Είμαι περήφανη που γέννησα φυσιολογικά!

Η ιστορία της Γλυκερίας

Σέρρες 16/8/2011

Ήταν καθαρά Δευτέρα του 2010. Φιλοξενούσαμε την αδερφή μου τη Ντέπυ, που είχε έρθει για τριήμερο από Αθήνα. Ο Βασίλης είχε πάει στο χωριό να μας αφήσει και λιγάκι μόνες μας. Εκεί που πίναμε το πρωινό μας καφεδάκι, της είπα πως έχω αρκετές μέρες καθυστέρηση, πράγμα αρκετά σύνηθες για μένα. Εκείνη μόλις βγήκαμε από το σπίτι, σταμάτησε και πήγε να μου πάρει ένα τεστ εγκυμοσύνης, παρόλο που της είπα πως θα περιμένω, μήπως είναι άλλη μία συνηθισμένη καθυστέρηση.

«Ριούλα είσαι έγκυος!» επέμενε.

Το τεστ δεν το έκανα σωστά, δεν έδειξε τίποτα.  Ξαναπήγαμε και πήρα αυτή τη φορά ένα διπλό. Γυρίσαμε σπίτι και τα έκανα αμέσως. Βγήκαν και τα δύο θετικά! Φωνές, χαρές, κλάματα, συγκίνηση. Είμαστε πολύ δεμένες αδερφούλες και ήταν ιδιαίτερη η χαρά της που μια τέτοια σημαντική στιγμή ήταν δίπλα μου. Mετά μου εκμυστηρεύτηκε πως είχε δει όνειρο ένα μωρό!

Πήρα αμέσως τον Βασίλη να τον ρωτήσω πότε θα έρθει. Όταν άνοιξε η πόρτα και μπήκε ο Βασίλης, η αδερφή μου έφυγε αμέσως στην κρεβατοκάμαρα, δήθεν να φτιάξει την βαλίτσα της. Εγώ πάλι καθότι και υπερευσυγκίνητος άνθρωπος, βούρκωσα αμέσως

«Βασίλη!…είμαι έγκυος!!!»

Ξανά φωνές, χαρές, κλάματα, συγκίνηση και ο Βασίλης να γελάει σοκαρισμένος «Για αυτό κλαις μωρό μου;;»

Είμαστε από τα τυχερά ζευγάρια, που δεν προσπάθησαν και δεν αγχώθηκαν ιδιαίτερα για να αποχτήσουν μωράκι. (Τώρα που έχω τον μικρό μου Αλέξανδρο, μπορώ να καταλάβω πόσο σημαντικό είναι αυτό.)

Δεν είχα ούτε ζαλάδες, ούτε αναγούλες, ούτε τίποτα, μόνο τρελή νύστα!!! Τους πρώτους μήνες κοιμόμουν συνέχεια. Εξεπλάγην με τον εαυτό μου που την μέρα που έμαθα πως είμαι έγκυος, έκοψα και το κάπνισμα. Από τότε έχω να καπνίσω. Σαν να έγινε ένα κλικ στον εγκέφαλό μου και απλά έκοψα το κάπνισμα. Δεν ήμουν μανιακή καπνίστρια, αλλά είχα προσπαθήσει αρκετές φορές να το κόψω.και δεν κατάφερνα τίποτα.

Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Ίσως αυτό σε συνδυασμό με τις ορμόνες και την διακοπή του καπνίσματος, μου δημιουργούσε λίγο εκνευρισμό που και που. Ευτυχώς όμως μόνο για τους τρεις πρώτους μήνες, μέχρι να συνειδητοποιήσω τι γίνεται!

Η εγκυμοσύνη μου ήταν πολύ καλή. Συνέχισα να πηγαίνω στη δουλειά, μιας και είμαι γραφίστρια και όλη μέρα κάθομαι σε ένα γραφείο. Βέβαια αυτό αποδείχτηκε πως δεν είναι και το ιδανικότερο.

Ο γιατρός μου είχε πει σαν πιθανή ημερομηνία τοκετού τις 21/11/2010. Στις 21/10, γύρω στις 15.30, ήμουν στην δουλειά και μετά από μία συνηθισμένη μέρα, λίγο πιο δύσκολη για μένα που είχα πλέον φουσκώσει αρκετά, ένιωσα την κοιλιά μου να γίνεται πέτρα. Ζήτησα από το αφεντικό μου να αφήσω μία μακέτα για την επόμενη μέρα και να φύγω. Αφού μου έδωσε το οκ, πήγα στην τουαλέτα. (Είναι κάτι που έκανα πάντα όταν είχε πλέον μεγαλώσει η κοιλιά μου, γιατί το να πάω τουαλέτα με άγχωνε ιδιαίτερα. Πήγαινα  πάντα τρέχοντας στην τουαλέτα όταν επέστρεφα σπίτι νομίζοντας πως δεν θα προλάβω)

Κάθισα στην λεκάνη και ξαφνικά ένιωσα να αδειάζω. «Τι ανακούφιση!!! Μάλλον μετακινήθηκε το μωρό» σκέφτηκα.
Στον δρόμο για το σπίτι πήρα τον Βασίλη τηλέφωνο. «.Έγινε κάτι αλλά δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό.»

