Ο γιος μου φοράει φουστάνια κι αυτό δεν με πειράζει

γράφει ο Seth Menachem για το xojane

Κάθε πρωί, η 4χρονη κόρη μου, Sydney, σέρνει την καρέκλα της ως τη ντουλάπα και αρπάζει ένα φόρεμα απ’ την κρεμάστρα. Προσπαθώ να την κατευθύνω σε άλλες επιλογές – «Γιατί δεν βάζουμε ένα σορτσάκι σήμερα;» – αλλά η Sydney είναι πεισματάρα. Άλλωστε πιστεύω πως της αξίζει να είναι ελεύθερη να επιλέξει αυτό που θέλει να φορέσει.

Ο γιος μου ο Asher είναι δύο ετών. Βγάζω μια βερμούδα κι ένα T-shirt από το συρτάρι και τον ντύνω, επειδή ακόμη δυσκολεύεται να ντυθεί μόνος του. Έχει μάθει όμως πώς να ξεντύνεται και αυτό πολλές φορές τον κάνει να σκίζει τα ρούχα του και να φωνάζει «φουστάνι» ξανά και ξανά. Σκαρφαλώνει στην καρέκλα μπροστά στη ντουλάπα και τραβάει ένα από τα φορέματα της Sydney – «Αυτό».

Τις περισσότερες μέρες ο γιος μου ντύνεται σαν την πριγκίπισσα Sofia ή κάποια άλλη πριγκίπισσα της Ντίσνεϊ, ή φοράει –το αγαπημένο μου- ένα πολύχρωμο Ralph Lauren φόρεμα. Αν εξαιρέσει κανείς τις κοινωνικές νόρμες, του πηγαίνουν τα φορέματα. Και με την καυτή καλοκαιρινή αυτή μέρα στο Λος Άντζελες, είναι μάλλον μια πρακτική επιλογή.

Με έκανε να αισθάνομαι λίγο άβολα που φορούσε φουστάνια δημοσίως. Δεν ήταν επειδή με ένοιαζε η γνώμη όσων θεωρούσαν πως ήταν παράξενο ο γιος μου να φοράει φουστάνια. Ήταν επειδή με ένοιαζε που πίστευαν ότι εγώ επέλεξα να του βάλω φόρεμα. Λες και είχα βάλει σκοπό να χρησιμοποιήσω το γιο μου για να καταρρίψω τις κοινωνικές νόρμες, ή όπως είπε η μητέρα ενός φίλου μου – μία πιστή Σεφαραδίτισσα Εβραία – «Ήθελες να έχεις άλλη μία κόρη;»

Αυτό συνέβη στα γενέθλια της κόρης του φίλου μου και προτού φύγω από το σπίτι είχα προσπαθήσει να πείσω τον Asher να αλλάξει και να φορέσει «αγορίστικα ρούχα». Ήξερα πως αν εμφανιζόταν με φόρεμα, θα υπήρχαν ένα σωρό ερωτήσεις και κριτικές και δεν είχα την όρεξη να ασχοληθώ με τέτοια.

Ο Asher όμως ήταν πιο ανένδοτος από κάθε άλλη φορά εκείνο το πρωί. Ξέσπασε σε μία μεγάλη κρίση θυμού καθώς προσπαθούσα να του φορέσω μια βερμούδα. Η μύτη του έσταζε στο στόμα του κι αυτός έκλαιγε και διαμαρτυρόταν και ξάφνου συνειδητοποίησα πως πάλευα για κάτι το οποίο δεν πίστευα εξ αρχής. Έκανα το παιδί μου να αισθάνεται άσχημα για κάτι που δεν θα έπρεπε να τον κάνει να ντρέπεται. Κι έτσι σταμάτησα. Τον αγκάλιασα και απολογήθηκα. Του έβαλα πάλι το μωβ φόρεμα της πριγκίπισσας και τα αστραφτερά TOMS της αδελφής του.

