Μήπως οι απαντήσεις στα ερωτήματά μας βρίσκονται στο παρελθόν;

Διαβάζοντας καθημερινά μέσα από το eimaimama άρθρα σχετικά με το θηλασμό, τις καισαρικές (κατεπιλογήν της εγκύου, του γιατρού ή επειδή το επέβαλλαν οι περιστάσεις), τον εμβολιασμό κτλ. μου έρχεται στο μυαλό συνέχεια η ιστορία της γιαγιούλας μου, που θέλω πολύ να μοιραστώ μαζί σας και να αφήσω τα όποια συμπεράσματα σε εσάς ανάλογα με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα, την ιδιοσυγκρασία και τα βιώματα που έχει η κάθε μία ξεχωριστά.

Η γιαγιούλα μου λοιπόν γεννήθηκε πριν από 99 χρόνια (δυστυχώς έφυγε από κοντά μας πριν από 4 χρόνια) σε ένα χωριό της Σπάρτης. Δυναμικός άνθρωπος χωρίς καμία ακαδημαϊκή μόρφωση (ούτε μία μέρα δεν είχε πάει σχολείο), με κοινωνική μόρφωση όμως και τρόπους που πολλοί θα ζήλευαν και πολλές μανούλες θα επιθυμούσαν να έχουν τα παιδιά τους.

Όταν η γιαγιά παντρεύτηκε τον παππού, σχετικά γρήγορα έμεινε έγκυος στο πρώτο της παιδί, το οποίο γέννησε όπως όλες οι γυναίκες τότε, στο σπίτι της με τη μαμή. Πολύ γρήγορα (πριν καλά – καλά σαραντήσει) έμεινε έγκυος στο δεύτερο παιδάκι της. Ο καιρός περνούσε και στον 8ο μήνα καθώς έμπαινε στην κουζίνα της, μια γάτα που είχε μπει κρυφά και έτρωγε από το νεροχύτη έτρεξε να φύγει, πάτησε στα πιάτα τα οποία και έσπασε. Η γιαγιούλα μου τρόμαξε τόσο που της έσπασαν τα νερά, πολύ νωρίς όμως για να γεννήσει.

Τρεις μέρες ήταν στο κρεβάτι προσπαθώντας να γεννήσει – να βγάλει το μωρό από μέσα της, με τη μαμή να κάνει ό,τι μπορεί. Αλλά τι να κάνει και αυτή; Μήπως ήξερε και τίποτα παραπάνω; Φυσικά, το παιδί μετά από 3 μέρες βγήκε νεκρό -«Ολόκληρο παλικάρι«, έλεγε η γιαγιά μου κάθε φορά που μου διηγιόταν την εμπειρία αυτή. Το σώμα της όμως μη γνωρίζοντας την απώλεια κατέβασε γάλα το οποίο έθρεψε το πρώτο της παιδάκι που είχε γίνει θρεφτάρι – σύμφωνα με τη γιαγιά!

Δεν πέρασε πολύς καιρός τσουπ κι άλλη εγκυμοσύνη για τη γιαγιά μου. Χωρίς βιταμίνες φυσικά τι να σου κάνει πια και αυτός ο οργανισμός που ήταν ήδη ταλαιπωρημένος από 2 εγκυμοσύνες και όλη μέρα στα χωράφια, γεννήθηκε η μανούλα μου, ένα καχεκτικό μωρό, αδύναμο που όλο έκλαιγε και όλο ήθελε στήθος. Το στήθος όμως που να κατεβάσει γάλα;

Από 3 μηνών ξεκίνησε τροφές, που ξέρετε τι ήταν; Κανονικό φαγητό το οποίο μασούσε η μάνα και έδινε μετά στο παιδί…

Μετά από αυτήν την εγκυμοσύνη η γιαγιά μου 32 χρονών τότε, έχασε όλα της τα δόντια και έβαλε μασέλα (μη με ρώτησε πως, ούτε εγώ ξέρω στην Ελλάδα του 1945 πώς ο παππούς κατάφερε και βρήκε οδοντοτεχνίτη).

Τέλος, μετά από 3 χρόνια και έχοντας χάσει άλλο ένα παιδάκι «χρονιάρικο», όπως έλεγε, γεννήθηκε η θεία μου. Εκείνο το μωρό δεν ξέρω από ποια «αρρώστια» το έχασε. Έτσι έλεγαν τότε, «αρρώστια» και τα συμπεριελάμβανε όλα, αρρώστα, κρύωμα, πάθηση.

