Γιατί να τους αλλάξουμε την «τύχη»;
Η Ευαγγελία Παπαχειμώνα επιστρέφει με ένα κείμενο που έχει να κάνει με τις επιλογές που κάνουμε εμείς οι γονείς για το… καλό των παιδιών μας!
Γιατί να τους αλλάξουμε την «τύχη»;
Γεια σας μαμαδοφίλες!
Ξέρετε τι με απασχολεί τον τελευταίο καιρό;
Πάλι με το σχολείο έχει να κάνει. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι ίσως να έχει να κάνει και γενικότερα με τη ζωή των παιδιών μας… Όπως πιθανόν ξέρετε έχω δυο κορούλες. Η μεγάλη πάει νήπιο. Πέρυσι (στο προνήπιο) είχαν μια δασκάλα που φέτος άλλαξε όπως γίνεται συνήθως με τις αναπληρώτριες εκπαιδευτικούς. Η Άννα παρόλο που αγαπούσε πολύ την περσινή δασκάλα, δεν έδειξε καμία δυσαρέσκεια όταν φέτος είδε μπροστά της άλλη. Το ίδιο παρατήρησα και στα άλλα παιδιά. Όλα χάρηκαν που συναντήθηκαν μεταξύ τους, έπαιζαν, έτρεχαν, γελούσαν αδιαφορώντας για το καινούργιο πρόσωπο της δασκάλας.
Σε διάφορες συζητήσεις με τους γονείς βλέπω μια ανάγκη σύγκρισης της καινούργιας δασκάλας με την παλιά… είναι αγέλαστη, είναι σοβαρή, είναι ολιγομίλητη, δεν είναι διαχυτική. Ένας μπαμπάς μάλιστα θέλησε να τηλεφωνήσει να παρακαλέσει να αλλάξουν την καινούργια δασκάλα και να φέρουν πίσω την παλιά.
Με προβλημάτισε αυτό. Σκέφτομαι ότι αφού τα παιδιά δεν έχουν πρόβλημα και αφού η καινούργια δασκάλα δεν έχει κάνει κάποιο σοβαρό παράπτωμα πέραν του ότι σαν χαρακτήρας είναι πιο μαζεμένη, είναι ανάγκη να επεμβαίνουμε στην τύχη των παιδιών; Πώς είμαστε σίγουροι ότι η δική μας επιλογή είναι η σωστή; Το παιδί παίρνει από κάθε χαρακτήρα διαφορετικά ερεθίσματα. Ισα – ίσα, είναι καλό να συναναστρέφεται με διαφορετικούς ανθρώπους για να εξοικειώνεται και να ταιριάζει με όλους.
Μετά, όταν έχουμε εμείς μια τέτοια συμπεριφορά, πώς θα διδάξουμε στο παιδί ότι πρέπει να προσπαθεί να προσαρμόζεται εύκολα με τις νέες συνθήκες και να αντιμετωπίζει πάντα θετικά τις αλλαγές που συμβαίνουν;
Το ίδιο σκέφτομαι και για τους γονείς που επιδιώκουν χωρίς να υπάρχει σοβαρός λόγος να αλλάξουν σχολείο στο παιδί, δίνοντας άλλη διεύθυνση… γιατί να του «αλλάξεις» την τύχη του, όταν δεν ξέρεις αν αυτή η «αλλαγή» ότι σίγουρα θα αποβεί σε κάτι καλό;
Εσείς πώς αντιμετωπίζετε τις αλλαγές που συμβαίνουν στα παιδιά;
—
Η Ευαγγελία Παπαχειμώνα είναι η μαμά της Άννας και της Ερατώς! Μπορείτε να διαβάσετε για τα κατορθώματα των κοριτσιών της στο annoulasmom.blogspot.com/
Εκτός αυτού είναι και μια πραγματική νεράιδα των χειροποίητων μάρσιπων! Μπορείτε να δείτε τη δουλειά της στο pantoumazi.gr
Κάτι ανάλογο αντιμετώπισα κι εγώ φέτος. Ο Σπύρος πήγαινε την πρώτη μέρα φέτος στο προνήπιο με μεγάλη λαχτάρα να συναντήσει τους φίλους του απο πέρσυ, αλλά τελικά τα παιδάκια με τις νέες εγγραφές είχαν χωριστεί σε 2 τμήματα κι εκείνος ήταν μόνος του. ΟΛΟΙ οι φίλοι του ήταν στη διπλανή αίθουσα,ούτε ένας δεν ήταν μαζί του. Φεύγοντας απο το σχολείο την πρώτη μέρα πήρα τον άντρα μου τηλέφωνο κι έκλαιγα με μαύρο δάκρυ, περίμενα οτι θα στενοχωρεθεί, οτι δε θα θέλει να πάει ξανά σχολείο και άλλα τέτοια τραγικά... Ημουν αποφασισμένη να πάω την επόμενη μέρα στην υπεύθυνη και να ζητήσω να τον αλλάξουν - αυτό μου πέρασε μετά το μεσημέρι που επεξεργάστηκα τα δεδομένα πιο ψύχραιμα. Σκέφτηκα οτι είναι ευκαιρία να κάνει νέους φίλους, οτι πιθανόν θα ξανασυμεί και άλλες φορές στο μέλλον και δεν θα ήθελα να νομίζει οτι με την πρώτη ευκαιρία και χωρίς κανέναν αντικειμενικά σοβαρό λόγο η μαμά θα μπορεί να παρεμβαίνει στα του σχολείου. Εν τέλει τίποτα από αυτά δεν έγιναν, ο Σπύρος έκανε νέο φίλο απο την πρώτη μέρα, η νέα τάξη του είναι "η πιο ωραία", όπως λέει και τους παλιούς του φίλους τους συναντά μετά το φαγητο, που ενώνονται τα τμήματα. Το παιδί προσαρμόστηκε αμέσως,δεν είχε κανένα θέμα. Κι έτσι με έκανε να καταλάβω οτι θα πρέπει να αντιμετωπίζω τα πράγματα πιο ψύχραιμα και να μη φέρνω την καταστροφή χωρίς λόγο.
