Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας
Ο γιος του Γιάννη ρώτησε τον μπαμπά του «Μπαμπά, πότε θα τελειώσει η κρίση;» και ο Γιάννης σκέφτηκε και έγραψε…
Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας
του μπαμπά Γιάννη
Χθες το βράδυ ο γιος μου, μπουκωμένος με το φαγητό του κι ενώ εγώ έβλεπα ειδήσεις με ρώτησε με το πιο σοβαρό ύφος που μπορεί να έχει ένα επτάχρονο μπουκωμένο αγόρι:
– Μπαμπα, πότε θα τελειώσε αυτή η κρίση;
– Θα αργήσει Αντώνη μου, του είπα. Θα αργήσει.
Κι εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιήσα ότι του έλεγα ότι θα αργήσει να σου χαμογελάσει το μέλλον.
Και πείσμωσα ακόμη περισσότερο για το τι πρέπει να κάνω, να κανουμε όλοι μας ώστε τα παιδιά μας, ακόμη κι αν αναγκαστούν να μεγαλώσουν φτωχικά, να μη δηλητηριαστεί το μυαλό τους, το είναι τους.
Υπάρχει ένα συγκλονιστικό παιδικό παραμύθι που λέγεται ο «Αλυσοδεμένος Ελέφαντας» (εκδόσεις ΟPERA) του Χορχέ Μπουκάι, σε εικονογράφηση Γκούστι (μαγική, δεν παίζεται!!!).
Με δύο λόγια εξηγεί οτι ο ελέφαντας αν και τεράστιος και πολύ δυνατός, μετά το νούμερο του στο τσίρκο, παραμένει δεμένος από μια αλυσίδα στο πόδι που συγκρατείται από ένα τόσο δα ξυλαράκι μπηγμένο στο έδαφος. Ακόμη κι ένα παιδί που το βλέπει απορεί. Η εξηγηση (που εδώ την κακοποιώ, διάβασε το βιβλίο ακόμη κι αν δεν είσαι παιδί) είναι απλή:
όταν ο πελώριος και δυνατός ελέφαντας ήταν μικρός τον έδεναν από μια αλυσίδα στο πόδι που συγκρατείται από ένα τόσο δα ξυλαράκι μπηγμένο στο έδαφος. Το μικρό ελεφαντάκι προσπαθούσε μέρα νύχτα να βγάλει αυτό το τόσο δα ξυλαράκι από το έδαφος αλλά δεν μπορούσε. Προσπαθούσε, προσπαθούσε, ώσπου ήρθε η πιο δυστυχισμένη μέρα της ζωής του. Ήταν η μέρα που σταμάτησε να προσπαθεί αποδεχόμενο τη μοίρα του.
Κι αν για κάποιους από μας έχει έρθει μια τέτοια μέρα, καλό είναι να σκεφούμε τα παιδιά μας και να συνεχίσουμε την προσπάθεια.
μπαμπάς Γιάννης Καφάτος
Γιάννη έχεις απόλυτο δίκιο. Την ημέρα που εμείς θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε, θα καταδικάσουμε τα παιδιά μας σε...κοινωνική αναπηρία, θα τα κάνουμε υποχοίρια του καθενός για πάντα! Άρα γροθιά στο μαχαίρι και κουτουλιά στον τοίχο, μέχρι να αλλάξουμε τα πράγματα γιατί μόνο εμείς μπορούμε και πρέπει να αλλάξουμε τα πράγματα...
Μπαμπά Γιάννη σ ευχαριστώ που το έγραψες αυτό το μήνυμα.Σήμερα το πρωί οδηγώντας τα 30 χιλ. για να πάω στο γραφείο μου αναρωτιόμουν γιατί ακόμη παλεύω αφού όλα είναι μαύρα.Μ αυτό που διάβασα κατάλαβα ότι πρέπει να μη σταματήσω να παλεύω, για τα παιδιά μου, για τα εγγόνια μου για τους ανθρώπους της επιχείρησής μας που τους θεωρώ παιδιά μου.Και Δουλεύω απο τα 17,5 και είμαι 60.Δουλέψαμε σαν τα σκυλιά με το σύζυγο 32 χρόνια έκαστος στον ιδιωτικό τομέα για να προσφέρουμε στα παιδιά μας παιδικά χρόνια καλύτερα από τα δικά μας, μόρφωση καλύτερη από τη δική μας,ζωή καλύτερη από τη δική μας.Και ξαφνικά όλα γκρεμίστηκαν γιατί κάποιοι μας είπαν ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ.Ε όχι δεν θα τα βάλω κάτω.Πρέπει να παλέψουμε ΟΛΟΙ, ο καθένας μς το τρόπο του, μέχρι το τέλος, για ένα καλύτερο ΑΥΡΙΟ.Το οφείλουμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας.
Φοβερός ο Χόρχε Μπουκαϊ. Διαβάστε επίσης το βιβλίο " Μα σου πω μια ιστορία".