Η θεία μου που ήταν και το τελευταίο της παιδί γεννήθηκε χωρίς να την ταλαιπωρήσει, μεγάλο παιδί και υγιές.

Σκεπτόμενη τα παραπάνω αναλογίζομαι, αν η γιαγιά μου ζούσε όσο ήμουν έγκυος στο μωρό μου, θα γελούσε μέχρι δακρύων, αν της έλεγα ότι σκέφτομαι να γεννήσω στο σπίτι, ότι έχω δεύτερες σκέψεις για την επισκληρίδιο, ότι προβληματίζομαι για το «ξένο» γάλα και ότι κάνω έρευνα σχετικά με τον εμβολιασμό.

Όταν θα έπαιρνε ανάσα από τα γέλια, θα μου έλεγε «Γ Ι Α Τ Ι σκέφτεσαι να γεννήσεις σπίτι, όταν υπάρχει το αποστειρωμένο νοσοκομείο με το εξειδικευμένο προσωπικό και τους ΓΙΑΤΡΟΥΣ που μπορούν να βοηθήσουν εσένα και το παιδί σου, αν κάτι δεν πάει καλά;;;«

Θα της ήταν αδιανόητη η επιθυμία μου να «αισθανθώ» τους πόνους της γέννας (τελικά επέλεξα την επισκληρίο, ευτυχώς), όταν έχω την επιλογή να μην το κάνω, θα με περνούσε για τρελή που στενοχωριέμαι γιατί τα πράγματα δεν πήγαν όπως ονειρευόμουν με το θηλασμό και αναγκάστηκα να δώσω «ξένο» γάλα στο παιδί μου. Θα γούρλωνε τα μάτια και θα μου έλεγε «ΤΑΪΣΕΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΜΕ ΓΑΛΑ – Ε Ι Χ Ε Σ ΝΑ ΤΟ ΤΑΪΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΕΣΑΙ;;;; για εμάς τότε, η εναλλακτική ήταν κάποια γειτόνισσα που είχε γεννήσει και είχε γάλα αρκετό ή κάποια γαϊδούρα να της πάρουμε το γάλα»«

Τέλος, σκέφτομαι πως θα με φασκέλωνε αν της έλεγα τις δεύτερες σκέψεις που είχα (δεν έχω πια) για τον εμβολιασμό. Εκείνοι θα παρακαλούσαν για να εμβολιαστούν τα παιδάκια τους, εξάλλου είχαν χαθεί τόσα πολλά από αρρώστιες που ευτυχώς έχουν εξαλειφθεί εξαιτίας του εμβολιασμού.

Η γιαγιά μου έφυγε το 2009 και πήγε να συναντήσει τα παιδάκια της, τα αγγελάκια της όπως έλεγε (φοβερό πως δεν το ξεπέρασε ποτέ και πώς να το ξεπεράσει άλλωστε, κομμάτι της ήταν και τα δύο) και εμένα με δίδαξε να μην αφορίζω ανθρώπους και μεθόδους, αλλά να ζυγίζω τα πράγματα εξερευνώντας όλες τις παραμέτρους.

Έτσι όταν έμεινα έγκυος πάντα είχα στο πίσω μέρους του μυαλού μου την καισαρική (και δε θα με πείραζε καθόλου να γεννούσα με αυτόν τον τρόπο), έδωσα ξένο γάλα, όταν πια είχα παλέψει – όσο εγώ θεωρούσα αρκετά για αποκλειστικό θηλασμό (ακόμα όμως παλεύω με τις τύψεις, αλλά τις νικώ), όσο για τον εμβολιασμό δεν πιστεύω σε θεωρίες συνωμοσίας και εξολόθρευσης του ανθρωπίνου είδους, αλλά εγώ προσωπικά ως μάνα του Κωνσταντίνου πιστεύω πως κάνω το καλύτερο για το παιδί μου και το εμβολιάζω. Εξάλλου η κάθε μάνα κάνει το καλύτερο για τα παιδιά της, όποιο θεωρεί Εκείνη ότι είναι αυτό.

Εύχομαι σε όλες τις μανούλες υγιή και ευτυχισμένα παιδιά και σε όλες τις μανούλες to be τελειόμηνες εγκυμοσύνες και υγιή μωρά!

Γιαγιούλα μου σ’ αγαπώ και μου λείπεις πολύ!

μαμά Φωτεινή

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com