Ο Βασίλης την προηγούμενη μέρα έπαιζε μπάλα με την ομάδα του χωριού του και είχε τραυματιστεί. Του είχα ζητήσει να μου φέρει και κάτι ψώνια, οπότε φορτωμένος με τις σακούλες έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε στο σπίτι. Με βρήκε καθισμένη στην λεκάνη της τουαλέτας μας να μιλάω με τον γιατρό μου. «Γλυκερία σου σπάσανε τα νερά! Γεννάς!» μου είπε ο γιατρός.

Χωρίς άγχος και με γέλια, πήρε ο Βασίλης την βαλίτσα μου που ευτυχώς είχα ετοιμάσει και μπήκαμε στο αμάξι. Εκεί μας πιάσανε σπαστικά γέλια. Ο Βασίλης να μου λέει «Και γω κούτσα κούτσα με τα ψώνια να προλάβω να έρθω!» και δώστου να γελάμε και να σφίγγομαι και να τρέχουν τα νερά. Όταν κατέβηκα από το αμάξι ήμουν μούσκεμα, λες και τα χα κάνει πάνω μου! Μέχρι να πάω στο γυναικολόγο είχα αφήσει τα νερά μου σε όλο το διάδρομο του νοσοκομείου.

«Α! μην αγχώνεσαι! Όλες έτσι έρχονται!» μου είπε  ειδικευόμενη γιατρός.

Αφού με εξέτασε, με έβαλε σε ένα καροτσάκι και είπε στον Βασίλη να με κατεβάσει στον κάτω όροφο να μου πάρουν αίμα, διότι είχαν πολλά έκτακτα και δεν είχε τραυματιοφορέα να με πάει (τα στραβά του νοσοκομειου). Το καροτσάκι εντωμεταξύ με μία ρόδα προβληματική, πάλι γέλια στους διαδρόμους μέχρι το αιματολογικό.

Στις 16:40 περίπου, ο γιατρός είπε στον Βασίλη πως επειδή μόλις έκλεισα τον 8ο μήνα, θα περιμέναμε μέχρι το άλλο πρωί, για να πάρει έστω και ώρες το μωράκι μου από τον 9ο. Αν βέβαια δεν με πιάνανε πόνοι μέχρι το πρωί θα με κάνανε αναγκαστικά καισαρική, γιατί θα είχαν φύγει πια όλα τα υγρά.

Μπήκα στο θάλαμο, με ετοίμασαν και μου έδωσαν μία πάνα. «Μπορείς να βγεις στο διάδρομο τώρα με τους δικούς σου» Πώς να βγω όμως; Εγώ είχα μόνο πιζάμες, οι οποίες θα γινόταν μούσκεμα στο 1ο λεπτό. Είχε φροντίσει η μαμά μου να μου πάρει δύο νυχτικιές για τη γέννα, αλλά βρισκόταν στον δρόμο για Σέρρες. (Άλλο ανέκδοτο αυτό, οι γονείς μου εκείνο το πρωί έφευγαν από την Κέρκυρα και πήγαιναν Αθήνα. Την επόμενη εβδομάδα θα ερχότανε σε εμάς στις Σέρρες. Τελικά Κέρκυρα – Αθήνα – Σέρρες το κάνανε σε μία μέρα!!!) Οπότε είπα στον Βασίλη να πάει σπίτι και να μου φέρει νυχτικιά από το σπίτι. Και επιστρέφει ο Βασίλης με μία νυχτικιά που όταν την έβαλα (πάντα είχα αρκετά κιλά) ήταν σαν να φοράω εφαρμοστό μίνι φορεματάκι. Ήταν για εποχή προ κοιλιάς!!! Πώς να βγω έτσι;; Να με βλέπει ο κόσμος;;; Οπότε έστειλα τον Βασίλη και την πεθερά μου να περιμένουν να ανοίξουν τα μαγαζιά και να μου πάρουν μια άλλη νυχτικιά!

Όσο ήμουν έγκυος βάζαμε στοιχήματα με το αν το μωράκι θα βγει Σκορπιός (που είμαι εγώ και η πεθερά μου) ή Τοξότης. Η κουμπάρα μου (και νονά του μικρού μας) βέβαια σαν κλασσική ζυγός μου είχε πει. «Δεν σφίγγεσαι λίγο μπας και βγει ζυγός;;;» Περιμένοντας λοιπόν στον διάδρομο του νοσοκομείου την πήρα τηλέφωνο «Θυμάσαι τι μου είχες πει;;; Ζυγός θα βγει τελικά!!! Είμαι στο νοσοκομείο. Γεννάω!!!»

Οι ώρες πέρασαν με γέλια και ελαφριούς πόνους σαν της περιόδου. Γύρω στις 22.30 η μαία μου είπε πως πρέπει να μπω στο θάλαμο να ξεκουραστώ για να έχω δυνάμεις να γεννήσω. Ο Βασίλης θα καθόταν έξω στο διάδρομο.

