Ανάμεσα στη χαρά και το πένθος…
H μαμά Βανέσσα πέρασε πολλά μέχρι να καταφέρει να μείνει έγκυος. Όταν τελικά το κατάφερε, η εγκυμοσύνη της επισκιάστηκε από τον απρόσμενο θάνατο του πατέρα της, από τον οποίο ακόμα προσπαθεί να συνέλθει…
Ανάμεσα στη χαρά και το πένθος…
μαμά Βανέσσα
Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας μου, είναι να μην το βάζετε κάτω, να μην απογοητεύεστε, δυσκολίες υπάρχουν πολλές. Αν έχετε λίγη πίστη και αισιοδοξία (δεν υπάρχει πιο απαισιόδοξος άνθρωπος από μένα), το μπομπιράκι θα σκάσει μύτη.
Λίγο πριν το γάμο μας, αποφασίσαμε να βάλουμε μπρος για ένα μωρό, το οποίο δεν ερχόταν για 3 χρόνια. Άλλαξα 4 φορές γιατρό, ο ένας ήταν πιο αδιάφορος από τον άλλον. Ο τελευταίος, στα 33 μου πλέον, με έβαλε να κάνω ένα σωρό εξετάσεις. Ήταν ο μόνος που ασχολήθηκε πραγματικά με το πρόβλημά μου. Ήξερα ήδη ότι είχα πολυκυστικές ωοθήκες, οι εξετάσεις έδειξαν ινομύωμα στη μήτρα και υποψία υδροσάλπιγγας. Τρία στα τρία δηλαδή.
Δοκιμάσαμε primolut, κλομιφαίνη, τίποτα. Πήγαμε στα σκληρά. Ενέσεις 3 φορές την ημέρα, σπερματέγχυση, τίποτα πάλι. Ενέσεις ξανά, μεγαλύτερη δόση, χωρίς αποτέλεσμα. Η μόνη λύση το χειρουργείο, για να δει αν υπάρχει διαβατότητα στις σάλπιγγες, να αφαιρέσει το ινομύωμα και να κάνει τρυπανισμό (drilling) στις ωοθήκες, για να αποκατασταθεί το πρόβλημα.
Η εξωσωματική αναφερόταν συχνά, ήταν ο μόνος τρόπος να γίνω μαμά, ανεξάρτητα από την εγχείριση.
Χειρουργήθηκα τελικά, όλα πήγαν καλά, οι σάλπιγγες καθαρές, το ινομύωμα φυσιολογικό. Ένα μήνα μετά, ο γιατρός μου θέλει να πάμε για εξωσωματική. Εγώ ανένδοτη, διάβαζα συνέχεια για ποσοστά 70% των γυναικών που μετά από το drilling έπιασαν φυσιολογικά παιδί. Ήθελα να περιμένω, δεν είχα τίποτα να χάσω. Εφτά μήνες μετά, η κότα κατέβασε αυγό , με τη βοήθεια της κλομιφαίνης. Ενώ ήμασταν με το τεστ ωορρηξίας στο χέρι (δεν υπάρχει τίποτα πιο αντί από αυτό), ήμουν χαλαρή (παραδόξως) και ο μπόμπιρας συνελήφθη.
Οι πρώτοι 3 μήνες ήταν αγχωτικοί, με το φόβο της αποβολής. Αναγούλες είχα λίγες, ως τον 4ο μήνα ήμουν καλά, χωρίς κανένα πρόβλημα.
Ήμουν 21 εβδομάδων, όταν σκοτώθηκε ο πατέρας μου από ατύχημα. Έφυγε το ασθενοφόρο όταν διαπιστώθηκε ο θάνατός του κι ήρθε ξανά όταν πήγα να τον δω και μου το είπανε. Δε θα μάθω ποτέ πόσο επηρεάστηκε το μωρό από τη δική μου κατάσταση. Το σκέφτομαι τώρα και τρομάζω. Το σοκ ήταν μεγάλο, τσίριζα κι έκλαιγα.
