Η γέννηση της δικής μου ωραίας Ελένης!

Η ιστορία της Κατερίνας

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα να γίνω μάνα (εγώ και η Δήμητρα Παπαδοπούλου)… για την Δήμητρα δεν ξέρω, πάντως εγώ τα κατάφερα!!!

Βρήκα έναν υπέροχο άντρα που μου έκανε το ομορφότερο δωρο… Μ’ άφησε ΕΓΚΥΟ!!!

Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμέναμε να έρθει τόσο γρήγορα, γιατί έχω πολυκυστικές ωοθήκες (να φανταστείτε πως ο γιατρός μου μας παρότρυνε να παίξουμε  joker, όταν τον ενημέρωσα πως θα γίνω μανούλα, μόλις 2 μήνες αφού ξεκινήσαμε τις προσπάθειες).

Είχα μία υπέροχη εγκυμοσύνη, έφαγα όλες τις ζέστες του καλοκαιριού και μαζί όλα τα παγωτά, καρπούζια, κρέπες, τοστ, hamburger και όλα τα υγιεινά που κυκλοφορούν. Έβαλα 19 κιλά και έκανα μία τεράστια κοιλιά (αλλα τεράστια!!!). Δεν δούλευα κιόλας οπότε… (είμαι καθηγήτρια χορού, κλειστές οι σχολές το καλοκαίρι) 

Μία υπέροχη Τετάρτη και συγκεκριμένα στις 29/09/10 και αφού είχαν ανοίξει οι σχολές χορού, αρρωσταίνει η δασκάλα του μπαλέτου και αναγκάζομαι εγώ σαν διευθύντρια να αναλάβω την αναπλήρωση του μαθήματος στο μικρότερο τμήμα. Είχα και καιρό να κάνω και τα έδωσα όλα. Τι αρκουδάκι, τι βατραχάκι και πάνω-κάτω και μέσα-έξω…

Ξαπλώνουμε να κοιμηθούμε κατά τις 12.00, πού να με πάρει ο ύπνος (είχα χτυπήσει και κατι hamburgerakia)… Κατά τη 01.00 σηκώνομαι για πιπί μου και μόλις ξαπλώνω στο κρεβάτι νιώθω ένα ρυάκι (μικρό αλλά αρκετό)… Σηκώνομαι, κάνω μια βολτούλα, κάνω μια δεύτερη και αποφασίζω να ξυπνήσω τον μπαμπά μας…

–Είσαι σίγουρη; Ε, άντε ντύσου (τέρας ψυχραιμίας –ή απλά κοιμόταν ακόμα)

Μπαίνουμε στο αυτοκινητάκι μας και κατευθυνόμαστε προς το μαιευτήριο.

Φτάνουμε, με παραλαμβάνει μια μαία, με ξαπλώνει στο κρεβάτι να δει αν έσπασαν τα νερά, αλλά όχι. Ακούμε και το μωρό, όλα καλά, είχα και συσπάσεις τις οποίες δεν ένιωθα.

Αποφασίζουμε με τον γιατρό μου να μείνω μέσα, λόγω συσπάσεων και ιστορικού αστραπιαίας γέννας της μαμάς μου.

Έκανα βόλτες γύρω γύρω, άκουγα γυναίκες να φωνάζουν, να γελάνε, αντρες να κλαίνε, να βγαίνουν λιπόθυμοι από μικρά δωματιάκια και το καλύτερο από όλα, κλάματα μωρών.

Αλλά το δικό μου, τίποτα. Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Έκανα εισαγωγή στις 03.00 τα χαράματα. Μετά έκανα βόλτες και κατά τις 08.00 έσπασαν τα νερά.

Γέννησα φυσιολογικά με επισκληρίδιο στις 11.25, την Πέμπτη, 30/09/10, ένα κεκάκι γένους θηλυκού, 3.750 και 51 πόντους!

Η αλήθεια είναι πως ζοριστήκαμε αρκετά και οι δυο μας. Η μικρή μου ήταν ολίγον τι μεγάλη για τα κυβικά μου και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να βγει το κεφαλάκι μας (μετά από ζόρι φυσικά) και να φρακάρουμε στους ώμους… Έτσι μετά από αρκετές εξωθήσεις ακόμα και με πολλή προσοχή τα καταφέραμε (φυσικά είχα τσακάλι γιατρό! Σ’αγαπαω  Νίκο μου!!!)

Περάσαμε μια πρώτη μέρα δύσκολη. Εγώ να μην μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι, επειδή πονούσαν τα πολλά μου ράμματα και το κεκάκι μου στην θερμοκοιτίδα γιατί δεν της έφτανε το οξυγόνο και μπλέδιαζε!

Περασμένα ξεχασμένα όμως, πλέον είμαστε μια χαρά και κοντεύουμε να κλείσουμε τον 6ο μήνα (αν και με παιδεύει λιγάκι στο φαι!). Θηλάζουμε αποκλειστικά μέχρι και σήμερα χωρίς να πάρουμε σταγόνα ξένου γάλατος!!!

Σ’ΑΓΑΠΑΩ πολύ κεκάκι μου… Σ’ευχαριστώ που υπάρχεις και που μου έμαθες τι πραγματικά σημαίνει αγάπη…

(εντάξει κ τον μπαμπά σου τον αγαπάω, αλλά σαν κ εσένα Κ Α Ν Ε Ι Σ!)

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com