Όταν μπήκα στο θάλαμο τοκετού είπα μέσα μου «Δεν θα κάνω καραγκιοζιλίκια!» Κάνοντας τις αναπνοές μου οι πόνοι ερχότανε και φεύγανε γρήγορα και όχι τόσο επώδυνα.

Γέννησα στις 22/10/2010 στις 7.15. Τελικά το τελευταίο μισάωρο ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι. Και πιο πολύ άγχος έβγαλα για το πώς να σπρώξω σωστά παρά για το ότι πονούσα! Σε κάποια προσπάθεια μου να σπρώξω φώναξα σαν λιοντάρι που γρυλίζει!!!

«Γλυκερία σπρώχνουμε με κλειστό στόμα!» είπε ο γιατρός μου. Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο δύναμη είχα μέσα μου… και μετά αυτός ο υπέροχος ύπνος.

Την επισκληρίδιο ένεση δεν την θεωρούσα απαραίτητη από την αρχή. Πάντα έλεγα πως η γυναίκα είναι από τη φύση της πλασμένη να αντέχει δυνατούς πόνους. Τόσες και τόσες γυναίκες γέννησαν φυσιολογικά, εγώ θα είμαι αυτή που θα κωλώσω;;;

Έπαιξε ρόλο φυσικά και το οικονομικό, δεν θα το κρύψω.

Χαρακτηριστικά θυμάμαι τη φίλη μου τη Χαρά που γελώντας μου είπε: «Αχ! Ηρακλή μου εσύ! Χωρίς επισκληρίδιο ε; Πάντως Ρία εγώ όταν πήγα να γεννήσω έλεγα από μέσα μου «ποιος μ*****ς είπε πως τον πόνο τον ξεχνάς!!!» και φώναζα σαν τρελή «κάντε μου επισκληρίδιοοοοοοοοοοο!!! τώρααααααα!!!».

Άκουσα πολλά, αλλά δεν πτοήθηκα. Πήγα από την αρχή στο γιατρό μου στο νοσοκομείο. Απλώς σκέφτηκα πως αφού θα γεννήσω εκεί, καλό θα είναι να με παρακολουθεί ένας γιατρός του νοσοκομείου που πιθανότατα να είναι και στη γέννα μου. Και ο γιατρός μου τελικά είχε την συμπεριφορά που εγώ τουλάχιστον θα ήθελα να είχε στη γέννα. Λίγα λόγια, ψυχραιμία και καθοδήγηση! Δεν με άγχωσε, δεν με φόβισε! Βέβαια η αλήθεια είναι πως είχα μια εύκολη γέννα. Ποιος μου λέει όμως πως αν δεν είχα το συγκεκριμένο γιατρό, θα ήμουν εξίσου ψύχραιμη και υπάκουη; Πάντως εγώ προσωπικά έμεινα ικανοποιημένη από την όλη συμπεριφορά των γιατρών και των μαίων και σίγουρα το επόμενο παιδάκι μου (πρώτα ο Θεός) θα το ξαναγεννήσω στο νοσοκομείο με τον ίδιο γιατρό.

Θέλω όμως να τονίσω στις φίλες που είναι εγκυμονούσες ή σκέφτονται να μείνουν έγκυες. Αν όλα δείχνουν πως το μωράκι έχει πάρει θέση και κατεβαίνει φυσιολογικά, δεν υπάρχει λόγος πανικού!

Λίγες ώρες μετά τον τοκετό βγήκα στο προαύλιο για να κάνω παρέα στην αδερφή μου και τον άντρα μου που ήθελαν να κάνουν τσιγάρο. Ένα από τα καλά του φυσιολογικού τοκετού.

Τώρα, μετά από 10 μήνες νοιώθω απόλυτα περήφανη που κατάφερα να γεννήσω φυσιολογικά. Ήμουν τυχερή αλλά το τόλμησα κιόλας και αναμφισβήτητα αυτή ήταν η πιο δυνατή εμπειρία της ζωής μου.

Ο Αλέξανδρος είναι ότι καλύτερο έχω κάνει στη ζωή μου. Είναι η έμπνευσή μου.ο λόγος ύπαρξης μου. Πάντα περνούσα όμορφα με τον άντρα μου, όσο ήμασταν μόνο οι δυο μας. Χτες γυρίσαμε από τις πρώτες οικογενειακές μας διακοπές στην Κέρκυρα και στη Θάσο. Οι πρώτες διακοπές με τον γιο μας!!! Τίποτα δεν έχει αλλάξει… εκτός από το ότι κοιμόμασταν πιο νωρίς τα βράδια!!! Μας ξεθέωσε ο μικρός!!! : )

Το παραπάνω κείμενο είναι αφιερωμένο στο γιατρό μου κ. Τσαλίκη, την ειδικευόμενη Λουίζα και τη μαία κ. Ζάνα. Σας ευχαριστώ πολύ!

Γλυκερία Σκιαδοπούλου – Καρπουζάκη

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com