Το πρωί πέθανε ο μπαμπάς μου και το μεσημέρι ένιωσα το μικρό για πρώτη φορά. Θυμάμαι ότι έκλαιγα και ξαφνικά ένιωσα μια κλωτσιά, σαν να ήθελε να με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Ήθελα να χαρώ και δε μπορούσα.
Οι επόμενοι μήνες ήταν δύσκολοι. Έκλαιγα συνέχεια, φοβόμουν επειδή είχα συσπάσεις, ο γιατρός μου φοβόταν μήπως ανοίξει ο τράχηλος και έχουμε πρόβλημα. Προσπαθούσα να συγκρατηθώ, μάταια όμως. Ανέβασα ζάχαρο, έκανα και ινσουλίνη τον τελευταίο μήνα, ο μικρός είχε μεγαλώσει πολύ και φοβόμασταν μήπως το ζάχαρο δημιουργήσει πρόβλημα στο παιδί.
Τελικά γέννησα με καισαρική κι επισκληρίδιο, μόλις μπήκα στην 37η εβδομάδα. Ο μπόμπιρας γεννήθηκε 3800 κιλά και 53 εκατοστά. Φοβηθήκαμε μήπως πάθει υπογλυκαιμία, αλλά όλα πήγαν καλά.
Με το μωρό τουλάχιστον, εγώ ακόμα προσπαθώ να το πάρω απόφαση, ότι ο μπαμπάς μου δεν είναι εδώ. Πολλές φορές είπα στον εαυτό μου, ότι εκείνος «μίλησε» στον μπόμπιρα και του είπε να με κλωτσήσει, για να συνέλθω πριν του κάνω κακό…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
δυστυχως ειμαστε πολλες....ειμαι 5μηνων εγκυος στο δευτερο μωρακι μου εφυγε ο πατερας μου πριν ενα μηνα απο λαθος αποφαση.νιωθω ενοχες για το μωρακι μου για την ψυχολογια που εχω δεν φταιει αυτο σε τιποτα κ ομως το παιρναει μαζι μου.προσπαθω να μην το σκεφτομαι μεχρι να γεννησω αλλα μου ειναι δυσκολο γιατι παντα για τα προβληματα μου αντλουσα δυναμη απο τον μπαμπα μου κ τωρα νιωθω μονη κ αδυναμη.βλεπω το πρωτο μου αγγελουδι κ τον αντρα μου για να κανω κουραγιο γιατι αυτοι με στηριζουν.ευχομαι σε ολες υπομονη κ κουραγιο...
Πόσο σας νιώθω...η δική μου μητέρα είχε χρόνια προβλήματα κ στην δεύτερη εγκυμοσύνη μου η καταστασή της χειροτέρευε..μόλις γύρισα από την κλινική κ είδε το μωράκι αρχισε να πέφτει το οξυγόνο της κ τελικα όταν ο μπέμπης μου ήταν 4 ημερών μας άφησε... ο πόνος κ η πίκρα δεν περιγράφεται κ να έχεις κ ένα μικράκι που εξαρτάται αποκλειστικά απο εσένα...προσπαθώ να μην κλαίω μπροστά στα παιδιά μου αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα... τώρα ο μπέμπης μου είναι 2 μηνών .....πόσο θα ήθελα να έίναι δίπλα μου, να την αγγίξω, να της πω πόσο την αγαπάω κ πόσο μας λείπει...να δει τα παιδιά μου να μεγαλώνουν...να μοιραστώ μαζί της την καθημερινότητα μας μαζί της...ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω ότι δεν θα την ξαναδώ...
