Επιστροφή στην τρέλα!

Μετά από 2 μήνες στην Χαλκιδική γεμάτους βόλτες, βουτιές, εξόδους, παιχνίδια με σκυλιά, γατιά, χελώνες, παιδάκια και τη γιαγιά με τον παππού να μη χαλάνε χατήρι στο μικρό τους εγγονάκι, η επιστροφή στην καθημερινότητα της Αθήνας της έπεσε λίγο βαριά!

Από τότε που γυρίσαμε σπίτι είναι λες και είναι σε διαρκή υπερένταση. Καταρχάς ανακαλύπτει το σπίτι από την αρχή. Τώρα, βλέπετε, περπατάει, έχει ψηλώσει κιόλας και έτσι μπορεί και φτάνει σε μέρη που πιο πριν της έπεφταν πολύ ψηλά, βαθιά, στριμωγμένα. Ειλικρινά όλη μέρα συμμαζεύω και λίγα λεπτά αργότερα όλα είναι γκρεμισμένα. Σαν το γιοφύρι της Άρτας ένα πράγμα.

Εκτός αυτού, η Αθηνά αποφάσισε να κάνει… δίαιτα και ξαφνικά δεν τρώει σχεδόν τίποτα. Τρώει δυο μπουκιές και μετά «Άντε γεια σας!». Έχω ταίσει τον Μάνο, τον γάτο, την πλαστική ζέβρα, μέχρι και ένα παιδάκι σε βιντεάκι στο «Youtube» μπας και ζηλέψει και φάει και αυτή, αλλά… τζίφος!

Τελικά σήμερα αποφάσισε να μου κάνει το χατήρι και τσάκισε κάτι λεμονάτες πατατούλες της γιαγιάς Γεωργίας. Βέβαια, για να τις τσακίσει, έπρεπε να της φάει ΜΟΝΗ ΤΗΣ. Ναι, μάνα, μόνη μου, διότι μεγάλωσα πια και δεν σε έχω ανάγκη. Και αρπάζει το πηρουνάκι και τρώει τις πατάτες και εμείς να της λέμε «Μπράβοοο!» και αυτή να χαίρεται και να μπουκώνεται με την επόμενη πατάτα. Εν τω μεταξύ, εγώ να φοβάμαι μην βγάλει και κανένα μάτι με το πηρουνάκι -δεν είχα πάρει τα δικά της μαζί.

Λίγο πριν την επίσκεψη στη γιαγιά, βέβαια, πήρε ένα μολύβι ματιών (άνοιξε το νεσεσέρ και το πήρε κανονικότατα) και γυρνάω και τι να δω; Η Αθηνά βαμένη από πάνω μέχρι κάτω με μαύρο μολύβι. Βαμμένο και το πάτωμα και το πλαστικό γιογιό (το οποίο το πήραμε έτσι να το έχουμε, χαχα!) και το ολοκάθαρο φορεματίνι της. Και δώστου τρίψιμο με μωρομάντηλο και να μην βγαίνει το αναθεματισμένο μολύβι (είδατε ποιότητα και αντοχή, όμως;).

Τέλος πάντων, ρούχα αλλάξαμε, στην γιαγιά πήγαμε, πατάτες φάγαμε, αλλά και καρπούζι και καραμέλα, στο σπίτι κοιμηθήκαμε και όταν ξυπνήσαμε φτου ξανά μανά από την αρχή. Η Αθηνά να μην τρώει, εγώ να ταίζω τον γάτο, ταυτόχρονα αυτή να ανοίγει τα ντουλάπια, εγώ να την γαργαλάω, αυτή να πέφτει κάτω να κυλιέται στα γέλια, μετά να έρχεται και ο μπαμπάς και να παίζουμε κανονικό μαξιλαροπόλεμο πάνω στο κρεβάτι. Και δώστου καρ καρ το γέλιο…

Πολύ μπορεί να μην φάγαμε, αλλά πολύ γελάσαμε!

(Εν τω μεταξύ έχει τρομερά σάλια, λες και είναι 5 μηνών μπιζέλι… Μάλλον η ανορεξία οφείλεται σε κανένα παλιόδοντο πάλι)

Τώρα κοιμάται αποκαμωμένη και εγώ σας γράφω αποκαμωμένη επί δύο…

Το κορυφαίο της μέρας το είπε πάντως ο Μάνος, την ώρα που πάσχιζα να την καθαρίσω από τις μουντζούρες

«Αααααχ, πάντα ονειρευόμουν ένα παιδάκι να κάνει αταξίες!«

Τι του λες τώρα; 😛