ακόμα χειρότερα αυτά που βλέπω στο δρόμο την αγκαλιά του μπαμπά τους ενώ οδηγάει! Μία φορά πήρα αγκαλιά την κόρη μου, για ένα μόνο λεπτό, ενώ ο μπαμπάς μας οδηγούσε γιατί το καθισματάκι της έκαιγε παρόλο που το είχα σκεπάσει με σεντονάκι και κάναμε 50 μέτρα και αν... Και για να προλάβω την ερώτηση σας, γιατί δεν την πήρα αγκαλιά και να περπατήσουμε αφού ήταν τόσο κοντά, θα πω γιατί ακολουθούσαμε ένα άλλο αυτοκίνητο στον Μαρμαρά- Χαλκιδικής και για όποιον ξέρει τους δρόμους είναι σκέτα σαλιγκάρια και θα τους έχανα. Ακόμα γι' αυτό έχω τύψεις!!!