σε νιωθω οσο τιποτα.ημουν 5μηνων εγκυος οταν ο μικρος μου αδελφος και ενω υπηρετουσε στο μεγαλο πευκο,μετα απο εξεταση ρουτινας διαγνωστηκε με στενωση ισμου αορτης.υπηρχε κλιμα πενθους.οι γονεις μου σε μαυρα χαλια και εγω με συσπασεις και χαπια.η κορη μου σαν τον γιο σου με κλωτσισε για πρωτη φορα μετα το πρωτο σοκ,σαν να μου ελεγε μαμα ειμαι εδω,μου κανεις κακο που κλαις.την ημερα που χειρουργηθηκε το μικρο μου αδελφακι ειχα παθει σοκ.ειχαν πει οτι ηταν τυχερος που εφτασε 19 ετων αλλα υπηρχε περιπτωση να μη ξυπνησει ποτε η να μεινει αναπηρος.τελικα ολα πηγαν καλα.το 2009 ηταν η χρονια που επρεπε να ειμαι ευτυχισμενη,ειχα στην κοιλια μου το πρωτο αγγελουδι μου αλλα δε χαιρομουν,δε μπορουσα να χαρω...δεν βιωσα την απωλεια αλλα την πλησιασα,νιωθω τυψεις που το παιδι μου γεννηθηκε με φυσιμα γιατι ισως το δικο μου ανχος και στεναχωρια το δημιουργησαν.σου ευχομαι να ειναι γερο το μωρακι σου και εσυ να μη βιωσεις αλλη στεναχωρια
νόμιζα πως είμαι μόνο εγώ και συγκινήθηκα πολύ διαβάζοντας ότι το 'χετε περάσει κι εσείς. ότι υπάρχουν κι άλλες μαμάδες που μπορούν να καταλάβουν αυτό που πέρασα. εγώ δεν πρόλαβα να πω στο μπαμπά μου ότι είμαι έγκυος, δεν το ήξερα. δεν πρόλαβα ούτε να τον χαιρετίσω. όταν έφυγε ήμουν στο αεροδρόμιο προσπαθώντας να φτάσω Θεσσαλονίκη να τον προλάβω. έκανα τεστ εγκυμοσύνης όταν γύρισα στην Αθήνα 3 μέρες μετά την κηδεία. δε μου είναι εύκολο να μιλάω γι' αυτό γιατί πνίγομαι. 2 χρόνια μετά κατάφερα να γράψω ένα παραμύθι που θα μπορεί να διαβάσει ο γιος μου όταν μεγαλώσει για να του εξηγήσω τι συνέβη με τον παππού του. το έχω αναρτήσει στο blog μου: http://wp.me/p1wJOZ-5R σε περίπτωση που θέλετε να το διαβάσετε, εύχομαι να μπορεί να βοηθήσει. Το κάνω copy και εδώ αλλά είναι λίγο μεγάλο και δεν ξέρω αν θα μπορέσει να δημοσιευθεί σαν comment: Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας ηλικιωμένος κύριος που τον έλεγαν κύριο Παππού. Ο κύριος Παππούς ήταν πολύ καλός, είχε ζήσει πολλά στην ζωή του και είχε πολλές ιστορίες να διηγείται. Κάθε φορά που ερχόταν κόσμος στο σπίτι του, τους έλεγε και μια ιστορία. Μικρή ή μεγάλη, χαρούμενη ή λυπητερή, πάντα ο κύριος Παππούς είχε κάτι να πει. Γι’ αυτό και ήθελε συνέχεια στο σπίτι του να έχει κόσμο και χαρά. Όσο περνούσε ο καιρός όμως γινόταν όλο και πιο δύσκολο να λέει τις ιστορίες του. Τα παιδιά του είχαν πια μεγαλώσει κι είχαν φύγει απ’ το σπίτι. Σε κάθε ευκαιρία βέβαια τον επισκέπτονταν και γελούσαν όλοι μαζί με τις ιστορίες του και τις περιπέτειές του. Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για τον κύριο Παππού. Η γυναίκα του, η κυρία Γιαγιά τον αγαπούσε πολύ αλλά είχε ακούσει πολλές φορές όλες τις ιστορίες του και ο κύριος Παππούς δεν ήθελε να την κουράζει με επαναλήψεις. Ο κύριος Παππούς βρισκόταν σε αδιέξοδο. Δεν ήξερε τι να κάνει. Αγαπούσε πολύ τα λουλούδια και τα φυτά και τα φρόντιζε οπότε άρχισε να λέει σ’ αυτά τις ιστορίες του. Όμως δεν είχε την ίδια χαρά όπως όταν τις έλεγε στα παιδιά και τους φίλους του. Σκέφτηκε λοιπόν πολύ, τα έβαλε όλα κάτω και τελικά βρήκε την καλύτερη ιδέα κι έτρεξε να την πει στην κυρία Γιαγιά: - Αγαπημένη μου γυναίκα, βρήκα επιτέλους τι είναι αυτό που θα με κάνει πολύ χαρούμενο! Βρήκα ποιος είναι ιδανικός για να ακούει από δω και πέρα όλες τις ιστορίες μου! - Και ποιος είναι αυτός καλέ μου Παππού? Ρώτησε η κυρία Γιαγιά - Μα φυσικά είναι κάποιος που δεν έχει ξανακούσει ποτέ τις ιστορίες μου. Κάποιος που θα ενθουσιάζεται γιατί θα τις ακούει για πρώτη φορά! Η κυρία Γιαγιά γέλασε: - Καλέ μου, δεν υπάρχει κάποιος από τους φίλους ή την οικογένειά μας που να μην έχει ακούσει τις ιστορίες σου. Τις έχουν ακούσει όλοι. Αλλά μην στεναχωριέσαι γιατί σε όλους μας αρέσει να τις ακούμε ξανά και ξανά. - Και όμως υπάρχει! Αναφώνησε χαρούμενος ο Παππούς! Αυτός ο κάποιος είναι ο εγγονός μου!! - Καλέ μου Παππού, δεν έχουμε εγγονάκια. Μακάρι να αποκτήσουμε αλλά κανείς δεν ξέρει πότε. Μέχρι τότε εγώ ευχαρίστως θα ακούω τις αγαπημένες σου ιστορίες. Ο κύριος Παππούς σοβάρεψε. Η Γιαγιά είχε βέβαια δίκαιο. Από την άλλη δεν του άρεσε ποτέ να παραιτείται από κάτι που θέλει πολύ. Άρχισε να παρακαλάει κάθε μέρα στην προσευχή του τον Θεό να του φέρει ένα εγγονάκι για να του κάνει παρέα και να του μαθαίνει ένα σωρό πράγματα. Ο καιρός περνούσε και ο κύριος Παππούς μεγάλωνε και κουραζόταν. Όμως δεν έχανε την πίστη του και αυτό που τον κρατούσε χαρούμενο ήταν η σκέψη ότι όπου να ‘ναι η ευχή του θα πραγματοποιηθεί και θα ‘ρθει το εγγονάκι του. Κάποια στιγμή ο κύριος Παππούς αρρώστησε βαριά. Καταλάβαινε ότι δεν είχε πια δυνάμεις και αποφάσισε πως ίσως ήρθε η ώρα να ξεκουραστεί. Δεν ξεχνούσε όμως την ευχή του και απορούσε γιατί δεν είχε πραγματοποιηθεί ακόμη. Ένα βράδυ λοιπόν στον ύπνο του αποφάσισε να ρωτήσει ο ίδιος τον φύλακα άγγελό του για ποιο λόγο δεν είχε έρθει ακόμη το εγγονάκι που τόσο περίμενε για να μοιραστεί τις ιστορίες του. Μήπως δεν ήταν ο ίδιος αρκετά καλός αφηγητής? Μήπως γινόταν κουραστικός? Για καλή του τύχη το αγγελάκι του απάντησε και λύθηκε η απορία του: Αγαπητέ κύριε Παππού, ακούμε εδώ και πάρα πολύ καιρό την επιθυμία σας και θέλουμε να σας ενημερώσουμε ότι συμφωνούμε απόλυτα. Σύντομα θα έρθει όχι μόνο ένα εγγονάκι αλλά και δεύτερο και τρίτο. Υπάρχει μόνο ένα τεχνικό πρόβλημα και θα χρειαστούμε τη βοήθειά σας. Καταλαβαίνετε, δε μπορούμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας! - Ευχαρίστως να βοηθήσω είπε ο κύριος Παππούς και λυπάμαι που δεν σας ρώτησα νωρίτερα. Ίσως αν το είχα κάνει τώρα να έλεγα ήδη ιστορίες στα εγγονάκια μου. - Μα αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα, απάντησε το αγγελάκι. Υπάρχει ήδη πάρα πολύς κόσμος στη Γη. Ο συνωστισμός γίνεται αφόρητος. Καταλαβαίνετε ότι ένα εγγονάκι, πόσο μάλλον δύο ή τρία θα κάνουν την κατάσταση ακόμη χειρότερη. Ο κύριος Παππούς προβληματίστηκε. Αυτό δεν το είχε σκεφτεί. Πάρα πολύς κόσμος λοιπόν. Τι κρίμα για τα μικρά εγγονάκια να στριμώχνονται ανάμεσα στους μεγάλους. Χρειάζονται και χώρο να παίζουν. Και τότε του ήρθε μια ιδέα, γιατί ο κύριος Παππούς έβρισκε πάντα λύση στα προβλήματα της οικογένειάς του. Είπε λοιπόν: - Πιστεύετε δηλαδή πως αν λυθεί το πρόβλημα του χώρου, θα μπορούν τα εγγονάκια να έρθουν στο σπίτι τους? - Μα φυσικά! - Ακούστε, έτσι όπως το βλέπω εγώ μία λύση υπάρχει: Ίσως αν έφευγα εγώ που είμαι μεγάλος και πιάνω πολύ χώρο, να μπορούσαν να έρθουν στην θέση μου τα παιδιά? - Χμμμμ, ναι τώρα που το σκέφτομαι ίσως να μπορούσε να γίνει κάτι….βέβαια είστε ένας αλλά έχετε δίκαιο πιάνετε πολύ χώρο και πιο πολύ πιάνουν οι ιστορίες σας. Όμως το πρόβλημα είναι ότι μετά δε θα μπορείτε να λέτε τις ιστορίες αυτές στα εγγονάκια σας παρά μόνο από μακριά… - Αυτό είναι ένα θέμα είπε λυπημένος ο κύριος Παππούς. Όμως αφού τις ξέρει η κυρία Γιαγιά θα μπορεί εκείνη να τις μεταφέρει σωστά? Κι αν ακόμα τις πω και στους άλλους κυρίους Παππούδες τότε θα μπορούν κι αυτοί να τις μεταφέρουν στα εγγονάκια μου έτσι δεν είναι? Δεν θα είναι βέβαια το ίδιο αλλά εγώ θα είμαι το ίδιο χαρούμενος! - Τότε συμφωνούμε! Είπε το αγγελάκι και φτερούγισε μακριά. Ο κύριος Παππούς ήταν ευτυχισμένος! Η ευχή του βρήκε το δρόμο της. Δεν έμενε παρά να φύγει και ο ίδιος ώστε επιτέλους να ξεκουραστεί και να κάνει χώρο στη Γη για τα μικρά του εγγονάκια. Ακριβώς 9 μήνες μετά ο Billy the kid ήρθε στη γη στην θέση του κυρίου Παππού. Ένα μήνα μετά ήρθε κι ο ξάδερφός του ο Θωμάς. Όμως ο κύριος Παππούς ήταν πολύ Μεγάλος και οι ιστορίες του πολλές! Έχει ακόμα πολύ χώρο για να καλύψουν τα εγγονάκια του… αφιερωμένο στο μπαμπά μου τον κύριο Παππού
τόσο μα τόσο τρυφερό και γλυκό το παραμύθι σου! κάποιος έρχεται και κάποιος φεύγει... ελπίζω να μη σε πειράζει με δικά μου λόγια να το μεταφέρω καμιά μέρα στους μαθητές μου! με τα παραμύθια περνάς πολύ όμορφα μηνύματα στα παιδιά! δυστυχώς μέσα στη ζωή και οι χαρές και οι λύπες... και δυστυχώς είμαστε αρκετές που βιώσαμε σε τόσο κοντινό χρονικό διάστημα απ' τη μια τη γέννηση ενός νέου ανθρώπου και απ' την άλλη τον θάνατο του ανθρώπου που μας έδωσε ζωή! ίσως τα δύο αυτά άκρα να κάνουν τραγικότερο το συναίσθημα.. να είμαστε γερές κι εμείς και τα παιδάκια μας και να στεναχωριόμαστε κάθε μέρα και λιγότερο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως τους ξεχάσαμε, απλά αυτός είναι ο κύκλος της ζωής και άλλωστε μια μέρα θα ξανασυναντηθούμε και τότε πια θα μπορούμε να είμαστε όλοι μαζί...
