11 εβδομάδων: Περίεργα!

Σήμερα με ρώτησαν πώς αισθάνομαι, αν έχω αναγούλες κτλ. και είπα ότι γενικά είμαι καλά, απλά περιμένω με αγωνία να περάσει το «μπλιαχ» του πρώτου τριμήνου. Είναι γεγονός ότι το πρώτο τρίμηνο μπορεί να είναι αρκετά μπλιαχ, ακόμα και αν δεν έχεις ιδιαίτερα συμπτώματα. Αρκεί αυτή η ορμονική ανακατωσούρα και αυτό το συναίσθημα που θέλεις να χαρείς, αλλά κάτι σε κρατάει και μπορεί να νιώσεις και στεναχωρημένη ή να κάνεις άθελά σου διάφορες «κακές» σκέψεις που δεν τις εννοείς, αλλά κάτι τις κάνει να χοροπηδούν μέσα στο μυαλό σου (Κανένας άντρας δεν θα το νιώσει ποτέ αυτό!)

Θα το αγαπάω αυτό το παιδί;

Έχει άλλο χώρο η καρδιά μου;

Μήπως βιάστηκα;

Μήπως άργησα;

Μήπως δεν είναι καιρός για πολλά παιδιά;

Μήπως είμαι κακιά μαμά;

Μήπως τα παιδιά μου θα με μισήσουν;

Μπορεί να σας φαίνονται υπερβολικά, αλλά όλο κάτι τέτοια σκέφτομαι και κυρίως το βράδυ που πέφτω για ύπνο. Πιο πριν μπορεί να είμαι μέσα στην τρελή χαρά, ώσπου ξαφνικά με πιάνει η μαλάκυνση της εγκυμοσύνης και τρελαίνομαι. Το είχα πάθει ελαφρώς και την πρώτη φορά, μόνο που τότε που ήταν τόσο πρωτόγνωρο όλο αυτό που ζούσα που ένιωθα που γρήγορα το ξεπερνούσα.

Αφού σκέφτομαι… Ανυπομονούσα σαν τρελή να ξαναμείνω έγκυος, έλεγα ότι την ημέρα που θα κρατήσω θετικό τεστ εγκυμοσύνης θα πετάξω στα ουράνια και τώρα μοιάζω να μην το είχα προγραμματίσει ή επιθυμήσει καν! Βέβαια, μετά σκέφτομαι το μικρούλι τοσοδούλι που είδαμε πριν λίγες μέρες στον υπέρηχο και ξέρω πως καθώς θα μεγαλώνει και θα αρχίσω να το νιώθω να με «κλωτσάει», θα τα κάνω πάνω μου από χαρά και θα αρχίσω να το περιμένω με τρελή αγωνία και οι μέρες δεν θα περνάνε και θα σκέφτομαι σε ποιον θα μοιάζει και πώς θα είναι και θα ζω για τη μεγάλη στιγμή!

Ανυπομονώ, λοιπόν, για τη μέρα που θα ξυπνήσω και θα σφύζω από ενέργεια και ανυπομονησία και θετικές σκέψεις. Ναι, το ξέρω ότι θα γίνει με το που μπω στο δεύτερο τρίμηνο. Το έχω ξαναγράψει: δεν μου πάει εμένα το πρώτο τρίμηνο. Δεν μου πάει κα-θό-λου.

Στα υπόλοιπα τώρα. Βάρος σταθερό χωρίς την παραμικρή αύξηση, κοιλιά ελαφρώς φουσκωμένη θα έλεγα, αλλά μη φανταστείς κιόλας… Μου συμβαίνει κάτι περίεργο: δεν έχω ποτέ όρεξη να φάω φαγητό. Αν με ρωτήσεις τι θέλω να φάω, θα σου πω «Τίποτα». Δεν μου κάνει αίσθηση τίποτα, παρά μόνο ίσως λίγο ψωμί, λίγη φέτα, δυο τρεις πηρουνιές ρύζι… Τρώω αναγκαστικά, απλά δεν λιγουρεύομαι τίποτα, πράγμα εξαιρετικά ασυνήθιστο για ένα πλάσμα σαν εμένα.

Τι άλλο; Καμιά φορά με «τσιμπάει» το στήθος μου (το οποίο έχει φυσικά πρηστεί αρκετούτσικα και έχει τον απαραίτητο γεωγραφικό χάρτη φλεβών). Άλλο, άλλο… Χμμμμ… Εεεε… Καλέ, έχω τίποτα άλλο; Μπα! Α, προχθές πέταξα ξαφνικά 3 τεράστια σπυριά. Eπίσης κάποιες φορές, ειδικά όταν ξαπλώνω και θέλω να αλλάξω πλευρό, με πιάνει ένα πράγμα σαν… να μου στρίβει κανείς τα σωθικά χαμηλά στην κοιλιά… Το είχα και στην Αθηνά και είναι λογικά η μήτρα που μεγαλώνει, αλλά κάθε φορά τα χρειάζομαι!

Αυταααααά!!

Αυτές τις μέρες νιώθω δέκα φορές πιο δεμένη με το Αθηνάκι μου. Κάθε μέρα που περνάει γίνεται και πιο υπέροχη, έχει πάντα αυτό το υπέροχο χαμόγελο που με κάνει να θέλω να την ρουφήξω, το πρωί με ξυπνάει με κάτι χάδια που δεν περιγράφονται με λόγια… Δεν έχω καλύτερο από το χεράκι της να με χαιδεύει απαλά απαλά κάθε πρωί. Μέσα μου ξέρω πως θα είναι μια υπέροχη μεγάλη αδελφή, νιώθω πως 2 χρόνια τώρα τις έχω δώσει τόση στοργή και φροντίδα και αφοσίωση που θα είναι σε θέση να παραχωρήσει λίγο χώρο και αρκετό χρόνο στο μικράκι.

Αυτά τα νέα μας από το μέτωπο εγκυμοσύνη…

Ο Μάνος έχει ήδη αρχίσει να μιλάει στην κοιλιά μου και ανυπομονεί σαν τρελός να έρθει το νινί! Πιστεύει μάλιστα ότι θα είναι κορίτσι! (εγώ τη μία νιώθω ότι θα είναι κορίτσι, την άλλη αγόρι! Χάλια το ραντάρ αυτή τη φορά!)

Οι γάτες μας δεν ξέρω τι γνώμη έχουν για όλο αυτό… Δεν έχουν εκφράσει ακόμα κάποια άποψη! χαχα!