Πήγαμε στο πάρτι και όπως το φανταζόμουν, ορισμένοι Ισραηλινοί γέλασαν και σχολίασαν. Ένας μου είπε «Σου φαίνεται αστείο; Υπάρχουν παιδιά εδώ. Θέλεις να δουν αυτό το πράγμα;» Ένας άλλος είπε «Θέλεις να σου γίνει γκέι;»

Κι εγώ παρέμεινα ψύχραιμος. Και τους εξήγησα όσο καλύτερα μπορούσα πως τα παιδιά που ντύνονται με ρούχα του άλλου φύλου δεν είναι απαραίτητα γκέι. Κι αν είναι γκέι, δεν θα φταίει κάτι που έκανα. Θα είναι απλά γκέι. Ίσως πάλι να είναι απλά μία φάση. Ίσως και όχι. Όπως και να ‘χει, δεν θέλω ποτέ του να αισθανθεί πως δεν μπορούσε να εκφραστεί ελεύθερα επειδή οι γονείς του δεν τον στήριζαν. Και ορισμένοι το κατάλαβαν αυτό. Κάποιοι άλλοι, εγκλωβισμένοι στις πεποιθήσεις της θρησκείας και την άγνοια, ξίνισαν τα μούτρα τους.

Πολλοί άνθρωποι μας υποστηρίζουν. Βλέπουν τα παιδιά μου – τη Sydney με τα μακριά ξανθά μαλλιά της και τον Asher με τα κοντά σκούρα μαλλιά του και λένε «Μου αρέσει πολύ το κοντό κούρεμα της κόρης σου». Κι όταν τους λέω ότι είναι ο γιος μου, χαμογελούν και λένε «Μου αρέσει πολύ». Ζητούν επίσης συγγνώμη που μπέρδεψαν το φύλο, αλλά τους λέω: «Μην απολογείστε. Φοράει ένα μωβ φόρεμα και αστραφτερά παπούτσια, πώς να το ξέρατε;» Ξέρω πως υπάρχουν γονείς που εκνευρίζονται όταν μπερδεύεις το φύλο των παιδιών τους, αλλά δεν είμαι από αυτούς.

Ένας γκέι φίλος με είδε με τα παιδιά την Παρασκευή το βράδυ και προτού καν πω κάτι είπε «Να ξέρεις εγώ δεν φορούσα φορέματα όταν ήμουν μικρός», που ήταν σα να έλεγε «Μην ανησυχείς. Το παιδί σου δεν είναι γκέι σαν και μένα». Αυτός ο ανοιχτά γκέι, παντρεμένος άντρας προσπαθούσε να με κάνει να αισθανθώ καλύτερα για ένα πρόβλημα που δεν υπήρχε. Αν ο γιος μου είναι γκέι, ας είναι. Ίσως είναι. Ίσως και όχι. Ίσως γίνει τραβεστί. Ίσως όχι. Δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το αλλάξω. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τον στηρίζω.

Το πιο θλιβερό πράγμα σε αυτή τη στιχομυθία ήταν που έμαθα πώς αισθανόταν ο φίλος μου για το ότι ήταν γκέι. Λες και ήταν μια κατάρα και όχι ένα υπέροχο, ξέφρενο πάρτι για άντρες όπως και είναι. Αλλά και πάλι, τώρα είναι παντρεμένος. Μπορεί και να τα ξέχασε αυτά.

Επιστρέφω σπίτι πριν τη γυναίκα μου τα περισσότερα βράδια κι έτσι είχα πάει με τα παιδιά να βγάλουμε βόλτα το σκύλο. Φορούσαν διάφορα ρούχα, η κόρη μου συμπεριφερόταν στον Asher σα να ήταν κούκλα της, του φορούσε διάφορα φορέματα, παπούτσια και κορδέλες. Και τότε η Sydney μου είπε πως ήθελε να βάλω κι εγώ ένα φόρεμα – «Θεούλη μου, θα είναι τόσο αστείο».

«Όχι» της είπα, μα αυτή συνέχισε να παρακαλάει. Της είπα «Ο κόσμος θα με κοροϊδεύει». «Αν το κάνουν, θα τους πω να ξεκουμπιστούν από μπροστά μας», είπε. Και δεν μπορούσα να απαντήσω σε αυτό οπότε χώθηκα σε ένα από τα πιο χαλαρά φορέματα της Carrie. Κάναμε βόλτα τον σκύλο στο τετράγωνο και η ευτυχία των παιδιών μου που έβλεπαν τον μπαμπά τους να δοκιμάζει κάτι πέρα από την άνεσή του κατανίκησε τον εξευτελισμό που αισθάνθηκα.

Η Carrie πάρκαρε μπροστά στο σπίτι και είδα το σαγόνι της να πέφτει από την άλλη άκρη του δρόμου. Γέλασε. Μας φωτογράφισε. Και μου είπε πως ελπίζει να μην της σκίσω το φόρεμα. Και έπειτα πήγαμε όλοι για να φάμε πίτσα.