Πολυ ομορφο παραμυθι, αλλα ταυτοχρονα και τοσο αληθινο! Συγκινηθηκα! Να ειστε καλα με τα παιδακια σας και ο κυριος Παππους να σας βλεπει απο ψηλα και να σας καμαρωνει!
Απίστευτο, ούτε εγώ πρόλαβα να τον αποχαιρετησω, θα πετουσα την επόμενη για Θεσσαλονίκη όταν με πήραν το απόγευμα να μου πουν τα πιο θλιβερά νέα που έχω ακούσει....εμένα βεβαια ηξερε ότι είμαι έγκυος, ήμουν στην 28 εβδομάδα και τουλάχιστον είχε δει τα αλλά δύο παιδιά μου, αλλά μου λείπει τόσο και λυπάμαι αφάνταστα που δεν θα τον γνωρίσει και ο μικρούλης μου.....ακόμη κλαίω αλλά δεν το κρύβω από τα παιδιά, τους εξηγώ ότι αυτό μου φέρνει θλίψη και αυτά απερίγραπτη χαρα
καλή δύναμη σε όλες όσες περνάμε δύσκολα,στο τέλος θα τα καταφέρουμε σίγουρα!Θα έχουμε και τα παιδιά μας δίπλα να μας γεμίζουν με τα μικρά αλλά τεράστια πραγματάκια που κάνουν Ολίβια ευχαριστώ!
Σε νιωθω οσο δεν φανταζεσε.....ειμαι στην 29 εβδομαδα και εχασα την μανουλα μου οταν εμεινα εγκυος πριν προλαβω να της το πω ξαφνικα 57 χρονων απο ανακοπη...και επειδη προσπαθουσαμε και εμεις πολυ καιρο να κανουμε ενα μωρακι και ηξερε ποσο το θελαμε μου ειχε πει ....δεν μπορει να παρει ο θεος απο εμενα ζωη και να σου δωσει ενα μωρακι....και ετσι εγινε...παλευω με τον εαυτο μου αλλα οπως και εσυ πιστευω τα μωρακια μας μας κρατανε και μας δινουν δυναμη....
