Ανάμεσα στη χαρά και το πένθος…

H μαμά Βανέσσα πέρασε πολλά μέχρι να καταφέρει να μείνει έγκυος. Όταν τελικά το κατάφερε, η εγκυμοσύνη της επισκιάστηκε από τον απρόσμενο θάνατο του πατέρα της, από τον οποίο ακόμα προσπαθεί να συνέλθει…

Ανάμεσα στη χαρά και το πένθος…

μαμά Βανέσσα

Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας μου, είναι να μην το βάζετε κάτω, να μην απογοητεύεστε, δυσκολίες υπάρχουν πολλές. Αν έχετε λίγη πίστη και αισιοδοξία (δεν υπάρχει πιο απαισιόδοξος άνθρωπος από μένα), το μπομπιράκι θα σκάσει μύτη.

Λίγο πριν το γάμο μας, αποφασίσαμε να βάλουμε μπρος για ένα μωρό, το οποίο δεν ερχόταν για 3 χρόνια. Άλλαξα 4 φορές γιατρό, ο ένας ήταν πιο αδιάφορος από τον άλλον. Ο τελευταίος, στα  33 μου πλέον, με έβαλε να κάνω ένα σωρό εξετάσεις. Ήταν ο μόνος που ασχολήθηκε πραγματικά με το πρόβλημά μου. Ήξερα ήδη ότι είχα πολυκυστικές ωοθήκες, οι εξετάσεις έδειξαν ινομύωμα στη μήτρα και υποψία υδροσάλπιγγας. Τρία στα τρία δηλαδή.

Δοκιμάσαμε primolut, κλομιφαίνη, τίποτα. Πήγαμε στα σκληρά. Ενέσεις 3 φορές την ημέρα, σπερματέγχυση, τίποτα πάλι. Ενέσεις ξανά, μεγαλύτερη δόση, χωρίς αποτέλεσμα. Η μόνη λύση το χειρουργείο, για να δει αν υπάρχει διαβατότητα στις σάλπιγγες, να αφαιρέσει το ινομύωμα και να κάνει τρυπανισμό (drilling) στις ωοθήκες, για να αποκατασταθεί το πρόβλημα.

Η εξωσωματική αναφερόταν συχνά, ήταν ο μόνος τρόπος να γίνω μαμά, ανεξάρτητα από την εγχείριση.

Χειρουργήθηκα τελικά, όλα πήγαν καλά, οι σάλπιγγες καθαρές, το ινομύωμα φυσιολογικό. Ένα μήνα μετά, ο γιατρός μου θέλει να πάμε για εξωσωματική. Εγώ ανένδοτη, διάβαζα συνέχεια για ποσοστά 70% των γυναικών που μετά από το drilling έπιασαν φυσιολογικά παιδί. Ήθελα να περιμένω, δεν είχα τίποτα να χάσω. Εφτά μήνες μετά, η κότα κατέβασε αυγό , με τη βοήθεια της κλομιφαίνης. Ενώ ήμασταν με το τεστ ωορρηξίας στο χέρι (δεν υπάρχει τίποτα πιο αντί από αυτό), ήμουν χαλαρή (παραδόξως) και  ο μπόμπιρας συνελήφθη.

Οι πρώτοι 3 μήνες ήταν αγχωτικοί, με το φόβο της αποβολής. Αναγούλες είχα λίγες, ως τον 4ο μήνα ήμουν  καλά, χωρίς κανένα πρόβλημα.

Ήμουν 21 εβδομάδων, όταν σκοτώθηκε ο πατέρας μου από ατύχημα. Έφυγε το ασθενοφόρο όταν διαπιστώθηκε ο θάνατός του κι ήρθε ξανά όταν πήγα να τον δω και μου το είπανε. Δε θα μάθω ποτέ πόσο επηρεάστηκε το μωρό από τη δική μου κατάσταση. Το σκέφτομαι τώρα και τρομάζω. Το σοκ ήταν μεγάλο, τσίριζα κι έκλαιγα.

Το πρωί πέθανε ο μπαμπάς μου και το μεσημέρι ένιωσα το μικρό για πρώτη φορά. Θυμάμαι ότι έκλαιγα και ξαφνικά ένιωσα μια κλωτσιά, σαν να ήθελε να με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Ήθελα να χαρώ και δε μπορούσα.

Οι επόμενοι μήνες ήταν δύσκολοι. Έκλαιγα συνέχεια, φοβόμουν επειδή είχα συσπάσεις, ο γιατρός μου φοβόταν μήπως ανοίξει ο τράχηλος και έχουμε πρόβλημα. Προσπαθούσα να συγκρατηθώ, μάταια όμως. Ανέβασα ζάχαρο, έκανα και ινσουλίνη τον τελευταίο μήνα, ο μικρός είχε μεγαλώσει πολύ και φοβόμασταν  μήπως το ζάχαρο δημιουργήσει πρόβλημα στο παιδί.

Τελικά γέννησα με καισαρική κι επισκληρίδιο, μόλις μπήκα στην 37η εβδομάδα. Ο μπόμπιρας γεννήθηκε 3800 κιλά και 53 εκατοστά. Φοβηθήκαμε  μήπως πάθει υπογλυκαιμία, αλλά όλα πήγαν καλά.

Με το μωρό τουλάχιστον, εγώ ακόμα προσπαθώ να το πάρω απόφαση, ότι ο μπαμπάς μου δεν είναι εδώ. Πολλές φορές είπα στον εαυτό μου, ότι εκείνος «μίλησε» στον μπόμπιρα και του είπε να με κλωτσήσει, για να συνέλθω πριν του κάνω κακό…

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com