Αυτό που έχω καταλάβει, είναι ότι τα παιδιά βλέπουν τα πράγματα με ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικό μάτι από εμάς.. εμείς μέσα απ'το άγχος μας για το καλύτερο, ίσως είμαστε λίγο υπερβολικοί στις κρίσεις μας με τους ανθρώπους που περιτριγυρίζουν τα παιδιά μας και τις καταστάσεις που ζουν.. Η κόρη μου στο προνήπιο είχε μια δασκάλα που "δεν γέμιζε το μάτι": άχρωμη, μαζεμένη, "όχι του γούστου μου" τέλος πάντων... η κόρη μου όμως την λάτρεψε κι εγώ με τη σειρά μου τη σεβάστηκα για όλα όσα πρόσφερε στο παιδί μου..γιατί πρόσφερε πολλά είναι η αλήθεια κ έκανε το παιδί μου ν΄αγαπήσει πολύ το σχολείο.. Πιστεύω ότι πολλές φορές, μέσα στην υπερβολή που μας διακατέχει ως μανάδες για το καλύτερο του παιδιού μας ξεχνάμε πώς βλέπαμε εμείς τα πράγματα ως παιδιά κι ακολουθούμε την ψυχρή λογική και την "πρώτη" εντύπωση.. Προσωπικά, δεν θ'αλλαζα τίποτα στην πορεία του παιδιού μου... αφήνω τα πράγματα και τις καταστάσεις να δημιουργήσουν τις εικόνες του.. εγώ? είμαι παραδίπλα και παρακολουθώ, έτοιμη να παρέμβω φυσικά, αν χρειαστεί..
ναι, σίγουρα αλλάζει το θέμα. γιαυτό και το διευκρίνησα ότι ΔΕΝ είναι κάτι περίεργο απλώς είναι άλλος χαρακτήρας. επίσης σκεφτόμουν πόσο καλό κάνει στα παιδιά η δασκάλα να είναι "διαφορετική" από τη μαμά ωστε να βγαίνουν πραγματικά στον εξω κόσμο έχοντας να συναναστραφούν, να λάβουν ώς πρότυπο, να μιμηθούν, να θυμώσουν, να αγαπήσουν έναν τόσο διαφορετικό άνθρωπο από ότι έχουν συνηθίσει
πολύ σωστά τα λες!! Αλλά πάντα εμείς κρίνουμε τους άλλους με την πρώτη ματιά και αναλόγως απορρίπτουμε ή επιδοκιμάζουμε! Λάθος! Αφού όλοι μας έχουμε δικαίωμα σε μια δεύτερη ευκαιρία... όσον αφορά τη δασκάλα, εντάξει, καλό είναι όσοι ασχολούνται με μικρά παιδιά να είναι χαμογελαστοί και ορεξάτοι, αλλά δεν είμαστε όλοι ίδιοι.. εγώ πάντα προτιμούσα τους στριφνούς και τους αυστηρούς, γιατί μόνο αυτοί με βοηθούσαν να εξελιχθώ!! Τώρα, αν συμβεί κάτι επιλήψιμο στο νήπιο εξαιτίας της δασκάλας, τότε αλλάζει το θέμα... :-)
Κυρία Ευαγγελία σας ευχαριστώ πολύ για αυτό το άρθρο... ό,τι επιλογές κάνω σχετικά με τα παιδιά μου , κάθομαι και τις...βασανίζω!!!παράδειγμα:έκανα καλά τότε που είχα επιλέξει τον ΧΨ παιδικό ή αν τα πήγαινα στο ΑΒ θα ήταν καλύτερα αφού εκεί πάνε και τα παιδιά την φίλης μας και μαθαίνουν λαγούς με πετραχήλια όπως μας λένε (που είναικαι πολύυυυυυυ ακριβά κ εμείς δεν μπορούμε να πληρώνουμε...)...η τύχη μας έφερε στο ΧΨ, ας μην βασανίζομαι άλλο χιχιχιχι! Αγαπητή μου Ολίβια , θα ήθελα πραγματικά να ρωτήσω τις μανούλες:όταν πάρουν μια απόφαση, όποια κ αν είναι αυτή, εμμένουν στην απόφασή τους , ή υπάρχουν κ κάποιες σαν κ εμένα που νιώθω σαν τον μύλο να γυρίω , μια από δω κ μια από κει???ευχαριστώ!