ΣΕ ΝΙΩΘΩ ΑΠΟΛΥΤΑ. ΕΓΩ ΕΧΑΣΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΠΡΙΝ 3 ΧΡΟΝΙΑ. ΑΠΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΣΟΚ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΗΣ ΔΩΣΩ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗΣ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΜΕΛΛΟΝ. ΣΤΟΥΣ 5 ΜΗΝΕΣ ΚΥΗΣΗΣ ΚΑΙ ΕΝΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΗΓΑΙΝΑΝ ΤΕΛΕΙΑ, ΔΙΑΓΝΩΣΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΣΤΟΝ ΠΝΕΥΜΟΝΑ. ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΙΕΣ ΚΙ ΕΓΩ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΛΙΩΝΩ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΑΠΟ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ. Η ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ.. ΤΟ ΜΩΡΟ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΒΑΡΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ. ΗΤΑΝ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩΤΕΡΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ Ο ΠΛΑΚΟΥΝΤΑΣ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΟ ΤΡΙΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΓΗΡΑΝΣΗΣ. Η ΜΙΚΡΗ ΔΕΝ ΤΡΕΦΟΝΤΑΝ ΚΑΙ ΣΤΙΣ 37 ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΤΗΝ ΠΗΡΑΝ ΜΕ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ. ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ 2,300 ΣΕ ΚΙΛΑ ΚΑΙ 47 ΕΚΑΤΟΣΤΑ . ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΔΟΞΑ ΤΟ ΘΕΟ ΠΛΗΡΩΣ ΥΓΕΙΗΣ. ΔΕΝ ΜΠΗΚΕ ΚΑΝ ΘΕΡΜΟΚΟΙΤΙΔΑ. ΠΗΓΑΜΕ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΕΧΑΣΑ ΤΗΝ ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ 3 ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ. ΤΟΣΟ ΜΟΝΟ ΧΑΡΗΚΕ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΕΓΓΟΝΙ ΤΗΣ. ΑΚΟΜΑ ΤΟ ΠΑΛΕΥΩ. ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ 14 ΜΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΤΕ!
να χαίρεσαι το καμάρι σου!!!να ναι γερό και δυνατό!!!έχασα τον πατέρα μου όταν ημουν 12 χρόνων και στα 23 μου μετά από πολύ καιρό τον είδα στον ύπνο μου. Καθόμουν σε μια καρέκλα και ήρθε στα πόδια μου,αγκαλιασε την κοιλιά μου και μου έλεγε ο Γερασιμάκος μας!!(Γεράσιμος είναι τ όνομα του). Τότε είχα μια σχέση έξι μήνες και ούτε πήγαινε ο νους μου σε τέτοια πράγματα.Πήγα στο φαρμακείο και πήρα ένα τεστ και βγήκε θετικό.Το καλύτερο ήταν ότι γεννήθηκε αγοράκι.Ο Γερασιμάκος μας είναι 7 χρονών τώρα...Μοιάζει απίστευτα του μπαμπά μου!!! Πάντα πίστευα ότι είναι κοντά μου ο πατέρας μου!!! Κ ας μην τον βλέπω!! Ακόμα κ τώρα που είμαι 30 χρονων ακόμα και τώρα τον ζητάω...σκέφτομαι πως δεν καμάρωσε ούτε εμένα, ούτε τα παιδιά μου...Δεν έζησε τίποτα...Αλλά έχω το αγοράκι μου, που με γεμίζει τόση χαρά...!!!!¨Εφυγε και άφησε αντικαταστάτη!! Να σαι καλά και να παλέψεις για αυτό που έχεις τώρα!!Δύναμη να χεις!!!
Εγώ είχα χρόνια άρρωστο τον πατέρα μου ο οποίος τελικά μας άφησε όταν ο μικρός μου έγινε 4 μηνών, μόλις λίγες μέρες μετά που τον βάφτισα. Ακόμα δεν έχω ξεπεράσει την απώλεια... Κουράγιο...
ποσο σε νιωθω κοριτσακιμου. εγω εχασα το μπαμπα μου 28η εβδομαδα απο ανακοπη. ο Θεουλης κι εγω μονο ξερουμε τι περασα προσπαθωντας να μην επηρεασω το μπεμπη μου. κουραγιο...
Κορίτσι μου, να χαίρεσαι το μπομπιράκο σου! Ήταν πολύ δύσκολα αυτά που πέρασες... το ξέρω... αλλά μη νομίζεις πως ο μπαμπάς σου δεν είναι πια κοντά σου... Είναι δίπλα σου, κοντά στον μικρό σου... ακόμα κι αν δεν μπορείς να τον δεις... ακόμα κι αν δεν μπορείς να τον νιώσεις... Και είμαι σίγουρη πως το μόνο που θέλει είναι να είσαι ευτυχισμένη, χαρούμενη και να ζεις έντονα την κάθε στιγμή με την οικογένειά σου... Πίστεψέ με...